Μέχρι τώρα ξέραμε ότι...
Οι οπαδοί έχουν το δικαίωμα να ανεβάζουν και να κατεβάζουν διοικήσεις ομάδων...
Οι οπαδοί έχουν το δικαίωμα να απαγορεύσουν τη μεταγραφή ενός παίκτη ή προπονητή...
Να αποκαλούν βάτραχο, φραγκοφονούλη, ή όπως αλλιώς διάολο θέλουν έναν άνθρωπο που κάνει μία επαγγελματική επιλογή και να τον περνούν πριονοκορδέλα, αυτόν και την οικογένειά του...
Να τα σπάνε όποτε γουστάρουν αν το αποτέλεσμα ενός αγώνα δεν τους συμφέρει, χωρίς να τους ενοχλεί αν η ομάδα τους παίξει χωρίς κόσμο για ...86 αγωνιστικές. Σάμπως θα πήγαιναν; (αυτοί που τα σπάνε)
Να... Να... Να... (χωρίς να ξεχνάμε βεβαίως ότι γεμίζουν το γήπεδο, αλλά συγγνώμη, αν είναι να πληρώνουμε τέτοιο τίμημα, καλύτερα τα γήπεδα να έμεναν άδεια).
Από σήμερα μάθαμε ότι οι οπαδοί αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να υποκαθιστούν την έννοια της οικογένειας, να μιλούν στο όνομα ενός θανόντα, να πιστεύουν ότι ο δικός τους συναισθηματισμός είναι πιο έντονος από αυτόν ενός παιδιού που μεγάλωσε κι έζησε στα πιο ευαίσθητα χρόνια του, χωρίς τον πατέρα του...
Και η λογική της παράνοιας σε αυτή την ξεφτιλισμένη χώρα, συνεχίζεται. Η ομαδόν επίθεση κατά του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς για την επιλογή του να υπογράψει στον Παναθηναϊκό (κι όχι μόνο από φίλους του Πανιωνίου), δεν είναι απλά βεβήλωση της μνήμης του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, είναι η πιο άνανδρη εκμετάλλευση της, η επιβεβαίωση ότι η αμετροέπεια της ηλιθιότητας κάποιων, δεν τους εμποδίζει να χρησιμοποιήσουν προς ίδιον, εγωιστικό όφελος ένα τόσο θλιβερό γεγονός για να ενοχλήσουν ένα 20χρονο παλικάρι που επιδιώκει ένα μεγάλο βήμα στην καριέρα του.
Η επιλογή του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς να κυνηγήσει το όνειρό του στον Παναθηναϊκό, συνδέθηκε από πολλούς με τον τραγικό τραυματισμό του Μπόμπαν εκείνη την αποφράδα μέρα που προσωπικά την παρακολούθησα από τον τηλεοπτικό δέκτη. Το αρρωστημένο σύμπλεγμα του άνου οπαδού, χρεώνει τον Παναθηναϊκό για τον τραυματισμό του Μπόμπαν, που από εκείνη την ημέρα δεν κατάφερε να επιστρέψει και απεβίωσε αρκετά χρόνια αργότερα, καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Ο οπαδός που θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να θεωρεί ότι ο ίδιος αγαπούσε τον Μπόμπαν περισσότερο από τον γιο του. Που πιστεύει ότι σεβόταν τον Μπόμπαν περισσότερο από τον διάδοχό του. Που τολμά, να ισχυριστεί ότι τιμά τη μνήμη του περισσότερο από το καρπό του. Αν αυτό δεν είναι αηδία, τότε ποια είναι; Αν αυτή δεν είναι αμετροεπής ηλιθιότητα, τότε λυπάμαι, αλλά έχουμε χάσει κάθε συναίσθηση αρχών και αξιών σε αυτόν τον τόπο.
Θεωρώ ότι ο οπαδός, έστω κι αν είναι πελάτης, δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να κάνει τίποτα από αυτά που ανέφερα στην αρχή. Με τη σημερινή επίθεση κατά του Βλαδίμηρου όμως, διαπίστωσα (για πολλοστή φορά) ότι τελικά δεν υπάρχει το παραμικρό όριο. Κι ο Πανιώνιος, που εδώ και δεκαετίες, διδάσκει μία διαφορετική φίλαθλη (όχι οπαδική) κουλτούρα, η ομάδα που προέρχεται από μία πόλη με έντονο φιλοσοφικό υπόβαθρο, όπου η πλατεία πριν γίνει κατάρα ήταν ευλογία για όλους όσοι έστω κι ένα βράδυ παρακολουθούσαν τις συζητήσεις των ανθρώπων, οι οποίοι δίδασκαν πνεύμα και αθλητική φιλοσοφία, δεν έχει ανάγκη από τέτοιες συμπλεγματικές φωνές.
Εχεις δικαίωμα να γουστάρεις ή να μην γουστάρεις τον Βλάντο... Να τον σέβεσαι ή όχι. Να τον εκτιμάς, ή να μην... Δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα όμως, να χρησιμοποιείς με τόσο άθλιο τρόπο τη μνήμη του πατέρα του, ούτε να πάρεις τη θέση του. Και για όσους γνωρίζουν (δεν είμαι ανάμεσα σε αυτούς), ο Μπόμπαν, επί πολλά χρόνια έζησε μέσα στην ανέχεια και στη φτώχεια. Χωρίς πραγματικούς φίλους. Και μάλιστα σε μία εποχή που το χρήμα έρεε άφθονο στην Ελλάδα. Αφήστε ήσυχο το παιδί λοιπόν, αγαπητοί μου. Και πολύ περισσότερο εσείς που ανήκετε σε άλλες ομάδες, όπως ένας φίλος μου έγραψε σήμερα στο facebook... "Θα τρίζουν τα κόκαλα του Μπόμπαν". Και να το λέει ένας μη Πανιώνιος. Ε, όχι, αυτό δεν ξεπερνάει, εμένα, αλλά και τον πιο τραγικό παραλογισμό. Τιμήστε, αν το πιστεύετε, τον Μπόμπαν με τον δικό σας τρόπο... Να τον θυμάστε για αυτό που ήταν και για αυτά που πρόλαβε να προσφέρει. Αφήστε όμως τον Βλάντο στην ηρεμία του κι αν σέβεστε τη μνήμη του πατέρα του, σταυρώστε τα δάχτυλα να κάνει μία σπουδαία καριέρα του παλικάρι στον Παναθηναϊκό ή όπου αλλού το θελήσει. Το αξίζει και το δικαιούται. Διότι πάλεψε υπό αντίξοες συνθήκες. Και για αυτές, είτε το θέλει κάποιος, είτε όχι, δεν έφταιγε ο Παναθηναϊκός. Κι ας μην το αναλύσουμε περισσότερο. Θα είναι δυσάρεστο για όλους.
Υ.Γ. Ακούστηκε φυσικά και η άποψη που ανέφερε ότι ο Βλάντο δεν έπρεπε να φύγει ποτέ από τον Πανιώνιο, επειδή... "Κι ο Φάνης στα 30φεύγα μας εγκατέλειψε". Για αυτές τις περιπτώσεις η επιστήμη σηκώνει χέρια ψηλά.
Υ.Γ.1 Υπήρξαν στιγμές που ο Βλάντο μπορεί να χρεωθεί ότι ίσως να μην φέρθηκε καλά στον Πανιώνιο. Ο Γιάνκοβιτς, μπορεί να κριθεί ως παίκτης κι άνθρωπος. Αν υπάρχουν παράπονα είναι σεβαστά. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του σημείου της εκμετάλλευσης του πατέρα του και των οστών του, η απόσταση είναι χαώδης κι ενοχλητική.
Οι οπαδοί έχουν το δικαίωμα να ανεβάζουν και να κατεβάζουν διοικήσεις ομάδων...
Οι οπαδοί έχουν το δικαίωμα να απαγορεύσουν τη μεταγραφή ενός παίκτη ή προπονητή...
Να αποκαλούν βάτραχο, φραγκοφονούλη, ή όπως αλλιώς διάολο θέλουν έναν άνθρωπο που κάνει μία επαγγελματική επιλογή και να τον περνούν πριονοκορδέλα, αυτόν και την οικογένειά του...
Να τα σπάνε όποτε γουστάρουν αν το αποτέλεσμα ενός αγώνα δεν τους συμφέρει, χωρίς να τους ενοχλεί αν η ομάδα τους παίξει χωρίς κόσμο για ...86 αγωνιστικές. Σάμπως θα πήγαιναν; (αυτοί που τα σπάνε)
Να... Να... Να... (χωρίς να ξεχνάμε βεβαίως ότι γεμίζουν το γήπεδο, αλλά συγγνώμη, αν είναι να πληρώνουμε τέτοιο τίμημα, καλύτερα τα γήπεδα να έμεναν άδεια).
Από σήμερα μάθαμε ότι οι οπαδοί αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να υποκαθιστούν την έννοια της οικογένειας, να μιλούν στο όνομα ενός θανόντα, να πιστεύουν ότι ο δικός τους συναισθηματισμός είναι πιο έντονος από αυτόν ενός παιδιού που μεγάλωσε κι έζησε στα πιο ευαίσθητα χρόνια του, χωρίς τον πατέρα του...
Και η λογική της παράνοιας σε αυτή την ξεφτιλισμένη χώρα, συνεχίζεται. Η ομαδόν επίθεση κατά του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς για την επιλογή του να υπογράψει στον Παναθηναϊκό (κι όχι μόνο από φίλους του Πανιωνίου), δεν είναι απλά βεβήλωση της μνήμης του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, είναι η πιο άνανδρη εκμετάλλευση της, η επιβεβαίωση ότι η αμετροέπεια της ηλιθιότητας κάποιων, δεν τους εμποδίζει να χρησιμοποιήσουν προς ίδιον, εγωιστικό όφελος ένα τόσο θλιβερό γεγονός για να ενοχλήσουν ένα 20χρονο παλικάρι που επιδιώκει ένα μεγάλο βήμα στην καριέρα του.
Η επιλογή του Βλαδίμηρου Γιάνκοβιτς να κυνηγήσει το όνειρό του στον Παναθηναϊκό, συνδέθηκε από πολλούς με τον τραγικό τραυματισμό του Μπόμπαν εκείνη την αποφράδα μέρα που προσωπικά την παρακολούθησα από τον τηλεοπτικό δέκτη. Το αρρωστημένο σύμπλεγμα του άνου οπαδού, χρεώνει τον Παναθηναϊκό για τον τραυματισμό του Μπόμπαν, που από εκείνη την ημέρα δεν κατάφερε να επιστρέψει και απεβίωσε αρκετά χρόνια αργότερα, καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Ο οπαδός που θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να θεωρεί ότι ο ίδιος αγαπούσε τον Μπόμπαν περισσότερο από τον γιο του. Που πιστεύει ότι σεβόταν τον Μπόμπαν περισσότερο από τον διάδοχό του. Που τολμά, να ισχυριστεί ότι τιμά τη μνήμη του περισσότερο από το καρπό του. Αν αυτό δεν είναι αηδία, τότε ποια είναι; Αν αυτή δεν είναι αμετροεπής ηλιθιότητα, τότε λυπάμαι, αλλά έχουμε χάσει κάθε συναίσθηση αρχών και αξιών σε αυτόν τον τόπο.
Θεωρώ ότι ο οπαδός, έστω κι αν είναι πελάτης, δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να κάνει τίποτα από αυτά που ανέφερα στην αρχή. Με τη σημερινή επίθεση κατά του Βλαδίμηρου όμως, διαπίστωσα (για πολλοστή φορά) ότι τελικά δεν υπάρχει το παραμικρό όριο. Κι ο Πανιώνιος, που εδώ και δεκαετίες, διδάσκει μία διαφορετική φίλαθλη (όχι οπαδική) κουλτούρα, η ομάδα που προέρχεται από μία πόλη με έντονο φιλοσοφικό υπόβαθρο, όπου η πλατεία πριν γίνει κατάρα ήταν ευλογία για όλους όσοι έστω κι ένα βράδυ παρακολουθούσαν τις συζητήσεις των ανθρώπων, οι οποίοι δίδασκαν πνεύμα και αθλητική φιλοσοφία, δεν έχει ανάγκη από τέτοιες συμπλεγματικές φωνές.
Εχεις δικαίωμα να γουστάρεις ή να μην γουστάρεις τον Βλάντο... Να τον σέβεσαι ή όχι. Να τον εκτιμάς, ή να μην... Δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα όμως, να χρησιμοποιείς με τόσο άθλιο τρόπο τη μνήμη του πατέρα του, ούτε να πάρεις τη θέση του. Και για όσους γνωρίζουν (δεν είμαι ανάμεσα σε αυτούς), ο Μπόμπαν, επί πολλά χρόνια έζησε μέσα στην ανέχεια και στη φτώχεια. Χωρίς πραγματικούς φίλους. Και μάλιστα σε μία εποχή που το χρήμα έρεε άφθονο στην Ελλάδα. Αφήστε ήσυχο το παιδί λοιπόν, αγαπητοί μου. Και πολύ περισσότερο εσείς που ανήκετε σε άλλες ομάδες, όπως ένας φίλος μου έγραψε σήμερα στο facebook... "Θα τρίζουν τα κόκαλα του Μπόμπαν". Και να το λέει ένας μη Πανιώνιος. Ε, όχι, αυτό δεν ξεπερνάει, εμένα, αλλά και τον πιο τραγικό παραλογισμό. Τιμήστε, αν το πιστεύετε, τον Μπόμπαν με τον δικό σας τρόπο... Να τον θυμάστε για αυτό που ήταν και για αυτά που πρόλαβε να προσφέρει. Αφήστε όμως τον Βλάντο στην ηρεμία του κι αν σέβεστε τη μνήμη του πατέρα του, σταυρώστε τα δάχτυλα να κάνει μία σπουδαία καριέρα του παλικάρι στον Παναθηναϊκό ή όπου αλλού το θελήσει. Το αξίζει και το δικαιούται. Διότι πάλεψε υπό αντίξοες συνθήκες. Και για αυτές, είτε το θέλει κάποιος, είτε όχι, δεν έφταιγε ο Παναθηναϊκός. Κι ας μην το αναλύσουμε περισσότερο. Θα είναι δυσάρεστο για όλους.
Υ.Γ. Ακούστηκε φυσικά και η άποψη που ανέφερε ότι ο Βλάντο δεν έπρεπε να φύγει ποτέ από τον Πανιώνιο, επειδή... "Κι ο Φάνης στα 30φεύγα μας εγκατέλειψε". Για αυτές τις περιπτώσεις η επιστήμη σηκώνει χέρια ψηλά.
Υ.Γ.1 Υπήρξαν στιγμές που ο Βλάντο μπορεί να χρεωθεί ότι ίσως να μην φέρθηκε καλά στον Πανιώνιο. Ο Γιάνκοβιτς, μπορεί να κριθεί ως παίκτης κι άνθρωπος. Αν υπάρχουν παράπονα είναι σεβαστά. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του σημείου της εκμετάλλευσης του πατέρα του και των οστών του, η απόσταση είναι χαώδης κι ενοχλητική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου