Στο άκουσμα του ονόματος του
Ολιβιέ Καπό, το πρώτο που συνειρμικά έρχεται στο μυαλό δεν είναι η
Γιουβέντους, ούτε η Μπέρμιγχαμ και η Γουίγκαν. Είναι η Οσέρ του μεγάλου
Γκι Ρου, ο οποίος έσπασε κάθε ρεκόρ με την παραμονή για 44 ολόκληρα
χρόνια στον πάγκο της ομάδας. Ο Καπό, ήταν ένας ακόμα πιτσιρικάς που
ξεπήδησε από το θαυμαστό κόσμο των ακαδημιών της πριν φορέσει το
περιβραχιόνιό της.
Πριν από καιρό, σε μια τυχαία αναζήτηση για τον Τζιμπρίλ Σισέ, το ρεπορτάζ του Observer για τον Γάλλο τεχνικό και τον τρόπο που ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα της Βουργουνδίας είχε... μπει στο αρχείο, αφού ανέφερε ορισμένα άκρως ενδιαφέροντα στοιχεια. Ήταν το 1961, όταν ένα παιδί 22 χρονών έστελνε επιστολή στην Οσέρ για τη θέση του προπονητή. Η αίτησή του τράβηξε το ενδιαφέρον των διοικούντων. Αφενός ήταν ο μικρότερος, έχοντας εμπειρία ένα μήνα παρακολούθησης της Κρίσταλ Πάλας και αφετέρου τόνιζε ότι θα κάνει τα πάντα για το σύλλογο και θα τηρεί απόλυτη ισορροπία στα βιβλία.
Παράλληλα, ζητούσε τη μικρότερη αμοιβή από όλους, 600 φράγκα. Ο τότε πρόεδρος, Ζαν Κλοντ Χαμέλ, του έδωσε τη δουλειά περισσότερο επειδή διέκρινε ότι μπορεί να κρατήσει την ομάδα νοικοκυρεμένη και λιγότερο επειδή πείστηκε για τις προπονητικές του ικανότητες. Ανέλαβε ως παίκτης-προπονητής. Τότε, η Οσέρ ήταν μια μικρή πόλη με λιγότερους από 40.000 κατοίκους και η ομάδα έπαιζε στην τοπική κατηγορία της Βουργουνδίας. Μια μικρή, ερασιτεχνική ομάδα που απλά εκπροσωπούσε την πόλη της. Όταν ο Ρου παραιτήθηκε, το 2005, έχοντας κατακτήσει το Κύπελλο Γαλλίας, ο σύλλογος συμπλήρωνε 25 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Ligue 1 και είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την κορυφή της.
Αυτά που έκανε τότε, προφανώς φαντάζουν πολύ μακρινά σήμερα. Ο Ρου έπεισε τους ντόπιους να δωρίσουν τα βοσκοτόπια στο σύλλογο για να φτιαχτούν ποδοσφαιρικά γήπεδα. Έβαλε τις γυναίκες των ποδοσφαιριστών να φτιάξουν τις «σαλιάρες» για την προπόνηση, ενώ έκανε δουλειές και ο ίδιος.
Το να αναφερθούμε ξεχωριστά σε παίκτες που βγήκαν από τα «σπλάχνα» της ομάδας με εκείνον στον πάγκο δεν θα είχε ουσία. Ο Καντονά, ο Μπολί και ο Σισέ είναι κάποιοι χαρακτηριστικοί. Η δική μας η γενιά θα θυμάται περισσότερο με τον Τζιμπρίλ, τον Μεξές, τον Μπουμσόνγκ, τον Καπό, τον Σανιά. Ο Ρου επιτηρούσε τα πάντα σε επίπεδο... παράνοιας. Από την ανάπτυξη των πιτσιρικάδων μέχρι τις εξωαγωνιστικές του δραστηριότητες. Γι' αυτό και αποφάσισε να πουλήσει τον Μπολί όταν έμαθε ότι τα βράδια το έσκαγε από τους κοιτώνες. Στη συνέχεια, ο Γάλλος αμυντικός οδήγησε την Μαρσέιγ στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 1993, σκοράροντας στον τελικό με τη Μίλαν. Ο θρύλος τον θέλει να βγάζει... σηκωτούς ποδοσφαιριστές από τα μπαρ και να περνάει από τα σπίτια τους για να δει αν οι μηχανές των αυτοκινήτων τους ήταν ακόμα ζεστές! Μετρούσε ακόμα και τα χιλιόμετρα στα αμάξια τους, για να γνωρίζει την επόμενη μέρα αν είχαν πεταχτεί μέχρι το κοντινό Παρίσι για ένα ποτό.
Έμεινε στην ιστορία για την απίστευτη ικανότητά του να κρατά τα οικονομικά του συλλόγου σε ισορροπία, σε σημείο που αρκετοί τον έλεγαν τσιγκούνη, για την αυστηρότητα και την πειθαρχία, ίσως και την παραξενιά του. Αρκετοί παίκτες τον φοβούνταν, ήξεραν όμως ότι θα φροντίσει για αυτούς. Όπως ο Μπράιαν Κλαφ δηλαδή. Επίσης, πάντα σεβόταν τους οπαδούς. «Κάποιες φορές υπολογίζω πόσο κοστίζει σε κάποιον να έρθει να μας δει πέντε φορές το μήνα πίσω από την εστία. Υπάρχουν τύποι που πιθανότατα δεν τρώνε για να έρθουν στα παιχνίδια. Το να ξέρεις ότι τους κάνεις δυστυχισμένους όταν χάνεις, είναι ένα μεγάλο βάρος», τόνιζε.
Στο Μουντιάλ του 1998, δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Γαλλίας το 1996, η Οσέρ ήταν -μαζί με τη Μονακό- η ομάδα εντός της χώρας με τους περισσότερους εκπροσώπους στην Εθνική. Μετά τον τελικό του Κυπέλλου με τη Σεντάν το 2005, όλο το γήπεδο ξεκίνησε να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του. Γρήγορα μπήκαν όλοι στο κλίμα, παρότι δεν ήξεραν το λόγο. Τελικά, έμαθαν ότι ο προπονητής τους είχε δηλώσει ότι αποχωρεί. Για τους περισσότερους ήταν συνώνυμο με την ομάδα...
Είναι προφανώς μια από τις περιπτώσεις ανθρώπων που αλλάζουν την ιστορία μιας ομάδας. Όπως έκανε ο Μπράιαν Κλαφ στη Νότιγχαμ Φόρεστ και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχει, άλλωστε, χαρακτηριστεί και παλιότερα ως μια περίπτωση που βρίσκεται ενδιάμεσα στους δύο Βρετανούς. Σίγουρα είχε και τις κακές στιγμές του, τις λάθος επιλογές σε παίκτες, καθώς και ένα μέρος του κόσμου που στράφηκε εναντίον του. Ήταν όμως από τις λίγες περιπτώσεις που ολόκληρη η ιστορία μιας ομάδας άλλαξε χάρη σε ένα άτομο.΄Όχι από τα λεφτά ενός οικονομικού ηγέτη, αλλά χάρη στο χάρισμα του προπονητή. Δυστυχώς, όσο περνούν τα χρόνια, οι πιθανότητες να δούμε ανάλογο επίτευγμα θα μειώνουν. Αν τελικά ο Άρης προχωρήσει την περίπτωση του Καπό, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον μια συνέντευξη αποκλειστικά για τον Ρου και την Οσέρ που έζησε!
Πριν από καιρό, σε μια τυχαία αναζήτηση για τον Τζιμπρίλ Σισέ, το ρεπορτάζ του Observer για τον Γάλλο τεχνικό και τον τρόπο που ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα της Βουργουνδίας είχε... μπει στο αρχείο, αφού ανέφερε ορισμένα άκρως ενδιαφέροντα στοιχεια. Ήταν το 1961, όταν ένα παιδί 22 χρονών έστελνε επιστολή στην Οσέρ για τη θέση του προπονητή. Η αίτησή του τράβηξε το ενδιαφέρον των διοικούντων. Αφενός ήταν ο μικρότερος, έχοντας εμπειρία ένα μήνα παρακολούθησης της Κρίσταλ Πάλας και αφετέρου τόνιζε ότι θα κάνει τα πάντα για το σύλλογο και θα τηρεί απόλυτη ισορροπία στα βιβλία.
Παράλληλα, ζητούσε τη μικρότερη αμοιβή από όλους, 600 φράγκα. Ο τότε πρόεδρος, Ζαν Κλοντ Χαμέλ, του έδωσε τη δουλειά περισσότερο επειδή διέκρινε ότι μπορεί να κρατήσει την ομάδα νοικοκυρεμένη και λιγότερο επειδή πείστηκε για τις προπονητικές του ικανότητες. Ανέλαβε ως παίκτης-προπονητής. Τότε, η Οσέρ ήταν μια μικρή πόλη με λιγότερους από 40.000 κατοίκους και η ομάδα έπαιζε στην τοπική κατηγορία της Βουργουνδίας. Μια μικρή, ερασιτεχνική ομάδα που απλά εκπροσωπούσε την πόλη της. Όταν ο Ρου παραιτήθηκε, το 2005, έχοντας κατακτήσει το Κύπελλο Γαλλίας, ο σύλλογος συμπλήρωνε 25 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Ligue 1 και είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι την κορυφή της.
Αυτά που έκανε τότε, προφανώς φαντάζουν πολύ μακρινά σήμερα. Ο Ρου έπεισε τους ντόπιους να δωρίσουν τα βοσκοτόπια στο σύλλογο για να φτιαχτούν ποδοσφαιρικά γήπεδα. Έβαλε τις γυναίκες των ποδοσφαιριστών να φτιάξουν τις «σαλιάρες» για την προπόνηση, ενώ έκανε δουλειές και ο ίδιος.
Το να αναφερθούμε ξεχωριστά σε παίκτες που βγήκαν από τα «σπλάχνα» της ομάδας με εκείνον στον πάγκο δεν θα είχε ουσία. Ο Καντονά, ο Μπολί και ο Σισέ είναι κάποιοι χαρακτηριστικοί. Η δική μας η γενιά θα θυμάται περισσότερο με τον Τζιμπρίλ, τον Μεξές, τον Μπουμσόνγκ, τον Καπό, τον Σανιά. Ο Ρου επιτηρούσε τα πάντα σε επίπεδο... παράνοιας. Από την ανάπτυξη των πιτσιρικάδων μέχρι τις εξωαγωνιστικές του δραστηριότητες. Γι' αυτό και αποφάσισε να πουλήσει τον Μπολί όταν έμαθε ότι τα βράδια το έσκαγε από τους κοιτώνες. Στη συνέχεια, ο Γάλλος αμυντικός οδήγησε την Μαρσέιγ στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 1993, σκοράροντας στον τελικό με τη Μίλαν. Ο θρύλος τον θέλει να βγάζει... σηκωτούς ποδοσφαιριστές από τα μπαρ και να περνάει από τα σπίτια τους για να δει αν οι μηχανές των αυτοκινήτων τους ήταν ακόμα ζεστές! Μετρούσε ακόμα και τα χιλιόμετρα στα αμάξια τους, για να γνωρίζει την επόμενη μέρα αν είχαν πεταχτεί μέχρι το κοντινό Παρίσι για ένα ποτό.
Έμεινε στην ιστορία για την απίστευτη ικανότητά του να κρατά τα οικονομικά του συλλόγου σε ισορροπία, σε σημείο που αρκετοί τον έλεγαν τσιγκούνη, για την αυστηρότητα και την πειθαρχία, ίσως και την παραξενιά του. Αρκετοί παίκτες τον φοβούνταν, ήξεραν όμως ότι θα φροντίσει για αυτούς. Όπως ο Μπράιαν Κλαφ δηλαδή. Επίσης, πάντα σεβόταν τους οπαδούς. «Κάποιες φορές υπολογίζω πόσο κοστίζει σε κάποιον να έρθει να μας δει πέντε φορές το μήνα πίσω από την εστία. Υπάρχουν τύποι που πιθανότατα δεν τρώνε για να έρθουν στα παιχνίδια. Το να ξέρεις ότι τους κάνεις δυστυχισμένους όταν χάνεις, είναι ένα μεγάλο βάρος», τόνιζε.
Στο Μουντιάλ του 1998, δύο χρόνια μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Γαλλίας το 1996, η Οσέρ ήταν -μαζί με τη Μονακό- η ομάδα εντός της χώρας με τους περισσότερους εκπροσώπους στην Εθνική. Μετά τον τελικό του Κυπέλλου με τη Σεντάν το 2005, όλο το γήπεδο ξεκίνησε να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του. Γρήγορα μπήκαν όλοι στο κλίμα, παρότι δεν ήξεραν το λόγο. Τελικά, έμαθαν ότι ο προπονητής τους είχε δηλώσει ότι αποχωρεί. Για τους περισσότερους ήταν συνώνυμο με την ομάδα...
Είναι προφανώς μια από τις περιπτώσεις ανθρώπων που αλλάζουν την ιστορία μιας ομάδας. Όπως έκανε ο Μπράιαν Κλαφ στη Νότιγχαμ Φόρεστ και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχει, άλλωστε, χαρακτηριστεί και παλιότερα ως μια περίπτωση που βρίσκεται ενδιάμεσα στους δύο Βρετανούς. Σίγουρα είχε και τις κακές στιγμές του, τις λάθος επιλογές σε παίκτες, καθώς και ένα μέρος του κόσμου που στράφηκε εναντίον του. Ήταν όμως από τις λίγες περιπτώσεις που ολόκληρη η ιστορία μιας ομάδας άλλαξε χάρη σε ένα άτομο.΄Όχι από τα λεφτά ενός οικονομικού ηγέτη, αλλά χάρη στο χάρισμα του προπονητή. Δυστυχώς, όσο περνούν τα χρόνια, οι πιθανότητες να δούμε ανάλογο επίτευγμα θα μειώνουν. Αν τελικά ο Άρης προχωρήσει την περίπτωση του Καπό, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον μια συνέντευξη αποκλειστικά για τον Ρου και την Οσέρ που έζησε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου