Επέστρεψα στη χώρα σας και εγώ
και η αλήθεια είναι πως όταν την κοιτάς πάνω από το αεροπλάνο και αφού
έχεις περάσει διάφορες, αντιλαμβάνεσαι το όσο ανώτερη είναι από
οποιαδήποτε άλλη. Με τους κατοίκους της υπάρχει ένα θέμα, αλλά οι γενιές
εξελίσσονται … και καλά.
Επέστρεψα και πέρασα και μία βόλτα από Αθήνα. Ένα δίωρο στο αεροδρόμιο για την ακρίβεια, αλλά ήμουν στην ίδια πτήση με τον Όλγα Φαρμάκη. Ελπίζω να γράψει και αυτή σε κανά μπλογκ της πως ήταν με τον Σταύρο Κόλκα. Κάπου θα γράφει, δε γίνεται.
Η είδηση της ημέρας ήταν πως πέσαμε με τη Μέταλιστ. Μία πολύ καλή ομάδα η οποία πρόπερσι έβγαζε πάρα πολλά γκολ και πέρυσι όλα σχεδόν τα παιχνίδια της ήταν άντερ. Και αυτή η αλλαγή με τον ίδιο προπονητή.
Απ ότι θυμάμαι στα παιχνίδια που την παρακολούθησα, είναι μία ομάδα που ποντάρει στο καλό της τρανσίσιον και την ποιότητα των Λατίνων της. Αυτό που μάλλον συμβαίνει τελευταία, είναι πως παίρνει μικρότερα ρίσκα και περιμένοντας το σκορ από ατομικές επινοήσεις.
Είναι αρκετά ισορροπημένο ζευγάρι το ΠΑΟΚ – Μέταλιστ και επί της ουσίας η διαφορά με τον αντίπαλο που θα του καθόταν ως δυνατός – η Σάλζσμπουργκ, είναι μία ή άλλη. Ίσως για τον ΠΑΟΚ να είναι καλύτερο το ότι κατεβαίνει θεωρητικά ως αουτσάιντερ στους αγώνες.
Ο ΠΑΟΚ θα παίξει στην άδεια Τούμπα, στην οποία βέβαια ελάχιστα- ένα θυμάμαι τα τελευταία δέκα χρόνια– παιχνίδια έχει χάσει. Η άρρωστη αλήθεια μάλιστα, είναι πως ο ΠΑΟΚ είναι φανερά πιο εξοικιωμένος από τους αντιπάλους του σε αυτή την διαδικασία και συνήθως τον ευνοεί. Τσακαλάκια, αυτό δε σημαίνει πως όποτε γουστάρουμε μπαίνουμε και τα σπάμε.
Από εχθές, ολοκληρώθηκε άλλη μία προετοιμασία που ήμουν παρόν και αυτό που έχω να πω είναι πως ο Στέφενς δε με κέρδισε σε επίπεδο προπόνησης, αλλά σε επίπεδο διαχείρισης ποδοσφαιριστών.
Ήμουν μπροστά στο και καλά επεισόδιο που λένε πως είχε με έναν ξένο ποδοσφαιριστή. Γελάνε όλα τα επεισόδια του πλανήτη.
Αντιλαμβάνομαι πως πρώτον είναι ανάξιος εμπιστοσύνης ο συνάδελφος που το μετέφερε έτσι ενώ το συζητήσαμε πρώτα και δεύτερον, αντιλαμβάνομαι όσους βρίσκονται στην Ελλάδα εκείνη τη στιγμή και θέλουν το κάτι παραπάνω από αυτούς που είναι με την ομάδα.
Ο Στέφενς λοιπόν, δεν είχε επεισόδιο με κανέναν ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ. Σε απλή ελληνική, ποδοσφαιρική, διάλεκτο έβαλε… κωλοδάχτυλο. Όπως έβαλε και σε πολλούς άλλους σε μία εποχή που πρέπει να γίνει πειστικός στο σύνολο πως αυτός είναι το αφεντικό.
Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο, αν ο παίκτης αντιδρούσε, αλλά τα νιαουρίσματά του ακούστηκαν μέχρι το κέντρο του Λέομπεν. Και ο λόγος που μπήκε το κωλοδάχτυλο, ήταν καθαρά ποδοσφαιρικός.
Διαβάζω πως υπάρχει μία ένταση στον Ολυμπιακό για το ντόρτι. Αδικαιολόγητο. Η ομάδα είναι πάρα πολύ κουρασμένη και θα δείξει το ταλέντο της όταν τα παιδιά ανοίξουν.
Απλά μπορεί να μη το δείξουν με τον Μίτσελ. Συμβαίνουν αυτά στη χώρα της αμπαλοσύνης.
Τέλος, επειδή έζησα τον Κατσουράνη για πρώτη φορά σε προετοιμασία, έπρεπε να ηχογραφήσω τι μου έλεγαν Παναθηναϊκοί όταν τον πήρα.
Εγώ είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος από τον τρόπο που συμπεριφέρεται και σε καμία των περιπτώσεων δε νομίζω πως είναι προβληματικός. Νομίζω πως είναι ιδιαίτερος. Και αυτό δεν το βλέπω αρνητικά.
Το θέμα είναι πως για τη συμπεριφορά παικτών, φταίνε οι σύλλογοι και όχι αυτοί. Αν ο σύλλογος είναι ότι να ναι, χωρίς αρχή μέση και τέλος σε επίπεδο φιλοσοφίας, χωρίς προσωπικότητες που να εμπνέουν, χωρίς γνώση των βασικών ποδοσφαιρικών αρχών, είναι θέμα χρόνου να σε κάνει μπουρδέλο όχι ο Κατσουράνης που έχει και δέκα γαλόνια πάνω του, αλλά παίκτες πολύ χαμηλότερου βεληνεκούς.
Και αυτή η κουβέντα δεν αφορά μόνο τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Ολυμπιακό. Δε βλέπω κανέναν να αναρωτιέται γιατί στράβωσαν Τζιμπούρ και Αμπντούν. Δε μπορεί απλά να ξύπνησαν ένα πρωί.
Επέστρεψα και πέρασα και μία βόλτα από Αθήνα. Ένα δίωρο στο αεροδρόμιο για την ακρίβεια, αλλά ήμουν στην ίδια πτήση με τον Όλγα Φαρμάκη. Ελπίζω να γράψει και αυτή σε κανά μπλογκ της πως ήταν με τον Σταύρο Κόλκα. Κάπου θα γράφει, δε γίνεται.
Η είδηση της ημέρας ήταν πως πέσαμε με τη Μέταλιστ. Μία πολύ καλή ομάδα η οποία πρόπερσι έβγαζε πάρα πολλά γκολ και πέρυσι όλα σχεδόν τα παιχνίδια της ήταν άντερ. Και αυτή η αλλαγή με τον ίδιο προπονητή.
Απ ότι θυμάμαι στα παιχνίδια που την παρακολούθησα, είναι μία ομάδα που ποντάρει στο καλό της τρανσίσιον και την ποιότητα των Λατίνων της. Αυτό που μάλλον συμβαίνει τελευταία, είναι πως παίρνει μικρότερα ρίσκα και περιμένοντας το σκορ από ατομικές επινοήσεις.
Είναι αρκετά ισορροπημένο ζευγάρι το ΠΑΟΚ – Μέταλιστ και επί της ουσίας η διαφορά με τον αντίπαλο που θα του καθόταν ως δυνατός – η Σάλζσμπουργκ, είναι μία ή άλλη. Ίσως για τον ΠΑΟΚ να είναι καλύτερο το ότι κατεβαίνει θεωρητικά ως αουτσάιντερ στους αγώνες.
Ο ΠΑΟΚ θα παίξει στην άδεια Τούμπα, στην οποία βέβαια ελάχιστα- ένα θυμάμαι τα τελευταία δέκα χρόνια– παιχνίδια έχει χάσει. Η άρρωστη αλήθεια μάλιστα, είναι πως ο ΠΑΟΚ είναι φανερά πιο εξοικιωμένος από τους αντιπάλους του σε αυτή την διαδικασία και συνήθως τον ευνοεί. Τσακαλάκια, αυτό δε σημαίνει πως όποτε γουστάρουμε μπαίνουμε και τα σπάμε.
Από εχθές, ολοκληρώθηκε άλλη μία προετοιμασία που ήμουν παρόν και αυτό που έχω να πω είναι πως ο Στέφενς δε με κέρδισε σε επίπεδο προπόνησης, αλλά σε επίπεδο διαχείρισης ποδοσφαιριστών.
Ήμουν μπροστά στο και καλά επεισόδιο που λένε πως είχε με έναν ξένο ποδοσφαιριστή. Γελάνε όλα τα επεισόδια του πλανήτη.
Αντιλαμβάνομαι πως πρώτον είναι ανάξιος εμπιστοσύνης ο συνάδελφος που το μετέφερε έτσι ενώ το συζητήσαμε πρώτα και δεύτερον, αντιλαμβάνομαι όσους βρίσκονται στην Ελλάδα εκείνη τη στιγμή και θέλουν το κάτι παραπάνω από αυτούς που είναι με την ομάδα.
Ο Στέφενς λοιπόν, δεν είχε επεισόδιο με κανέναν ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ. Σε απλή ελληνική, ποδοσφαιρική, διάλεκτο έβαλε… κωλοδάχτυλο. Όπως έβαλε και σε πολλούς άλλους σε μία εποχή που πρέπει να γίνει πειστικός στο σύνολο πως αυτός είναι το αφεντικό.
Θα μπορούσε να είναι επεισόδιο, αν ο παίκτης αντιδρούσε, αλλά τα νιαουρίσματά του ακούστηκαν μέχρι το κέντρο του Λέομπεν. Και ο λόγος που μπήκε το κωλοδάχτυλο, ήταν καθαρά ποδοσφαιρικός.
Διαβάζω πως υπάρχει μία ένταση στον Ολυμπιακό για το ντόρτι. Αδικαιολόγητο. Η ομάδα είναι πάρα πολύ κουρασμένη και θα δείξει το ταλέντο της όταν τα παιδιά ανοίξουν.
Απλά μπορεί να μη το δείξουν με τον Μίτσελ. Συμβαίνουν αυτά στη χώρα της αμπαλοσύνης.
Τέλος, επειδή έζησα τον Κατσουράνη για πρώτη φορά σε προετοιμασία, έπρεπε να ηχογραφήσω τι μου έλεγαν Παναθηναϊκοί όταν τον πήρα.
Εγώ είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος από τον τρόπο που συμπεριφέρεται και σε καμία των περιπτώσεων δε νομίζω πως είναι προβληματικός. Νομίζω πως είναι ιδιαίτερος. Και αυτό δεν το βλέπω αρνητικά.
Το θέμα είναι πως για τη συμπεριφορά παικτών, φταίνε οι σύλλογοι και όχι αυτοί. Αν ο σύλλογος είναι ότι να ναι, χωρίς αρχή μέση και τέλος σε επίπεδο φιλοσοφίας, χωρίς προσωπικότητες που να εμπνέουν, χωρίς γνώση των βασικών ποδοσφαιρικών αρχών, είναι θέμα χρόνου να σε κάνει μπουρδέλο όχι ο Κατσουράνης που έχει και δέκα γαλόνια πάνω του, αλλά παίκτες πολύ χαμηλότερου βεληνεκούς.
Και αυτή η κουβέντα δεν αφορά μόνο τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Ολυμπιακό. Δε βλέπω κανέναν να αναρωτιέται γιατί στράβωσαν Τζιμπούρ και Αμπντούν. Δε μπορεί απλά να ξύπνησαν ένα πρωί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου