Όταν η Ελλάδα θα αλλάξει, τότε
ο κάτοικός της θα σταματήσει να ενθουσιάζεται υπερβολικά στην προοπτική
ή την υποψία της επιτυχίας και θα απογοητεύεται το ίδιο στην αποτυχία.
Αμέσως μετά την ήττα της εθνικής από την Ισπανία, οι ίδιοι άνθρωποι που,
σε κάποια άλλη περίπτωση, θα κράδαιναν τις σημαίες θριαμβολογώντας,
έβγαλαν την πιο πικρή χολή τους. Για 12 παιδιά 19-20 ετών που για πρώτη
φορά στη ζωή τους ένιωσαν να γίνονται το επίκεντρο του κόσμου. Είναι
λογικό όμως...
Όταν ως άνθρωπος δεν έχεις για τίποτα άλλο να χαρείς στη ζωή
σου, ή να ασχοληθείς, όταν δεν υπάρχουν άλλα πεδία έκφρασης, όταν είσαι
των άκρων, θα υπάρχει αυτή η αντίδραση. Είναι δεδομένο όμως, ότι σε όλα
αυτά που συμβαίνουν γύρω από τα παιδιά των 19-20 ετών χρειάζονται
διαχείριση... Και στην εθνική ομάδα, το γνωρίζουν. Για να ευλογάμε και
λίγο τα γένια μας, το blog που έγραψε ο Καβαλιεράτος για την Εθνική, οι
επιτελείς το τύπωσαν και το μοίρασαν στους παίκτες. Σε έναν προς έναν.
Για να κατανοήσουν, ή να γνωρίσουν τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους. Ας
πάμε όμως, και στην αλήθεια. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα
αναζητήσουν τόσο εύκολα ευθύνες χωρίς να αποδώσω τα δεδομένα άλλοθι.
Ούτε και το αντίθετο όμως. Ναι, είναι γεγονός ότι μιλάμε για παιδιά 19
ετών. Από την άλλη μεριά, πόσο ...παιδί είναι κάποιος 19 ετών.
Δεν το λέω χιουμοριστικά, αλλά ένα παιδί 19-20 ετών ...ψηφίζει! Η τουλάχιστον πρέπει να έχει αναπτύξει αυτού τους είδους τη συνείδηση. Ένα παιδί 19 ή 20 ετών, αν φιλοδοξεί να κάνει καριέρα, οφείλει να είναι έτοιμος να διεκδικήσει χρόνο συμμετοχής σε μία μεγάλη αντρική ομάδα. Χωρίς να του κάνει κάποιος χάρη. Να μπει στην προπόνηση, να δαγκώσει σβέρκους και να αποδείξει στο προπονητή του, που έχει το δικαίωμα να αποκτήσει 6 ξένους, ότι δικαιούται 5-7-10-15 λεπτά. Να διεκδικήσει! Οχι να πάρει! Ένας άνθρωπος 19 ετών τι πρέπει να κάνει για να διεκδικήσει χρόνο συμμετοχής σε μία μεγάλη αντρική ομάδα;
Τρία πολύ βασικά πράγματα...
1) Να μην κάνει ΠΟΤΕ λάθος
2) Να παίζει άμυνα του ...θανάτου και να σκίζεται...
3) Να ευστοχεί όταν είναι τελείως μόνος του κάτω από το καλάθι....
Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν ιεραρχήσει έτσι τα πράγματα τα παιδιά της Νέων... Όπως επίσης, είναι αδύνατον να αναδεικνύεται ως άλλοθι η δημοσιότητα. Ο Αντετοκούνμπο θα παίξει στους Μπακς, ο Αγραβάνης είναι στον Πανιώνιο, ο Μποχωρίδης στον Αρη, το Μελισσαράτος έπαιξε στο Περιστέρι, ο Παπαπέτρου σε ένα από τα καλύτερα κολέγια των ΗΠΑ. Αν δεν αντέξουν τη δημοσιότητα αυτοί, που καθημερινά βρίσκονται ή θα βρεθούν στο επίκεντρο, ποιος πρέπει να την αντέξει; Και πότε;
Δεν είναι Παίδες... Ούτε καν Έφηβοι. Είναι παίκτες που στις ομάδες τους θα θελήσουν να έχουν χρόνο συμμετοχής και πιθανώς να στραβώσουν αν δεν τον πάρουν κιόλας, αν ο προπονητής δεν τους πιστέψει. Άρα, η δημοσιότητα δεν άσκησε πίεση. Η δημοσιότητα μπορεί να έκανε άλλα πράγματα. Να έκανε κάποια παιδιά να πιστέψουν ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό είναι στην πραγματικότητα. Και για αυτό να με συμπαθάτε, αλλά δε φταίει η η δημοσιότητα, αλλά ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού ξεχωριστά, η ανατροφή του, το περιβάλλον που συναντά καθημερινά στην ομάδα του.
Αν τα Μέσα δεν είχαν ασχοληθεί με την Εθνική, πολλοί θα έλεγαν ότι... «Κοιτάξτε...Ασχολούνται διαρκώς με τα τούρκικα και γυρνούν στην πλάτη στα ελληνικά ζητήματα» ή «Τι άλλο πρέπει να κάνουμε πια για να ασχοληθούν μαζί μας;». Υπάρχει κάποιος που δεν το αρέσει η δημοσιότητα; Όχι! Όταν διαμαρτύρεται όμως αν δεν την έχει, πρέπει να είναι κι έτοιμος να τη διαχειριστεί άμα του έρθει.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρεμάσουμε αυτά τα παιδιά. Και διαφωνώ με όλους όσοι , ακόμα και όταν η εθνική κέρδιζε, θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει λόγος θετικών συναισθημάτων, διότι ο ρόλος των μικρών Εθνικών ομάδων δεν είναι τα μετάλλια, αλλά η παραγωγή. Τότε ας μη γίνονταν ούτε πρωταθλήματα, να μην γίνονταν επίσης πανελλήνια πρωταθλήματα, να μην υπήρχαν βαθμολογίες και μετάλλια. Να μην πήγαινε ο κόσμος στα γήπεδα για να παρακολουθήσει τους μικρούς να αγωνίζονται. Σε όλα όμως χρειάζεται ένα μέτρο. Ακόμα και στο χρυσό που θα έπαιρναν οι Νέοι, ακόμα και στον καταποντισμό.
Αυτοί οι τύποι που μας έκαναν να ασχοληθούμε μαζί τους και το απολαύσαμε, δεν έχουν να λογοδοτήσουν απέναντι σε κανένα. Παρά μόνο στον εαυτό τους. Κι όχι για το μετάλλιο που χάθηκε. Σε καμία περίπτωση. Μόνο για τα λάθη που έκαναν, πόσο σημαντικά ήταν (και δεν αναφέρομαι στα αγωνιστικά) και κατά πόσο πρέπει να βελτιώσουν τη νοοτροπία τους για να φτάσουν κάποια μέρα ψηλά. Διότι κάποιοι από αυτούς μπορούν πραγματικά να φτάσουν ψηλά.
Δεν το λέω χιουμοριστικά, αλλά ένα παιδί 19-20 ετών ...ψηφίζει! Η τουλάχιστον πρέπει να έχει αναπτύξει αυτού τους είδους τη συνείδηση. Ένα παιδί 19 ή 20 ετών, αν φιλοδοξεί να κάνει καριέρα, οφείλει να είναι έτοιμος να διεκδικήσει χρόνο συμμετοχής σε μία μεγάλη αντρική ομάδα. Χωρίς να του κάνει κάποιος χάρη. Να μπει στην προπόνηση, να δαγκώσει σβέρκους και να αποδείξει στο προπονητή του, που έχει το δικαίωμα να αποκτήσει 6 ξένους, ότι δικαιούται 5-7-10-15 λεπτά. Να διεκδικήσει! Οχι να πάρει! Ένας άνθρωπος 19 ετών τι πρέπει να κάνει για να διεκδικήσει χρόνο συμμετοχής σε μία μεγάλη αντρική ομάδα;
Τρία πολύ βασικά πράγματα...
1) Να μην κάνει ΠΟΤΕ λάθος
2) Να παίζει άμυνα του ...θανάτου και να σκίζεται...
3) Να ευστοχεί όταν είναι τελείως μόνος του κάτω από το καλάθι....
Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν ιεραρχήσει έτσι τα πράγματα τα παιδιά της Νέων... Όπως επίσης, είναι αδύνατον να αναδεικνύεται ως άλλοθι η δημοσιότητα. Ο Αντετοκούνμπο θα παίξει στους Μπακς, ο Αγραβάνης είναι στον Πανιώνιο, ο Μποχωρίδης στον Αρη, το Μελισσαράτος έπαιξε στο Περιστέρι, ο Παπαπέτρου σε ένα από τα καλύτερα κολέγια των ΗΠΑ. Αν δεν αντέξουν τη δημοσιότητα αυτοί, που καθημερινά βρίσκονται ή θα βρεθούν στο επίκεντρο, ποιος πρέπει να την αντέξει; Και πότε;
Δεν είναι Παίδες... Ούτε καν Έφηβοι. Είναι παίκτες που στις ομάδες τους θα θελήσουν να έχουν χρόνο συμμετοχής και πιθανώς να στραβώσουν αν δεν τον πάρουν κιόλας, αν ο προπονητής δεν τους πιστέψει. Άρα, η δημοσιότητα δεν άσκησε πίεση. Η δημοσιότητα μπορεί να έκανε άλλα πράγματα. Να έκανε κάποια παιδιά να πιστέψουν ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό είναι στην πραγματικότητα. Και για αυτό να με συμπαθάτε, αλλά δε φταίει η η δημοσιότητα, αλλά ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού ξεχωριστά, η ανατροφή του, το περιβάλλον που συναντά καθημερινά στην ομάδα του.
Αν τα Μέσα δεν είχαν ασχοληθεί με την Εθνική, πολλοί θα έλεγαν ότι... «Κοιτάξτε...Ασχολούνται διαρκώς με τα τούρκικα και γυρνούν στην πλάτη στα ελληνικά ζητήματα» ή «Τι άλλο πρέπει να κάνουμε πια για να ασχοληθούν μαζί μας;». Υπάρχει κάποιος που δεν το αρέσει η δημοσιότητα; Όχι! Όταν διαμαρτύρεται όμως αν δεν την έχει, πρέπει να είναι κι έτοιμος να τη διαχειριστεί άμα του έρθει.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρεμάσουμε αυτά τα παιδιά. Και διαφωνώ με όλους όσοι , ακόμα και όταν η εθνική κέρδιζε, θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει λόγος θετικών συναισθημάτων, διότι ο ρόλος των μικρών Εθνικών ομάδων δεν είναι τα μετάλλια, αλλά η παραγωγή. Τότε ας μη γίνονταν ούτε πρωταθλήματα, να μην γίνονταν επίσης πανελλήνια πρωταθλήματα, να μην υπήρχαν βαθμολογίες και μετάλλια. Να μην πήγαινε ο κόσμος στα γήπεδα για να παρακολουθήσει τους μικρούς να αγωνίζονται. Σε όλα όμως χρειάζεται ένα μέτρο. Ακόμα και στο χρυσό που θα έπαιρναν οι Νέοι, ακόμα και στον καταποντισμό.
Αυτοί οι τύποι που μας έκαναν να ασχοληθούμε μαζί τους και το απολαύσαμε, δεν έχουν να λογοδοτήσουν απέναντι σε κανένα. Παρά μόνο στον εαυτό τους. Κι όχι για το μετάλλιο που χάθηκε. Σε καμία περίπτωση. Μόνο για τα λάθη που έκαναν, πόσο σημαντικά ήταν (και δεν αναφέρομαι στα αγωνιστικά) και κατά πόσο πρέπει να βελτιώσουν τη νοοτροπία τους για να φτάσουν κάποια μέρα ψηλά. Διότι κάποιοι από αυτούς μπορούν πραγματικά να φτάσουν ψηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου