Doing business the Italian way!!

To ξένο σε πολλούς καθεστώς της συνιδιοκτησίας των παικτών είναι πολύ συχνό στις ποδοσφαιρικές ομάδες της Ιταλίας, αφού προσφέρει αρκετά προνόμια στους συλλόγους και αρκετές φορές βοηθάει και τους ίδιους τους παίκτες. Δεν λείπουν, ωστόσο, τα ευτράπελα… Στην ουσία, η συνιδιοκτησία ενός ποδοσφαιριστή έχει πολλά κοινά με τον δανεισμό. Ουσιαστικά, η ομάδα που κάνει την πρόταση παίρνει τον παίκτη για μία χρονιά και πληρώνει τους μισθούς του. Όταν η χρονιά τελειώσει, η συνιδιοκτησία είτε επεκτείνεται για ένα χρόνο, είτε η μία ομάδα αγοράζει το 50% της άλλης. Αν δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία, τότε λαμβάνει χώρα η διαδικασία andare alle buste. Η φράση υποδηλώνει ότι οι δύο πλευρές… πηγαίνουν στους φακέλους, δηλαδή καταθέτουν μυστική πρόταση, σφραγισμένη σε φάκελο και όποιος έχει την υψηλότερη, παίρνει τον παίκτη. Η όλη διαδικασία εξελίσσεται σε δύο μέρες, σε ξενοδοχείο του Μιλάνου, παρουσία εκπροσώπων από την Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία.
Τι κερδίζουν με το εν λόγω καθεστώς οι ομάδες; Σύμφωνα με τον απόλυτα έγκυρο Ιταλό δημοσιογράφο Τζιανλούκα Ντι Μάρτζιο, έχουν «γραφειοκρατικά κίνητρα». Ουσιαστικά τους δίνεται η δυνατότητα να «μαγειρεύουν» ισολογισμούς. Η Ίντερ, για παράδειγμα, που απέκτησε τον Ικάρντι με συνιδιοκτησία από την Σαμπντρόρια, θα πληρώσει 6 εκατομμύρια σε τρεις δώσεις και θα κάνει το ίδιο και την επόμενη χρονιά. Δεν θα φορτώσει δηλαδή σε ένα οικονομικό έτος όλα τα χρήματα. Ανάλογα είχε κινηθεί η Γιουβέντους με τον Μαουρίτσιο Ίσλα και τον Κουάντοου Ασαμόα το προηγούμενο καλοκαίρι.
Άλλωστε, πέραν της «μαύρης τρύπας» των εξόδων, οι ομάδες έχουν να σκέφτονται και το Financial Fair Play της UEFA. Με τον τρόπο αυτό, μικραίνουν και το ρίσκο. Αν κάποιος παίκτης που κοστίζει 10 εκατομμύρια δεν «βγει», ο σύλλογος μπορεί να υποστεί σημαντικό οικονομικό πλήγμα. Είναι σίγουρα διαφορετικό αν έχει πληρώσει το μισό ποσό.
Με το συγκεκριμένο σύστημα, ένας νεαρός παίκτης που θα πάει σε μικρότερη ομάδα για να πάρει ευκαιρίες έχει καλύτερη αντιμετώπιση από το να πήγαινε ως δανεικός, αφού ουσιαστικά θεωρείται περιουσιακό στοιχείο της ομάδας.
Παρότι για τους Ιταλούς η διαδικασία πλέον είναι πανεύκολη, δεν έχουν λείψει στο παρελθόν τα ευτράπελα. Πιο χαρακτηριστικό αυτό του σπουδαίου Πάολο Ρόσι, τον οποίο η Βιτσέντσα απέκτησε το 1976 με καθεστώς συνιδιοκτησίας από τη Γιουβέντους. Με 45 γκολ σε δύο χρονιές ο Ιταλός οδήγησε την ομάδα του σε άνοδο και την επόμενη σεζόν στη δεύτερη θέση της Serie A! Τρελαμένος μήπως τον χάσει, ο πρόεδρος της Βιτσέντσα, Τζουσέπε Φαρίνα, τον ρώτησε πόσα πιστεύει ότι πρέπει να δώσει στη μυστική προσφορά, αφού οι δύο πλευρές δεν κατάφεραν να τα βρουν. Εκείνος του είπε περίπου ένα δις. λιρέτες, δηλαδή σχεδόν 900.000 ευρώ. Ωστόσο, ο Φαρίνα έλαβε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, που του διεμήνυσε ότι η Γιούβε θα δώσει τα διπλάσια. Τελικά, για να είναι σίγουρος έδωσε 2.6 δισ. λιρέτες, δηλαδή με την πρότασή του θεώρησε ότι η πραγματική αξία του παίκτη είναι στα 5.2 δισεκατομμύρια. Τρεις φορές το τότε μεταγραφικό ρεκόρ…
Το σοκ ήταν τεράστιο. Το τηλεφώνημα ήταν ψευδές και οι Μπιανκονέρι έδωσαν 875 εκατομμύρια λιρέτες. Ο πρόεδρος της Ιταλικής Ομοσπονδιας, Φράνκο Κάρα, παραιτήθηκε λόγω του σκανδάλου που ξέσπασε. Πριν από μερικά χρόνια, ο πρόεδρος της Μπολόνια ήθελε να καταθέσει πρόταση 4.75 ευρώ για τον Εμιλιάνο Βιβιάνο, ο οποίος διεκδικούταν από την Ίντερ, στη διαδικασία των φακέλων. Τελικά, στην επίσημη φόρμα της Ομοσπονδίας, αντί να βάλει το συγκεκριμένο ποσό στο τετραγωνάκι με την πρόταση, το έβαλε στην εκτίμησή του για τη συνολική αξία του παίκτη. Επομένως, θεωρήθηκε ότι η πρότασή του ήταν τα μισά χρήματα! Με 4.1 εκατομμύρια, οι Νερατζούρι πήραν τον Βιβιάνο.
Οι περισσότερες ομάδες, πάντως, διευκολύνονται με το συγκεκριμένο καθεστώς, αν και η μεταγραφική περίοδος στην Ιταλία συνήθως φέρνει… πονοκέφαλο. Η ιστοσελίδα The Score για να την περιγράψει θυμήθηκε μια σκηνή από την καλτ ιταλική κωμωδία των 80ς «Ο προπονητής στο ποδόσφαιρο», όπου ο φανταστικός πρόεδρος δηλώνει: «Κατάφερα να αποκτήσω τα τρία τέταρτα του Τζεντίλε και τα επτά όγδοα του Κολοβάτι, συν το μισό του Μποτζιόρνο. Τελικά, καταφέραμε τη συνιδιοκτησία του Μαραντόνα με αντάλλαγμα τον Φαλκέτι και τον Μενγκόνι»!
ΠΗΓΗ: othersidefootball.com