Σε αυτή (για να ξαναγίνω αισχρός και ζητώ συγνώμη για το αγοραίο ύφος) την πουτάνα τη χώρα, ο νόμος της διαστολής και της συστολής πηγαίνει σύννεφο: τα μικρά διαστέλλονται, τα μικρά συστέλλονται και στο τέλος της ημέρας πραγματικά έχω την πεποίθηση (και όχι απλώς την αίσθηση) ότι βιώνουμε μια εθνική τραγωδία, που ξεπερνάει τη Μικρασιατική καταστροφή, τον εμφύλιο, τη χούντα και το μνημόνιο μαζί!
Λεφτά υπάρχουν, Γιωργάκη μου, υπομονή δεν υπάρχει και η επωδός του (Παναγιώτη) Γιαννάκη τώρα δικαιώνεται...
Μαζί της ασφαλώς δικαιώνεται και η ατάκα του έτερου Γιαννάκη: του Αντετοκούνμπο ο οποίος σε μια πράγματι συγκλονιστική και συνάμα... ξεγυμνωτική και αυτομαστιγωτική εξομολόγηση του είπε στον Ασπρούλια το αυτονόητο: "Ποιος NBAer και αηδίες. Εγώ είμαι ο Γιαννάκης από την Α2"!!!
Σε ένα άρθρο το οποίο έγραψα (και δημοσιεύεται σήμερα στο Goal News, αυτομαστιγώθηκα κι εγώ, επωμιζόμενος εθελουσίως το βάρος των τύψεων που (τάχα) πρέπει να νιώθει ολάκερο το σινάφι μου. Στο άρθρο δεν υπάρχει το τάχα, το προσθέτω τώρα, διότι κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως και μολονότι με έβαλε στην πρίζα ο Σπανούλης, αισθάνομαι ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια...
Βάζω και τον Σπανούλη στο κάδρο, διότι μιλούσα μαζί του χθες το βράδυ- για άσχετο θέμα - και κάποια στιγμή (αυτός ο μπαρουτοκαπνισμένος πεντάκις πρωταθλητής Ευρώπης: δυο με τις εθνικές, μία με τον Παναθηναϊκό και δύο με τον Ολυμπιακό) μου είπε: "Άνθρωποι είναι, ρε Βασίλη, και μάλιστα παιδιά, όχι ρομπότ. Τους φορτώνουμε, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα με πολύ άγχος και τους; διαλύουμε το μυαλό"!
Τάδε έφη Σπανούλης και συμφωνώ, αλλά δεν συμφωνώ: έχει δίκιο ο Μπίλης σε αυτή την προσέγγιση, όμως υπάρχει πάντοτε και ο αντίποδας: η δημοσιότητα και η προβολή, ειδικώς σε μια χώρα που περιμένει να βγάλει από τη μύγα ξύγκι και μάλιστα σε τέτοιες εποχές γενικευμένης ένδειας, όλα αυτά είναι μέρος της δουλειάς και ας αφορά teenagers οι οποίοι ακόμη λογίζονται ως ερασιτέχνες.
Να το πάρω αλλιώς, λοιπόν: εάν τα αδηφάγα και κανιβαλιστικά MME δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή για την πορεία της εθνικής νέων, εάν την άφηναν στην ησυχία της, εάν την στρίμωχναν σε ένα μονόστηλο, δεν θα 'ταν η ίδια η απαιτητική ελληνική μπασκετική κοινωνία που θα μας έριχνε στην πυρά, διότι τους αγνοούμε κι ασχολούμαστε μονάχα με τον Κινέζο του Παναθηναϊκού, με τον χορό εκατομμυρίων για τον Παπανικολάου, με τη ρήτρα υποβιβασμού του Καστίλιον και με τις κόνξες του Αμπντούν;
Δεν είναι έτσι, βεβαίως, εάν έτσι νομίζουμε που έλεγε κι ο Πιραντέλο! Όντως σε κάποια φάση, ελέω και του σαματά που είχε προηγηθεί για την επιλογή του Αντετοκούνμπο από τους Μπακς, συν την παρουσία του Λάρι Ντρου στο Ταλίν, συν όλα τα συμπαρομαρτούντα, το πράγμα (αισθάνθηκα κι εγώ πως) άρχισε να ξεφεύγει από αυτό το οποίο τόσο εύστοχα και σοφά οροθέτησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...
Παν μέτρον άριστον, ρε γαμώ το!
Τούτο όμως ήταν, είναι και θα παραμένει αναπόδραστο: σε μια χώρα που βρίθει αθλητικών εφημερίδων και ιστοσελίδων και δη σε μια χώρα (επιμένω σε αυτό) η οποία χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως όχημα προσδιορισμού της ταυτότητας της και υπογράμμισης της παρουσίας της στο διεθνές γίγνεσθαι (καθότι δεν έχει και πολλές άλλες τέτοιες ευκαιρίες) η υπερβολή είναι αναμενόμενη και νομοτελειακή...
Δεν ξέρω εάν σε όλη αυτή την υπόθεση βάζουν (λίγο ή πολύ) το χεράκι τους οι μανατζαραίοι, οι γονείς και διάφοροι άλλοι παράγοντες. Οι προσδοκίες ήταν όντως υψηλές και (πάλι στον μοναδικό απεσταλμένο του ελληνικού Τύπου) Ασπρούλια ο Τρινκιέρι είπε χθες το βράδυ ότι "εάν ήμουν δημοσιογράφος, θα έγραφα ότι οι πολύ υψηλές προσδοκίες σκότωσαν τις ψυχές των παιδιών"!
Ο Καμπερίδης και ο Αγραβάνης πάλι βγήκαν και είπαν πώς "η τηλεόραση που έδειχνε το ματς, το ενδιαφέρον το οποίο έδειξαν όλοι, το γεγονός ότι βρεθήκαμε στο προσκήνιο μας επηρέασε". Τουθόπερ τα παιδιά (επειδή ακριβώς είναι μικρά και άμαθα παιδιά), αλλά και ολόκληρος ο περίγυρος τους απέτυχαν παταγωδώς στη διαχείριση της ασυνήθιστης υπερέκθεσης στη δημοσιότητα, της πίεσης που άσκησε πάνω τους η παλλαϊκή απαίτηση της διάκρισης, της αδοκίμαστης αντοχής τους στις ιδιάζουσες συνθήκες και της ελλειπτικής (ή έστω ακόμη ασχημάτιστης) νοοτροπίας τους: γι' αυτήν δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά, αλλά το είπε ο Μίσσας και κάτι παραπάνω θα ξέρει μιας και είναι "σαράντα χρόνια νια φούρναρης" στην προπονητική και κυρίως στην παιδαγωγική...
Αυτά βεβαίως είναι το περιτύλιγμα, διότι το περιεχόμενο είναι καθαρά αγωνιστικό, τεχνικό, τακτικό και δεν συμμαζεύεται. Είναι αυτό ακριβώς, το οποίο παραβιάζοντας την... κομματική γραμμή επισήμανε ο Λευτέρης Μποχωρίδης: "Ποια πίεση και βλακείες! Όταν μπαίνεις στο γήπεδο, δεν αισθάνεσαι καμιά πίεση. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ακολουθήσεις το πλάνο, αλλά εμείς δεν μπήκαμε σε κανένα πλάνο και τα κάναμε θάλασσα"!
Ήταν, που ήταν στραβό το κλήμα, το 'φαγε και ο ισπανικός γάιδαρος και την πατήσαμε μεγαλοπρεπώς από τον κακό δαίμονα μας. Παρ' όλα αυτά, όπως έγραψε πριν από λίγη ώρα, σε ένα status του στο Facebook ο Νάσος Γαλακτερός κι έχει απόλυτο δίκιο, " παρουσιάζουν όλοι την Ισπανία ως κακό δαίμονα μας, αλλά οι παλαιότεροι θα θυμούνται τον εξορκιστή της = Φάνης Χριστοδούλου"!
Ο Φάνης βεβαίως είναι μια ανάμνηση που απέχει πολύ από το Ταλίν και πάντως πολύ περισσότερο απ' όσο απέχει η Πάρος, στην οποία κατοικοεδρεύει από τη... Μύκονο που θα ήταν ο επόμενος (γλεντίστικος) προορισμός των παιδιών της εθνικής. Απλώς τότε ο αγαπημένος μου "χοντρός" έπαιρνε παραμάζωμα τους Σαν Επιφάνιους, τους Βιγικακάμπες και τους Ερέρους, αφενός ήταν ενήλιξ κι αφετέρου δεν χαμπάριαζε ούτε από πίεση, ούτε από νοοτροπία, ούτε από υπερπροβολή, ούτε από μεγάλες προσδοκίες, ούτε από την παρουσία του (κάθε) Φρατέλο, ούτε από την απουσία του (κάθε) Γκάλη, ούτε από το τι έλεγε ή έγραφε ο (κάθε) Συρίγος κι ο (κάθε) Σκουντής...
Μακριά από υπερβολές, υστερίες, ικριώματα που στήθηκαν από τις επτάμισι η ώρα χθες το βράδυ, ένα είναι σίγουρο: αυτά τα παιδιά χθες ωρίμασαν και έγιναν άντρες! Κι επειδή μου αρέσουν πολύ οι ατάκες, που κολλάνε σε κάθε περίσταση, εδώ σίγουρα γάντι το "Αν" του Αγγλου ποιητή Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, γι αυτό κιόλας υποκύπτω στον πειρασμό να το αναδημοσιεύσω αυτούσιο, αφιερωμένο σε αυτούς...
Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου,
όταν τριγύρω σου όλοι τα έχουνε χαμένα
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου
όταν ο κόσμος δεν σε πιστεύει...
Κι αν μπορείς να του συχωρνάς αυτή τη δυσπιστία
Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου
Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν, να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα
Κι αν σε μισούν εσύ με μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις
Μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια...
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς χωρίς να γίνεις σκλάβος των ονείρων
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου
Αν ν αντικρίζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
Κι όμοια να φέρεσαι σ' αυτούς τους δύο τυραννικούς απατεώνες
Αν σου βαστά η ψυχή ν' ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες υπομένει
παραλλαγμένη απ' τους κακούς για να' ναι για τους άμυαλους παγίδα
'Η συντριμμένα να θωρείς όσα σου έχουνε ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να κτίζεις μ' εργαλεία που 'ναι φθαρμένα...
Αν όσα απόκτησες μπορείς σ' ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο μονομιάς κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις και να τα χάσεις
Κι απ' αρχής ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά ποτέ γι αυτό τον ξαφνικό χαμό σου
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις
να δουλέψουν ξαναρχίς κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
Και να κρατιέσαι πάντα ορθός όταν δεν σου' χει τίποτα απομείνει, παρά μονάχα η θέληση
κράζοντας σε αυτά "Βαστάτε"...
Αν με αρχοντάδες να γυρνάς μπορείς, δίχως απ' τους μικρούς να ξεμακρύνεις
Κι αν μήτε φίλοι,εχθροί μπορούν πια ποτέ να σε πειράξουν
Όλο τον κόσμο να αγαπάς μα και ποτέ πάρα πολύ κανέναν
Κι αν του θυμού σου τις στιγμές που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς να αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη
δική σου θα' ναι η Γη, μ΄ όλα και μ΄ ότι απάνω της κι αν έχει
Και κάτι ακόμα, πιο πολύ άνδρας αληθινός θα' σαι αγόρι μου!
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου