Είναι η Άρσεναλ η πιο ενδιαφέρουσα ομάδα της Πρέμιερ Λίγκ;

Στην φετινή Πρέμιερ Λίγκ παρατηρούμε μία τάση των μεγάλων συλλόγων να δίνουν περισσότερη έμφαση στην αμυντική λειτουργία λόγω των πολλών αλλαγών στις τεχνικές ηγεσίες τους. Ο Ζοζέ Μουρίνιο, ο Ντέβιντ Μόγιες και ο Μάνουελ Πελεγκρίνι ανέλαβαν τα καθήκοντα σε τρεις διεκδικήτριες του τίτλου της Πρέμιερ Λίγκ, προσπαθώντας πρώτα να διασφαλίσουν τα μετόπισθεν στις ομάδες τους. Αυτό μάλιστα δεν ισχύει μόνο για τους παραπάνω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Τότεναμ, που στο κέντρο της πριν 2 χρόνια μεσουρανούσε ο Λούκα Μόντριτς και μπροστά του ένας αρκετά επιθετικογενής μέσος, ο Φαν ντερ Φάαρτ. Φέτος έχει τους σκληροτράχηλους Καπούε και Σάντρο και τους box-to-box μέσους Ντεμπελέ και Παουλίνιο. Στο ρόστερ της βέβαια υπάρχουν και οι Χόλτμπι και Έρικσεν όμως είναι καινούργιοι στην κατηγορία και δεν είναι γνωστό ακόμα πως θα ανταπεξέλθουν – από την στιγμή που δεν έχουν πάρει ακόμα φανέλα βασικού.
Άλλο ένα παράδειγμα της φετινής Πρέμιερ Λίγκ είναι η Λίβερπουλ. Με τον υγιή Λούκας δίπλα στον ηγέτη της ομάδας Στίβεν Τζέραρντ, με τον σταθερό Κόλο Τουρέ και τον εξαιρετικό στο ξεκίνημά του Μινιολέ, δείχνει αρκετά «σφιχτή» στα πρώτα ματς. Μπορεί η επιθετική της γραμμή να αποτελείται από τους Στάριτζ, Μόουζες, Σουάρεζ, Άσπας και Κουτίνιο όμως στα μέχρι τώρα παιχνίδια της οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές της δεν έχουν δείξει επιθετικές αρετές όταν έρχονται από τις πίσω γραμμές.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι φέτος η μοναδική ομάδα που μπορεί να χαρίσει θέαμα και να ενθουσιάσει με το επιθετικό της παιχνίδι είναι η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ. Ειδικά μετά την εξαιρετική προσθήκη του Οζίλ από την Ρεάλ Μαδρίτης και την τεράστια αγωνιστική άνοδο του Άαρον Ράμσεϊ.

Οι λύσεις της Άρσεναλ

Υπό τις οδηγίες του Αρσέν Βενγκέρ η Άρσεναλ πάντα θεωρούνταν μία επιθετικής φύσεως ομάδα. Αν θυμηθούμε την ομάδα στις αρχές της νέας χιλιετίας με τους Ανρί, Λιούμπεργκ, Μπέργκαμπ και Πιρές που έπαιζαν ένα σύστημα με το πρωτοποριακό τότε «false nine» αλλά και τις υπόλοιπες ισχυρές ομάδες που έπλασε ο Αλσατός τεχνικός θα καταλήξουμε ότι η Άρσεναλ αρέσκεται να αγωνίζεται επιθετικά ή τουλάχιστον να προσδίδει θέαμα στο παιχνίδι της.
Φυσικά, ο Ζιρού δεν είναι ο αντίστοιχος Μπέργκαμπ ή ο Γουόλκοτ ο νέος Ανρί, όμως αποτελούν μέλη ενός αξιόμαχου συνόλου που μπορεί να μας προσφέρει συγκινήσεις. Το εντυπωσιακό στοιχείο που έχει αυτό το σύνολο είναι η πλειάδα των θέσεων που έχουν την δυνατότητα να αγωνιστούν οι παίκτες της επίθεσης. Οι μοναδικοί δυο που μπορούν να ανταπεξέλθουν μονάχα σε μία θέση είναι ο Ζιρού, που μπορεί να αγωνιστεί μόνο στην κορυφή και ο Ροζίτσκι που αγωνίζεται στην θέση 10, απλά κάποιες φορές οπισθοχωρεί για να οργανώσει ή να βοηθήσει το παιχνίδι της ομάδας του. Οι Ποντόλσκι, Τσάμπερλεϊν, Καθόρλα, Οζίλ, Ράμσεϊ, Γουόλκοτ έχουν την δυνατότητα να ανταπεξέλθουν σε παραπάνω από μια θέσεις στο γήπεδο, πράγμα το οποίο τους δίνει την δυνατότητα να εναλλάσσονται εντός αγωνιστικού χώρου αλλά και να καλύπτουν ενδεχόμενα κενά κατά την διάρκεια της χρονιάς.
Τώρα όσον αφορά το βάθος του πάγκου της ομάδας του Βόρειου Λονδίνου, μπορούμε να πούμε ότι τουλάχιστον από την μέση και μπροστά οι λύσεις είναι αξιόπιστες. Στην θέση του Οζίλ, ο Ροζίτσκι μπορεί να βοηθήσει, στην θέση του Ζιρού οι Ποντόλσκι και Σανόγκο μπορούν να δώσουν λύσεις, στην θέση του Ράμσεϊ ο Αρτέτα αποτελεί μια πολύ αξιόπιστη εναλλακτική. Ο Φλαμινί επίσης επέστρεψε εκεί που ανέδειξε το ταλέντο του όπως και ο Τσάμπερλεϊν που μπορεί να βοηθήσει από την δική του πλευρά σε κάποιον τραυματισμό ή ροτέισον ή ακόμα και ντεφορμάρισμα του Γουόλκοτ. Με λίγα λόγια η Άρσεναλ έχει εναλλακτικές φέτος.
Το αρνητικό της υπόθεσης για τους «κανονιέρηδες» είναι η εμφανής έλλειψη καθαρόαιμου αμυντικού μέσου κλάσης. Κάθε μεγάλη ομάδα από τις υπόλοιπες της Πρέμιερ Λίγκ έχει στις τάξεις της έναν ποδοσφαιριστή στο χώρο του κέντρου που θα «τραβήξει τα χαλινάρια», κάποιον που θα ελέγξει τον ρυθμό ενός αγώνα. Ο Φλαμινί ίσως θα μπορούσε να το κάνει αυτό όμως πολύ δύσκολα θα ξεκινήσει βασικός αυτή την στιγμή. Ο Γούιλσιρ από την άλλη είναι πολύ μαχητικός και μπορεί να ελέγξει τον ρυθμό, όμως ακόμα δεν μας έχει συνηθίσει σε top εμφανίσεις. Ο Ράμσεϊ είναι ότι καλύτερο έχει να μας επιδείξει η Άρσεναλ από τα τέλη της περασμένης σαιζόν έως σήμερα. Ο Αρτέτα είναι αυτός που θυμίζει περισσότερο έναν χαφ που θα μπορούσε να ενορχηστρώσει την Άρσεναλ φέτος μιας και είναι ότι πλησιέστερο υπάρχει στον Νούρι Σαχίν και τον Γκουντογάν της Ντόρτμουντ, καθώς δίνει ρυθμό στο παιχνίδι της ομάδας του με τις σταθερές και σίγουρες πάσες του όμως δεν κάνει σκληρά τάκλιν κερδίζοντας συνεχώς μονομαχίες.

Το στοίχημα

Θα χρειαστούν 3 πράγματα για να είναι πετυχημένη η φετινή χρονιά για την Άρσεναλ:

1. Να μην χτυπήσει κάποιος από την αμυντική γραμμή. Οι Μέρτεζακερ και Κοσιελνί δεν έχουν αξιόπιστες εναλλακτικές (μόνο τον Φερμέλεν που προέρχεται όμως από εγχείρηση).
2. Θα πρέπει να μάθουν να ελέγχουν τον ρυθμό του κάθε αγώνα. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πρέπει να έχουν και την κατοχή. Είδαμε στο ντέρμπι του Βόρειου Λονδίνου την Τότεναμ να έχει την κατοχή αλλά να μην απειλεί και την Άρσεναλ να ελέγχει στην ουσία τον ρυθμό.
3. Στους αγώνες με πολύ υψηλό ρυθμό που η Άρσεναλ αρέσκεται να παίζει, θα πρέπει να σκοράρει περισσότερα από ένα τέρματα γιατί δύσκολα θα καταφέρει να κρατήσει ανέπαφη την εστία της. Το παραπάνω ενισχύεται από το γεγονός ότι ο Σέζνι δεν είναι ούτε Μπουφόν ούτε Πέτρ Τσέχ και μάλιστα μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί επιρρεπής.

Συμπέρασμα

Η Άρσεναλ πρέπει να σκοράρει. Και μάλιστα πολύ. Αν υπολογίσουμε ότι ο Ζιρού θα σκοράρει 20+ γκολ φέτος και τα άλλα 40 θα έρθουν από τους Καθόρλα, Ποντόλσκι, Γουόλκοτ, τότε όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να συνεισφέρουν με άλλα 15. Αυτά είναι τα νούμερα που χρειάζεται η Άρσεναλ φέτος, καθώς οι υπόλοιποι διεκδικητές του τίτλου έχουν μέχρι στιγμής πολύ χαμηλό μέσο όρο τερμάτων που δέχονται, πολλές φορές κάτω του 1 ανά παιχνίδι. Στον αντίποδα η Άρσεναλ ήδη έχει ένα ποσοστό που φτάνει το 1,25 ανά παιχνίδι, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να σκοράρει τουλάχιστον περισσότερα από ένα τέρματα για να πάρει τους τρεις βαθμούς. Μπορεί να το κάνει; Με τον Ολιβιέ Ζιρού σε αυτή την κατάσταση σίγουρα, όμως θα πρέπει ο Γάλλος και σίγουρα ο Γουόλκοτ να μην χαραμίζουν τόσες ευκαιρίες σε κάθε παιχνίδι. Ο Οζίλ βοηθάει πολύ στο να δημιουργηθούν τέτοιες φάσεις αλλά θα πρέπει να μετουσιώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα σε γκολ.
Πηγή: overlap.gr