Ο πυρετός της δημιουργικότητας!!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τον Φωστήρα και τον νέο ιδιοκτήτη Μάρκο Βάντεκερκχοφ που έφερε προπονητή απ’ τη βελγική πρώτη κατηγορία.

Να δεις Φωστήρας-Ατρόμητος την Πέμπτη, το ματς αυτό καθαυτό, πράγματι ήταν χάσιμο χρόνου. Να πας επί τόπου όμως, στον Ταύρο, καθόλου. Κάθε άλλο. Ξεκίνησε, στην περίπτωσή μου, σαν μια ημέρα στη δουλειά. Κατέληξε να είναι μία χρήσιμη, απολύτως επιμορφωτική, επίσκεψη.

Φάτσες Φωστήρα, ξέρω. Είμαι καλός. Όχι τόσο ώστε να τις συνδυάζω με τα ονόματά τους, ούτε και ξέρω τι, ακριβώς, κάνει ο καθένας εκεί, αλλ’ έχω την τριβή μαζί τους. Μια οικειότητα. Ο μικρός παίζει συχνά με τον Πανιώνιο στο γήπεδο της ακαδημίας τους, δίπλα στο μεγάλο γήπεδο, τον πηγαίνω, τους συναντώ, μιλάμε.

Είναι φάτσες στις οποίες, ανέκαθεν, ανίχνευες αγάπη. Εκείνη την αδιαπραγμάτευτη αγάπη για το σωματείο. Αδιαπραγμάτευτη, ακόμη και στα χειρότερα, τα πιο καταθλιπτικά, φεγγάρια της διαδρομής του στον χρόνο. Στις ίδιες αυτές φάτσες, την Πέμπτη ανίχνευσα, πέρα απ’ την αγάπη, κάτι περισσότερο.

Πυρετό. Τον πυρετό της δημιουργικότητας. Τη λάμψη που φέρνει στα μάτια η προσμονή του καινούργιου. Την επόμενη φορά μου στον Ταύρο, όποτε αυτή έλθει, ό,τι κι αν θα έχει στο μεταξύ αλλάξει γύρω-γύρω, δεν θα με αιφνιδιάσει. Με προϊδέασαν, ήδη. Το καινούργιο είναι, προφανώς, ο Βέλγος. Ο νέος, εδώ και δύο μήνες, ιδιοκτήτης.

Μάρκο Βάντεκερκχοφ, καμία σχέση με τους δίδυμους Ολλανδούς Φαν ντε Κέρκχοφ των ‘70s, ένας τύπος που φαίνεται να έχει πιάσει το άλλο νόημα για τις, ας τις πούμε, άγονες γραμμές του ποδοσφαίρου. Δεν τον ενδιαφέρει το έργο, φτιάχνω ομάδα που αθροίζει αποτελέσματα κι ανεβαίνει κατηγορία.

Τον ενδιαφέρει, ομάδα που παίζει σωστά το ποδόσφαιρο. Αρα, παράγει σωστούς ποδοσφαιριστές. Αρα, ζει μετά απ’ αυτούς. Για να γίνει το έργο έφερε, στην ελληνική δεύτερη κατηγορία, προπονητή απ’ τη βελγική πρώτη κατηγορία. Τον, διεθνώς αναγνωρίσιμο όντως, Τζάκι Μάταϊσεν.

Τον έφερε με τη γυναίκα του, με το παιδάκι τους, δεν ξέρω αν έχουν και άλλα εκτός απ’ αυτό, το μικρούλι στο καρότσι με την πιπίλα, που είδα στο γήπεδο. Με τη βίλα στη Γλυφάδα, με τριετές συμβόλαιο, με 120 χιλιάρικα τον χρόνο! Και με μία εντολή. Φτιάξε. Παίκτες. Του ‘δωσε και προίκα για ξεκίνημα, το αφεντικό, τρεις Αφρικανούς. Απ’ τη δική του ακαδημία, στην Κένυα. Ενα σέντερ-μπακ, ένα κεντρικό χαφ, ένα επιθετικό.

Κι άλλαξαν όλη την περσινή ομάδα που πήρε την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία. Εφεραν είκοσι, και πλέον, φρέσκους. Όχι γιατί οι περσινοί ήταν κακοί. Αλλά γιατί ετούτοι εδώ θα είναι, πρωτίστως λόγω ηλικίας, δεκτικοί στο να εκπαιδευτούν. Η δεύτερη κατηγορία αυτό (θα έπρεπε να) είναι. Ένα σχολείο, ενόψει της πρώτης.

Στις Κάτω Χώρες, ή και στην Ιταλία, και στη Γαλλία, και στην Ιβηρική, αυτό το νόημα έχει η ύπαρξη της δεύτερης κατηγορίας. Να ετοιμάζει ποδοσφαιριστές. Να τους εφοδιάζει, για να σταθούν στην πρώτη κατηγορία. Ο Μάταϊσεν, ακόμη χαρτογραφεί την ελληνική δεύτερη κατηγορία.

Το πρώτο που τον εντυπωσίασε, είναι οι ηλικίες. Η κατηγορία των Τριάντα-Ανω. Ενας, δεν αντιλέγει κανείς, πρόσφορος χώρος ευρέσεως εργασίας των περπατημένων επαγγελματιών που δεν έχουν θέσεις στο ανώτερο επίπεδο. Γιατί τους προσλαμβάνουν οι ομάδες; Απλό. Για το αποτέλεσμα της Κυριακής. Εχέγγυο.

Για το αποτέλεσμα, για την άνοδο, για τη Nova, για τον ΟΠΑΠ, τελεία. Δεν θα σου ανεβάσουν την ομάδα, εικοσάχρονοι. Τις ομάδες, τις ανεβάζουν οι ψημένοι της δουλειάς. Ο Φωστήρας δεν έχει 30+, δεν τον αφορά να έχει, δεν θα μπορούσε να έχει. Για τον εξής λόγο.

Μία οικεία φάτσα μου είπε την Πέμπτη, αν σε βγάλει ο δρόμος έλα μια φορά εδώ στις επτά παρά τέταρτο. Εννοούσε, όχι απόγευμα, το πρωί! Αφού του το…απέκλεισα ασυζητητί, μου εξήγησε τι συμβαίνει κάθε πρωί στις επτά παρά τέταρτο. Οι ποδοσφαιριστές έχουν, κιόλας, προσέλθει στο γήπεδο.

Πηγαίνουν όλοι μαζί παραδίπλα, σ’ ένα χώρο της ακαδημίας σαν αναψυκτήριο, παίρνουν ομαδικό πρωινό, ύστερα κατευθύνονται στ’ αποδυτήρια, ετοιμάζονται, ντύνονται, οκτώ η ώρα (με πρώτο που πατάει το γρασίδι τον Μάταϊσεν) έχουν βγει έξω για προπόνηση.

Ο Ηλίας Κάμπας, ένας υπέροχος σαραντάρης, ή ο Παραράς που μου ‘ρχεται στο μυαλό απ’ τους περσινούς, δεν θα γινόταν ποτέ να πειθαρχήσει στο καινό δαιμόνιο. Ο διψασμένος εικοσάχρονος, θα το κάνει. Κι όσο δουλεύουν στην προπόνηση, ακούνε όσα δεν θ’ ακούσουν εύκολα αλλού.

Για την ακρίβεια, ακούνε τα αντίθετα απ’ όσα είναι το πιθανότερο ότι θ’ ακούσουν αλλού. Όχι κλώτσα+διώξε (για να κλειδώσουμε τον βαθμό). Ακούνε, κοντρόλαρε+κατέβασε+παίξε (για να γίνει ποδόσφαιρο). Το αγωνιστικό αποτέλεσμα, τι θα βγει ο Φωστήρας στο πρωτάθλημα που αρχίζει, έχει ενδιαφέρον.

Αξίζει την αναμονή. Και την περιέργειά μας. Διότι θα μας δείξει τι έδαφος αφήνει αυτό το πρωτάθλημα, σε ομάδα που θέλει να παίξει. Ως τότε, η σοφία είναι να πορεύεται κανείς με τον νόμο των πιθανοτήτων. Θα προβιβαστούν τρεις ομάδες, στις 28. Παίζεις, δηλαδή, με το 10%. Θα υποβιβαστούν έξι, δηλαδή 20%.

Συνεπώς, το 70% είναι να μείνεις στην ίδια κατηγορία. Ένα συντριπτικό ποσοστό. Στην ίδια κατηγορία, η τηλεόραση και η χορηγία είναι «τι είν’ ο κάβουρας τι το ζουμί του». Το πιο ασφαλές έσοδο προκύπτει, λοιπόν, ότι είναι ένας διαπλασμένος ποδοσφαιριστής που θα πωληθεί. Η διάπλαση, το παίξε, φυσικά ξεκινάει απ’ το τερέν. Δεν παίζεις, στις λακκούβες.

Ο Βέλγος ήταν στον Ταύρο, την Πέμπτη. Κι απ’ τον Αρη να είχε προσγειωθεί, πάλι δεν θα ήταν δύσκολο ν’ αντιληφθεί την πρώτη προτεραιότητα. Το χορτάρι. Μου είπαν πως σκοπεύει να πάρει τη χρήση του γηπέδου, από τον ιδιοκτήτη Δήμο, για δεκαετίες. Επίσης, ότι έχει βρει σε κοντινό οικόπεδο την έκταση, έντεκα στρέμματα, για αθλητικό κέντρο. Κι ότι τις υπάρχουσες υποδομές του γηπέδου, θα τις αναπλάσει ολοκληρωτικά.

Γι’ αυτό σκέπτομαι, σημείωσα στην αρχή, ότι στην επόμενη βόλτα κατά κει τίποτα δεν θα με εκπλήξει. Ως τη δική μου επόμενη βόλτα δε, στοιχηματίζω ότι ο Ταύρος θα ‘χει γίνει το must-σημείο για κάθε σκάουτ και κάθε ατζέντη που σέβεται τον εαυτό του, την εργασία του, τη φήμη του. Οι παίκτες που είδα εναντίον του Ατρόμητου έχουν, αρκετοί απ’ αυτούς, έστω ακατέργαστοι ακόμη, ενδιαφέρον.

Παρατήρησα μέσους, ελληνάκια, που ελέγχουν ωραιότατα το σώμα τους, τη μπάλα, τον χώρο. Πρόσεξα ένα δεξιό μπακ, 19 ετών, ελληνάκι επίσης, με μισή σεζόν εμπειρία Φούτμπολ Λιγκ, που έχει για αφετηρία χαρακτηριστικά να τον πάνε μακρυά. Μου είπαν για το εξάρι απ’ την Ακτή Ελεφαντοστού, ο οποίος είχε αποβληθεί στο προηγούμενο ματς κατά του Πανηλειακού και δεν έπαιζε, ότι οι Πυργιώτες τον χειροκρότησαν πιο πολύ κι απ’ τους δικούς τους παίκτες.

Και, εννοείται, αντιλήφθηκα αμέσως πως ο δεξιός στόπερ, ονόματι Εμέκα, από τώρα ανήκει στην υψηλότερη κατηγορία. Κόβει, αλλά πώς; Κοντρολάρει, κατεβάζει, παίζει. Δεν κλωτσάει, δεν διώχνει. Των Ατρομηταίων, διαπιστωμένα κόβει το μάτι. Σίγουρα, θα τον έχουν περάσει στη βάση δεδομένων. Θα τον περάσουν, αργά ή γρήγορα, και άλλοι. Μένει να δούμε, τη στιγμή που θα φτάσουν τα πράγματα στο σημείο-κλειδί, όταν θα του τον ζητήσουν, πώς θ’ απαντήσει ο Βέλγος. Θα συμπεράνουμε, τότε, αρκετά.

Μία, αν επιτρέπεται, παραίνεση. Οι τρεις (ο στόπερ, ο χαφ, ο επιθετικός) είναι οκέι. Περισσότεροι, ενδεχομένως είναι πρόβλημα. Το ζήσαμε και στον Πανιώνιο, με το πρότζεκτ-Κιντή. Οι Φωστηριώτες, όσο μπορώ να τους καταλάβω, δεν νομίζω να υποστηρίξουν με την καρδιά μια ενδεκάδα, μικτή Κένυας/Νιγηρίας/Ακτής Ελεφαντοστού. Ο Βάντεκερκχοφ χρειάζεται την καρδιά των Φωστηριωτών.

Εχει υποφέρει, η καρδιά τους, στα νεότερα χρόνια. Υπέφερε, πολύ και καρτερικά. Είναι έτοιμοι, για μια μεγάλη αλλαγή. Θα τους αρέσει αυτό που θα βλέπουν, αρκεί να προσεχθεί το μέτρο. Θα τους αρέσει, γιατί σιγά-σιγά θα καταλάβουν πως κανονικό ποδόσφαιρο είναι αυτό. Θα το στηρίξουν, ολόψυχα. Θα εξυγιάνουν και οι ίδιοι, έτσι, την ψυχούλα τους. Ενας καλός τρόπος, για να βγάλουν αυτό, το ενδοφλέβιο, που έχει εισχωρήσει κάτω απ’ το πετσί, όχι μόνο το δικό τους, ολονών. Των θαμώνων στις ελληνικές κερκίδες. Το να βλέπουν παντού, υπάρχει δεν υπάρχει, διαιτησία!

Αν αρχίσουν να βλέπουν κανονικό ποδόσφαιρο…

Πηγή: gazzetta.gr