Την
άλλη φορά με τον Αστέρα Τρίπολης, ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη δεν έκανε
κάτι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι έκανε αυτή τη φορά με τον Ατρόμητο στο
Καραϊσκάκη. Ισως δε, το κατά βάσιν ίδιο αυτό πράγμα, τούτη τη φορά ο
Ολυμπιακός να το έκανε με ακόμη μεγαλύτερη διάθεση, σε ακόμη υψηλότερη
ένταση, με ακόμη πιο αξιοπρόσεκτη ποικιλία στους τρόπους παιγνιδιού για
να γίνεται απειλητικός.
Τότε, έφτασε σ’ ένα 4-0 από το 60’. Τώρα, σύρθηκε σ’ ένα 0-0 ως το 90’+6’. Η διαφορά, η εξήγηση, ας αναζητηθεί στη λεπτομέρεια που συνήθως μας διαφεύγει. Στον αντίπαλο. «Παίζει και ο αντίπαλος». Είναι αυτό που ξεχνάμε και, επειδή το ξεχνάμε, ρέπουμε στο να κρίνουμε την απόδοση μιας ομάδας «αυτόνομα».
Ο Ατρόμητος έχει, σε εξαιρετικό βαθμό, ανεπτυγμένη τη συνολική συγκρότησή του, τη συγκέντρωσή του, την ισορροπία του. Διαθέτουν την ικανότητα, σε ό,τι προσηλωθούν, να μπορούν να το κάνουν. Ότι δεν το κάνουν κάθε Κυριακή, αυτό είναι άλλο. Ξέρουν όμως, και το ξέρεις κι εσύ, ο θεατής απέξω, ότι μπορούν. Εχουν κι ένα σπάνιο plus. Ότι θα κατεβούν να παίξουν στον Πειραιά και δεν θα φοβηθούν. Σχετίζεται, υποψιάζομαι, με το κοντέρ ενός εκάστου. Εγραψαν στη ζωή τους χιλιόμετρα, έζησαν τόσα, είδαν τα μάτια τους άλλα τόσα, διαχειρίστηκαν καταστάσεις, γνωρίζουν πώς να μη χάνουν την αυτοκυριαρχία τους και τον προσανατολισμό τους.
Ο Ταυλαρίδης, ο Λαζαρίδης, ο Φυτανίδης, ο Ουμπίδες, ο Σηφάκης, ο
Εντουάρντο Μπρίτο, ο Παπαδόπουλος, ο Πίτου Γαρσία, ο Νάστος που δεν
έπαιξε, ο Τσέναμο που δεν έπαιξε, δεν είναι παιδάκια. Είναι τριάντα-άνω
αγόρια, ή κάπου εκεί κοντά. Απίθανο να φοβηθούν, κάτι ή κάποιον. Μια
ενδιαφέρουσα αφορμή, για να κατανοήσουμε ότι η επένδυση στην ωριμότητα
(υπό τη μία και μοναδική προϋπόθεση, ο ώριμος να είναι και fit, πράγμα
στην εποχή μας απολύτως εφικτό, εφικτότατο) είναι εξίσου προσοδοφόρα με
την παράλληλη, επίσης αναγκαία, επένδυση στη νεανικότητα. Διότι τον
ώριμο, μεν, είναι πράγματι απίθανο να τον πωλήσεις και να έχεις άμεσο
έσοδο. Αλλ’ ο ώριμος, με το να στηρίζει τον νέο, με το να τον κάνει να
φαίνεται καλύτερος, φέρνει το έμμεσο έσοδο. Από την πώληση του νέου. Εγώ
βλέπω εκεί, στον Ατρόμητο, ένα Καραμάνο. Κι αναρωτιέμαι γιατί να μη
είναι αυτός, ένας επόμενος Μήτρογλου.
Ο Ατρόμητος έφερε 0-0 με καλό Ολυμπιακό, και τούτο δίχως ο Ατρόμητος να ‘ναι ιδιαίτερα καλός στο κομμάτι «με τη μπάλα». Αν υποτεθεί ότι ο Ιγλέσιας είναι το βαρόμετρό τους, αυτός που (και λόγω θέσεως) κάνει την καρδιά του όλου οργανισμού να χτυπά, τότε επρόκειτο για μάλλον χαμηλό βαρομετρικό. Ο Ουμπίδες, επίσης. Πράγμα που, πάλι, μας φέρνει στον πρότερο παρονομαστή. Αν δεν ήταν τόσο καλοί στο κομμάτι με-τη-μπάλα, είναι επειδή «παίζει και ο αντίπαλος». Η ορμή του Ολυμπιακού, εν προκειμένω, έκανε να φανεί ότι δεν ήταν και τόσο καλοί σ’ αυτό. Δεν παύει ωστόσο, η δεξιότητα του Ατρόμητου (και) με τη μπάλα να είναι εγνωσμένη.
Αυτή η γνώση ενισχύει την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός έμπλεξε. Προφανώς, δεν είναι κάτι απλό. Σε διπλούς αγώνες, το 0-0 είναι καλό αποτέλεσμα για τον γηπεδούχο πιο πολύ, παρά για τον φιλοξενούμενο. Γενικώς, το ν’ αποκλειστεί ο Ολυμπιακός δεν είναι κάτι απλό. Εχει να συμβεί, τρία χρόνια. Απ’ τον προημιτελικό του 2011. Με τον ΠΑΟΚ. Κι ένα κακό για τον Ατρόμητο είναι ότι θα ‘χουν πολύν χρόνο, ως τη ρεβάνς, για να το σκέπτονται και να το ξανασκέπτονται. Συνεχώς. Ενας αγώνας-χρονιά γι’ αυτούς. Αλλά, το σημειώσαμε ήδη, δεν είναι παιδάκια, είναι μεγάλοι άνθρωποι. Αντέχουν να το κοντρολάρουν.
Γι’ αυτό και…με θυμάμαι τον Αύγουστο, να τραβάω τα μαλλιά μου μπροστά σε μια τηλεόραση και να ωρύομαι «τι κάνουν;» όταν στο ματς με την ΑΖ βγήκαν προς το τέλος όλοι, σαν χαζά παιδιά, μπροστά για να ισοφαρίσουν το 1-2, λες κι έπαιζαν για βαθμούς, όχι για το σκορ. Το μόνο που έκαναν, ήταν ν’ αδειάσουν το γήπεδο πίσω τους και να φάνε ξεκούραστα το 1-3. Κόστισε. Δεν είναι «τι 1-2 τι 1-3» όπως σ’ ένα ματς πρωταθλήματος. Ποτέ, ποτέ, ποτέ, μα ποτέ, σε διπλούς αγώνες δεν ξέρεις. Πήγαν στη ρεβάνς, στο 2’ οι άλλοι έφαγαν κόκκινη. Στο 20’ κέρδισε, ο Ατρόμητος, πέναλτι. Και που το ‘χασε, πάλι πρόλαβε να φτάσει σ’ ένα 2-0 και να κυνηγάει ως το 90’+ την...άλλη μέρα το μεσημέρι. Αυτό, όμως, ενδεχομένως έχει να κάνει με ένα άλλο, πολύ ιδιαίτερο, κομμάτι. Διαφορετικό από την ωριμότητα. Εχει να κάνει με τη λεγόμενη «διεθνή εμπειρία». Τη διεθνή προσωπικότητα.
Επ’ αυτού, του χρόνου πλέον. Όταν, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, θα επιστρέψουν στην Ευρώπη. Σοφότεροι.
Τότε, έφτασε σ’ ένα 4-0 από το 60’. Τώρα, σύρθηκε σ’ ένα 0-0 ως το 90’+6’. Η διαφορά, η εξήγηση, ας αναζητηθεί στη λεπτομέρεια που συνήθως μας διαφεύγει. Στον αντίπαλο. «Παίζει και ο αντίπαλος». Είναι αυτό που ξεχνάμε και, επειδή το ξεχνάμε, ρέπουμε στο να κρίνουμε την απόδοση μιας ομάδας «αυτόνομα».
Ο Ατρόμητος έχει, σε εξαιρετικό βαθμό, ανεπτυγμένη τη συνολική συγκρότησή του, τη συγκέντρωσή του, την ισορροπία του. Διαθέτουν την ικανότητα, σε ό,τι προσηλωθούν, να μπορούν να το κάνουν. Ότι δεν το κάνουν κάθε Κυριακή, αυτό είναι άλλο. Ξέρουν όμως, και το ξέρεις κι εσύ, ο θεατής απέξω, ότι μπορούν. Εχουν κι ένα σπάνιο plus. Ότι θα κατεβούν να παίξουν στον Πειραιά και δεν θα φοβηθούν. Σχετίζεται, υποψιάζομαι, με το κοντέρ ενός εκάστου. Εγραψαν στη ζωή τους χιλιόμετρα, έζησαν τόσα, είδαν τα μάτια τους άλλα τόσα, διαχειρίστηκαν καταστάσεις, γνωρίζουν πώς να μη χάνουν την αυτοκυριαρχία τους και τον προσανατολισμό τους.
Ο Ατρόμητος έφερε 0-0 με καλό Ολυμπιακό, και τούτο δίχως ο Ατρόμητος να ‘ναι ιδιαίτερα καλός στο κομμάτι «με τη μπάλα». Αν υποτεθεί ότι ο Ιγλέσιας είναι το βαρόμετρό τους, αυτός που (και λόγω θέσεως) κάνει την καρδιά του όλου οργανισμού να χτυπά, τότε επρόκειτο για μάλλον χαμηλό βαρομετρικό. Ο Ουμπίδες, επίσης. Πράγμα που, πάλι, μας φέρνει στον πρότερο παρονομαστή. Αν δεν ήταν τόσο καλοί στο κομμάτι με-τη-μπάλα, είναι επειδή «παίζει και ο αντίπαλος». Η ορμή του Ολυμπιακού, εν προκειμένω, έκανε να φανεί ότι δεν ήταν και τόσο καλοί σ’ αυτό. Δεν παύει ωστόσο, η δεξιότητα του Ατρόμητου (και) με τη μπάλα να είναι εγνωσμένη.
Αυτή η γνώση ενισχύει την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός έμπλεξε. Προφανώς, δεν είναι κάτι απλό. Σε διπλούς αγώνες, το 0-0 είναι καλό αποτέλεσμα για τον γηπεδούχο πιο πολύ, παρά για τον φιλοξενούμενο. Γενικώς, το ν’ αποκλειστεί ο Ολυμπιακός δεν είναι κάτι απλό. Εχει να συμβεί, τρία χρόνια. Απ’ τον προημιτελικό του 2011. Με τον ΠΑΟΚ. Κι ένα κακό για τον Ατρόμητο είναι ότι θα ‘χουν πολύν χρόνο, ως τη ρεβάνς, για να το σκέπτονται και να το ξανασκέπτονται. Συνεχώς. Ενας αγώνας-χρονιά γι’ αυτούς. Αλλά, το σημειώσαμε ήδη, δεν είναι παιδάκια, είναι μεγάλοι άνθρωποι. Αντέχουν να το κοντρολάρουν.
Γι’ αυτό και…με θυμάμαι τον Αύγουστο, να τραβάω τα μαλλιά μου μπροστά σε μια τηλεόραση και να ωρύομαι «τι κάνουν;» όταν στο ματς με την ΑΖ βγήκαν προς το τέλος όλοι, σαν χαζά παιδιά, μπροστά για να ισοφαρίσουν το 1-2, λες κι έπαιζαν για βαθμούς, όχι για το σκορ. Το μόνο που έκαναν, ήταν ν’ αδειάσουν το γήπεδο πίσω τους και να φάνε ξεκούραστα το 1-3. Κόστισε. Δεν είναι «τι 1-2 τι 1-3» όπως σ’ ένα ματς πρωταθλήματος. Ποτέ, ποτέ, ποτέ, μα ποτέ, σε διπλούς αγώνες δεν ξέρεις. Πήγαν στη ρεβάνς, στο 2’ οι άλλοι έφαγαν κόκκινη. Στο 20’ κέρδισε, ο Ατρόμητος, πέναλτι. Και που το ‘χασε, πάλι πρόλαβε να φτάσει σ’ ένα 2-0 και να κυνηγάει ως το 90’+ την...άλλη μέρα το μεσημέρι. Αυτό, όμως, ενδεχομένως έχει να κάνει με ένα άλλο, πολύ ιδιαίτερο, κομμάτι. Διαφορετικό από την ωριμότητα. Εχει να κάνει με τη λεγόμενη «διεθνή εμπειρία». Τη διεθνή προσωπικότητα.
Επ’ αυτού, του χρόνου πλέον. Όταν, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, θα επιστρέψουν στην Ευρώπη. Σοφότεροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου