Δεν είναι πρεζόνια οι ποδοσφαιριστές, και οι χαρισματικοί, οι γεννημένοι μπαλλαδόροι και τα κατασκευασμένα "ταλέντα". Είναι επαγγελματίες κι αν έχουν αποφασίσει να κάνουν καριέρα σε πρώτο επίπεδο θα "φτιάχνονται". Δεν διαθέτει μαγικό ραβδί η επιστήμη. Υποχρεώνονται, λοιπόν, οι παίκτες να πάρουν τη δόση τους, την ντόπα για να βγάλουν τη χρονιά, κάθε χρονιά, για να μη χάσουν τη θέση τους στην ενδεκάδα, για να απαιτήσουν καλύτερο συμβόλαιο.
Αναγκαιότητα το ντόπιγκ, που υπερέχει, που προηγείται του αντιντόπιγκ. Ο στόχος είναι για την Ελλάδα, ρε γαμώτο, για την Ουραγουάη, για την Κορέα, για την Κολομβία, γαμώ τα προφυλακτικά, τα χάπια και τις ορμόνες, τα πάντα όλα τα δηλητήρια.
Είμεθα στην εποχή του Κολοσσαίου. Πολεμάνε οι αγωνιστές με τα άγρια θηρία. Πώς να τα καταφέρουν χωρίς "επιστημονική βοήθεια"; Δεν υπάρχει επιστροφή στο πνεύμα του Κολοσσαίου, που είχε εγκαινιαστεί στη Ρώμη 80 χρόνια πριν τον Ιησού Χριστό. Ποια επιστροφή; Ο άνθρωπος παραμένει πάντα στην κουλτούρα της αρένας, όπου ο αθλητισμός παίζει και λανσάρεται για να υπηρετήσει το σώου, τη νίκη.
Αυτοκρατορία η Ρώμη. Η μεγάλη, η τεράστια στρατιωτική δύναμη της εποχής της. Έπρεπε να το δείχνει αυτό, όχι μονάχα με τις οπλισμένες φάλαγγες. Όσο δείχνεις την ισχύ σου στον αντίπαλο, χωρίς να υποχρεώνεσαι να ξοδεύεσαι σε περιττές συγκρούσεις, τόσο το καλύτερο. Γι΄ αυτό όλες οι αυτοκρατορίες φτιάχνανε μεγάλα πράματα και θάματα, μεγάλους ναούς, μεγάλα στάδια, μεγάλα φρούρια.
Για να δείξει το μεγαλείο της, την αήττητη στρατιωτική ανωτερότητά της η Ρώμη έφτιαξε το colosseum, τη μεγαλύτερη αρένα, το αμφιθέατρο του θανάτου για 50.000 θεατές. Αν υπήρχε τηλεόραση στα χρόνια της αυτοκρατορικής Ρώμης όλοι οι λαοί γύρω από τη Μεσόγειο θα παρακολουθούσαν τις μονομαχίες.
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Πελέ, Μαραντόνα και Μέσι στο γήπεδο και στο κρεββάτι, σου αποκαλύπτει με πικάντικες λεπτομέρεις ο apodytiriakias.gr
Η δύναμη του ήχου, της εικόνας, των πολυμέσων. Ολοι γνωρίζουν τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Μέσι. Ελάχιστοι αυτόν που άνοιξε τον δρόμο στο γηπεδικό star system. Τον πρώτο που λάνσαρε το μοντέλο ποδοσφαιριστής- playboy.
Χοσέ Λεάντρο Αντράντε. Mαύρος ποδοσφαιριστής που έκανε θραύση και στις γκόμενες. Περιγράφεται στο εξαιρετικό ρεπορτάζ του Μπράιν Ολιβερ στον «Guardian» ως μποέμ, επιρρεπής στις κραιπάλες, απρόσιτος από τους κοινούς θνητούς και πληθωρικός μέσα στο γήπεδο. Το βαρύ πυροβολικό της πρώτης σπουδαίας ομάδας που ανέδειξε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Της Ουρουγουάης.
Ναι, κύριε. H Ουρουγουάη έχει τέσσερα αστέρια στη φανέλλα της. Eκτός από τα παγκόσμια κύπελλα του 1930 και 1950, η Φιφα αναγνώρισε ως εφάμιλλες επιτυχίες της τα χρυσά μετάλλια στους ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι το 1924 και στο Αμστερνταμ το 1928. Μη ξεφύγουμε. Θα μιλήσουμε άλλη φορά για την πιο μαγική και μαγεμένη ομάδα.
Μεγάλος παίκτης ο Αντράντε, που λες, μέσα και έξω από την περιοχή. Σκόραρε σε όλα τα γήπεδα. Τα χωμάτινα, τα κυριλάτα, τα κωλόμπαρα και τα ξενοδοχεία. Το 1924 όταν έσκασε μύτη στο Παρίσι, λόγω ολυμπιακών αγώνων, δεν άργησαν να τον μπανίσουν όλες οι προχωρημένες γκόμενες της εποχής.
Πρώτη απ` όλες η Κολέτ. Διάσημη συγγραφέας και περφόμερ στο Μουλέν Ρουζ, διασημότερη από κάθε άλλη για τις λεσβιακές αναζητήσεις της. Δεν έλεγε όχι όταν της καθόταν κανένα αντρικό κελεπούρι, όπως ο παίδαρος Αντράντε.
Μεταξύ χαλαρών νικών της Σελέστε ο άνθρωπός μας εμφανιζόταν στις κοσμικές εκδηλώσεις. Σε ένα κοκταίηλ πάρτυ πρωτοκουτούπωσε την Κολέτ, η οποία, μεγαλοκοπέλλα πια, έχασε το ντέρμπυ στη συνέχεια από την Τζοζεφίν Μπαίηκερ (φωτό), το πρώτο αστέρι της παριζιάνικης νύχτας. Μια μαύρη καλλονή η Τζοζεφιν έκανε αεροπλανικά στα καμπαρέ και στο κρεββάτι. Συνδέθηκαν με πάθος και με το ίδιο παρατσούκλι. «Μαύρη πέρλα» η κυρία, «Μαύρη πέρλα» κι ο παικταράς.
Ετσι όπως τον περιγράφουν οι ιστορικοί της εποχής, με αδυναμία και στο αλκοόλ, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τον αφρο - Ουρουγουανό πρόγονο του Τζωρτζ Μπεστ. Η κατάληξή του ήταν ανάλογη. Η αναγνώριση πολύ μικρότερη, όμως. Πέθανε σε άσυλο του Μοντεβιδέο στα 56 του, μπεκρούλιακας και πάμφτωχος. Η Ιστορία απλά τον κατέγραψε, δεν τον αποθέωσε. Ισως συμβεί κάποια στιγμή. Πιθανόν στη γενέτειρά του, το Σάλτο. Την πόλη που πολλά χρόνια αργότερα έβγαλε από τις γειτονιές της τα δυο σύγχρονα κανόνια του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης. Τον αρχιπαικταρά και αλητάμπουρα Λουίς Σουάρες και τον μέγιστο σκόρερ Εντισον Καβάνι.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου