Κάποτε θα το έκανε ο Ολυμπιακός!

Ο Ολυμπιακός κατάφερε μετά από ένα επικό 25-0 του Παναθηναϊκού σε τελικούς πλέι οφ να αλώσει το ΟΑΚΑ, έχει το πρωτάθλημα στην έδρα του και ο Νίκος Ζέρβας γράφει που κρίθηκε αγωνιστικά ο 3ος τελικός.

Χρειάστηκε να περάσουν εικοσιένα ολόκληρα χρόνια για να κάνει ο Ολυμπιακός break στην έδρα του Παναθηναϊκού σε πλέι οφ πρωταθλήματος μπάσκετ, αλλά κάποτε θα γινόταν. Ίσως φέτος, η εικόνα των δύο ομάδων το τελευταίο διάστημα, ακόμα-ακόμα και των δύο αγώνων που είχαν παίξει πριν το σημερινό τζάμπολ, έδειξαν πως υπήρχαν οι καταλληλότερες από ποτέ προϋποθέσεις. Οι «ερυθρόλευκοι», είναι φανερά μία σκάλα ανώτεροι από τους αντιπάλους τους, έχουν πλέον το πρωτάθλημα στο… σπίτι τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει τελειώσει κάτι οριστικά.

Επιτρέψτε μου να ασχοληθώ μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι του σαραντάλεπτου, διότι ο,τιδήποτε άλλο έγινε, σφυρίγματα, δηλώσεις και τρίχες που έγιναν… τριχιές για επικοινωνιακούς λόγους, είναι στη κρίση του καθενός και προσωπικά με ξεπερνούν. Όποιος θέλει να δει την αλήθεια, τη βλέπει και δεν χρειάζεται κανένας δημοσιογράφος για να του πει τι είδε. Σε αυτούς τους τρεις τελικούς, πρωταθλητής, είναι ο κόσμος των δύο ομάδων, που έχει κρατήσει στάση εντός ορίων αντιπαλότητας, παρότι είχε και πάλι όλες τις αφορμές να… οπλιστεί το χέρι του. Μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στον κόσμο του Παναθηναϊκού, που στο τέλος ενός break πρωτόγνωρο τα τελευταία χρόνια για αυτόν, επέδειξε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ συμπεριφορά, μην κάνοντας το παραμικρό.

Πάμε λοιπόν στο αγωνιστικό, που διάολε, γι’ αυτό θα έπρεπε να μιλάμε άπαντες και να αγνοούμε ο,τιδήποτε άλλο, χαλάει το πιο επιτυχημένο σπορ στην Ελλάδα. Στη γενική εικόνα του ματς, ο Ολυμπιακός νίκησε δίκαια διότι για τριάντα λεπτά έκανε αυτό που δεν έχει κάνει χρόνια τώρα σε κρίσιμο ματς στο συγκεκριμένο γήπεδο. Είχε καθαρό μυαλό, δεν εκβίαζε προσπάθειες, γύρναγε τη μπάλα, ήλεγχε τον ρυθμό, έπαιζε τρομερή άμυνα και έβαζε τα μακρινά σουτ. Θαρρείς πως όλη η συγκέντρωση που έλλειπε τα τελευταία χρόνια από το μυαλό του Σπανούλη, αλλά και των υπολοίπων, μαζεύτηκε στο πρώτο τριαντάλεπτο και έγειρε για τα καλά την πλάστιγγα υπέρ του. Εκτός του αρχηγού, που έκανε το πιο ώριμο παιχνίδι του τα τελευταία χρόνια μπροστά στο εχθρικό γι’ αυτόν κοινό της πρώην ομάδας του, το πλάνο του Γιώργου Μπαρτζώκα βρήκε «πυλώνες» στους εξαιρετικούς Πρίντεζη, Πέτγουεϊ, Ντάνστον, ενώ όποτε χρειάστηκε έβαλαν την… πινελιά τους και οι Λοτζέσκι και Μάντζαρης.

Ο Παναθηναϊκός, ήταν φανερά εκτός ρυθμού, δεν είχε λύσεις, ήταν μονοδιάστατος επιθετικά και μόνο οι συγκινητικοί Διαμαντίδης και Λάσμε τον κρατούσαν στο παιχνίδι στο σκοράρισμα. Με εμφανή τα σημάδια του τραυματισμού στον κομβικό για τον τρόπο αντιμετώπισης του πικ εν ρολ του Ολυμπιακού, Γκιστ, δεν ήλεγξε τον ρυθμό, ήταν άστοχος για τόσο κρίσιμο παιχνίδι και δεν πήρε για έναν ακόμα τελικό βοήθειες από Ούκιτς, Κάρι, Ράιτ, Φώτση, Μαυροκεφαλίδη και Μπράμο. Έκανε περισσότερα λάθη, είχε λιγότερες ασίστ και αιφνιδιασμούς, αλλά τον έσωναν τα αλλεπάλληλα επιθετικά ριμπάουντ που μάζευαν οι παίκτες του.

Στον Παναθηναϊκό, στοίχισε η έλλειψη «φρεσκάδας» σε σχέση με το πιο «ανοικτό» rotation του Ολυμπιακού, ενώ ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, δεν ρίσκαρε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να βάλει στη μάχη πιο νέους και ξεκούραστους παίκτες (Παππάς, Γιάνκοβιτς), σαν ένα τελευταίο… χαρτί και ο,τι βγει. Όλα αυτά μέχρι το 30΄, όπου ο Ολυμπιακός με το +16 που δίκαια είχε «χτίσει» στο παρκέ, βάδιζε ολοταχώς σε ένα εμφατικό 2-1, που τελικά ήρθε με περισσότερο… κόπο και αγωνία, απ΄ ότι άρμοζε στη συνολική εικόνα του αγώνα. Αιτίες; Το ψυχολογικό πρόβλημα που αποδεδειγμένα έχει σε αυτό το γήπεδο. Οι παίκτες του Μπαρτζώκα, ξαφνικά έχασαν τη συγκέντρωσή τους, έπαιζαν με το χρόνο λες και οι ίδιοι δεν έχουν κάνει ανάλογες ανατροπές πάμπολλες φορές και είχαν τη μία αποτυχημένη επίθεση μετά την άλλη.

Οι «πράσινοι» και κυρίως οι Διαμαντίδης-Λάσμε που από θαύμα δεν… λιποθύμησαν στο παρκέ τόση ώρα που έπαιξαν, έκαναν κατάθεση ψυχής, η άμυνα είχε «σφίξει», πολλές φορές εκτός ορίων φάουλ και λίγο έλλειψε να ζήσουμε μέρες… 2010, όταν ο Ολυμπιακός του Γιαννάκη, είχε χάσει παιχνίδι από το +15. Οι ομοιότητες -σε όλα τα επίπεδα- του αποψινού με αυτό το παιχνίδι, ήταν πολλές. Έμελε μία λάθος συνεργασία του κορυφαίου διδύμου των γηπεδούχων και ένα προσωπικό-μυαλωμένο καλάθι του Σπανούλη, για να δώσει οριστικά το ροζ φύλλο μετά από 25 ανεπιτυχής προσπάθειες στους «ερυθρόλευκους».

Οι ψυχραιμότεροι, θα μιλήσουν για απονομή δικαιοσύνης βάσει εικόνας. Όσοι βιαστικοί, δεν κρατήσουν τη δική τους ψυχραιμία και κάνουν λόγο για πρόωρη απονομή… τίτλου, υποτιμώντας το «βάρος» της φανέλας του Παναθηναϊκού, θα έχουν σφάλει, γιατί στον αθλητισμό και στο μπάσκετ, τα… σίγουρα είναι για τους αφελείς… Πηγή: sport-fm.gr