«Λαβράκια»
σαν τον Λάσμε δεν τα βγάζεις εύκολα στην αγορά και από την στιγμή που ο
Παναθηναϊκός αποφάσισε να απεμπλακεί από το συμβόλαιό του, η κατάληξη
της υπόθεσης ήταν λίγο - πολύ αναμενόμενη.
Είτε η ομάδα λεγόταν Εφές, είτε Φενέρ, είτε Ούνικς, η ουσία είναι πως ο Γκαμπονέζος θα εισέπραττε αυτά που πρόσφερε στον Παναθηναϊκό και θα έβρισκε πανεύκολα το συμβόλαιο που δεν ήθελαν να καταβάλουν οι «πράσινοι».
Αν υπήρχε έστω κι ένας άνθρωπος εντός του Παναθηναϊκού που θεωρούσε πως ο Λάσμε δεν θα βρει καλό συμβόλαιο, προφανώς θα πόνταρε στην κατάσταση που επικρατούσε πέρυσι στην αγορά και η οποία δεν έχει καμία σχέση με φέτος.
Το περιβόητο καφενειακό ερώτημα «μα καλά αξίζει ο Λάσμε 1,5 εκατομμύριο ευρώ;» προφανώς και δεν απαντάται μ' ένα «ναι» ή μ' ένα «όχι». Η αγορά άλλωστε προσαρμόζεται και καθορίζει τις αξίες των παικτών με βάση τους διαθέσιμους παίκτες, τη φιλοσοφία της ομάδας και σε μεγάλο βαθμό με τη θέση και τα στοιχεία που αναζητά ο εκάστοτε προπονητής.
Οσο εύκολο για παράδειγμα είναι να βρεις ένα «τριάρι», άλλο τόσο δύσκολο και απαραίτητο είναι να βρεις ένα αξιόλογο «πεντάρι» που θα συνδυάζει αθλητικά προσόντα, καλή ηλικία, παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο και κίνητρο για το βήμα παραπάνω.
Για να απαντήσουμε λοιπόν το ερώτημα «αξίζει ή δεν αξίζει», ας απαντήσουμε πρώτα στο αν υπάρχουν πολλοί διαθέσιμοι ψηλοί στην αγορά με τα χαρακτηριστικά του Λάσμε που να ταιριάζουν στη φιλοσοφία του Ιβκοβιτς.
Ακόμη κι αν βρούμε αντίστοιχους παίκτες με τον Αφρικανό, ας αναρωτηθούμε με ποιον απ' όλους αυτούς το ρίσκο είναι μικρότερο: Με τον Λάσμε που την τελευταία διετία έχει κάνει άλματα ή με τον οποιοδήποτε άλλον ψηλό, με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά, που θα πρέπει από την πρώτη κιόλας σεζόν να διεκδικήσει την Ευρωλίγκα και να 'χει χαρακτήρα νικητή;
Από την απώλεια του Λάσμε, χαμένος θα βγει τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο ίδιος ο παίκτης. Μπορεί ο Γκαμπονέζος να έκανε ένα καταπληκτικό συμβόλαιο, αλλά σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο μπορεί να κινδυνεύσει να βρεθεί σε επίπεδο προ Παναθηναϊκού. Η επιτυχία του Λάσμε ταυτίστηκε με την ευφυία του Διαμαντίδη, την αλληλοκάκυψη του Γκιστ, την απόλυτη προσαρμογή του στο πλάνο του Πεδουλάκη που δικαιώθηκε απόλυτα για την επιμονή του το καλοκαίρι του 2013.
Δύσκολα ο Λάσμε θα βρει περιφερειακό που θα «αναβαθμίζει» τόσο πολύ το παιχνίδι του και θα τον καθιστά τόσο απαραίτητο σε μία ομάδα, ειδικά όταν αυτή είναι αναγκασμένη να «χτιστεί» από την αρχή και με περιφερειακούς που η έμπνευση και η φαντασία τους δεν μπορεί να έχουν σχέση με την αντίστοιχη του Διαμαντίδη.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη μπαίνει σε μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια για να λύσει ένα πρόβλημα που το 'χε λυμένο την τελευταία διετία. Εδώ και δύο χρόνια ψάχνει μετά μανίας τους περιφερειακούς που θα πλαισιώσουν και θα ξεκουράσουν τον αρχηγό, τώρα θα πρέπει να αναζητήσει και τον ψηλό που θα παίζει στα δάχτυλα το πικ εντ ρολ και θα μετατρέπει σε πόντους τις ασίστ του Διαμαντίδη.
Ο Λάσμε ήταν η δικλείδα ασφαλείας στην αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού, ο συνεργάτης του Γκιστ στην «εξολόθρευση» του Σπανούλη και η αναζήτηση του παίκτη με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά, σε πολύ πιο φθηνή version, μοιάζει με σενάριο που θέλει μεγάλη δόση τύχης. Αν πάλι το μοντέλο περιλαμβάνει την ιδέα ο δεύτερος ψηλός να γίνει πρώτος, τότε αυτόματα προχωρούμε και σε αναπροσαρμογή των στόχων...
Υ.Γ1: Οσο κι αν αλλάζει το μπάσκετ, η σταθερά παραμένει: Οι μεγάλες ομάδες «χτίζονται» από το «1» και το «5». Πλέον ο Παναθηναϊκός, εκτός από πλέι μέικερ, ψάχνει και για σέντερ και μόνο αν αποκτηθούν αυτοί, θα μπορούν να βγουν συμπεράσματα για το πλάνο της επόμενης σεζόν.
Είτε η ομάδα λεγόταν Εφές, είτε Φενέρ, είτε Ούνικς, η ουσία είναι πως ο Γκαμπονέζος θα εισέπραττε αυτά που πρόσφερε στον Παναθηναϊκό και θα έβρισκε πανεύκολα το συμβόλαιο που δεν ήθελαν να καταβάλουν οι «πράσινοι».
Αν υπήρχε έστω κι ένας άνθρωπος εντός του Παναθηναϊκού που θεωρούσε πως ο Λάσμε δεν θα βρει καλό συμβόλαιο, προφανώς θα πόνταρε στην κατάσταση που επικρατούσε πέρυσι στην αγορά και η οποία δεν έχει καμία σχέση με φέτος.
Το περιβόητο καφενειακό ερώτημα «μα καλά αξίζει ο Λάσμε 1,5 εκατομμύριο ευρώ;» προφανώς και δεν απαντάται μ' ένα «ναι» ή μ' ένα «όχι». Η αγορά άλλωστε προσαρμόζεται και καθορίζει τις αξίες των παικτών με βάση τους διαθέσιμους παίκτες, τη φιλοσοφία της ομάδας και σε μεγάλο βαθμό με τη θέση και τα στοιχεία που αναζητά ο εκάστοτε προπονητής.
Οσο εύκολο για παράδειγμα είναι να βρεις ένα «τριάρι», άλλο τόσο δύσκολο και απαραίτητο είναι να βρεις ένα αξιόλογο «πεντάρι» που θα συνδυάζει αθλητικά προσόντα, καλή ηλικία, παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο και κίνητρο για το βήμα παραπάνω.
Για να απαντήσουμε λοιπόν το ερώτημα «αξίζει ή δεν αξίζει», ας απαντήσουμε πρώτα στο αν υπάρχουν πολλοί διαθέσιμοι ψηλοί στην αγορά με τα χαρακτηριστικά του Λάσμε που να ταιριάζουν στη φιλοσοφία του Ιβκοβιτς.
Ακόμη κι αν βρούμε αντίστοιχους παίκτες με τον Αφρικανό, ας αναρωτηθούμε με ποιον απ' όλους αυτούς το ρίσκο είναι μικρότερο: Με τον Λάσμε που την τελευταία διετία έχει κάνει άλματα ή με τον οποιοδήποτε άλλον ψηλό, με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά, που θα πρέπει από την πρώτη κιόλας σεζόν να διεκδικήσει την Ευρωλίγκα και να 'χει χαρακτήρα νικητή;
Από την απώλεια του Λάσμε, χαμένος θα βγει τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο ίδιος ο παίκτης. Μπορεί ο Γκαμπονέζος να έκανε ένα καταπληκτικό συμβόλαιο, αλλά σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο μπορεί να κινδυνεύσει να βρεθεί σε επίπεδο προ Παναθηναϊκού. Η επιτυχία του Λάσμε ταυτίστηκε με την ευφυία του Διαμαντίδη, την αλληλοκάκυψη του Γκιστ, την απόλυτη προσαρμογή του στο πλάνο του Πεδουλάκη που δικαιώθηκε απόλυτα για την επιμονή του το καλοκαίρι του 2013.
Δύσκολα ο Λάσμε θα βρει περιφερειακό που θα «αναβαθμίζει» τόσο πολύ το παιχνίδι του και θα τον καθιστά τόσο απαραίτητο σε μία ομάδα, ειδικά όταν αυτή είναι αναγκασμένη να «χτιστεί» από την αρχή και με περιφερειακούς που η έμπνευση και η φαντασία τους δεν μπορεί να έχουν σχέση με την αντίστοιχη του Διαμαντίδη.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη μπαίνει σε μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια για να λύσει ένα πρόβλημα που το 'χε λυμένο την τελευταία διετία. Εδώ και δύο χρόνια ψάχνει μετά μανίας τους περιφερειακούς που θα πλαισιώσουν και θα ξεκουράσουν τον αρχηγό, τώρα θα πρέπει να αναζητήσει και τον ψηλό που θα παίζει στα δάχτυλα το πικ εντ ρολ και θα μετατρέπει σε πόντους τις ασίστ του Διαμαντίδη.
Ο Λάσμε ήταν η δικλείδα ασφαλείας στην αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού, ο συνεργάτης του Γκιστ στην «εξολόθρευση» του Σπανούλη και η αναζήτηση του παίκτη με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά, σε πολύ πιο φθηνή version, μοιάζει με σενάριο που θέλει μεγάλη δόση τύχης. Αν πάλι το μοντέλο περιλαμβάνει την ιδέα ο δεύτερος ψηλός να γίνει πρώτος, τότε αυτόματα προχωρούμε και σε αναπροσαρμογή των στόχων...
Υ.Γ1: Οσο κι αν αλλάζει το μπάσκετ, η σταθερά παραμένει: Οι μεγάλες ομάδες «χτίζονται» από το «1» και το «5». Πλέον ο Παναθηναϊκός, εκτός από πλέι μέικερ, ψάχνει και για σέντερ και μόνο αν αποκτηθούν αυτοί, θα μπορούν να βγουν συμπεράσματα για το πλάνο της επόμενης σεζόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου