Καταρχήν ανακηρύσσω την 2η
ημέρα, ως αυτή που μας έδωσε θάρρος ότι θα δούμε καλό ποδόσφαιρο σε
κάποια παιχνίδια αυτού του Μουντιάλ. Αφήνω στην άκρη, για ένα επόμενο
σημείωμα όλες τις σκέψεις στις οποίες με βάζει αυτό που έχει συμβεί με
διαιτητές και βοηθούς με τους ορισμούς που κάνει η FIFA στα παιχνίδια,
επειδή σήμερα θέλω να γράψω για ποδόσφαιρο.
Δεν βιάζομαι να παρασυρθώ και να ενθουσιαστώ με αυτό που είδα από την Ολλανδία, αλλά αν η εξέλιξη του παιχνιδιού της είναι στον δρόμο που μας έδειξε στο πρώτο της παιχνίδι είναι βέβαιο ότι θα μας αφήσει εντυπωσιασμένους και ότι ο Λουίς Φαν Χάαλ κάνει ακόμη ένα δώρο προς το ποδόσφαιρο της πατρίδας του: μια νέα, στο μεγαλύτερο μέρος της, εθνική ομάδα με πολύ καλές προοπτικές. Μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας κάτω των 27 ετών, δηλαδή έναν κορμό, γεμάτο από δικές του “ανακαλύψεις”, που έχει μπροστά του ακόμη ένα Μουντιάλ.
Ο τρόπος της ανασταλτικής συμπεριφοράς της Ολλανδίας και η προσήλωση
των ποδοσφαιριστών στο σχέδιο, που ήταν να φράξει τον άξονα με έξι
ποδοσφαιριστές που έφτιαχναν διπλό τείχος και δεν άφηναν στιγμή,
βγάζοντας πίεση στη μπάλα, τους Ισπανούς να σκεφτούν να αναπτύξουν
παιχνίδι, φανέρωσαν πολλή δουλειά. Και επειδή όλες αυτές τις εντολές τις
εκτελούσαν συντονισμένα, μετά το πρώτο διάστημα εκνευρισμού,
ποδοσφαιριστές πρωτόπειροι σε μεγάλη διοργάνωση, δηλαδή αυτοί που
αγωνίζονται από τη μέση και πίσω, η δουλειά του Φαν Χάαλ φωτίζεται
περισσότερο.
Κι ύστερα ήταν ο τρόπος της ανάπτυξης του παιχνιδιού και η ταχύτητα στην εκδήλωση των επιθέσεων. Ναι, αν δεν ήταν σε αυτή την βραδιά ο Ρόμπεν και τόσο “ζεστός” ο Φαν Πέρσι πιθανόν να μην είχαμε δει τέτοιο, τόσο καλό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο στο επιθετικό κομμάτι, αλλά ήταν εξαρχής, δηλαδή από τα φιλικά, σαφές ότι ο προπονητής έκανε το χτίσιμο αυτής της ομάδας πάνω σε αυτήν ακριβώς την ιδέα. Και κάπως έτσι καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι αυτή ήταν η πρώτη “ομάδα προπονητή” που είδαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.
Επαναλαμβάνω όμως ότι δεν βιάζομαι να ενθουσιαστώ με όλα τούτα, διότι η Ολλανδία τα έκανε απέναντι σε ένα κακέκτυπο της Ισπανίας, μια κουρασμένη και άδεια από ενέργεια και ιδέες για τον τρόπο της ανάπτυξής της έκδοση της κατόχου του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μερικές μέρες πίσω άκουγα έναν Ισπανό συνάδελφό μου, που παρατηρεί πολύ στενά αυτή την Εθνική, να εκφράζει την ανησυχία ότι ο κύκλος της κλείνει. Ούτε αυτό βιάζομαι να συμπεράνω. Όμως το πρώτο δείγμα ήταν παραπάνω από προβληματικό. Η αντίδραση της Ισπανίας από το 53’, που βρέθηκε πίσω στο σκορ, και μετά ήταν λιγότερο από αναιμική. Ανύπαρκτη.
Ομάδες προπονητή έμοιαζαν χθες και το Μεξικό και η Χιλή. Το Μεξικό έπαιξε πολύ τακτοποιημένα και ορθόδοξα, πολύ πιο ευρωπαϊκά από όσο ευρωπαϊκή είναι η ενδεκάδα του, και προφανώς θα είχε διασκεδάσει περισσότερο το ματς αν διαιτητής και βοηθοί έβλεπαν σωστά. Δεν βιάζομαι όμως να μιλήσω για την δυναμική τους, διότι απέναντι είχαν μια ομάδα από την οποία οι περισσότεροι δεν περιμένουμε τίποτα. Πολλή δουλειά και πολύ οργάνωση έβγαλαν στο δικό τους ματς η Χιλή και η Αυστραλία, στο πιο ενδιαφέρον - τακτικά - παιχνίδι που έχουμε δει ως στιγμής. Ο τρόπος του μετασχηματισμού του 4-4-2 “ρόμβος” σε 4-3-3 και 5-3-2, με συγχρονισμό μπαλέτου, ήταν εντυπωσιακός. Κι ο τρόπος που απέδωσε με το 4-2-3-1 η Αυστραλία, μαζί με την αντίδρασή της μετά το 2-0, την ανέβασαν στην εκτίμησή μου, μαζί με τον Άγγελο Ποστέκογλου, γι’ αυτό και δεν βιάζομαι να συμμεριστώ τον “η πιο αδύναμη ομάδα” mainstream χαρακτηρισμό. Η οργάνωσή της και η συγκέντρωσή της, ίσως με εξαίρεση την συμπεριφορά της στο πρώτο γκολ, είναι εντυπωσιακές, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Ποστέκογλου τους έχει στα χέρια του εδώ και μόλις μερικούς μήνες και έχει αλλάξει αρκετά το ρόστερ.
Δεν βιάζομαι να παρασυρθώ και να ενθουσιαστώ με αυτό που είδα από την Ολλανδία, αλλά αν η εξέλιξη του παιχνιδιού της είναι στον δρόμο που μας έδειξε στο πρώτο της παιχνίδι είναι βέβαιο ότι θα μας αφήσει εντυπωσιασμένους και ότι ο Λουίς Φαν Χάαλ κάνει ακόμη ένα δώρο προς το ποδόσφαιρο της πατρίδας του: μια νέα, στο μεγαλύτερο μέρος της, εθνική ομάδα με πολύ καλές προοπτικές. Μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας κάτω των 27 ετών, δηλαδή έναν κορμό, γεμάτο από δικές του “ανακαλύψεις”, που έχει μπροστά του ακόμη ένα Μουντιάλ.
Κι ύστερα ήταν ο τρόπος της ανάπτυξης του παιχνιδιού και η ταχύτητα στην εκδήλωση των επιθέσεων. Ναι, αν δεν ήταν σε αυτή την βραδιά ο Ρόμπεν και τόσο “ζεστός” ο Φαν Πέρσι πιθανόν να μην είχαμε δει τέτοιο, τόσο καλό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο στο επιθετικό κομμάτι, αλλά ήταν εξαρχής, δηλαδή από τα φιλικά, σαφές ότι ο προπονητής έκανε το χτίσιμο αυτής της ομάδας πάνω σε αυτήν ακριβώς την ιδέα. Και κάπως έτσι καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι αυτή ήταν η πρώτη “ομάδα προπονητή” που είδαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.
Επαναλαμβάνω όμως ότι δεν βιάζομαι να ενθουσιαστώ με όλα τούτα, διότι η Ολλανδία τα έκανε απέναντι σε ένα κακέκτυπο της Ισπανίας, μια κουρασμένη και άδεια από ενέργεια και ιδέες για τον τρόπο της ανάπτυξής της έκδοση της κατόχου του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μερικές μέρες πίσω άκουγα έναν Ισπανό συνάδελφό μου, που παρατηρεί πολύ στενά αυτή την Εθνική, να εκφράζει την ανησυχία ότι ο κύκλος της κλείνει. Ούτε αυτό βιάζομαι να συμπεράνω. Όμως το πρώτο δείγμα ήταν παραπάνω από προβληματικό. Η αντίδραση της Ισπανίας από το 53’, που βρέθηκε πίσω στο σκορ, και μετά ήταν λιγότερο από αναιμική. Ανύπαρκτη.
Ομάδες προπονητή έμοιαζαν χθες και το Μεξικό και η Χιλή. Το Μεξικό έπαιξε πολύ τακτοποιημένα και ορθόδοξα, πολύ πιο ευρωπαϊκά από όσο ευρωπαϊκή είναι η ενδεκάδα του, και προφανώς θα είχε διασκεδάσει περισσότερο το ματς αν διαιτητής και βοηθοί έβλεπαν σωστά. Δεν βιάζομαι όμως να μιλήσω για την δυναμική τους, διότι απέναντι είχαν μια ομάδα από την οποία οι περισσότεροι δεν περιμένουμε τίποτα. Πολλή δουλειά και πολύ οργάνωση έβγαλαν στο δικό τους ματς η Χιλή και η Αυστραλία, στο πιο ενδιαφέρον - τακτικά - παιχνίδι που έχουμε δει ως στιγμής. Ο τρόπος του μετασχηματισμού του 4-4-2 “ρόμβος” σε 4-3-3 και 5-3-2, με συγχρονισμό μπαλέτου, ήταν εντυπωσιακός. Κι ο τρόπος που απέδωσε με το 4-2-3-1 η Αυστραλία, μαζί με την αντίδρασή της μετά το 2-0, την ανέβασαν στην εκτίμησή μου, μαζί με τον Άγγελο Ποστέκογλου, γι’ αυτό και δεν βιάζομαι να συμμεριστώ τον “η πιο αδύναμη ομάδα” mainstream χαρακτηρισμό. Η οργάνωσή της και η συγκέντρωσή της, ίσως με εξαίρεση την συμπεριφορά της στο πρώτο γκολ, είναι εντυπωσιακές, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Ποστέκογλου τους έχει στα χέρια του εδώ και μόλις μερικούς μήνες και έχει αλλάξει αρκετά το ρόστερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου