Χάσαμε από μια ομάδα που δεν θέλει ιδιαίτερη επεξήγηση γιατί πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι κανόνες με τους οποίους τροποποιούνται ή διαμορφώνονται τα rankings της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας.
Αν αυτοί είναι το Νο 8 στον κόσμο τότε… κι η γιαγιά μας αν είχε καρούλια στα ποδάρια θα ήταν πατίνι!
Χάσαμε ακόμη μία πρεμιέρα σε Mundial (3η σε ισάριθμες παρουσίες με την κακή συνήθεια, που τείνει να πάρει παραδοσιακό χαρακτήρα, την «κρυάδα» στην αρχή, στο ξεκίνημα των αγώνων, όπως το 1994 στις ΗΠΑ και προ 4ετίας στη Νότια Αφρική) από μια ομάδα που γι’ αυτήν (σαν χώρα) δεν άλλαξε τίποτα από σήμερα. Θα παραμείνει γνωστότερη για… τα καρτέλ των ναρκωτικών, παρά για την ποδοσφαιρική ποιότητά της.
Χάσαμε από μια ομάδα που παρά το εμφαντικό 3-0 δεν έπεισε ότι διαθέτει σπάνιες αρετές και οι προβλέψεις ότι ο βίος της στα βραζιλιάνικα γήπεδα δεν θα είναι μακρύς θα έχουν χαμηλή απόδοση στον στοιχηματικό τομέα.
Δίχως εθνική προκατάληψη και «χαϊδέματα αφτιών» - όπως καταλαβαίνετε και από τον πρόλογο – η ήττα στο Μπέλο Οριζόντε έχει διαστάσεις από «τζάμπα πράμα».
Είναι «όρος κριτικής» στο ποδόσφαιρο ότι δεν νικάς από την ώρα που βρίσκεσαι πίσω στο σκορ με δύο γκολ, κάνοντας σέντρα στο ξεκίνημα των δύο ημιχρόνων.
Είναι επίσης κανόνας το ότι αν δεν επιβάλλεις το ρυθμό και την «ταυτότητά» σου σε ένα παιχνίδι, επιτρέποντας τον αντίπαλο να το φέρει στα μέτρα του, είσαι χαμένος από χέρι.
Απέναντι στην Εθνική Κολομβίας που στην ανάγνωση της το κύριο συστατικό της ως ομάδα είναι η αργή ανάπτυξη παιχνιδιού και οι κλειστοί χώροι στο γήπεδο, η Ελλάδα εγκλωβίστηκε σ’ αυτό το μοτίβο.
Κι αφού «πέταξε» κάπου μισή ώρα στην αρχή, ευρισκόμενη σε… καταστολή ύστερα από την ψυχρολουσία του 5ου λεπτού, κλότσησε κάπου 6-7 τελικές (2 με Κονέ, άλλες τόσες με Τοροσίδη, το σουτ του Σαμαρά δίπλα στο κάθετο και, φυσικά, το οριζόντιο δοκάρι του Γκέκα από την κεφαλιά από τη μικρή περιοχή με την εστία άδεια!), αρκέστηκε εν τέλει σε μια στατιστική «άποψη» με παραπάνω τελικές και αρκετά μεγαλύτερη κατοχή μπάλας από τους Κολομβιανούς.
Πώς το ‘χασες χρυσέ μου άνθρωπε!
Φάγαμε από αυτά που τα λέμε «εύκολα γκολ». Ειδικά το 2-0 στο 58’, το οποίο αποτέλεσε και την «ταφόπλακα» στις ελληνικές βλέψεις για κάτι θετικό στην πρεμιέρα, ήταν «αστείο». Απόρροια αντιδράσεων και συμπεριφορών… ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου σε στημένες φάσεις!
Γενικά η βαριά ήττα με το εύρος του σκορ δεν αποτυπώνει τις διαφορές των δύο αντιπάλων. Είναι πλασματικό το αποτέλεσμα, αυστηρό, κυνικό. Για το χάσμα που υποδηλώνει αυτή η απόσταση των τριών γκολ.
Η Ελλάδα προσπάθησε. Δεν παραδόθηκε καμιά στιγμή. Μετά τις αλλαγές (Φετφατζίδης, Μήτρογλου) μετά το 60’ ήταν «άλλη» ομάδα. Που έχασε στις λεπτομέρειες. Αν π.χ. έμπαινε το 2-1 στην κεφαλιά του Γκέκα – που ήθελε… προσπάθεια για να χαθεί - είχε πολύ «ψωμί» ο αγώνας για να συμβούν πολλά.
Δεν ασπάζομαι, ωστόσο, την «ευτυχία» και ικανοποίηση πολλών διεθνών που άκουσα τις δηλώσεις τους για την εμφάνιση αμέσως μετά το ματς, διότι όταν έχεις ηττηθεί με 3-0 και… δεν χαλιέσαι, δεν καταπίνεις τη γλώσσα σου, τότε λυπάμαι, αλλά πολύ απλά δείχνεις ότι η νοοτροπία σου δεν έχει πάρει «τα πάνω της», συμβαδίζουσα με τις διακρίσεις και την πρόοδο της τελευταίας δεκαετίας…
Καλό θα είναι να προσέξουν οι ποδοσφαιριστές μας, τα λόγια ρεαλισμού του προπονητή τους, που με τις φράσεις: «Όταν χάνεις 3-0 και επικαλείσαι την αδικία κάπου είσαι εκτός πραγματικότητας», τους επαναφέρει άμεσα στην τάξη γιατί υπάρχουν ακόμα δύο παιχνίδια και δεν έχει χαθεί τίποτα ακόμα.
Αυτή είναι η θετική επισήμανση για τον Σάντος. Η αρνητική είναι τα όσα έχω επισημάνει τις προηγούμενες μέρες γύρω από Γκέκα, Κατσουράνη και αργοκουρούτες…
Ο Κονέ κερδίζει με το σπαθί του θέση βασικού. Ο «Ιταλός» μαζί με τον άλλο «Ιταλό», τον ‘Τόρο’, ξεχώρισαν μακράν.
Για πολλά… tweet οι διαιτησίες των δύο πρώτων ημερών του Mundial. Μ’ αρέσει που στην Ελλάδα μας ‘ενοχλούν’ οι «Γιάχοι, Τριτσώνηδες» και κάτι ‘πλάγιοι’ του… θανάτου και δεν κοιτάμε την απελπισία της FIFA! Είδατε με πόση… αγωνία εκπλήρωσε την «έννοια του» ο Γιαπωνέζος στο πέναλτι της Βραζιλίας με τη σφυρίχτρα στο στόμα και αντανακλαστικά… ακροβάτη; Και μιλάμε για μια επαφή από εκείνες που γίνονται 800 σε ένα ματς στις στημένες φάσεις. Ούτε στο μπάσκετ δεν δινόταν φάουλ αυτό το άγγιγμα!
Ο Κολομβιανός βοηθός πάλι, που ανάγκασε τους Μεξικανούς να περάσουν την «ιερά εξέταση» της… πίτσας, για να βάλουν 3 γκολ ώσπου να μετρήσει το ένα και να βγουν νικητές!
Ή ο Ιταλός ρέφερι που με ελαφρά τη καρδία «έστησε» την Ολλανδία στην άσπρη βούλα, δωρίζοντας πεναλτάκι στα «πρωτοξάδερφα» του, τους Σπανιόλους;
Η Ολλανδία στηριζόμενη στους all time classic, πολύπειρους παιχταράδες της, Φαν Πέρσι (τι… ιπτάμενος και τζέντλεμαν!), Ρόμπεν, Σνέιντερ, έπαιξε για τα δεύτερα 45 λεπτά με την Ισπανία, το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του ιστορικού παρελθόντος της. Και σε εθνικό επίπεδο, μα και από το ξεκίνημα των 70’s όταν ο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ ήταν το απόλυτο ποδοσφαιρικό μοντέλο, φύσει επιθετικού πνεύματος.
Για τη Βραζιλία που υποστηρίζει πολύς κόσμος στην πατρίδα μας, διαπιστώσαμε πάλι ότι ουδεμία σχέση έχει με νοτιοαμερικανική μαγεία και επίδειξη τεχνικής. Είναι πλέον ένα ευρωπαϊκό σύνολο, σε σκέψεις και τακτικές, εφαρμοσμένες από τα μέλη της που κάνουν διεθνή καριέρα στην ήπειρο μας και έναν τεχνικό καθοδηγητή σαν τον Σκολάρι, τον οποίο κάλλιστα θα τον έλεγες ‘Λατίνο Μουρίνιο’.
- Τηλεοπτικό σεμινάριο από τους Βραζιλιάνους παραγωγούς στην κάλυψη της διοργάνωσης. Μοναδικά, σπάνια στιγμιότυπα με κοντινά πλάνα γεμάτα από ανθρώπινο συναίσθημα και αθλητική υπερπροσπάθεια. Και επίσης: Σπέσιαλ γραφήματα, θαυμάσια ανάλυση επίμαχων φάσεων.Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου