Το ωραίο της ιστορίας, είναι πως δεν κάνω πλάκα. Πραγματικά πήγαν για φούντο όλα. Και τα πληκτρολόγια και μολύβια και τα μικρόφωνα και όλα.
Τόχει αυτό το συνήθειο η Εθνική. Για την ακρίβεια τόχει η μπάλα. Εκεί που νομίζεις ότι όλα τα λες και τα γράφεις μια χαρά, σου δίνει μια και σε κάνει ρόμπα.
Η Εθνική λοιπόν πέρασε και μάλιστα πέρασε θριαμβευτικά.
Κι όλοι όσοι την κατέκριναν, τρέχουν από την Τρίτη το βράδυ να βρουν ιδέες και επιχειρήματα για να σώσουν ότι σώζεται απ' όσα έλεγαν και μεταξύ μας και απ' όσα λέγαμε.
Κάπως έτσι άλλωστε κύλησαν οι μέρες που ακολούθησαν την πρόκριση της Εθνικής μέχρι σήμερα.
Το κακό της ιστορίας όμως, είναι ένα.
Το ότι να την βλέπουμε έτσι την ιστορία όσοι τολμήσαμε να... πούμε κακιά λέξη για την Εθνική μας, έχει μια βάση και μια λογική.
Το παράλογο αρχίζει, όταν η ίδια η Εθνική και ειδικά οι παίκτες της, αρχίζουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Και αντί να δει και να καταλάβει τι ακριβώς έγινε και με την Ιαπωνία και κυρίως με την Ακτή, να αναλώνεται απλά σε μια... απάντηση σε όσους μας αμφισβήτησαν.
Κι επειδή πάντα το φεγγάρι έχει δυο πλευρές και πάντα η ιστορία δύο αναγνώσεις, τώρα που πέρασαν οι μέρες και αφού... όλοι δικαιώθηκαν, καλό είναι να επιστρέψουμε στην παραδοσιακή... ποδοσφαιρική μας κουβέντα.
Το θέμα λοιπόν είναι, πως η Εθνική είτε γιατί το επέλεξε είτε γιατί αναγκάστηκε από τα πράγματα να το επιλέξει, επί της ουσίας... δικαίωσε όλους εκείνους που έκαναν από την αρχή ποδοσφαιρική κριτική στον τρόπο που έπαιζε, στις επιλογές που γινόντουσαν και στην φιλοσοφία που την διαπερνούσε.
Για παράδειγμα. Ένα τεράστιο παραμύθι που κατέρρευσε, είναι αυτή η αγιοποίηση της αμπαλοσύνης, υπό την μορφή της θεωρίας ότι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι μαζική άμυνα και αν μπορέσουμε να χτυπήσουμε στις αντεπιθέσεις.
Η Εθνική λοιπόν κόντρα στην Ακτή, κέρδισε και προκρίθηκε ακριβώς γιατί δεν έπαιξε έτσι. Κέρδισε και προκρίθηκε γιατί επιχείρησε κόντρα στην λογική που της είχε επιβάλλει ένα ολόκληρο σύστημα αμπαλοσύνης γιατί μόνο έτσι.... βολεύονταν τα αγαπημένα του παιδιά στην ενδεκάδα, να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο.
Να μην περιμένει δηλαδή αλλά να προσπαθήσει να κάνει η ίδια κάτι.
Με λίγα λόγια να επιτεθεί. Να κρατήσει μπάλα στο κέντρο. Να παίξει επιθετική άμυνα. Να απειλήσει και να διεκδικήσει αντί να περιμένει απλά να αποκρούσει τις... διεκδικήσεις του αντιπάλου της.
Και για να φτάσουμε και στην ουσία που όλοι σχεδόν αποφεύγουν να την πουν, αυτό έγινε για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι γιατί... μπορούσε να το κάνει. Και μπορούσε γιατί αφ' ενός η ενδεκάδα της και η παράταξή της μέσα στο γήπεδο έτσι όπως καταστάλαξε.... αναγκαστικά λόγω περιστάσεων και όχι λόγω επιλογής, ήταν σε θέση να το κάνει. Για όσους παρακολουθούν την σχετική κουβέντα από την αρχή του Μουντιάλ, ήταν φανερό πως η Εθνική αφ' ενός λόγω της αναγκαστικής απουσίας του Κατσουράνη ιαι αφ' ετέρου λόγω της εισόδου του Σάμαρη, έπαιξε τελικά με ένα άκρως ενισχυμένο κέντρο και μάλιστα ενισχυμένο και σε πρόσωπα αλλά και στα ειδικά χαρακτηριστικά αυτών των προσώπων που ήταν η αντοχή και το κράτημα της μπάλας όπως συνέβη με τους Σάμαρη και Λάζαρο.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι η μεν Εθνική εμφανίστηκε με απίστευτες δυνάμεις, Αντίθετα με την Ακτή που πήγε το παιχνίδι σε ένα αργό και άναρχο έως αφελή τρόπο ανάπτυξης. Η εικόνα του ντου που έκανε στο... 80' παρακαλώ κατά μέτωπο ο Χολέβας, με διασκελισμό... τριπλουνίστα και ο οποίος όχι μόνο κατάπιε όσους βρήκε μπροστά του σε απόσταση 60 και βάλε μέτρων, αλλά έμεινε όρθιος και από τα τζαρτζαρίσματα έως χτυπήματα δύο... θεριών ολόκληρων που έκπληκτα ένοιωθαν να χτυπάνε... τοίχο αντί για άνθρωπο, είναι ενδεικτική.
Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας λοιπόν... εκ του αποτελέσματος και κυρίως γιατί δεν πρέπει να κοροϊδευόμαστε εν όψει του αγώνα με τον Κόστα Ρίκα.
Η Εθνική προκρίθηκε κυρίως χάρις στις συγκυρίες που την... ανάγκασαν να ΑΛΛΑΞΕΙ και το σχέδιο και την λογική και την ενδεκάδα με την οποία είχε ξεκινήσει το Μουντιάλ.
Κι αν αυτό το καταλάβει και αξιοποιήσει αυτό το... δώρο των... συνθηκών, έχει καλώς. Μπορεί πραγματικά να κάνει μία ακόμα -τουλάχιστον- υπέρβαση.
Αν όχι και απλά επιχειρήσει να αξιοποιήσει την πρόκριση και την... πρόσκαιρη ασυλία ή στρουθοκαμηλισμό σε οποιαδήποτε κριτική άκουσε μέχρι τώρα, επιστρέφοντας στα... αγαπημένα της, τότε θα πετάξει στα σκουπίδια μια πραγματικά μεγάλη ιστορία για την ίδια αλλά και το Ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΥΓ
Επειδή στον παροξυσμό της σαχλαμάρας που ακολούθησε την πρόκριση και την προσπάθεια να... ταυτίσουμε χαρακτηριστικά της... φυλής που τουλάχιστον προσβάλλουν τον μέσο Έλληνα με το πολιτισμό που κουβαλάει αιώνες τώρα, ένα πράγμα.
Κουράστηκα να διαβάζω για την... παραδοσιακή πονηριά των Ελλήνων χρησιμοποιώντας σαν απόδειξη τον... πονηρό τρόπο με τον οποίο πήρε το πέναλτι ο Σαμαράς.
Μάγκες αφήστε το παιδί ήσυχο και μην βγάζετε ωραίες ιστορίες από το μυαλό σας. Καμιά πονηριά δεν έκανε ο Σαμαράς. Να ολοκληρώσει την προσπάθεια πήγε το παιδί κόντρα στην ηλίθια ποδοσφαιρικά νοοτροπία που μας κάνει ρεζίλι ως ποδόσφαιρο αλλά και ως έθνος.
Χωρίς να το θέλει χτύπησε το πόδι του στο χορτάρι και έπεσε. Η στιγμή ήταν τέτοια, άθελά το έκανε και όχι από βλαχοπονηριά.
Έλεος...
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου