Δέκα χρόνια μετά το Euro2004, πολλά άλλαξαν...!!

Ο Μιχάλης Τσόχος δεν συμφωνεί με όσους υποστηρίζουν ότι δεν άλλαξε τίποτα μετά το 2004 στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν δίνει δεκάρα για το τι άλλαξε σε επίπεδο παραγόντων και βλέπει τις αλλαγές σε επίπεδο παικτών και Εθνικής... 

Το έχω διαβάσει εκατοντάδες φορές το σχόλιο “και τι έγινε που πήραμε το Euro 2004, τίποτα δεν άλλαξε την επόμενη ημέρα”. Το πιστεύουν οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές, οι περισσότεροι φίλαθλοι και σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι.

Μέχρι κάποιο σημείο, πριν από μερικά χρόνια, σχεδόν το πίστευα κι' εγώ. Ισως γιατί αντιμετώπιζα όλη αυτή την κατάσταση πολύ ρομαντικά, πολύ διαφορετικά. Πίστευα ότι το 2004 θα άλλαζε το σύνολο του ελληνικού ποδοσφαίρου και αυτό δεν ήταν παρά κάτι ουτοπικό.

Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από εκείνο το βράδυ που ήμουν στο στάδιο “Ντα Λουζ” στη Λισσαβώνα και ζούσα το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ. Εβλεπα τον Θοδωρή Ζαγοράκη να σηκώνει το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης. Τότε όντας σχεδόν νέος στο χώρο και νέος και στην ηλικία φαντασιωνόμουν πράγματα που επί της ουσίας σήμερα ξέρω ότι δεν θα συμβούν ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι το ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο, ήταν πάντα στην Ελλάδα, και φυσικά παραμένει τέτοιο, ποδόσφαιρο συμφερόντων.

Σήμερα όμως, 10 χρόνια μετά από εκείνη την βραδιά στη Λισσαβώνα δεν συμφωνώ ότι δεν άλλαξαν πολλά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ισα ίσα που με μία ψύχραιμη και κρύα ματιά βρίσκω ότι πολλά άλλαξαν. Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι πρώτα και πάνω από όλα οι σύλλογοι και οι παράγοντες. Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πρώτα και πάνω από όλα ο Ελληνας ποδοσφαιριστής. Και αυτός σήμερα, 10 χρόνια μετά το έπος της Πορτογαλίας είναι πολύ καλύτερα σε σχέση με το πώς ήταν πριν από το 2004.

Σήμερα τα σύνορα για τον Ελληνα ποδοσφαιριστή έχουν ανοίξει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σήμερα το ταλέντο του Ελληνα ποδοσφαιριστή αναγνωρίζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σήμερα η μεταγραφή ενός Ελληνα ποδοσφαιριστή με ποσό πολλών εκατ. ευρώ είναι σχεδόν φαινόμενο κάθε μεταγραφικής περιόδου. Είτε λέγεται Παπασταθόπουλος, είτε Φετφατζίδης, είτε Μήτρογλου, είτε Κονέ, είτε ακόμη και Μαυρίας με μία δύο εμφανίσεις στην Εθνική αντρών, τα club των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων επενδύουν και πιστεύουν όλο και περισσότερο τον Ελληνα ποδοσφαιριστή.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το επίπεδο των ακαδημιών στην Ελλάδα σήμερα ναι μεν δεν είναι σε καμία περίπτωση όπως θα έπρεπε να είναι, αλλά σε σχέση με μία δεκαετία πριν, απέχει πολύ. Σήμερα τα ελληνικά club ως ένα βαθμό έχουν καταλάβει την σημασία των Ακαδημιών. Πλέον ο Ελληνας ποδοσφαιριστής μαθαίνει τουλάχιστον τα βασικά στις περισσότερες περιπτώσεις και για αυτό ακριβώς όλοι και περισσότεροι ευρωπαϊκοί σύλλογοι ρίχνουν το βλέμμα τους στον 18χρονο ή τον 19χρονο Ελληνα.

Και βέβαια ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός κι' αν μπορεί να διεξαχθεί όπως όλα τα υπόλοιπα μεγάλα ντέρμπι στον κόσμο. Οχι δεν μπορεί να διεξαχθεί ούτε αυτό, ούτε τα Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ, ούτε κανένα ματς που οι παράγοντες φροντίζουν (με την χρήση και των media) να το μετατρέψουν σε πόλεμο...

Οπως προανέφερα όμως ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο αυτό. Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η Εθνική ομάδα και αυτή δεν έχει καμία σχέση σήμερα, 10 χρόνια μετά, με το πώς ήταν πριν το Euro 2004. Σήμερα η Εθνική Ελλάδας αποκλείεται στους 16 του Μουντιάλ και όλοι έχουμε μείνει με την πίκρα ότι δεν πήγε ψηλότερα. Πριν το 2004 το να πάει σε Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν όνειρο απατηλό που είχε συμβεί μία φορά στα πάνω από 70 χρόνια ιστορίας της. Σήμερα είναι το δεδομένο. Η Εθνική ομάδα τότε, εκείνα τα χρόνια που μοιάζουν τόσο μακρινά, αλλά είναι μόλις μία δεκαετία πριν, δεν θα μπορούσε καν να ονειρευτεί ότι ένας προπονητής του επιπέδου του Κλαούντιο Ρανιέρι θα δέχονταν να την αναλάβει. Σήμερα όχι απλώς συμβαίνει, αλλά εκτός από τιμή για την Εθνική είναι μεγάλη τιμή και για τον ίδιο τον Ρανιέρι.

Σήμερα 10 χρόνια μετά από εκείνη τη νύχτα που ο Θοδωρής Ζαγοράκης σήκωσε το τρόπαιο στον ουρανό της Λισσαβώνας εν τέλει έχουν αλλάξει πολλά. Δεν άλλαξαν μόνο εκείνα που δεν τα άφησαν και δεν τα αφήνουν να αλλάξουν...

Πηγή: gazzetta.gr