Απαραίτητη τούτη η σημείωση διότι ούτε ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα που μπορεί να ρίχνει 4 και 5 γκολ στους εν Ελλάδι αντιπάλους του, ούτε οι «μικροί» της Σούπερ Λίγκας μπαίνουν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με το δέος που το έκαναν τα παλιά τα χρόνια. Στις μέρες μας ο Λεβαδειακός, η Καλλονή, ο Πανθρακικός και άλλες ομάδες παρόμοιου βεληνεκούς έχουν ελπίδα για ένα θετικό αποτέλεσμα στο άντρο των «πρασίνων». Ακόμα και αν την ελπίδα αυτή δεν τη βρίσκουν (μόνο) από τη δική τους καλή απόδοση. Αλλά ας κάνουμε ντρίπλα στο σημείο αυτό για να μη μπλέξουμε σε πράγματα χιλιοειπωμένα και χιλιογραμμένα για την ποιότητα της ελληνικής διαιτησίας.
Ενόψει Πανιωνίου, λοιπόν, το αγχωτικό 1-0 επί του Λεβαδειακού είναι ό,τι πρέπει για τον Αναστασίου: αφενός βάζει στην άκρη τους 3 βαθμούς, συνεχίζει να βλέπει στον όχι και τόσο μακρινό ορίζοντα τους δύο προπορευόμενους, αφετέρου του δίνει τη δυνατότητα να σκληρύνει λίγο το βλέμμα του, να κάνει καμία παρατήρηση παραπάνω και να βοηθήσει τους ποδοσφαιριστές να θυμηθούν όλα εκείνα τα στραπάτσα που έχουν δεχθεί όταν μπαίνουν – έστω και στο ελάχιστο – με στάση υπεροπτική σε ένα ματς. Ένα, για παράδειγμα, ήταν εκείνο της περσινής 2ης αγωνιστικής στη Νέα Σμύρνη…
Ως πακέτο, ό,τι σερβιρίστηκε στη Λεωφόρο κόντρα στους Βοιωτούς, είναι χρήσιμο και για την εξέδρα. Είναι απόλυτα λογικό οι οπαδοί της ομάδας να παρουσιάζουν αυξημένες σε σχέση με πέρυσι απαιτήσεις, είναι υπερβολικό, όμως, να αρχίζουν την – ελαφριά έστω – μουρμούρα στο 25’ του ματς με τον Λεβαδειακό επειδή δεν έχει σκοράρει η ομάδα τους.
Καλές, λοιπόν, οι γιορτές και οι πεντάρες για να φτιάξεις κλίμα και όμορφη ατμόσφαιρα αλλά για να φτιάξεις χαρακτήρα ικανό να σε συντηρήσει στη μάχη του τίτλου χρειάζονται και οι ανηφοριές σαν κι αυτή κόντρα στον Λεβαδειακό. *Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου