Κομπάζει, πριν σπάσει τη σιωπή του. «Είναι ωραίο όταν οι άνθρωποι το λένε, όμως νομίζω ότι είναι ασέβεια προς τους συμπαίκτες μου, που βοήθησαν στο να κατακτήσουμε το τρόπαιο», απαντάει.
Ασέβεια; Μπορεί, όμως είναι στα όρια του ανεκτού. Το 2006 η Λίβερπουλ έχανε με 3-2 από την Γουέστ Χαμ στο Millennium. Είχαμε ήδη φτάσει στις καθυστερήσεις, έχοντας ήδη σκοράρει ένα γκολ και φτιάξει ένα άλλο, ο Τζέραρντ πέτυχε ένα εκπληκτικό γκολ από τα 30 μέτρα, για να φέρει το ματς στα ίσα. Σαν να μην έφτανε αυτό, σκόραρε και στη διαδικασία των πέναλτι, για να βοηθήσει την Λίβερπουλ να κατακτήσει το 7ό της Κύπελλο.
Πολλοί λίγοι παίκτες κατάφεραν να έχουν τέτοιες στιγμές στην καριέρα τους. Και ο Τζέραρντ δεν το έκανε μόνο μία φορά. Οι ηρωισμοί του δεν ξεκίνησαν ούτε σταμάτησαν εκεί. Ολυμπιακός το 2004, Μίλαν το 2005, Γουέστ Χαμ το 2006, Μαρσέιγ το 2008 και Ατλέτικο το 2008. Με τόσα... μετάλλια ο Τζέραρντ είναι δίχως αμφιβολία σύμβολο και για τον σύλλογο και για την πόλη.
Το γεγονός ότι μεγάλωσε στον Ironside Road απλά προσθέτει πόντους στον μύθο του. «Μέχρι τα 8 μου θα μπορούσα να υποστηρίζω οποιαδήποτε ομάδα. Όταν ήμουν μικρός είχα φανέλες πολλών ομάδων. Της Τότεναμ, της Νόριτς, της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα... Είχα μέχρι και φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ», εξομολογείται στο FourFourTwo.
«Είχαμε κάποιους οπαδούς της Έβερτον στην οικογένεια, που προσπάθησαν να με μυήσουν στον τρόπο των μπλε, όμως από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω το παιχνίδι, ακούγοντας ιστορίες για την Λίβερπουλ από τον πατέρα και τον αδερφό μου, αυτό ήταν».
Εμπνευσμένος από τις επιτυχίες των κόκκινων τη δεκαετία του '80, ο Τζέραρντ ξεκίνησε να παίζει με τους Whiston Juniors, πριν καταφέρει να δώσει το παρών σε δοκιμαστικό της Λίβερπουλ σε ηλικία 8 ετών. Ο Στιβ Χέιγουεϊ, τότε διευθυντής των ακαδημιών, είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
«Γνωρίζαμε από όταν ήταν 14 ετών ότι θα τα κατάφερνε. Τον είχαμε πάρει μαζί μας σε ένα τουρ για παίκτες κάτω των 18 ετών στην Ισπανία, όταν ήταν 13-14, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά. Το ταλέντο του ήταν τεράστιο», σχολίασε.
Με άλλες ομάδες να τον πολιορκούν από μικρή ηλικία, ο Χέιγουεϊ έπαιξε το χαρτί του Anfield. «Όταν ξεκίνησα προπονήσεις με την Λίβερπουλ, ο Χέιγουεϊ έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για μένα και συνήθιζε να μου χαρίζει εισιτήρια για τους αγώνες», μας λέει ο Τζέραρντ.
«Το Anfield ήταν κάτι το απίστευτο. Με εντυπωσίαζε ο θόρυβος. Έβλεπα παιχνίδια μόνο στην τηλεόραση. Έτσι, το να βρίσκομαι στο γήπεδο και να είμαι μέρος της ατμόσφαιρας με άγγιξε. Τότε ήταν που ξεκίνησε και το όνειρο».
Γνωρίζοντας ότι έχουν ένα διαμάντι στα χέρια τους, οι κόκκινοι προσέφεραν στον Τζέραρντ 7ετές συμβόλαιο, όταν ήταν μόλις 14. Σύντομα, βρέθηκε να αντιμετωπίζει παίκτες που θαύμαζε.
«Ήμουν ανάμεσα σε εκατομμυριούχους που είχαν 60-70 διεθνείς συμμετοχές και 500 εμφανίσεις στην καριέρα τους. Το συναίσθημα ήταν τρομακτικό. Ήταν παράξενο να βρίσκομαι εκεί, περιτριγυρισμένος από παίκτες που ήταν οι ήρωές μου», παραδέχεται.
Ρόμπι Φάουλερ, Στιβ ΜακΜάναμαν και Τζέιμι Κάραχερ πήραν από κοντά το ψηλό λιγνό παιδάκι, όμως κυρίως ήταν δύο παίκτες που βοήθησαν τον Τζέραρντ να καταλάβει τι σημαίνει να φοράς τη φανέλα της Λίβερπουλ. «Παρακολουθούσα τους Πολ Ινς και Τζέιμι Κάραχερ εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, για να δω τη συμπεριφορά τους», μας λέει ο Τζέραρντ.
«Παρακολουθούσα πως έτρωγαν, πως ντύνονταν, τι αυτοκίνητα οδηγούσαν και πως αντιδρούσαν, όταν τους ζητούσα να μου υπογράψουν διάφορα πράγματα. Κάθε μέρα τους έδινα όλο και κάτι καινούριο να μου υπογράψουν».
Τα πράγματα, πάντως, δεν ξεκίνησαν με τον καλύτερο τρόπο για τον μετέπειτα κορυφαίο παίκτη της χρονιάς. Ο Ουγιέ έβαλε τον 18χρονο Τζέραρντ στα τελευταία λεπτά της νίκης με 2-0 επί της Μπλάκμπερν το 1998. Γεμάτος άγχος, είχε στείλει την μπάλα στην εξέδρα στην πρώτη του επαφή. Η πρώτη φορά που ξεκίνησε βασικός στο ματς με την Τότεναμ τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα...
«Όταν ξεκίνησα να παίζω, υπήρξαν στιγμές που δεν ένιωθα ότι ανήκω σε αυτό το επίπεδο. Αν έκανα μία κακή προπόνηση ή κάποιος με περνούσε εύκολα, τότε αμφισβητούσα αν ήμουν τόσο καλός. Όμως με κάθε προπόνηση, κάθε παιχνίδι, μάθαινα και ωρίμαζα», είπε ο Τζέραρντ.
Την επόμενη σεζόν ήταν βασικός και αναντικατάστατος, ανοίγοντας λογαριασμό με το γκολ του στο ματς με την Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε παίκτης της Λίβερπουλ, σύμφωνα με τα δικά του λόγια.
Αυτό που ακολούθησε τα επόμενα 14 χρόνια για τον σύλλογο και την εθνική είναι κάτι σαν... έπος. Το 2003 έγινε αρχηγός της Λίβερπουλ μετά τον Σάμι Χίπια και κέρδισε σχεδόν ό,τι μετάλλιο υπάρχει στο ποδόσφαιρο.
Φυσικά, το λείπει η Premier League, όπως και οι τίτλοι με την Αγγλία, όμως προσέφερε τις υπηρεσίες του με πάθος και αφοσίωση, κάνοντας 114 εμφανίσεις με τα Λιοντάρια, πριν αποσυρθεί μετά το τέλος του Μουντιάλ του περασμένου καλοκαιριού.
Για τον Τζέραρντ, όμως, τίποτα δεν ξεπερνάει εκεί τη βραδιά στην Κωνσταντινούπολη. Τρία γκολ στην πλάτη στο ημίχρονο από την Μίλαν στον τελικό του Champions League και καμία πίστη ότι η Λίβερπουλ μπορούσε να επιστρέψει από τους... νεκρούς. Όλα αυτά μέχρι το δικό του γκολ με κεφαλιά στο 54'. Με ηγέτη τον αρχηγό τους οι κόκκινοι κατάφεραν να ισοφαρίσουν και να κατακτήσουν το τρόπαιο στα πέναλτι, σε ένα από τα μεγαλύτερα come backs όλων των εποχών.
Παίζοντας για την ομάδα που υποστηρίζεις από παιδί είναι το όνειρο το καθενός. Για τον Τζέραρντ, αυτό ξεπέρασε κάθε φαντασία. «Όταν είμαι στο γήπεδο και τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, είμαι σαν οπαδός. Γι' αυτό, κάποιες φορές παίζω καλά και κάποιες όχι. Επειδή βάζω σε μεγάλη πίεση τον εαυτό μου. Στην Κωνσταντινούπολη ήταν η καλύτερη βραδιά μου με τη φανέλα της Λίβερπουλ, όμως ήταν είσαι ντόπιος, οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες γίνονται τόσο μεγάλες που πραγματικά γίνεσαι μέρος της ιστορίας του συλλόγου», μας εξηγεί.
Και δεν είναι μόνο ο σύλλογος που κερδίζει από τον Τζέραρντ, αλλά και ολόκληρη η πόλη. Το Steven Gerrard Foundation, που ιδρύθηκε το 2011 δουλεύει με φτωχά και με προβλήματα αναπηρίας παιδιά. Με νέους ανθρώπους από την περιοχή και όχι μόνο. «Το μόνο εύκολο στη ζωή ενός ποδοσφαιριστή είναι να συνεχίσεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και τη ζωή σου. Ήθελα να βοηθήσει εκείνους που το έχουν ανάγκη. Είναι καλό το να γνωρίζεις ότι βοηθάς άλλους ανθρώπους και το απολαμβάνω», λέει ο Τζέραρντ. Όλα τα έσοδα του ματς προς τιμήν του τον επόμενο μήνα θα δοθούν στο ίδρυμα.
Όσο επιτυχημένη και να αποδείχθηκε η καριέρα του Τζέραρντ, ένα πράγμα έχει μείνει σταθερό από τη στιγμή που βρέθηκε για πρώτη φορά στο γήπεδο. Κρατάει όλες τις παραδόσεις του Anfield ζωντανές. Είναι ένας από τους οπαδούς. Αυτό είναι που τον κάνει ήρωα στα μάτια τους. «Οι οπαδοί σημαίνουν τα πάντα για μένα. Αυτοί είναι για τους οποίους παίζω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου