Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Τί εννοούμε με τον όρο “ελληνοποίηση“. Προφανώς δεν μιλάμε για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, ή τον Αντώνη Φώτση. Ούτε καν τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Αυτοί είναι εξ ορισμού παίκτες πρώτης γραμμής, συνεπώς η χρησιμοποίησή τους δεν εμπεριέχει στοιχεία ρίσκου.
Δεν μπορούμε να λογαριάζουμε ως νέους παιδιά όπως ο Βλάντο Γιάνκοβιτς και ο Νίκος Παππάς. Άλλωστε, αυτοί ήταν έτοιμοι να μπουν στο πρόγραμμα από την προηγούμενη τεχνική ηγεσία. Άρα περιοριζόμαστε στον Λευτέρη Μποχωρίδη και στους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, Γώργο Παπαγιάννη, Γιώργο Διαμαντάκο, Αντώνη Κόνιαρη, δευτερευόντως (λόγω ηλικίας) και τον Μιχάλη Λούντζη.
Είναι μέσα στο μυαλό του Ιβάνοβιτς αυτοί οι παίκτες; Αν κρίνουμε από τη χρησιμοποίησή τους ως τώρα, μάλλον όχι. Κι εδώ αρχίζει η συζήτηση. Αν δεν σκοπεύεις να βγάλεις μπροστά τον Χαραλαμπόπουλο, ποιος ο λόγος να μην πάρεις άλλο “3άρι” και να είναι η ομάδα “γυμνή” πίσω από τον Γιάνκοβιτς; Με τη μη ενεργοποίηση του “μικρού“, που όχι άδικα θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του, μοιάζει όλος ο σχεδιασμός να είναι λάθος.
Όταν έφυγε ο Τζούλιαν Ράιτ η άποψη που κυριαρχούσε είναι πως “αυτά τα 2-3 λεπτά (με το ζόρι) που έπαιζε, μπορούσε να τα καλύψει ο Διαμαντάκος“. Φευ! Ούτε απ’ έξω. Άρα, γιατί έφυγε ο Ράιτ; Μπορούσε να μείνει, έως ότου βρίσκονταν η ευκαιρία με τον Γκάνι Λαουάλ.
Ο προπονητής θέλει να κερδίζει κι αυτό είναι λογικό. Όταν, όμως, ο διοικητικός ηγέτης του Παναθηναϊκού τού φωνάζει δημόσια “δεν κάνεις αυτό που συμφωνήσαμε“, όταν ο κόσμος του Παναθηναϊκού ξεσπά σε χειροκροτήματα οσάκις εμφανίζεται ένας από την… επόμενη γενιά των “πράσινων” στο παρκέ, τότε από πού προκύπτει η πίεση για το αποτέλεσμα;
Αν είναι εσωτερική, καλά θα κάνει να ακούσει και τις φωνές απ’ έξω. Αν θέλει να προσθέσει τίτλους στο παλμαρέ του, ας αντιληφθεί ότι βρίσκεται σε έναν σύλλογο που από το 1996 κερδίζει σταθερά έναν (τουλάχιστον) τίτλο, άρα είναι χορτάτος. Κι ο σύλλογος, και η διοίκηση, κι ο κόσμος.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν είναι επιλογή η χρησιμοποίηση των μικρών, αλλά ανάγκη. Διαμαντίδης και Φώτσης βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους κι ακόμα έχουν τεράστια (παραπάνω απ’ όσο έπρεπε) επίδραση στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Του χρόνου τί θα γίνει; Θα περιμένουν πάλι από τους “γερόλυκους” να τραβήξουν το κουπί, σε μια χρονιά 80 αγώνων; Γίνεται; Πρακτικά όχι.
Δεδομένου ότι υποχρεωτικά υπάρχουν έξι Έλληνες παίκτες σε κάθε ομάδα, αν δεν έχεις σοβαρό ελληνικό κορμό (αυτόν που πάντα είχε ο Παναθηναϊκός) δεν έχεις τύχη. Αν, δηλαδή, σε απλά ελληνικά, ο Μποχωρίδης δεν είναι έτοιμος ο Παναθηναϊκός θα πάει γυμνός στ’ αγκάθια. Γιατί ήδη έχει επενδύσει στους νέους, για να ξανακάνει επένδυση (αλήθεια σε ποιους;) σε άλλους Έλληνες.
Με Γιάνκοβιτς, Παππά και Μποχωρίδη να είναι παίκτες πρώτης γραμμής, τον Χαραλαμπόπουλο να είναι στη θέση που ήταν ο Γιάνκοβιτς επί Πεδουλάκη (στον προθάλαμο, δηλαδή), ο Παναθηναϊκός έχει μέλλον. Μόνο που για την ώρα ο προπονητής του επιμένει να κοιτά το σήμερα κι όχι να το συνδυάζει με το αύριο.
Κάπου πρέπει να συντονιστούν, ή ακόμα σωστότερα κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβει ο κ. Ιβάνοβιτς ποιο είναι το ζητούμενο. Δεν είναι μια… τρελή ιδέα, ούτε ένας μοντερνισμός, είναι το “προσέχω για να έχω“. Ειδικά από τη στιγμή που σε αυτό συμφωνούν έμπρακτα διοίκηση και κόσμος. Δεν μπορεί, λοιπόν, να μην προχωρά ο σχεδιασμός, επειδή απλά ο κόουτς έχει το δικό του “θέλω“.
Υ.Γ.: Περίμενα να περάσει καιρός από τότε που μίλησε (κακώς) δημόσια ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που έχει δίκιο να ανησυχεί. Το έκανα εσκεμμένα, για παραπάνω από έναν λόγους…
Υ.Γ.1: Με εικόνα σαν τη χθεσινή του Παναθηναϊκού, ακόμα και στα ευρωπαϊκά ματς, ελάχιστοι θα ενδιαφέρονταν για το αποτέλεσμα.
Πηγή: ebasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου