Ήταν χρόνια πριν, σε κάποια από τις πολλές ομάδες μπάσκετ της χώρας (δεν έχουν σημασία τα ονόματα), όπου ο προπονητής προσπαθούσε να "ψήσει" έναν …σταρ (της κατηγορίας) να συμφωνήσει. Χρήματα πολλά δεν είχε, οπότε ξεκίνησε να του λέει πως η ομάδα θα στηθεί γύρω από αυτόν, πως θα παίρνει όλες τις μπάλες, μόνο ότι θα δώσει το όνομά του στο γήπεδο δεν του είπε.
“Καλά όλα αυτά και μου αρέσουν. Για χρήματα δεν μου είπες κάτι” ήταν η λογική απορία του παίκτη. “Κοίτα, δεν έχουμε πολλά, δύσκολες στιγμές, καταλαβαίνεις τώρα…“. Με τα πολλά και αρκετούς γλωσσοδέτες και γυρίσματα (τσαλίμια) του είπε ένα ποσό, που απείχε παρασάγγας από αυτό που είχε στο μυαλό του ο παίκτης. “Κοίτα, δεν έχω αντίρρηση, να έρθω να παίξω για σένα, αλλά με τα χρήματα που μου δίνεις θα παίζω μόνο επίθεση. Δεν φτάνουν για να γυρίζω και στην άμυνα” ήταν η αποστομωτική απάντηση τού παίκτη.
Θαρρώ πως τα χρήματα που δίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος φτάνουν (και περισσεύουν) για να παίξουν και άμυνα οι παίκτες του Παναθηναϊκού. Άρα, η αλλεργική αντίδραση ως προς την υποχρέωση για παιχνίδι στο πίσω μέρος του γηπέδου, πρέπει να αναζητηθεί αλλού κι όχι στα ποσά των συμβολαίων.
Δεν έχω κρύψει -φαίνεται από τα γραφόμενα- ότι δεν μου αρέσει ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Δεν με πείθει με το κοουτσάρισμά του, αλλά αυτή τη φορά, φταίει -μωρέ- μόνο ο Μαυροβούνιος; Που πήρε την μπάλα ο Παππάς και η πρώτη σκέψη ήταν “πάω για καλάθι“; Που ο Μπατίστα έκανε το πρώτο φάουλ στον Γιανγκ δύο λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα; Που επτά παίκτες κόντεψαν να κερδίσουν τον Παναθηναϊκό, ο οποίος επτά μέρες πριν διέλυσε τη Ρεάλ;
Πρόδηλα φταίει κι ο κόουτς, όμως κάποια στιγμή πρέπει όλοι να αντιληφθούν πού βρίσκονται, ποια φανέλα φορούν και ποιες είναι οι απαιτήσεις του κόσμου. Όχι για νίκη, άλλωστε κι απόψε “νικητές” έφυγαν (σύμφωνα με το ταμπλό και τη στατιστική υπηρεσία, όχι την εικόνα και το συναίσθημα), αλλά για την προσπάθεια.
Σιχαίνομαι τις αναγωγές, οπότε δεν θα αναρωτηθώ “πώς θα πάνε στον τελικό με την Άλμπα“. Μπορεί να είναι άλλη ομάδα. Γιατί, κάποιες στιγμές σκεφτόμουν πως πρέπει να εμφανιστεί κάπου στο βάθος της οθόνης ένας εξορκιστής και να ζητήσει από το πνεύμα που κατέλαβε τις φανέλες των παικτών να φύγει και να δώσει πίσω τους αθλητές που αιχμαλώτισε.
Συγνώμη, αλλά από το αποψινό παιχνίδι, κρατώ την υπερπροσπάθεια των παικτών της Γαλατάσαραϊ. Για μένα αυτοί ήταν οι νικητές και μπράβο τους.
Υ.Γ.: Κάποιοι έβγαζαν καντήλες με την αμυντική φιλοσοφία του Αργύρη Πεδουλάκη. Αν είναι να διαλέξω μεταξύ του “μόνο άμυνα” (αν κι αυτό είναι αστικός μύθος) και του “μόνο επίθεση“, προτιμώ το πρώτο.
Υ.Γ.1: Γνωρίζετε και την άποψή μου για τον Αταμάν, αλλά η κίνησή του να δώσει την ευθύνη στον βοηθό του ήταν εξαιρετική.
Πηγή: ebasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου