Ο Μιχάλης Τσοκακτσίδης γεννήθηκε στη Γερμανία και ζει στη Δράμα. Είναι κάτοχος προπονητικού διπλώματος UEFA A’, όπως επίσης και πτυχίου καθηγητή Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού με ειδικότητα το ποδόσφαιρο. Έχει γράψει 2 βιβλία προπονητικής ποδοσφαίρου, με το πρώτο να έχει μεταφραστεί ήδη σε 3 γλώσσες κάτι που είναι σε διαδικασία να γίνει και για το δεύτερο. Το βιβλίο ’’Jose Mourinho Attacking Sessions’’, (ελληνικός τίτλος Ρεάλ Μαδρίτης Προπόνηση Επίθεσης) ψηφίστηκε ως το δεύτερο καλύτερο βιβλίο προπονητικής ποδοσφαίρου από την ιταλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου για το 2014. Στο ξεκίνημα της φετινής αγωνιστικής περιόδου ήταν προπονητής της ΔΟΞΑΣ ΔΡΑΜΑΣ.
Σε συνεργασία με την ιστοσελίδα soccerteamtactics.com που ειδικεύεται σε τακτικές αναλύσεις ενώ περιέχει προς ανάγνωση άρθρα και ασκήσεις σχετικά με την προπονητική του ποδοσφαίρου.
Η Άρσεναλ επικράτησε απολυτά δίκαια και σχετικά εύκολα της Λίβερπουλ, δείχνοντας ότι δεν επηρεάστηκε από την διακοπή και αποδεικνύοντας ότι αυτήν την εποχή είναι σε πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση και ίσως η πιο φορμαρισμένη ομάδα της Premier League.
ΑΡΧΙΚΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΒΑΣΗ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΩΝ
1ο Ημίχρονο: Η πίεση της Άρσεναλ ψηλά και η εκμετάλλευση της εμμονής-προσήλωσης της Λίβερπουλ στο αρχικό αγωνιστικό πλάνο
Άρσεναλ: Ο Arsen Wenger ξεκίνησε με σχηματισμό 4-3-3 έχοντας στην κορυφή της επίθεσης τον Giroud, και στις πλευρές τους Sanchez αριστερά και Ramsey δεξιά φέρνοντας τον Ozil στην 3αδα της μεσαίας γραμμή μαζί τους Coquelin και Cazorla Ο στόχος όπως φάνηκε ξεκάθαρα από την αρχή ήταν το παιχνίδι κυριαρχίας μέσω ενός συνδυαστικού παιχνιδιού το οποίο θα ξεκινούσε κυρίως από τους ποιοτικούς εσωτερικούς μεσοεπιθετικούς Ozil και Cazorla και την εκμετάλλευση της υπεραριθμίας στον άξονα (3v2) σε συνδυασμό με τους πλάγιους επιθετικούς Sanchez και Ramsey, με τον Coquelin να είναι ο παίκτης που έδινε την υποστήριξη σε όλους αυτούς αλλά και την ισορροπία, ενώ στη δημιουργία του πλάτος της επίθεσης βοηθούσαν και οι Monreal και Bellerin. Στη φάση της άμυνας στόχος η πίεση ψηλά και στην απώλεια της μπάλας (μετάβαση επίθεση σε άμυνα) η άμεση πίεση στο χώρο απώλειας της.
Φαινομενικά υπήρχε μία σχέση 3v3 για τους 3 επιθετικούς των γηπεδούχων, αλλά με την μετατόπιση πιο πίσω στη φάση άμυνας της των πλάγιων Henderson και Moreno η διάταξη της Λίβερπουλ μετατρέπονταν σε 5-4-1.
Έτσι είχαμε την δημιουργία μιας σχέσης 3v5 και οι πλάγιοι Sanchez και Ramsey να έχουν να αντιμετωπίσουν τoυς Henderson Moreno αλλά και τους Can και Sakho στην κάλυψη τους.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα απέναντι σε οργανωμένη άμυνα και σε αυτή την φάση του παιχνιδιού η Αρσεναλ παρόλο την εμφανή υπεροχή της, να μην μπορεί να διασπάσει την αμυντική οργάνωση της Λίβερπουλ και να κάνει ευκαιρίες. Αντίθετα αυτό συνέβη με 2 τρόπους:
α) με την έντονη πίεση ψηλά που ασκούσαν στη φάση άμυνας κερδίζοντας πολλές φορές την μπάλα και περνώντας άμεσα από την άμυνα στην επίθεση μέσω ενός γρήγορου και συνδυαστικού παιχνιδιού και β) με φάσεις μέσα από διπλή μετάβαση, δηλαδή ενώ είχαν αρχικά την μπάλα οι παίκτες της Άρσεναλ σε οργανωμένη επίθεση την έχαναν και άμεσα ασκούσαν έντονη πίεση για να την επανακτήσουν πολύ γρήγορα περνώντας και πάλι στην επίθεση και βρίσκοντας προς στιγμήν σε ανισσοροπία την άμυνα της Λίβερπουλ. (μετάβαση από επίθεση σε άμυνα και από άμυνα σε επίθεση).
Στην 1η περίπτωση οι παίκτες της Άρσεναλ είχαν στόχο την έντονη πίεση ειδικά πάνω στους 3 κεντρικούς αμυντικούς Toure, Can και Sakho με στόχο να απομονώσουν την πάσα τους (ειδικά των Can και Sakho) στα πλάγια προς στους Henderson και Moreno εκεί οπού η Λίβερπουλ είχε την αριθμητική υπεροχή και με στόχο αν δεν καταφέρουν να κερδίσουν την μπάλα, άμεσα αυτή να πάει εσωτερικά σε έναν εκ των Lucas και Allen στον άξονα, εκεί οπού η Άρσεναλ είχε την δική της υπεραριθμία 3v2.
Επίσης στη γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση ήθελαν να εκμεταλλευτούν τους χώρους που δημιουργούνται από τις αποστάσεις και τις τοποθετήσεις που έχουν μεταξύ τους οι 3 αμυντικοί όταν ξεκινάνε ανάπτυξη από πίσω, αλλά και τα βαριά κορμιά και τις αργές αντιδράσεις (ειδικά Toure).
Στην 2η περίπτωση στην άμεση επανάκτηση της μπάλας βοηθούσε το γεγονός ότι οι παίκτες της Λίβερπουλ ήταν οι περισσότεροι στην ευθεία ή πίσω από την μπάλα και έτσι δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν διαφορετικές γραμμές στήριξης και υποστήριξης στον κάτοχο της μπάλας (μία γραμμή στην καλύτερη περίπτωση) με αποτέλεσμα αυτός να μην έχει επιλογές, (πλην του Sterling)
Σε αυτό βέβαια συνηγόρησε και η Λίβερπουλ η οποία από την αρχή του παιχνιδιού ήθελε να αναπτυχτεί από πίσω ακόμη και στην περίπτωση που ο αντίπαλος πίεζε ψηλά και συγχρονισμένα δείχνοντας έμμονη σε αυτό και ενώ φαινόταν ότι οι παίκτες της (ειδικά οι 3 πίσω) δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τις πολλές χαμένες μπάλες στα 20-30 μέτρα από την εστία δίνοντας στον αντίπαλο την δυνατότητα να έρθει πολύ εύκολα πολλές φορές κοντά στο γκολ και να φέρει πανικό σε πολλές φάσεις στους φιλοξενούμενους
Χαρακτηριστικές είναι οι ακόλουθες περιπτώσεις, όπως και η φάση του 3ου γκολ
Αντίθετα όταν η μπάλα πήγε στο αντίπαλο μισό και η ομάδα πηρέ μέτρα
στο γήπεδο (μετά το πρώτο 15λεπτο), την κυκλοφόρησε πολύ καλύτερα ακόμη
και κάτω από πίεση, άρχισε να εκμεταλλεύεται και την υπεραριθμία της στα
πλάγια είτε με άμεση συνεργασία των παικτών της πλευράς, είτε με την
συγκέντρωση αρχικά του αντιπάλου στη μία πλευρά και μεταφορά του
παιχνιδιού στην άλλη. Δημιούργησε και αυτή τις προϋποθέσεις για το γκολ,
με την μεγαλύτερη φάση το τετ α τετ των Markovic, Sterling στο 19, εκεί
που θα μπορούσε να την βάλει μπροστά στο σκορ και να δώσει ένα έξτρα
πρόβλημα στον αντίπαλο.
Σε ένα χρονικό σημείο του παιχνιδιού στο οποίο ο αγώνας ήταν πλέον ισορροπημένος ήρθαν τα 2 επανωτά γκολ της Άρσεναλ στα οποία φαίνεται πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η πνευματική ικανότητα και πνευματική κατάσταση των παικτών. Στο πρώτο γκολ στην εσωτερική κίνηση του Bellerin υπάρχουν 3-4 παίκτες της Λίβερπουλ πάνω του, με τον Allen ειδικά να μην του κλείνει το αριστερό πόδι και τη γωνία του σουτ, ενώ στο 2ο έχουμε το
άσκοπο φάουλ του Sakho πάνω στον Ozil, τα οποία σε συνδυασμό με το 3ο γκολ (από μετάβαση όπως αναφέραμε πιο πριν) του Sanchez στην εκπνοή καθόρισαν από το 1ο μέρος τον νικητή της αναμέτρησης.
Σε ένα χρονικό σημείο του παιχνιδιού στο οποίο ο αγώνας ήταν πλέον ισορροπημένος ήρθαν τα 2 επανωτά γκολ της Άρσεναλ στα οποία φαίνεται πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η πνευματική ικανότητα και πνευματική κατάσταση των παικτών. Στο πρώτο γκολ στην εσωτερική κίνηση του Bellerin υπάρχουν 3-4 παίκτες της Λίβερπουλ πάνω του, με τον Allen ειδικά να μην του κλείνει το αριστερό πόδι και τη γωνία του σουτ, ενώ στο 2ο έχουμε το
άσκοπο φάουλ του Sakho πάνω στον Ozil, τα οποία σε συνδυασμό με το 3ο γκολ (από μετάβαση όπως αναφέραμε πιο πριν) του Sanchez στην εκπνοή καθόρισαν από το 1ο μέρος τον νικητή της αναμέτρησης.
2ο Ημίχρονο:
Με αλλαγή σε πρόσωπα και σχηματισμό ξεκίνησε ο Rodgers στο 2ο ημίχρονο. Την θέση του Markovic πήρε ο Sturridge και ο σχηματισμός από 3-4-3 μετατράπηκε σε 4-3-3. O Sturridge πέρασε στην κορυφή της επίθεσης με τον Sterling στα αριστερά και τον Coutinho μαζί με τον Allen μπροστά από τον Lucas. Αλλαγή σχηματισμού είχαμε και για την Άρσεναλ από 4-3-3 σε 4-2-3-1 με τον Ozil να έρχεται πίσω από τον Giroud, ενώ η απάντηση στην κίνηση του Rodgers με τον Sturridge στην κορυφή ήταν η αλλαγή του Koscienly με τον Gabriel
Η Λίβερπούλ με το 4-3-3 λειτούργησε καλύτερα στην ανάπτυξη της, στην οποία η πλειονότητα των επιθέσεων της εκδηλώνονταν από τα αριστερά, είτε θέλοντας να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα, την επιθετικότητα και ικανότητα του Sterling στο 1v1 με τον Bellerin, είτε με συνεργασίες των Moreno, Sterling, Allen προσπαθώντας να δημιουργήσουν υπεραριθμία στα πλάγια.
Η Αρσεναλ από την άλλη με την αλλαγή σχηματισμού δεν ξεκινούσε την πίεση της ψηλά, αλλά από την μεσαία ζώνη επιδιώκοντας να είναι πιο συμπαγής και να παίξει γρήγορα κάθετα και συνδυαστικά (όπως ξέρει εξαιρετικά να κάνει) όταν κέρδιζε την μπάλα. Στην απώλεια της μπάλας όμως συνέχιζε να πιέζει άμεσα στον χώρο που χάθηκε η μπάλα. Το παιχνίδι είχε ρυθμό και φάσεις και από τις 2 ομάδες και στο 60’ με την αλλαγή του Flamini στη θέση του Ramsey, o Wenger ήθελε να δώσει από την μια μεγαλύτερη δυναμική στον άξονα (με Flamini,
Coquelin και Gazorla) και παράλληλα μετατοπίζοντας τον Sanchez δεξιά να δώσει ένα έξτρα πρόβλημα από την πλευρά του Moreno για να περιορίσει και την επιθετικότητα της Λίβερπουλ από εκείνη την πλευρά. Επίσης θεωρώντας τον Can λιγότερο επικίνδυνο επιθετικά πέρασε τον Ozil στα αριστερά.
Από εκείνο το σημείο και μετά η Λίβερπουλ μπορεί να είχε την κατοχή, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει φάσεις με την Άρσεναλ να ελέγχει το ματς. Η αλλαγή του Welbeck στο 72 στη θέση του Ozil, είχε στόχο να δώσει μεγαλύτερη ταχύτητα για την Άρσεναλ και από την αριστερή πλευρά για να εκμεταλλευτεί ακόμη καλύτερα την μετάβαση στην επίθεση. Το γκολ με το πέναλτι του Henderson και οι όποιες ελπίδες είχε η Λίβερπουλ να διεκδικήσει ακόμη περισσότερο το ματς με την μείωση του σκορ, ήρθε να τελειώσει η αδικαιολόγητη αποβολή (αναφερθήκαμε περί πνευματικότητας πιο πριν) του Can.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η έντονη και συγχρονισμένη πίεση στην υψηλή ζώνη από πλευράς Άρσεναλ στο 1ο ημίχρονο και η εκμετάλλευση της φάσης της μετάβασης από την επίθεση στην άμυνα, σε συνδυασμό με την εμμονή-προσήλωση της Λίβερπουλ να προσπαθεί να αναπτυχθεί συνδυαστικά από πίσω, αλλά και τα πολλά και εύκολα ατομικά λάθη των παικτών του Rodgers στο πρώτο κυρίως μέρος, ήταν καθοριστικά για να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα από το πρώτο κιόλας 45λεπτο.
Με αλλαγή σε πρόσωπα και σχηματισμό ξεκίνησε ο Rodgers στο 2ο ημίχρονο. Την θέση του Markovic πήρε ο Sturridge και ο σχηματισμός από 3-4-3 μετατράπηκε σε 4-3-3. O Sturridge πέρασε στην κορυφή της επίθεσης με τον Sterling στα αριστερά και τον Coutinho μαζί με τον Allen μπροστά από τον Lucas. Αλλαγή σχηματισμού είχαμε και για την Άρσεναλ από 4-3-3 σε 4-2-3-1 με τον Ozil να έρχεται πίσω από τον Giroud, ενώ η απάντηση στην κίνηση του Rodgers με τον Sturridge στην κορυφή ήταν η αλλαγή του Koscienly με τον Gabriel
Η Λίβερπούλ με το 4-3-3 λειτούργησε καλύτερα στην ανάπτυξη της, στην οποία η πλειονότητα των επιθέσεων της εκδηλώνονταν από τα αριστερά, είτε θέλοντας να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα, την επιθετικότητα και ικανότητα του Sterling στο 1v1 με τον Bellerin, είτε με συνεργασίες των Moreno, Sterling, Allen προσπαθώντας να δημιουργήσουν υπεραριθμία στα πλάγια.
Η Αρσεναλ από την άλλη με την αλλαγή σχηματισμού δεν ξεκινούσε την πίεση της ψηλά, αλλά από την μεσαία ζώνη επιδιώκοντας να είναι πιο συμπαγής και να παίξει γρήγορα κάθετα και συνδυαστικά (όπως ξέρει εξαιρετικά να κάνει) όταν κέρδιζε την μπάλα. Στην απώλεια της μπάλας όμως συνέχιζε να πιέζει άμεσα στον χώρο που χάθηκε η μπάλα. Το παιχνίδι είχε ρυθμό και φάσεις και από τις 2 ομάδες και στο 60’ με την αλλαγή του Flamini στη θέση του Ramsey, o Wenger ήθελε να δώσει από την μια μεγαλύτερη δυναμική στον άξονα (με Flamini,
Coquelin και Gazorla) και παράλληλα μετατοπίζοντας τον Sanchez δεξιά να δώσει ένα έξτρα πρόβλημα από την πλευρά του Moreno για να περιορίσει και την επιθετικότητα της Λίβερπουλ από εκείνη την πλευρά. Επίσης θεωρώντας τον Can λιγότερο επικίνδυνο επιθετικά πέρασε τον Ozil στα αριστερά.
Από εκείνο το σημείο και μετά η Λίβερπουλ μπορεί να είχε την κατοχή, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει φάσεις με την Άρσεναλ να ελέγχει το ματς. Η αλλαγή του Welbeck στο 72 στη θέση του Ozil, είχε στόχο να δώσει μεγαλύτερη ταχύτητα για την Άρσεναλ και από την αριστερή πλευρά για να εκμεταλλευτεί ακόμη καλύτερα την μετάβαση στην επίθεση. Το γκολ με το πέναλτι του Henderson και οι όποιες ελπίδες είχε η Λίβερπουλ να διεκδικήσει ακόμη περισσότερο το ματς με την μείωση του σκορ, ήρθε να τελειώσει η αδικαιολόγητη αποβολή (αναφερθήκαμε περί πνευματικότητας πιο πριν) του Can.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η έντονη και συγχρονισμένη πίεση στην υψηλή ζώνη από πλευράς Άρσεναλ στο 1ο ημίχρονο και η εκμετάλλευση της φάσης της μετάβασης από την επίθεση στην άμυνα, σε συνδυασμό με την εμμονή-προσήλωση της Λίβερπουλ να προσπαθεί να αναπτυχθεί συνδυαστικά από πίσω, αλλά και τα πολλά και εύκολα ατομικά λάθη των παικτών του Rodgers στο πρώτο κυρίως μέρος, ήταν καθοριστικά για να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα από το πρώτο κιόλας 45λεπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου