Η θεωρία του «πούλμαν» είναι μια απλοϊκή ανάγνωση της τακτικής και της
θεωρίας του Πορτογάλου: δε μας αρέσει στο μάτι αυτό που βλέπουμε, δε
μοιάζει με την Μπαρτσελόνα ή την Μπάγερν, επομένως το ελεεινολογούμε,
ακόμα και αν είναι πολύ πιο άρτιο και αποδοτικό σε σχέση με την μπάλα
που παίζει η (ελληνική) ομάδα που λατρεύουμε και που κάθε Κυριακή
σπεύδουμε στο γήπεδό της να βγάλουμε τα λαρύγγια μας. Από τον (κάθε)
Ολυμπιακό και τον (κάθε) Παναθηναϊκό ζητάμε απλά μια νίκη με μισό-μηδέν,
για να πάμε αύριο το πρωί στη δουλειά καμαρωτοί και φουσκωμένοι. Αλλά
επειδή διψάμε και για μπάλα, λιθοβολούμε τον Μουρίνιο που δεν κερδίζει
όλα τα ματς με 3-0 και 4-0 –λες και στην Πρέμιερ Λιγκ υπάρχει καμία
Ελτσε και καμία Γρανάδα…
Εχω επανειλημμένα επισημάνει πόσο απέχει ποιοτικά η πρώτη ταχύτητα του αγγλικού ποδοσφαίρου από την αντίστοιχη του γερμανικού και του ισπανικού. Η απουσία των Αγγλων από τα προημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ δεν είναι τυχαία. Ναι, θα ήθελα κι εγώ να βλέπω την πρωταθλήτρια Αγγλίας να σε χορταίνει ποδόσφαιρο, όπως οι εκδόσεις της Γιουνάιτεντ μέχρι και τη φυγή του Κριστιάνο, όπως η Σίτι του 2012 και του 2014, όπως η Τσέλσι του Αντσελότι ή όπως η αήττητη Αρσεναλ του Βενγκέρ το 2004. Αλλά δεν θα ακυρώσω ποτέ την ομάδα που κατακτά το πιο δύσκολο πρωτάθλημα, επειδή δεν μοιάζει με την Μπαρτσελόνα, με τη Ρεάλ ή με την Μπάγερν που, στο κάτω-κάτω, κατακτούν πρωταθλήματα στα οποία έχουν παραδοσιακά δεσποτική παρουσία.
Στην αμυντική τετράδα της ιδανικής ενδεκάδας συμπεριλαμβάνονται οι Ιβάνοβιτς, Τέρι και Κέιχιλ (τραγική ειρωνεία η παρουσία του Ράιαν Μπέρτραντ της Σαουθάμπτον ως αριστερού μπακ, ενός από τους ήρωες της Τσέλσι στον τελικό του Μονάχου το 2012) αλλά αν διαθέτεις τέτοιους αμυντικούς κλάσης –και ειδικά όταν αυτοί έχουν πίσω τους την παγκόσμια κλάση του τερματοφύλακα Τιμπό Κουρτουά- είναι λογικό να νιώθεις ασφάλεια. Δε χρειάζεσαι το… πούλμαν.
Αλλά και από τη μέση και μπροστά, πάλι η Τσέλσι κυριαρχεί: ο (κατ’ εμέ πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος) Νεμάνια Μάτιτς ως αμυντικός χαφ, ο κορυφαίος «σερβιτόρος» του πρωταθλήματος Σεσκ Φάμπρεγας και ο άνθρωπος-γκολ Ντιέγκο Κόστα είναι αυτοί που κάνουν καλύτερα από τον καθένα στο είδος τους σε αυτό το πρωτάθλημα, τις συγκεκριμένες δουλειές: όλες αυτές δηλαδή που είναι απαραίτητο να γίνουν για να βάλεις έστω ένα γκολ παραπάνω, ώστε να πιάσει τόπο το… παρκάρισμα του πούλμαν.
Αν στην καλύτερη ενδεκάδα ήταν ο Κουρτουά και όχι ο Ντε Χέα, αν στη θέση του Μάτιτς ήταν ο Κάρικ, αν αντί του Φάμπρεγας βλέπαμε τον Νταβίντ Σίλβα και αν ο Αγουέρο είχε «νικήσει» τον Ντιέγκο Κόστα, θα έπαιρνα κι εγώ σοβαρά την θεωρία του «πούλμαν», βλέποντας μόνο αμυντικές αρετές στην υποψήφια νέα πρωταθλήτρια Αγγλίας. Ηταν, όμως, μια ομάδα που τα είχε όλα και κυρίως είχε την αξιοπιστία και τη σταθερότητα που καμία ανταγωνίστριά της δεν είχε. Οσο για το… πούλμαν, μπορεί να και να το δούμε την Κυριακή να περιδιαβαίνει το δυτικό Λονδίνο με ανοιχτή οροφή και με την αστραφτερή κούπα στα χέρια του Μουρίνιο και των παικτών του.
*Πηγή: England365.gr*
Εχω επανειλημμένα επισημάνει πόσο απέχει ποιοτικά η πρώτη ταχύτητα του αγγλικού ποδοσφαίρου από την αντίστοιχη του γερμανικού και του ισπανικού. Η απουσία των Αγγλων από τα προημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ δεν είναι τυχαία. Ναι, θα ήθελα κι εγώ να βλέπω την πρωταθλήτρια Αγγλίας να σε χορταίνει ποδόσφαιρο, όπως οι εκδόσεις της Γιουνάιτεντ μέχρι και τη φυγή του Κριστιάνο, όπως η Σίτι του 2012 και του 2014, όπως η Τσέλσι του Αντσελότι ή όπως η αήττητη Αρσεναλ του Βενγκέρ το 2004. Αλλά δεν θα ακυρώσω ποτέ την ομάδα που κατακτά το πιο δύσκολο πρωτάθλημα, επειδή δεν μοιάζει με την Μπαρτσελόνα, με τη Ρεάλ ή με την Μπάγερν που, στο κάτω-κάτω, κατακτούν πρωταθλήματα στα οποία έχουν παραδοσιακά δεσποτική παρουσία.
Στην αμυντική τετράδα της ιδανικής ενδεκάδας συμπεριλαμβάνονται οι Ιβάνοβιτς, Τέρι και Κέιχιλ (τραγική ειρωνεία η παρουσία του Ράιαν Μπέρτραντ της Σαουθάμπτον ως αριστερού μπακ, ενός από τους ήρωες της Τσέλσι στον τελικό του Μονάχου το 2012) αλλά αν διαθέτεις τέτοιους αμυντικούς κλάσης –και ειδικά όταν αυτοί έχουν πίσω τους την παγκόσμια κλάση του τερματοφύλακα Τιμπό Κουρτουά- είναι λογικό να νιώθεις ασφάλεια. Δε χρειάζεσαι το… πούλμαν.
Αλλά και από τη μέση και μπροστά, πάλι η Τσέλσι κυριαρχεί: ο (κατ’ εμέ πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος) Νεμάνια Μάτιτς ως αμυντικός χαφ, ο κορυφαίος «σερβιτόρος» του πρωταθλήματος Σεσκ Φάμπρεγας και ο άνθρωπος-γκολ Ντιέγκο Κόστα είναι αυτοί που κάνουν καλύτερα από τον καθένα στο είδος τους σε αυτό το πρωτάθλημα, τις συγκεκριμένες δουλειές: όλες αυτές δηλαδή που είναι απαραίτητο να γίνουν για να βάλεις έστω ένα γκολ παραπάνω, ώστε να πιάσει τόπο το… παρκάρισμα του πούλμαν.
Αν στην καλύτερη ενδεκάδα ήταν ο Κουρτουά και όχι ο Ντε Χέα, αν στη θέση του Μάτιτς ήταν ο Κάρικ, αν αντί του Φάμπρεγας βλέπαμε τον Νταβίντ Σίλβα και αν ο Αγουέρο είχε «νικήσει» τον Ντιέγκο Κόστα, θα έπαιρνα κι εγώ σοβαρά την θεωρία του «πούλμαν», βλέποντας μόνο αμυντικές αρετές στην υποψήφια νέα πρωταθλήτρια Αγγλίας. Ηταν, όμως, μια ομάδα που τα είχε όλα και κυρίως είχε την αξιοπιστία και τη σταθερότητα που καμία ανταγωνίστριά της δεν είχε. Οσο για το… πούλμαν, μπορεί να και να το δούμε την Κυριακή να περιδιαβαίνει το δυτικό Λονδίνο με ανοιχτή οροφή και με την αστραφτερή κούπα στα χέρια του Μουρίνιο και των παικτών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου