Μια σειρά που ήταν για 3-0, βάσει της δυναμικότητας των δύο ομάδων, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να την πάει στο 3-1 και μπορεί για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού που γνωρίζαμε στο παρελθόν να μην αποτελεί επιτυχία, αλλά για την συγκεκριμένη ομάδα και τον πήχη που έχει κατέβει, ο στόχος επιτεύχθηκε και με το παραπάνω.
Το να συζητήσουμε εκ νέου τα αυτονόητα, δε νομίζω πως έχει κανένα νόημα. Η ΤΣΣΚΑ είναι τρεις φορές καλύτερη ομάδα, ένα 4λεπτο τέλειου μπάσκετ της ήταν αρκετό για να «καθαρίσει» τον Παναθηναϊκό που προσωπικά θεωρώ πως στο πρώτο ημίχρονο έκανε το καλύτερο και πιο μπασκετικό 20λεπτο της σειράς. Οταν σε μια τεσσάρων παιχνιδιών η διαφορά των δύο ομάδων είναι κατά μέσο όρο στους 16,5 πόντους, τότε δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλά να αναλύσεις.
Από 'δω και πέρα λοιπόν, ο Παναθηναϊκός επικεντρώνεται αποκλειστικά στο πρωτάθλημα, στον μεγαλύτερο από τους στόχους που είχε θέσει στο ξεκίνημα της χρονιάς κι απ' αυτό τον στόχο θα κριθεί το αν η χρονιά είναι επιτυχημένη ή αποτυχημένη. Αλλωστε για φάιναλ φορ, πορείες ή κούπες ουδείς μίλησε όλο το χρόνο, σε αντίθεση με τον πήχη του πρωταθλήματος (νταμπλ για την ακρίβεια) που τέθηκε από την αρχή ψηλά και επαναλήφθηκε πρόσφατα και μάλιστα με μεγάλη σιγουριά.
Με λίγα λόγια, μια ομάδα πρέπει να θεωρείται επιτυχημένη, όταν ανταποκρίνεται στις εξαγγελίες της διοίκησής και από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός ξεκαθάρισε από το περασμένο καλοκαίρι πως στόχος είναι το νταμπλ, απ' αυτό θα κριθεί το αν η σεζόν είναι πετυχημένη ή αποτυχημένη.
Αν πάλι θέλουμε να επιστρέψουμε στην Ευρωλίγκα και να αναλύσουμε το τι πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός την επόμενη χρονιά για να είναι πιο ανταγωνιστικός, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να συζητήσουμε πάνω σε μια κοινή βάση. Κι αυτή η κοινή βάση είναι να αποδεχτούμε πως ελληνοποίηση με πιτσιρίκια και ευρωπαϊκοί τίτλοι δεν μπορούν να συνδυαστούν. Ορθότατα είπε ο Διαμαντίδης προ ημερών πως «δουλεύουμε για να εντάξουμε νέα παιδιά στην ομάδα», αλλά θα πρέπει με τη σειρά του να αποφασίσει και ο κόσμος με ποιο κριτήριο θα κρίνει την προσπάθεια.
Θέλει για παράδειγμα από τον προπονητή του να βάζει μέσα τον Διαμαντίδη και τον Φώτση και να ματώνουν για τη νίκη, απλά και μόνο επειδή παίζουν στον Εξάστερο Παναθηναϊκό ή θέλει έναν προπονητή που θα αγνοήσει το αποτέλεσμα, θα κινδυνεύσει ακόμη και με διασυρμούς προκειμένου να υπηρετήσει το πλάνο της ελληνοποίησης;
Στην ουσία, για να μπορέσουμε να κρίνουμε έναν προπονητή θα πρέπει να αποφασίσουμε τι ζητάμε απ' αυτόν και η αλήθεια είναι πως το τελευταίο τετράμηνο χάθηκε η μπάλα μεταξύ των «φίλων Ιβάνοβιτς» και «εχθρών Ιβάνοβιτς». Ο καθένας έχει διαφορετικές απαιτήσεις, διαφορετικό κριτήριο και η συζήτηση δεν ξεκινούσε από την ίδια αφετηρία.
Και βεβαίως όλη η παραπάνω σύγχυση δεν ισχύει μόνο για τον κόσμο, ισχύει και για τη διοίκηση που θα πρέπει να αποφασίσει με την σειρά της με ποιο τρόπο θα κρίνει τον προπονητή της. Θέλει αποτέλεσμα; Ορθώς παίρνει τον Λαουάλ (σ.σ. τον κάθε Λαουάλ) για να πάει παραπάνω. Θέλει ελληνοποίηση; Τότε αφήνει τις σκέψεις για παραπάνω, βάζει μέσα τους μικρούς, κινδυνεύει με 20άρες και βρίσκει τον τρόπο να απλώσει ασπίδα στην γκρίνια του κόσμου.
Λογική «Παναθηναϊκός είμαι και τα θέλω όλα» δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί στο τέλος θα είναι τέτοια η σύγχυση που δεν θα μπορείς να βρεις σε τι πρωτοφταίει ο προπονητής σου...
Υ.Γ: Εγώ μεγάλωσα με τον Παναθηναϊκό των Final 4 (και των «στενάχωρων» και των «πανηγυρικών») με τον Παναθηναϊκό του Παύλου και του Θανάση, τον Παναθηναϊκό του Ντέγιαν, του Ζοτς και του Διαμαντίδη, τον Παναθηναϊκό που συνήθως κέρδιζε, αλλά ακόμα κι όταν έχανε, πείσμωνε και επέστρεφε καλύτερος. Τον Παναθηναϊκό που μέσα από λάθη, χαστούκια, άπειρα εκατομμύρια και απίστευτους παικταράδες, έγινε το μεγαλύτερο club στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, κάνοντας ακόμα και τους «ουδέτερους» να υποκλιθούν στο μεγαλείο του. Για όλους αυτούς τους λόγους, μου είναι ειλικρινά αδύνατο να ασχοληθώ περαιτέρω με τα όσα γράφτηκαν στο φύλλο αγώνα μετά το τέλος του τρίτου ματς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου