Πάντα αντι- σταρ. Πάντα εκεί για την ομάδα, ποτέ για τον εαυτό του.
Πάντα «και… αυτός», ποτέ «αυτός» για τον Τύπο, για τον κόσμο, ακόμη και
για την ίδια την ομάδα…Ένα παιδί που ήρθε από το πουθενά, που σε κανέναν δεν έκανε κλικ το όνομά του, που κανέναν δεν γοήτευσε αυτή η μεταγραφή, που όλοι τον περίμεναν απλά για να τον αμφισβητήσουν…
Τον έφερε ένας Κύριος, και αποδείχτηκε πώς δεν θα μπορούσε παρά να ήταν και αυτός Κύριος. Πέντε χρόνια θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς, ακόμη και Το σημείο αναφοράς, αλλά δεν έγινε ποτέ. Ηταν στην καλύτερη περίπτωση μέσα στην αναφορά, ποτέ η ίδια η αναφορά. Αθόρυβος, μέσα και έξω από το γήπεδο, αλλά ταυτόχρονα και τόσο σημαντικός, τόσο σπουδαίος. Λες και το όνομα Δαυίδ είχε βγει για αυτόν. Να μην σου γεμίζει το μάτι, αλλά να είναι έτοιμος να τα βάλει με οποιονδήποτε Γολιάθ…
Πέντε χρόνια στα μέρη μας και την δική του βραδιά δεν την έχει ζήσει. Πάντα είχε την εκτίμηση, την οποία κέρδισε μόνος του, με το ποδόσφαιρό του, το πάθος του, τον χαρακτήρα, αλλά ποτέ την δική του βραδιά, αυτήν που όλοι οι άλλοι θα έπονται, θα βρίσκονται πίσω από αυτόν.
Και τελικά αυτήν την δική του βραδιά στα μάτια μου έμελλε να την ζήσει σε μία ανύποπτη στιγμή. Στην βραδιά που εξελίχτηκε σε δημόσια διαδήλωση για την παραμονή του, στην βραδιά που αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά ότι και οι άνδρες κλαίνε, στην βραδιά που ίσως να αποδειχτεί και η τελευταία του στο γήπεδο που ο ίδιος είπε ότι ένιωσε σαν στο σπίτι του…
Ο Νταβίδ Φουστέρ είναι ένα βήμα πριν την αποχώρηση. Δεν είναι βέβαιο όπως στην περίπτωση του κολλητού του, του Μέγιερι, αλλά μοιάζει πιθανό. Δεν τα βρίσκει στα λεφτά, δεν τα βρίσκει στη χρονική διάρκεια, δεν τα βρίσκει με τον νέο προπονητή, ο οποίος προφανώς και δεν ενθουσιάζεται με την προοπτική να τον κρατήσει στην ομάδα (για να το γράψω κομψά...), μικρή σημασία έχει τι από όλα ή και όλα.
Οπως μικρή σημασία έχει να πει κανείς την άποψη του. Τι νόημα έχει να μείνει αν δεν τον θέλει ο προπονητής, τι νόημα έχει να εκτιμήσεις αν αξίζει 500 χιλιάδες ευρώ το χρόνο για άλλα δύο χρόνια συμβόλαιο, αν δεν πρόκειται να είναι μέλος του σκληρού πυρήνα της πρώτης ομάδας, αλλά απλά μέλος του ρόστερ όπως είναι από την ημέρα που ανέλαβε ο Περέιρα. Αλλωστε ο ίδιος θέλει όπου παίζει να είναι σημαντικός και να παίζει, όχι απλώς να ανήκει στο ρόστερ. Δική του λοιπόν η απόφαση...
Το μόνο που βρίσκω νόημα είναι να γράψω ότι ο Φουστέρ τίμησε τα μέρη μας, τίμησε το ελληνικό ποδόσφαιρο, έγινε αγαπητός, όχι μόνο στους φίλους του Ολυμπιακού, αλλά στους περισσότερους νομίζω, γιατί ποτέ δεν προκάλεσε. Γιατί αν και σκόραρε σημαντικά γκολ, ποτέ δεν τα πανηγύρισε... δείχνοντας οποιοδήποτε μέρος του σώματός του, ή απευθυνόμενος σε αντίπαλους οπαδούς. Γιατί αν και μιλούσε συχνά, ποτέ δεν προκαλούσε με τα λεγόμενά του... Κύριος ήρθε και κύριος θα φύγει, είτε σε μερικές ημέρες, είτε σε ένα χρόνο.
Στην ενδεχομένως τελευταία βραδιά του στο Καραϊσκάκη ήταν πολλές φορές που βούρκωσε. Και όταν ανέβηκε στο βάθρο για να παραλάβει το μετάλλιο του και όταν στον γύρο του θριάμβου τον σταμάτησε η κάμερα της NOVA και ο Νίκος Γαβαλάς. Ηταν η στιγμή που τα δάκρυα μετατράπηκαν σχεδόν σε λυγμούς σε δημόσια θέα. Ηταν η στιγμή που ήθελε να αποχαιρετήσει τον κολλητό του Μπάλας Μέγιερι, αλλά και η στιγμή που πέρασαν από τα μάτια του τα πέντε χρόνια που έζησε στην Ελλάδα.
Η στιγμή που κατά την άποψη μου θα έπρεπε να αναδειχτεί ως το γεγονός του Σαββατοκύριακου. Αλλά ανάμεσα στα... 20 σερί πρωταθλήματα, στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, στις... μεταγραφάρες που έρχονται, αλλά και στις ύβρεις που εκτοξεύουν παράγοντες ή δήθεν παράγοντες στα παρκέ του μπάσκετ, που να βρεθεί χώρος στον Τύπο για να ασχοληθεί με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές και το αληθινό ποδόσφαιρο...
Οτι κι' αν επιλέξει ο Φουστέρ για την επόμενη χρονιά της καριέρας του, τα δάκρυά του σε δημόσια θέα δεν επιβεβαιώνουν μόνο αυτό που όλοι ξέρουμε, ότι και οι άνδρες κλαίνε, αλλά την εκτίμηση και τον σεβασμό που μας έδειξε αυτό το παιδί μέχρι και την τελευταία (;) στιγμή της καριέρας του στην Ελλάδα...
Ας του δείξουμε και εμείς τον ίδιο σεβασμό... Ο ίδιος επέλεξε να μας αποχαιρετήσει (;) με το “A sky full of stars” των Coldplay, το οποίο ζήτησε να παίξει κατά την είσοδό του στο Καραϊσκάκη. Στο gazzetta είπαμε να τον αποχαιρετήσουμε (;) με ένα βίντεο που ετοίμασε ο Βασίλης Τσίγκας και μουσικά το συνοδεύει το “Everybody hurts” των REM.
Γιατί Νταβίδ είναι αλήθεια. “Οι άνδρες κλαίνε...”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου