Κούρεμα ή χρεοκοπία;

Η ατάκα της Βάσως Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής περί ανάγκης ανάληψης «πολιτικών πρωτοβουλιών», αμέσως μετά τις αποφάσεις που θα λάβει η Ευρώπη για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και του ελληνικού χρέους, ειπώθηκε σε δραματικό ύφος αλλά δεν εξέπληξε κανέναν.

Γράφει ο Αντώνης Φουρλής...
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη ξεπεράσει τα όριά τους. Η Βάσω Παπανδρέου μιλούσε σε πρώτο πρόσωπο στη Βουλή, αλλά εξέφραζε – χωρίς να μιλά για λογαριασμό τους – πολύ περισσότερους. Και, ίσως, όχι μόνο από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος.
Πέρασαν πολλές δεκαετίες από τότε που η Βουλή και το πολιτικό σύστημα της χώρας, στο σύνολό του, βρέθηκε για τελευταία φορά σε τόσο μεγάλη αναντιστοιχία με την κοινωνία. Με όλους τους πολίτες:

• Με εκείνους που πολιορκούσαν Τετάρτη - Πέμπτη το κοινοβούλιο, ζητώντας να μην περάσει το Πολυνομοσχέδιο, γιατί αισθάνονται ότι δεν τα βγάζουν πέρα, γιατί φοβούνται ή έχουν ήδη περάσει στην ανεργία, γιατί χρεώνουν στους ευρισκόμενους εντός της Βουλής το σύνολο των ευθυνών, ακόμη και «αθωώνοντας» σε ορισμένες περιπτώσεις τις, ασφαλώς συνυπεύθυνες, συντεχνιακές λογικές και τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό.
• Αλλά και με εκείνους που πιστεύουν ότι πρέπει να δώσει μέχρι τέλους η χώρα τη μάχη των μεταρρυθμίσεων. Γιατί, όσοι παραμένουν στοιχειωδώς νηφάλιοι και ψύχραιμοι, βλέπουν πλέον ότι αυτή η κυβέρνηση έσπρωξε το κάρο όσο μπορούσε, όμως «δεν πάει άλλο», όπως είπε και η Βάσω Παπανδρέου. Ιδιαίτερα, όσοι αντιλαμβάνονται ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ αποτελεί ζήτημα «ζωής ή θανάτου» για το μέλλον της χώρας και τις επόμενες γενιές, αναρωτιούνται αν υπάρχει το κατάλληλο σχήμα, που θα μπορέσει να σηκώσει στους ώμους του τη χώρα και το πολιτικό κόστος των αλλαγών.

Κάπως έτσι γεννήθηκαν και τα σενάρια συγκυβέρνησης, τα οποία όμως δεν φαίνεται να έχουν κανένα μέλλον στην παρούσα Βουλή – πολύ περισσότερο μετά την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια συνεννόησης Γ.Παπανδρέου – Α.Σαμαρά.
Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, έρχεται και επανέρχεται – όλο και πιο πειστικά τα τελευταία 24ωρα – το σενάριο των πρόωρων εκλογών. Άλλοι λένε μέσα στο 2011, άλλοι το βλέπουν στις αρχές της Άνοιξης.
Όσοι αγοράσουν εφημερίδες σήμερα, θα διαβάσουν πολλά και για το “φρέσκο” σενάριο, περί εσωκομματικών εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ, περί της πιθανότητας να παραδώσει την σκυτάλη ο Γ.Παπανδρέου, ή να τεθεί υπό κηδεμονία.
Όμως,αυτά ζητά η κοινωνία; Ένα ανακάτεμα της σούπας με τα ίδια πρόσωπα; Μία κυβέρνηση συνεργασίας των συνυπεύθυνων; Μήπως εκλογές, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια κόμματα, τα ίδια συνθήματα και τα ίδια ψέματα; Ή μία ανακατανομή ρόλων εντός των ίδιων κομματικών σχηματισμών, απλώς και μόνο για να προχωρήσουν οι κομματικές επετηρίδες;
Η απάντηση είναι, όχι κύριοι. Η κοινωνία περιμένει πολύ διαφορετικά πράγματα. Και πολύ συγκεκριμένα. Μία νέα ηγεσία, με την αληθινή έννοια του όρου. Μία κυβέρνηση, που είτε μονοκομματική – είτε συναπαρτιζόμενη από πολιτικούς περισσότερων κομμάτων, τεχνοκράτες και υπερκομματικές προσωπικότητες, θα είναι έτοιμη να θυσιάσει και να θυσιαστεί. Μία κυβέρνηση που θα πει όλη την αλήθεια και δεν θα χαϊδέψει αυτιά. Που θα συγκρουστεί με πρόσωπα, καταστάσεις και συμφέροντα, χωρίς να λογαριάζει πολιτικά κόστη και δημοσκοπήσεις.
Εάν το υπάρχον πολιτικό σύστημα θέλει να έχει ένα ρόλο στο αύριο που ξημερώνει, τότε καλά θα κάνει να ξεκινήσει την επόμενη μεταρρύθμιση από τον εαυτό του.
Αποδεικνύοντας εμπράκτως, ότι όπως κρίνονται και θυσιάζονται εργαζόμενοι, έτσι θα θυσιαστούν και πολιτικά πρόσωπα.
Όπως απολύονται χιλιάδες υπεράριθμοι στο Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, έτσι θα απολυθούν και αυτοί που αποδείχθηκαν ανίκανοι, μαζί με τους προστατευόμενούς τους.
Όπως κλονίζονται μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που δίνουν ψωμί στις οικογένειες των Ελλήνων, έτσι θα ξεβολευτούν και οι επαγγελματίες πολιτικοί, που δεν έχουν σηκώσει μανίκια για να δουλέψουν ποτέ στην ζωή τους.
Το πολιτικό σύστημα καλείται να αντιληφθεί άμεσα, πόσο κρίσιμες είναι οι ώρες, πόσο έχει ελαχιστοποιηθεί η υπομονή και η ψυχραιμία της κοινωνίας και πόσο εύκολα μπορεί να κυλήσουμε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Το πολιτικό σύστημα είναι ώρα να αντιληφθεί, ότι καθήκον στις επώδυνες μεταρρυθμίσεις δεν έχει μόνο η κοινωνία, ο εργαζόμενος, ο χθεσινός εργαζόμενος και σημερινός άνεργος, ο συνταξιούχος, ο νέος άνθρωπος.
Το πολιτικό σύστημα, ή θα υποστεί την δική του επώδυνη μεταρρύθμιση και θα αυτο-εξυγιανθεί, ή θα ξεπεραστεί οριστικά από την κοινωνία, στο σύνολό του.
Κούρεμα, ή χρεοκοπία; Σειρά σας, κύριοι.
Πηγή: protagon.gr