Το τέλος ενδέχεται να είναι και η αρχή μιας άλλης
μέρας. Κάπως έτσι -τουλάχιστον- απεφάνθη ο Τ.Σ. Ελιοτ. Σίγουρα για όλους
η έννοια του τέλους δεν είναι ίδια. Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.
Για τους δικτάτορες δεν μπορεί να είναι το ίδιο οδυνηρή, όσο και ο βίος
και η πολιτεία τους. Ο Αδέλφος Χίτλερ, την ώρα που τα συμμαχικά
στρατεύματα έμπαιναν μεγαλοπρεπώς στο Βερολίνο, εκεί στα υπόγεια της
Καγκελαρίας, σκότωσε το πιστό σκυλί του, την Εύα Μπράουν, και στη
συνέχεια έστρεψε το περίστροφο στον εαυτό του.
Ο ομογάλακτός του, Μπενίτο Μουσολίνι, προδομένος από τον Γερμανό «διάβολο επί της γης» κρεμάστηκε από Ιταλούς παρτιζάνους μαζί με την ερωμένη του. Ο Νικολάι Τσαουσέσκου ανήμερα Χριστουγέννων εκτελέστηκε μπρος στα μάτια του λαού που βασάνιζε επί χρόνια, καθώς η πράξη της «δικαιοσύνης» μεταδόθηκε σε εθνικό δίκτυο. Ο Σαντάμ Χουσεΐν δικάστηκε, καταδικάστηκε και απαγχονίστηκε, την ώρα που η παγκόσμια κοινότητα έτρεφε την ελπίδα ότι με το τέλος του θα σταματούσε ο παράλογος πόλεμος στο Ιράκ.
Τέλος δεν έχει ο κατάλογος και για να μη μαυρίσει η ψυχή μας με τα... θανατικά, απλώς προσθέστε στη «μαύρη λίστα» τον Μπιν Λάντεν, τον Ιον Αντονέσκου και εσχάτως τον Μουαμάρ Καντάφι. Είπαμε, για κάποιους το τέλος είναι ατελεύτητο. Και αυτό διότι μπορεί το σώμα τους να εκλίπει, ωστόσο τα έργα τους μένουν για να ξύνουν πληγές. Σκεφτείτε δε πως υπήρξαν ή εξακολουθούν να υπάρχουν δικτάτορες που είτε πέθαναν από φυσικά αίτια (και κανένα δικαστήριο δεν τους δίκασε) ή αποχώρησαν επιδεικτικά προς άλλες πολιτείες αφήνοντας αδικαίωτο το... αθώο αίμα των νεκρών και των βασανισμένων (βλ. Πινοσέτ).
Η δημοκρατία δεν εκδικείται. Δεν διαθέτει στη φαρέτρα της όπλα βασανισμού, αλλιώς δεν είναι δημοκρατία. Στην ταπεινή Ελλάδα οι χουντικοί πέρασαν από νόμιμη δίκη που έμεινε στα χρονικά, καταδικάστηκαν (όσοι καταδικάστηκαν), μπήκαν φυλακή, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να τους εκτελέσει για παραδειγματισμό. Αυτοί θα το έκαναν ανέτως σε αντίθετη περίπτωση, η δημοκρατία ποτέ.
Η έννοια του δικαίου ποικίλλει από χώρα σε χώρα, πολλώ δε μάλλον από ήπειρο σε ήπειρο. Οι πολιτισμικές αναφορές της Αναγέννησης, το κράτος δικαίου όπως εγκαθιδρύθηκε στην κεντρική Ευρώπη, ο Διαφωτισμός και κάμποσα άλλα σημαντικά κεφάλαια της ιστορικής διαδρομής κάνουν την Ευρώπη να αντιστέκεται σε τέτοιου είδους βαρβαρότητες. Τουλάχιστον αυτές που περιλαμβάνουν το αίμα που κυλάει στις φλέβες ενός ηγέτη (λαοπρόβλητου ή μη). Η πολιτισμένη Ευρώπη έχει άλλους τρόπους να αφαιμάξει τη ζωή των πολιτών και ελάχιστα πλέον των ηγετών. Εκτός κι αν οι τελευταίοι κινούνται... εκτός γραμμής, όπως επί παραδείγματι ο Μιλόσεβιτς.
Δεν μπορείς να περιμένεις παρόμοια αντίδραση σε αφρικανικά κράτη, όπου ο φονταμενταλισμός, η άλογη βία και η υποτυπώδης κρατική και δικαστική υπόσταση επενεργούν καίρια στις πράξεις και στις σκέψεις του μέσου ανθρώπου. Το ζωώδες λιντσάρισμα και οι σκηνές ακραίου πάθους που εκτυλίχθηκαν λίγα λεπτά μετά τη σύλληψη του Καντάφι, αλλά και το άμεσο της απόφασης των όπλων (αντικαθιστώντας τους δικαστές), μπορούν να εξηγήσουν πολλά πράγματα αλλά και να αφήσουν κάμποσα άλλα εντελώς αναπάντητα.
Δεν έχει νόημα να αποδεχθείς ή να νομιμοποιήσεις πράξεις βίας, που σε τελική ανάλυση εξισώνονται με εκείνες του ανθρώπου που το λυσσασμένο πλήθος θέλει να καταδικάσει. Το να πάρεις τα όπλα στα χέρια και να σκοτώσεις είναι μια ενέργεια, το να επιχαίρεις επ' αυτής, ενώ δεν έχεις έννομο συμφέρον, είναι διπλή βαρβαρότητα ή και υποκρισία. Τον έκαναν ασμένως ο Ομπάμα και οι λοιποί ηγέτες της Ευρώπης. Ενα... κακό σπυρί λιγότερο, μόνο που αυτή η λογική σύντομα δημιουργεί κι άλλους ακραίους δικτάτορες που μαθαίνουν να συνδιαλλέγονται με τα «μεγάλα κεφάλια» και όταν πλέον δεν τους είναι χρήσιμοι, τα μεγάλα κεφάλια βοηθούν να φαγωθεί το... μικρό.
Είναι σαν τα βλακώδη μέτρα της αστυνομίας καταστολής της βίας στα γήπεδα ή στις διαδηλώσεις. Ή σαν τον περίεργο σωφρονισμό των εγκλείστων στις φυλακές. Αντί να γίνουν καλύτεροι, μαθαίνουν καινούργια κόλπα για να διαπράξουν ειδεχθέστερα εγκλήματα. Οταν χρησιμοποιείς το... κόντρα μάθημα για να γίνεις πιστευτός, τότε το αποτέλεσμα γυρίζει μπούμερανγκ. Ποιος πιστεύει άραγε ότι με την «εκκαθάριση» του Καντάφι σώθηκε ο κόσμος; Πόσο πιο ήρεμη είναι η παγκόσμια κοινότητα με το τέλος του Μπιν Λάντεν; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Οι σύγχρονες δικτατορίες δυτικού τύπου δεν μετέρχονται σωματικών βασανιστηρίων (όχι πάντα τουλάχιστον) για να επιβάλουν τη νομιμοφροσύνη και την τάξη. Ο κοινωνικός και οικονομικός αποκλεισμός είναι ο τέλειος εξανδραποδισμός και αυτός υφίσταται εδραίος σε όλα τα προηγμένα κράτης της Δύσης. Τουτέστιν, αν ο Καντάφι ήταν ο «κακός» της ιστορίας, τότε μάλλον η ιστορία γράφεται μονομερώς από κάποιους χαρτογιακάδες που δεν βλέπουν (ή δεν θέλουν να δουν) ότι οι... μεταξωτές γραβάτες μπορούν να είναι ομοίως επιζήμιες για το κοινωνικό σύνολο.
Στα δικά μας μέτρα και σταθμά: φυσικά και το ΔΝΤ δεν έχει ζητήσει (ακόμα) τον φυσικό ενταφιασμό αμάχων και αθώων. Η καταλήστευση όμως της καθημερινότητας και της ζωής τους μέσω των δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων που επιβάλλει οδηγεί ουσιαστικά στο ίδιο συμπέρασμα. Η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα και καταστρέφει απόλυτα. Απλώς μερικές φορές αλλάζουν τα είδη των όπλων και των μηχανισμών επιβολής. Οποιος χρησιμοποιεί ακόμα ριπές όπλων και τανκς είναι απλώς... tres passe. Υπάρχουν καλύτεροι, πιο «ευγενείς» και πιο «καθαροί» τρόποι για να δημιουργήσεις μια μικρή κάστα προνομιούχων του πλούτου και της εξουσίας και αντιστοίχως μια μεγάλη θάλασσα από ζωντανούς καταδικασμένους...
Πηγή: Goal
Ο ομογάλακτός του, Μπενίτο Μουσολίνι, προδομένος από τον Γερμανό «διάβολο επί της γης» κρεμάστηκε από Ιταλούς παρτιζάνους μαζί με την ερωμένη του. Ο Νικολάι Τσαουσέσκου ανήμερα Χριστουγέννων εκτελέστηκε μπρος στα μάτια του λαού που βασάνιζε επί χρόνια, καθώς η πράξη της «δικαιοσύνης» μεταδόθηκε σε εθνικό δίκτυο. Ο Σαντάμ Χουσεΐν δικάστηκε, καταδικάστηκε και απαγχονίστηκε, την ώρα που η παγκόσμια κοινότητα έτρεφε την ελπίδα ότι με το τέλος του θα σταματούσε ο παράλογος πόλεμος στο Ιράκ.
Τέλος δεν έχει ο κατάλογος και για να μη μαυρίσει η ψυχή μας με τα... θανατικά, απλώς προσθέστε στη «μαύρη λίστα» τον Μπιν Λάντεν, τον Ιον Αντονέσκου και εσχάτως τον Μουαμάρ Καντάφι. Είπαμε, για κάποιους το τέλος είναι ατελεύτητο. Και αυτό διότι μπορεί το σώμα τους να εκλίπει, ωστόσο τα έργα τους μένουν για να ξύνουν πληγές. Σκεφτείτε δε πως υπήρξαν ή εξακολουθούν να υπάρχουν δικτάτορες που είτε πέθαναν από φυσικά αίτια (και κανένα δικαστήριο δεν τους δίκασε) ή αποχώρησαν επιδεικτικά προς άλλες πολιτείες αφήνοντας αδικαίωτο το... αθώο αίμα των νεκρών και των βασανισμένων (βλ. Πινοσέτ).
Η δημοκρατία δεν εκδικείται. Δεν διαθέτει στη φαρέτρα της όπλα βασανισμού, αλλιώς δεν είναι δημοκρατία. Στην ταπεινή Ελλάδα οι χουντικοί πέρασαν από νόμιμη δίκη που έμεινε στα χρονικά, καταδικάστηκαν (όσοι καταδικάστηκαν), μπήκαν φυλακή, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να τους εκτελέσει για παραδειγματισμό. Αυτοί θα το έκαναν ανέτως σε αντίθετη περίπτωση, η δημοκρατία ποτέ.
Η έννοια του δικαίου ποικίλλει από χώρα σε χώρα, πολλώ δε μάλλον από ήπειρο σε ήπειρο. Οι πολιτισμικές αναφορές της Αναγέννησης, το κράτος δικαίου όπως εγκαθιδρύθηκε στην κεντρική Ευρώπη, ο Διαφωτισμός και κάμποσα άλλα σημαντικά κεφάλαια της ιστορικής διαδρομής κάνουν την Ευρώπη να αντιστέκεται σε τέτοιου είδους βαρβαρότητες. Τουλάχιστον αυτές που περιλαμβάνουν το αίμα που κυλάει στις φλέβες ενός ηγέτη (λαοπρόβλητου ή μη). Η πολιτισμένη Ευρώπη έχει άλλους τρόπους να αφαιμάξει τη ζωή των πολιτών και ελάχιστα πλέον των ηγετών. Εκτός κι αν οι τελευταίοι κινούνται... εκτός γραμμής, όπως επί παραδείγματι ο Μιλόσεβιτς.
Δεν μπορείς να περιμένεις παρόμοια αντίδραση σε αφρικανικά κράτη, όπου ο φονταμενταλισμός, η άλογη βία και η υποτυπώδης κρατική και δικαστική υπόσταση επενεργούν καίρια στις πράξεις και στις σκέψεις του μέσου ανθρώπου. Το ζωώδες λιντσάρισμα και οι σκηνές ακραίου πάθους που εκτυλίχθηκαν λίγα λεπτά μετά τη σύλληψη του Καντάφι, αλλά και το άμεσο της απόφασης των όπλων (αντικαθιστώντας τους δικαστές), μπορούν να εξηγήσουν πολλά πράγματα αλλά και να αφήσουν κάμποσα άλλα εντελώς αναπάντητα.
Δεν έχει νόημα να αποδεχθείς ή να νομιμοποιήσεις πράξεις βίας, που σε τελική ανάλυση εξισώνονται με εκείνες του ανθρώπου που το λυσσασμένο πλήθος θέλει να καταδικάσει. Το να πάρεις τα όπλα στα χέρια και να σκοτώσεις είναι μια ενέργεια, το να επιχαίρεις επ' αυτής, ενώ δεν έχεις έννομο συμφέρον, είναι διπλή βαρβαρότητα ή και υποκρισία. Τον έκαναν ασμένως ο Ομπάμα και οι λοιποί ηγέτες της Ευρώπης. Ενα... κακό σπυρί λιγότερο, μόνο που αυτή η λογική σύντομα δημιουργεί κι άλλους ακραίους δικτάτορες που μαθαίνουν να συνδιαλλέγονται με τα «μεγάλα κεφάλια» και όταν πλέον δεν τους είναι χρήσιμοι, τα μεγάλα κεφάλια βοηθούν να φαγωθεί το... μικρό.
Είναι σαν τα βλακώδη μέτρα της αστυνομίας καταστολής της βίας στα γήπεδα ή στις διαδηλώσεις. Ή σαν τον περίεργο σωφρονισμό των εγκλείστων στις φυλακές. Αντί να γίνουν καλύτεροι, μαθαίνουν καινούργια κόλπα για να διαπράξουν ειδεχθέστερα εγκλήματα. Οταν χρησιμοποιείς το... κόντρα μάθημα για να γίνεις πιστευτός, τότε το αποτέλεσμα γυρίζει μπούμερανγκ. Ποιος πιστεύει άραγε ότι με την «εκκαθάριση» του Καντάφι σώθηκε ο κόσμος; Πόσο πιο ήρεμη είναι η παγκόσμια κοινότητα με το τέλος του Μπιν Λάντεν; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Οι σύγχρονες δικτατορίες δυτικού τύπου δεν μετέρχονται σωματικών βασανιστηρίων (όχι πάντα τουλάχιστον) για να επιβάλουν τη νομιμοφροσύνη και την τάξη. Ο κοινωνικός και οικονομικός αποκλεισμός είναι ο τέλειος εξανδραποδισμός και αυτός υφίσταται εδραίος σε όλα τα προηγμένα κράτης της Δύσης. Τουτέστιν, αν ο Καντάφι ήταν ο «κακός» της ιστορίας, τότε μάλλον η ιστορία γράφεται μονομερώς από κάποιους χαρτογιακάδες που δεν βλέπουν (ή δεν θέλουν να δουν) ότι οι... μεταξωτές γραβάτες μπορούν να είναι ομοίως επιζήμιες για το κοινωνικό σύνολο.
Στα δικά μας μέτρα και σταθμά: φυσικά και το ΔΝΤ δεν έχει ζητήσει (ακόμα) τον φυσικό ενταφιασμό αμάχων και αθώων. Η καταλήστευση όμως της καθημερινότητας και της ζωής τους μέσω των δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων που επιβάλλει οδηγεί ουσιαστικά στο ίδιο συμπέρασμα. Η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα και καταστρέφει απόλυτα. Απλώς μερικές φορές αλλάζουν τα είδη των όπλων και των μηχανισμών επιβολής. Οποιος χρησιμοποιεί ακόμα ριπές όπλων και τανκς είναι απλώς... tres passe. Υπάρχουν καλύτεροι, πιο «ευγενείς» και πιο «καθαροί» τρόποι για να δημιουργήσεις μια μικρή κάστα προνομιούχων του πλούτου και της εξουσίας και αντιστοίχως μια μεγάλη θάλασσα από ζωντανούς καταδικασμένους...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου