Αδειοι δρόμοι. Σκουπίδια παντού. Βρεγμένο
οδόστρωμα. Αρώματα ουσιών χημικής προελεύσεως. Ροή αυτοκινήτων που
παρέπεμπε στο διήμερο δεκατέσσερις και δεκαπέντε Αυγούστου. Γράφει ο
Θανάσης Κελαντώνης.
Κατεβασμένα ρολά, σκοτάδι όπου αλλού πέρα απ' τις κεντρικές οδικές αρτηρίες.
Ανθρωπο έβλεπες έναν εδώ και ένα εκατό μέτρα πιο κάτω. Και όλοι περπατούσαν βιαστικά. Ούτε καν τα συνηθισμένα αδέσποτα τετράποδα, σκυλιά και γατιά, υπήρχαν στο σκηνικό. Ηταν περισσότερο προσωπική περιέργειά μας να δούμε το κέντρο της Αθήνας ξημερώματα Παρασκευής.
Κλεισμένοι στους τοίχους της εφημερίδας την περασμένη Πέμπτη παρακολουθούσαμε μόνο απ' την τηλεόραση όσα συνέβαιναν στις οδούς της ταλαιπωρίας: Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σταδίου, Αμαλίας.
Αλλη τηλεοπτική εικόνα που έχει αποτυπωθεί στο υποσυνείδητό μας βγήκε στην επιφάνεια με όσα είδαμε. Από ταινίες που βλέπαμε πιτσιρικάδες στην τηλεόραση. Το Παρίσι και η Αθήνα στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το κέντρο της πρωτεύουσάς μας ήταν λες και υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ. Οπως τότε. Χαμογελάσαμε εσωτερικά, γιατί εξωτερικά δεν γινόταν, παρά την καλή διάθεση των υπόλοιπων συνομιλητών, στη σκέψη ότι οι λίγοι του ξημερώματος παραπέμπαμε σε όλους όσοι είχαν άδεια κυκλοφορίας στις απαγορευμένες ώρες εκείνα τα χρόνια.
Μετά έφυγε και το εσωτερικό μειδίαμα. Σκεφτήκαμε πως αν για την παρέλαση των γερμανικών στρατευμάτων στη λεωφόρο Ηλυσίων Πεδίων η ευθύνη ανήκε στη μαλθακή αντίσταση των γαλλικών στρατευμάτων, για τη δική μας κατάσταση, τη φανταστική παρέλαση γερμανικών οικονομικών αρμάτων στους δρόμους μας, φταίει μόνο μία πολιτική επιλογή της κυβέρνησής μας. Απ' την άλλη όμως, αν ήταν να γίνει, έτσι έπρεπε να γίνει.
Το έχουμε ως λαός. Κάθε φορά που πρόκειται να καταστραφούμε εμείς ανοίγουμε την Κερκόπορτα ή βρίσκουμε κάποιον Εφιάλτη.
«Vive la Resistance» έλεγαν στη Γαλλία για την αντίσταση κατά των δυνάμεων κατοχής. Κάτι τέτοιο «φωνάζουμε» και εμείς ως λαός αυτές τις μέρες. Οπως όμως οι Γάλλοι κατόρθωσαν να απελευθερωθούν με εξωτερική βοήθεια, έτσι και εμείς, η δική μας όποια αντίσταση, μόνη της δεν θα πετύχει κάτι. Τα όποια «χτυπήματα» επιφέρει στο θεριό είναι γρατσουνιές για αυτό. Η λύση μπορεί να έρθει μόνο με συνεισφορά απ' έξω. Το έχει (απο)δείξει η Ιστορία (και) αυτό.
Πηγή: Goal
Ανθρωπο έβλεπες έναν εδώ και ένα εκατό μέτρα πιο κάτω. Και όλοι περπατούσαν βιαστικά. Ούτε καν τα συνηθισμένα αδέσποτα τετράποδα, σκυλιά και γατιά, υπήρχαν στο σκηνικό. Ηταν περισσότερο προσωπική περιέργειά μας να δούμε το κέντρο της Αθήνας ξημερώματα Παρασκευής.
Κλεισμένοι στους τοίχους της εφημερίδας την περασμένη Πέμπτη παρακολουθούσαμε μόνο απ' την τηλεόραση όσα συνέβαιναν στις οδούς της ταλαιπωρίας: Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σταδίου, Αμαλίας.
Αλλη τηλεοπτική εικόνα που έχει αποτυπωθεί στο υποσυνείδητό μας βγήκε στην επιφάνεια με όσα είδαμε. Από ταινίες που βλέπαμε πιτσιρικάδες στην τηλεόραση. Το Παρίσι και η Αθήνα στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το κέντρο της πρωτεύουσάς μας ήταν λες και υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ. Οπως τότε. Χαμογελάσαμε εσωτερικά, γιατί εξωτερικά δεν γινόταν, παρά την καλή διάθεση των υπόλοιπων συνομιλητών, στη σκέψη ότι οι λίγοι του ξημερώματος παραπέμπαμε σε όλους όσοι είχαν άδεια κυκλοφορίας στις απαγορευμένες ώρες εκείνα τα χρόνια.
Μετά έφυγε και το εσωτερικό μειδίαμα. Σκεφτήκαμε πως αν για την παρέλαση των γερμανικών στρατευμάτων στη λεωφόρο Ηλυσίων Πεδίων η ευθύνη ανήκε στη μαλθακή αντίσταση των γαλλικών στρατευμάτων, για τη δική μας κατάσταση, τη φανταστική παρέλαση γερμανικών οικονομικών αρμάτων στους δρόμους μας, φταίει μόνο μία πολιτική επιλογή της κυβέρνησής μας. Απ' την άλλη όμως, αν ήταν να γίνει, έτσι έπρεπε να γίνει.
Το έχουμε ως λαός. Κάθε φορά που πρόκειται να καταστραφούμε εμείς ανοίγουμε την Κερκόπορτα ή βρίσκουμε κάποιον Εφιάλτη.
«Vive la Resistance» έλεγαν στη Γαλλία για την αντίσταση κατά των δυνάμεων κατοχής. Κάτι τέτοιο «φωνάζουμε» και εμείς ως λαός αυτές τις μέρες. Οπως όμως οι Γάλλοι κατόρθωσαν να απελευθερωθούν με εξωτερική βοήθεια, έτσι και εμείς, η δική μας όποια αντίσταση, μόνη της δεν θα πετύχει κάτι. Τα όποια «χτυπήματα» επιφέρει στο θεριό είναι γρατσουνιές για αυτό. Η λύση μπορεί να έρθει μόνο με συνεισφορά απ' έξω. Το έχει (απο)δείξει η Ιστορία (και) αυτό.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου