Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε...!!

Ο Σπύρος Νταγιάκος γράφει για τη συνταγή των ξένων επενδύσεων στο ποδόσφαιρο, που έχει αποδειχθεί επιτυχής.

Την ώρα που η Ελλάδα, σύμφωνα με τους μεγαλύτερους πολέμιους του μνημονίου, ξεπουλιέται στεγνά από την πολιτική ηγεσία του τόπου, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ετοιμάζεται να δώσει τον Παναθηναϊκό σε ένα Σαουδάραβα πρίγκιπα (με πιάστρα και κοτσίδα, δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω...) και στην ΑΕΚ αναζητούν με απελπισία ξένους επενδυτές (ο πιο πρόσφατος σωτήρας έχει καταγωγή από τη Ρωσία).
Στο ποδόσφαιρο, όμως, κανείς δεν θεωρεί τα εκατομμύρια από το εξωτερικό «ξεπούλημα». Μάννα εξ ουρανού τα θεωρούν και οι Παναθηναϊκοί, που επιτέλους θα ξεφορτωθούν τον Τζίγκερ (αν τον ξεφορτωθούν), και οι ΑΕΚτσήδες, που θα δουν ξανά (αν δουν) χρήμα στα ταμεία της αγαπημένης τους ομάδας. Ποια η διαφορά λοιπόν; Γιατί δεν μας πειράζει η «εισβολή των βαρβάρων» στην μπάλα και μας πειράζει στην ελληνική αγορά;
Για ένα βασικό λόγο, τον οποίο λίγο έως πολύ όλοι αντιλαμβάνονται έστω και ενστικτωδώς. Στην μπάλα, η συνταγή των ξένων επενδύσεων έχει αποδειχθεί επιτυχής. Η Πρέμιερ Λιγκ άνοιξε πρώτη τις πύλες της στην εισροή κεφαλαίων εκτός Μεγάλης Βρετανίας και μάλλον δεν το έχει μετανιώσει.
Στην αγορά, αντιθέτως, η συνταγή των ξένων επενδύσεων έχει αποδειχθεί επιτυχής μόνο για τους ίδιους τους επενδυτές. Για τους απλούς ανθρώπους συνήθως είναι καταστροφική. Δουλεύουν περισσότερο, αμείβονται λιγότερο και βλέπουν τα μεγαλοστέλεχη να καμαρώνουν επειδή οι δείκτες ανάπτυξης τραβάνε την ανηφόρα. Την ίδια ώρα που η ατομική αξιοπρέπεια και η αδιέξοδη καθημερινότητα μετατρέπονται σε απλές και τελικά αδιάφορες στατιστικές...
Πηγή: Εξέδρα