Ο Γιώργος Κουβεντίδης σχολιάζει την επικαιρότητα και το επικείμενο ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Άρη
Είδα κάτω από τη φάτσα μου πως «δεν υπάρχει πρόσφατο άρθρο», οπότε είπα να γράψω κάτι καινούριο.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει μεγάλη διάθεση για ποδοσφαιρικές αναλύσεις, άλλωστε αυτή την εποχή, νομίζω πως άλλες είναι οι αγωνίες του καθένα μας. Το βλέπεις και στις κερκίδες της Τούμπας. Την Κυριακή οι θύρες 5 και 6, ήταν μισογεμάτες (ή μισοάδειες), την Πέμπτη η εικόνα δεν ήταν διαφορετική.
Δε νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με την εικόνα του ΠΑΟΚ, που είναι καλύτερη από πέρσι. Σ΄ αυτές τις Θύρες γίνεται η αντανάκλαση αυτού, που ζούμε σήμερα. Η Θύρα 4 γεμίζει πάντα και με οποιεσδήποτε συνθήκες (και τα ωραία τραγουδάκια της την Πέμπτη), στη σκεπαστή πηγαίνουν αυτοί που έχουν λίγα ευρώ παραπάνω στην τσέπη. Στις Θύρες 5 και 6 πηγαίνει το… μέσο εισόδημα, που πλέον δεν υπάρχει.
Μου έχουν γυρίσει τα μυαλά μ΄ αυτά που ζούμε αυτή την εποχή, εξαιτίας αυτών, που έχουν καθίσει στον σβέρκο μας και δεν λένε να πάρουν δρόμο. Κάποια στιγμή, θα πάρουν τον μπούλο και το μόνο που θα μείνει, θα είναι μια νεκρή οικονομία, μα κυρίως μια ημιθανής κοινωνία κι ένα ωραίο πρωί θα διαπιστώσουμε πως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, από μία σύγχρονη αποικία του 21ου αιώνα.
Άλλωστε, τους ακούς, να ομολογούν μέσα στη Βουλή χωρίς ντροπή, ότι αν δεν συμμορφωθούμε και δεν κάνουμε αυτά που μας ζητάνε οι δανειστές μας, θα μας κάνουν…. ντα και δεν μας δώσουν λεφτά να τους πληρώσουμε τους τόκους μας. Ναι σε όλα, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση.
Κάποια στιγμή που η κατάσταση θα είναι οριστικά μη αναστρέψιμη, θα μας “κουρέψουν” και θα τους χαρίσουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μας κι ότι κερδοφόρα ΔΕΚΟ υπάρχει σε τιμή ευκαιρίας και θα είμαστε στη δούλεψή τους για 300-400 ευρώ, γιατί όπως πάει, εκεί θα πάει ο κατώτατος μισθός. Το άρθρο 37, που ψηφίστηκε, είναι ένας πραγματικός κόλαφος. Προσπαθώ να σκεφτώ ποια θα είναι σε λίγο καιρό, η διαφορά μας από τον Κονγκολέζο του 1950.
Την ίδια ώρα, ο κόσμος πεθαίνει, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Την Πέμπτη πέθανε ένας άνθρωπος, ο οποίος όντως δεν πέθανε γιατί πήγε βόλτα στο Σύνταγμα. Ένας καρδιολόγος από τον Ευαγγελισμό, είπε ο θάνατος προήλθε μάλλον από τα χημικά της αστυνομίας διότι «η ασφυξία από τα δακρυγόνα μπορεί να οδηγήσει σε αναπνευστική ανεπάρκεια και να αποτελέσει αφορμή θανάτου». Αυτά τα αθώα χημικά, που ανόητα και ανεύθυνα διαχέονται στην ατμόσφαιρα για ψύλλου πήδημα. Ωραίο παιχνιδάκι.
Θα μου πείτε, και τι να κάνουμε; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω ότι η Ισλανδία που ήταν πάνω – κάτω στην ίδια κατάσταση με μας, δεν υπέγραψε αυτό το «συμβόλαιο θανάτου» της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που αυτοί το λένε «μνημόνιο», άφησε τους πολίτες της να αποφασίσουν και σήμερα είναι μια ζωντανή χώρα.
Και χωρίς να έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα του ευρώ, ώστε να μπορεί να τους διαλύσει την ευρωζώνη και να οδηγήσει σε πτώχευσή το «όραμά» τους (για μια μεγάλη αγορά, γεμάτη κορόιδα) και τις τράπεζές τους, μέσα σε μία ώρα.
Για να μη μιλήσουμε για χώρες όπως ο Ισημερινός, κουκίδες στο χάρτη, που τους είπαν το πολύ απλό και… κυνικό. «Ελάτε να πάρετε ένα μικρό μέρος του χρέους, γιατί αυτά που δώσατε δεν πήγαν στις υποδομές της χώρας ή αλλιώς να πάρετε τα αχλάδια μας» (γνωστή αχλαδοπαραγωγός χώρα, άλλωστε) κι αυτοί πήραν την πρώτη επιλογή, γιατί από αχλάδια ήταν χορτάτοι.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, για να εκταμιευτεί η 6η δόση, ψηφίστηκε ένα πολυνομοσχέδιο «μνημείο», χωρίς καμιά λογική, που σκοτώνει περισσότερο την οικονομία και οδηγεί στα όρια της φτώχειας την (μια φορά κι έναν καιρό) μεσαία τάξη και στα όρια της εξαθλίωσης την χαμηλή τάξη. Προσπαθήστε να σκεφτείτε, τι άλλο θα πρέπει να παραδώσουμε ενόψει της 7ης δόσης σε δύο μήνες. Το ίδιο το Σύνταγμα, δεν είναι εμπόδιο, πλέον, άλλωστε εδώ θα κληθούμε να πληρώσουμε φόρους για δαπάνες που δεν κάναμε! Αυτά δεν έγιναν ούτε στο Κονγκό του 1950.
Έχουν διαλύσει μια χώρα και προσπαθούν να σε κάνουν συνυπεύθυνο και συνένοχο. «Μη μιλάς, σκάσε και πλήρωσε, γιατί κι εσύ φταις». Το μόνο για το οποίο μπορεί να φταις, είναι το γεγονός πως ο ύπνος ήταν βαθύς τόσα χρόνια.
Εσύ ακόμη κι αν φταις ή δεν φταις, πληρώνεις. Αυτοί, που σε οδήγησαν σ΄ αυτή την κατάσταση, πότε θα πληρώσουν άραγε; Ας ελπίσουμε, ότι κάποια στιγμή, αν τη σκαπουλάρουμε, θα αποκατασταθεί η τάξη σ΄ αυτό τον τόπο κι ο καθένας τους, θα πάρει αυτό που του αρμόζει. Η ιστορία, άλλωστε, επαναλαμβάνεται κι απ΄ αυτήν την γλιτώνει κανένας.
Να μιλήσουμε και για μπάλα; Άντε να μιλήσουμε. Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι ένα μυστήριο τρένο, υπάρχουν ματς (Εργοτέλης, Ολυμπιακός) που χάνεται μέσα στο γήπεδο και δεν ξέρεις τι θέλει να κάνει, υπάρχουν κι άλλα, που είναι κοντά σ΄ αυτό, που μας υποσχέθηκε ο Μπόλονι το καλοκαίρι.
Μια ομάδα με απόλυτα επιθετικούς προσανατολισμούς, με πίεση ψηλά, με κατοχή της μπάλας, που αγγίζει και το 70%, αλλά στα δύο τελευταία παιχνίδια με ΟΦΗ και Σάμροκ, μπήκε ελάχιστες φορές στην περιοχή και με τους Ιρλανδούς κέρδισε γιατί πλέον έχει το σουτ από μέση απόσταση.
Νομίζω ότι από τον ΠΑΟΚ λείπει ένα «κλικ» έτσι ώστε όταν φτάνει μεταξύ κέντρου και αντίπαλης περιοχής, να μπορεί να μπει στην άλλη περιοχή με καλές προϋποθέσεις. Μάλλον του λείπει μια αλλαγή ταχύτητας, μια επιτάχυνση, σ΄ αυτή τη φάση ο ρυθμός του είναι σταθερός και λίγο μονότονος γι΄ αυτό και απέναντι σε διπλές ζώνες άμυνας (που θα δούμε κι άλλες στην Τούμπα) είναι λίγο προβλέψιμος. Είμαι βέβαιος πως κάτι θα σκεφτεί ο Μπόλονι…
Πηγή: paok24.gr
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει μεγάλη διάθεση για ποδοσφαιρικές αναλύσεις, άλλωστε αυτή την εποχή, νομίζω πως άλλες είναι οι αγωνίες του καθένα μας. Το βλέπεις και στις κερκίδες της Τούμπας. Την Κυριακή οι θύρες 5 και 6, ήταν μισογεμάτες (ή μισοάδειες), την Πέμπτη η εικόνα δεν ήταν διαφορετική.
Δε νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με την εικόνα του ΠΑΟΚ, που είναι καλύτερη από πέρσι. Σ΄ αυτές τις Θύρες γίνεται η αντανάκλαση αυτού, που ζούμε σήμερα. Η Θύρα 4 γεμίζει πάντα και με οποιεσδήποτε συνθήκες (και τα ωραία τραγουδάκια της την Πέμπτη), στη σκεπαστή πηγαίνουν αυτοί που έχουν λίγα ευρώ παραπάνω στην τσέπη. Στις Θύρες 5 και 6 πηγαίνει το… μέσο εισόδημα, που πλέον δεν υπάρχει.
Μου έχουν γυρίσει τα μυαλά μ΄ αυτά που ζούμε αυτή την εποχή, εξαιτίας αυτών, που έχουν καθίσει στον σβέρκο μας και δεν λένε να πάρουν δρόμο. Κάποια στιγμή, θα πάρουν τον μπούλο και το μόνο που θα μείνει, θα είναι μια νεκρή οικονομία, μα κυρίως μια ημιθανής κοινωνία κι ένα ωραίο πρωί θα διαπιστώσουμε πως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, από μία σύγχρονη αποικία του 21ου αιώνα.
Άλλωστε, τους ακούς, να ομολογούν μέσα στη Βουλή χωρίς ντροπή, ότι αν δεν συμμορφωθούμε και δεν κάνουμε αυτά που μας ζητάνε οι δανειστές μας, θα μας κάνουν…. ντα και δεν μας δώσουν λεφτά να τους πληρώσουμε τους τόκους μας. Ναι σε όλα, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση.
Κάποια στιγμή που η κατάσταση θα είναι οριστικά μη αναστρέψιμη, θα μας “κουρέψουν” και θα τους χαρίσουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μας κι ότι κερδοφόρα ΔΕΚΟ υπάρχει σε τιμή ευκαιρίας και θα είμαστε στη δούλεψή τους για 300-400 ευρώ, γιατί όπως πάει, εκεί θα πάει ο κατώτατος μισθός. Το άρθρο 37, που ψηφίστηκε, είναι ένας πραγματικός κόλαφος. Προσπαθώ να σκεφτώ ποια θα είναι σε λίγο καιρό, η διαφορά μας από τον Κονγκολέζο του 1950.
Την ίδια ώρα, ο κόσμος πεθαίνει, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Την Πέμπτη πέθανε ένας άνθρωπος, ο οποίος όντως δεν πέθανε γιατί πήγε βόλτα στο Σύνταγμα. Ένας καρδιολόγος από τον Ευαγγελισμό, είπε ο θάνατος προήλθε μάλλον από τα χημικά της αστυνομίας διότι «η ασφυξία από τα δακρυγόνα μπορεί να οδηγήσει σε αναπνευστική ανεπάρκεια και να αποτελέσει αφορμή θανάτου». Αυτά τα αθώα χημικά, που ανόητα και ανεύθυνα διαχέονται στην ατμόσφαιρα για ψύλλου πήδημα. Ωραίο παιχνιδάκι.
Θα μου πείτε, και τι να κάνουμε; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω ότι η Ισλανδία που ήταν πάνω – κάτω στην ίδια κατάσταση με μας, δεν υπέγραψε αυτό το «συμβόλαιο θανάτου» της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που αυτοί το λένε «μνημόνιο», άφησε τους πολίτες της να αποφασίσουν και σήμερα είναι μια ζωντανή χώρα.
Και χωρίς να έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα του ευρώ, ώστε να μπορεί να τους διαλύσει την ευρωζώνη και να οδηγήσει σε πτώχευσή το «όραμά» τους (για μια μεγάλη αγορά, γεμάτη κορόιδα) και τις τράπεζές τους, μέσα σε μία ώρα.
Για να μη μιλήσουμε για χώρες όπως ο Ισημερινός, κουκίδες στο χάρτη, που τους είπαν το πολύ απλό και… κυνικό. «Ελάτε να πάρετε ένα μικρό μέρος του χρέους, γιατί αυτά που δώσατε δεν πήγαν στις υποδομές της χώρας ή αλλιώς να πάρετε τα αχλάδια μας» (γνωστή αχλαδοπαραγωγός χώρα, άλλωστε) κι αυτοί πήραν την πρώτη επιλογή, γιατί από αχλάδια ήταν χορτάτοι.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, για να εκταμιευτεί η 6η δόση, ψηφίστηκε ένα πολυνομοσχέδιο «μνημείο», χωρίς καμιά λογική, που σκοτώνει περισσότερο την οικονομία και οδηγεί στα όρια της φτώχειας την (μια φορά κι έναν καιρό) μεσαία τάξη και στα όρια της εξαθλίωσης την χαμηλή τάξη. Προσπαθήστε να σκεφτείτε, τι άλλο θα πρέπει να παραδώσουμε ενόψει της 7ης δόσης σε δύο μήνες. Το ίδιο το Σύνταγμα, δεν είναι εμπόδιο, πλέον, άλλωστε εδώ θα κληθούμε να πληρώσουμε φόρους για δαπάνες που δεν κάναμε! Αυτά δεν έγιναν ούτε στο Κονγκό του 1950.
Έχουν διαλύσει μια χώρα και προσπαθούν να σε κάνουν συνυπεύθυνο και συνένοχο. «Μη μιλάς, σκάσε και πλήρωσε, γιατί κι εσύ φταις». Το μόνο για το οποίο μπορεί να φταις, είναι το γεγονός πως ο ύπνος ήταν βαθύς τόσα χρόνια.
Εσύ ακόμη κι αν φταις ή δεν φταις, πληρώνεις. Αυτοί, που σε οδήγησαν σ΄ αυτή την κατάσταση, πότε θα πληρώσουν άραγε; Ας ελπίσουμε, ότι κάποια στιγμή, αν τη σκαπουλάρουμε, θα αποκατασταθεί η τάξη σ΄ αυτό τον τόπο κι ο καθένας τους, θα πάρει αυτό που του αρμόζει. Η ιστορία, άλλωστε, επαναλαμβάνεται κι απ΄ αυτήν την γλιτώνει κανένας.
Να μιλήσουμε και για μπάλα; Άντε να μιλήσουμε. Ο φετινός ΠΑΟΚ είναι ένα μυστήριο τρένο, υπάρχουν ματς (Εργοτέλης, Ολυμπιακός) που χάνεται μέσα στο γήπεδο και δεν ξέρεις τι θέλει να κάνει, υπάρχουν κι άλλα, που είναι κοντά σ΄ αυτό, που μας υποσχέθηκε ο Μπόλονι το καλοκαίρι.
Μια ομάδα με απόλυτα επιθετικούς προσανατολισμούς, με πίεση ψηλά, με κατοχή της μπάλας, που αγγίζει και το 70%, αλλά στα δύο τελευταία παιχνίδια με ΟΦΗ και Σάμροκ, μπήκε ελάχιστες φορές στην περιοχή και με τους Ιρλανδούς κέρδισε γιατί πλέον έχει το σουτ από μέση απόσταση.
Νομίζω ότι από τον ΠΑΟΚ λείπει ένα «κλικ» έτσι ώστε όταν φτάνει μεταξύ κέντρου και αντίπαλης περιοχής, να μπορεί να μπει στην άλλη περιοχή με καλές προϋποθέσεις. Μάλλον του λείπει μια αλλαγή ταχύτητας, μια επιτάχυνση, σ΄ αυτή τη φάση ο ρυθμός του είναι σταθερός και λίγο μονότονος γι΄ αυτό και απέναντι σε διπλές ζώνες άμυνας (που θα δούμε κι άλλες στην Τούμπα) είναι λίγο προβλέψιμος. Είμαι βέβαιος πως κάτι θα σκεφτεί ο Μπόλονι…
Πηγή: paok24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου