Θυμάμαι να τριγυρίζω πιτσιρικάς σε συνοικίες με
γήπεδα. Στη Νέα Φιλαδέλφεια που τότε ήταν ακόμα «ζωντανή» και στη
Ριζούπολη, που τότε είχε την τύχη να έχει τον Απόλλωνα στην Α` Εθνική.
Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος...
Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στο Φάληρο. Στη Νέα Σμύρνη. Και όπου αλλού…
Δυο τρεις ημέρες πριν τον αγώνα, ξεκινούσαν οι προμήθειες. Τα περίπτερα έπαιρναν στοκ, όσο περισσότερο χωρούσαν. Τα σουβλατζίδικα ετοίμαζαν πέντε – έξι και όχι δύο σούβλες γύρο, για την Κυριακή. Οι καφετέριες έπαιρναν επιπλέον μεροκάματα για να τα βγάλουν πέρα.
Η ημέρα του γηπέδου ήταν για αυτές τις συνοικίες μια ευκαιρία κέρδους. Και για τον κόσμο που τις επισκεπτόταν, μια ολόκληρη διαδικασία, με πολύ ευχάριστη προεργασία μέχρι την είσοδο στη θύρα που έγραφε το εισιτήριο. Πλέον, το γήπεδο στην Αθήνα είναι απόμακρο. Ισως φταίει ο φόβος των επεισοδίων, ίσως ότι ΑΕΚ και Παναθηναϊκός παίζουν μακριά όχι από τη συνοικία τους, αλλά από ένα συνοικιακό γήπεδο, ίσως και η ταχύτητα της πληροφορίας που «κόβει» τις συζητήσεις στα ουζερί και στα καφενεία, αφού πλέον όλοι τα ξέρουν όλα.
Στην επαρχία, όμως, η ημέρα του γηπέδου, έστω οι ημέρες που προηγούνται ενός αγώνα (για παράδειγμα) Αστέρας Τρίπολης – Ολυμπιακός, κρατάει κάτι από τα παλιά. Είναι η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να ζω σε μια πόλη, που ετοιμάζεται να υποδεχθεί ένα σημαντικό για την τοπική κοινωνία ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Και το απολαμβάνω, γιατί μου θύμισε τις βόλτες που έκανα πιτσιρικάς στις αθηναϊκές συνοικίες των γηπέδων.
Τις τελευταίες ημέρες είδα στις καφετέριες να μιλάνε για τον Τζιμπούρ και τον Μιραλάς, που μπορούν να δουν από κοντά και να αναρωτιούνται αν θα παίξει από την αρχή ο Περόνε. Στη μεγάλη πλατεία εύχονται «να κάνει καλό καιρό» και σκέφτονται τρόπους για το πώς θα βγει η δουλειά. Τα περίπτερα παίρνουν στοκ και έστω με φόβο, ελπίζουν πολλές επισκέψεις αυτή την Κυριακή.
Κατάλαβα, λοιπόν, ότι υπάρχουν ακόμα περιοχές στην Ελλάδα που το γήπεδο δεν σημαίνει μόνο το δίωρο παραμονής μέσα σε αυτό. Δεν έχει χάσει τη μαγεία που κάποτε μας έκανε να ξοδεύουμε ολόκληρη τη μέρα για να τριγυρνάμε στις συνοικίες των γηπέδων. Μάλιστα, η Τρίπολη δεν είναι καν το αντιπροσωπευτικό δείγμα. Διότι η τοπική κοινωνία – για λόγους που ακόμα δεν έχω καταλάβει όσο καλά χρειάζεται για να τους μοιραστώ – δεν στηρίζει την ομάδα.
Υπάρχει κάτι ακόμα που αξίζει για να πέσει το βλέμμα στο επαρχιακό ποδόσφαιρο και το οποίο τελικά είναι πιο αληθινό από όσο πίστευα όταν απλώς το παρατηρούσα από μακριά. Η δυνατότητα που παρέχουν οι περιοχές μακριά από την Αθήνα για τη χαρά του παιχνιδιού. Με λίγα λόγια είναι πιο εύκολο στην επαρχία να παίξεις ποδόσφαιρο. Για αυτό και θα ήταν πιο εύκολο για οποιονδήποτε αποφασίσει να επενδύσει σε μια επαρχιακή ομάδα, στην ουσία να επενδύσει σε αυτό το ταλέντο που υπάρχει σε πλεόνασμα και με υπομονή, να καταφέρει να δημιουργήσει μια ελληνική και άκρως ανταγωνιστική ομάδα.
Μάλιστα, τώρα που το ζω και από κοντά, δυσκολεύομαι πάρα πολύ να καταλάβω για ποιο λόγο υπάρχουν επαρχιακές ομάδες στην Σούπερ λίγκα, που διαθέτουν 15 ξένους ποδοσφαιριστές. Για ποιο λόγο ο Φορτούνης έπρεπε να πάει στην Μπουντεσλίγκα για να γίνει βασικός, ενώ στον Αστέρα δεν ήταν! Και τότε είναι που σκέφτομαι, πόσο καλύτερα θα ήταν ο Τόνι Σαβέβσκι να ήταν «επαρχιώτης»…
Πηγή: theinsiders.gr
Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στο Φάληρο. Στη Νέα Σμύρνη. Και όπου αλλού…
Δυο τρεις ημέρες πριν τον αγώνα, ξεκινούσαν οι προμήθειες. Τα περίπτερα έπαιρναν στοκ, όσο περισσότερο χωρούσαν. Τα σουβλατζίδικα ετοίμαζαν πέντε – έξι και όχι δύο σούβλες γύρο, για την Κυριακή. Οι καφετέριες έπαιρναν επιπλέον μεροκάματα για να τα βγάλουν πέρα.
Η ημέρα του γηπέδου ήταν για αυτές τις συνοικίες μια ευκαιρία κέρδους. Και για τον κόσμο που τις επισκεπτόταν, μια ολόκληρη διαδικασία, με πολύ ευχάριστη προεργασία μέχρι την είσοδο στη θύρα που έγραφε το εισιτήριο. Πλέον, το γήπεδο στην Αθήνα είναι απόμακρο. Ισως φταίει ο φόβος των επεισοδίων, ίσως ότι ΑΕΚ και Παναθηναϊκός παίζουν μακριά όχι από τη συνοικία τους, αλλά από ένα συνοικιακό γήπεδο, ίσως και η ταχύτητα της πληροφορίας που «κόβει» τις συζητήσεις στα ουζερί και στα καφενεία, αφού πλέον όλοι τα ξέρουν όλα.
Στην επαρχία, όμως, η ημέρα του γηπέδου, έστω οι ημέρες που προηγούνται ενός αγώνα (για παράδειγμα) Αστέρας Τρίπολης – Ολυμπιακός, κρατάει κάτι από τα παλιά. Είναι η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να ζω σε μια πόλη, που ετοιμάζεται να υποδεχθεί ένα σημαντικό για την τοπική κοινωνία ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Και το απολαμβάνω, γιατί μου θύμισε τις βόλτες που έκανα πιτσιρικάς στις αθηναϊκές συνοικίες των γηπέδων.
Τις τελευταίες ημέρες είδα στις καφετέριες να μιλάνε για τον Τζιμπούρ και τον Μιραλάς, που μπορούν να δουν από κοντά και να αναρωτιούνται αν θα παίξει από την αρχή ο Περόνε. Στη μεγάλη πλατεία εύχονται «να κάνει καλό καιρό» και σκέφτονται τρόπους για το πώς θα βγει η δουλειά. Τα περίπτερα παίρνουν στοκ και έστω με φόβο, ελπίζουν πολλές επισκέψεις αυτή την Κυριακή.
Κατάλαβα, λοιπόν, ότι υπάρχουν ακόμα περιοχές στην Ελλάδα που το γήπεδο δεν σημαίνει μόνο το δίωρο παραμονής μέσα σε αυτό. Δεν έχει χάσει τη μαγεία που κάποτε μας έκανε να ξοδεύουμε ολόκληρη τη μέρα για να τριγυρνάμε στις συνοικίες των γηπέδων. Μάλιστα, η Τρίπολη δεν είναι καν το αντιπροσωπευτικό δείγμα. Διότι η τοπική κοινωνία – για λόγους που ακόμα δεν έχω καταλάβει όσο καλά χρειάζεται για να τους μοιραστώ – δεν στηρίζει την ομάδα.
Υπάρχει κάτι ακόμα που αξίζει για να πέσει το βλέμμα στο επαρχιακό ποδόσφαιρο και το οποίο τελικά είναι πιο αληθινό από όσο πίστευα όταν απλώς το παρατηρούσα από μακριά. Η δυνατότητα που παρέχουν οι περιοχές μακριά από την Αθήνα για τη χαρά του παιχνιδιού. Με λίγα λόγια είναι πιο εύκολο στην επαρχία να παίξεις ποδόσφαιρο. Για αυτό και θα ήταν πιο εύκολο για οποιονδήποτε αποφασίσει να επενδύσει σε μια επαρχιακή ομάδα, στην ουσία να επενδύσει σε αυτό το ταλέντο που υπάρχει σε πλεόνασμα και με υπομονή, να καταφέρει να δημιουργήσει μια ελληνική και άκρως ανταγωνιστική ομάδα.
Μάλιστα, τώρα που το ζω και από κοντά, δυσκολεύομαι πάρα πολύ να καταλάβω για ποιο λόγο υπάρχουν επαρχιακές ομάδες στην Σούπερ λίγκα, που διαθέτουν 15 ξένους ποδοσφαιριστές. Για ποιο λόγο ο Φορτούνης έπρεπε να πάει στην Μπουντεσλίγκα για να γίνει βασικός, ενώ στον Αστέρα δεν ήταν! Και τότε είναι που σκέφτομαι, πόσο καλύτερα θα ήταν ο Τόνι Σαβέβσκι να ήταν «επαρχιώτης»…
Πηγή: theinsiders.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου