Τα αποτελέσματα και οι προκρίσεις έρχονται και
παρέρχονται. Εκείνοι όμως που γράφουν ιστορία είναι όσοι κάνουν
επαναστάσεις, ανατρέποντας τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Γράφει ο
Βασίλης Παπανικολάου.
Και ο «Βάσκος» τα κατάφερε μένοντας πιστός στις θέσεις του όσο κι αν πιέστηκε να ρίξει νερό στο κρασί του
Ο Βαλβέρδε κάποτε θα φύγει από τον Ολυμπιακό. Μπορεί αυτό να γίνει στο τέλος της σεζόν, μπορεί του χρόνου, ίσως και έπειτα από δύο χρόνια. Οποτε όμως κι αν γίνει αυτό, μπορεί να είναι υπερήφανος και απολύτως σίγουρος ότι άφησε ανεξίτηλη την παρουσία του στην ιστορία του συλλόγου. Ξέρω πολύ καλά τι γράφω, αν και πάω κόντρα με τα πιστεύω μου, επειδή δεν συμφωνώ με τις διαχρονικές συγκρίσεις ανάμεσα σε παίκτες ή προπονητές.
Εδώ όμως θα κάνω μια εξαίρεση, διότι η περίπτωση Βαλβέρδε δεν είναι μια οποιαδήποτε περίπτωση προπονητή που αποθεώνεται επειδή «του έκατσε το αποτέλεσμα». Είναι κάτι πολύ περισσότερο και δεν έχει καθόλου να κάνει με την πρόσκαιρη χαρά που έφερε η νίκη του Ολυμπιακού στη Μασσαλία. Αυτή η νίκη είναι απλώς η αφορμή για να γραφτεί η συγκεκριμένη άποψη που καλλιεργείται και ωριμάζει σιγά σιγά σαν το καλό κρασί.
Για να το πω ακριβώς με τον τρόπο που το βλέπω, ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι ο μεγαλύτερος οραματιστής που είχε ποτέ ο Ολυμπιακός στον πάγκο, τουλάχιστον όσα χρόνια παρακολουθεί ποδόσφαιρο η δική μου γενιά. Κι όλοι όσοι βρίσκονται στην ηλικία των 40+ ξέρουν ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί κοντά.
Συνήθως, αποφεύγω να γράφω αποθεωτικά σχόλια για μεμονωμένα πρόσωπα, διότι κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή αργότερα. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η ιστορία δεν χρειάζεται να περιμένει τα επόμενα γεγονότα για να αποφανθεί: ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι ο ηγέτης μιας ποδοσφαιρικής επανάστασης που συντελείται στον Ολυμπιακό. Μια επανάσταση που αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο ο σύλλογος αντιμετωπίζει και ακολουθεί την ευρωπαϊκή πρόοδο στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Αν και αρκετά θεωρητικό, πιστεύω ότι καταλαβαινόμαστε απόλυτα. Ο Ερνέστο ήρθε και πήρε την ομάδα από το χεράκι και της είπε «τέρμα πια στους ήρωες». Στην αρχή, όπως είναι φυσικό, οι περισσότεροι τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία. «Θα σταματήσουμε να παίρνουμε Ζιοβάνι, Ριβάλντο και θα παίρνουμε Φουστέρ;», ήταν η βουβή ερώτηση του πλήθους. Στην πραγματικότητα, ο Βαλβέρδε ποτέ δεν απάντησε κατάμουτρα στη λαϊκή απαίτηση για μεταγραφάρες αεροδρομίου. Ηταν όμως καθαρά αντίθετος σε αυτήν τη λογική και, παρότι οπαδός της «άλλης πλευράς», δεν εναντιώθηκε ποτέ στις βαθιά ριζωμένες ελληνικές συνήθειες.
Δούλεψε όμως σκληρά για να περάσει τη δική του φιλοσοφία. Πάλεψε με συνέπεια για να κάνει πράξη το όραμα που είχε ο Ολυμπιακός όταν τον προσέλαβε ως σύγχρονο και φιλόδοξο προπονητή, ένα όραμα που παραλίγο να ξεχάσει η ίδια η ομάδα που το ζητούσε. Ο «Βάσκος» όμως δεν μετακινήθηκε από τις θέσεις του. Δημιούργησε μια ομάδα με «πολλούς Φουστέρ», παραμερίζοντας με διακριτικότητα τον όποιον Ιμπαγάσα τολμούσε να σκεφτεί ότι είναι ψηλότερα από τους υπόλοιπους. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε μπροστά μας: ο Βαλβέρδε δημιούργησε τον καλύτερο Ολυμπιακό της Ευρώπης και ίσως την καλύτερη ελληνική ομάδα που έχουμε δει στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ποτέ άλλοτε μια ελληνική ομάδα δεν έκανε τέτοιες εντυπωσιακές εμφανίσεις σε διαδοχικά παιχνίδια. Ποτέ δεν είδαμε ελληνική ομάδα να εντυπωσιάζει όχι σε ένα εκτός έδρας ευρωπαϊκό ματς, αλλά σε όλα. Ξαναλέω, δεν μετράω τα αποτελέσματα κι αδιαφορώ αν ο Ολυμπιακός προκριθεί τελικά ή όχι στους «16». Αυτά έρχονται και παρέρχονται. Ο Βαλβέρδε παίρνει το χειροκρότημα και ένα καθολικό standing ovation, επειδή άλλαξε τον τρόπο που θέλουμε στο εξής να βλέπουμε τις ομάδες μας στο εξωτερικό. Αυτά...
Πηγή: Εξέδρα
Ο Βαλβέρδε κάποτε θα φύγει από τον Ολυμπιακό. Μπορεί αυτό να γίνει στο τέλος της σεζόν, μπορεί του χρόνου, ίσως και έπειτα από δύο χρόνια. Οποτε όμως κι αν γίνει αυτό, μπορεί να είναι υπερήφανος και απολύτως σίγουρος ότι άφησε ανεξίτηλη την παρουσία του στην ιστορία του συλλόγου. Ξέρω πολύ καλά τι γράφω, αν και πάω κόντρα με τα πιστεύω μου, επειδή δεν συμφωνώ με τις διαχρονικές συγκρίσεις ανάμεσα σε παίκτες ή προπονητές.
Εδώ όμως θα κάνω μια εξαίρεση, διότι η περίπτωση Βαλβέρδε δεν είναι μια οποιαδήποτε περίπτωση προπονητή που αποθεώνεται επειδή «του έκατσε το αποτέλεσμα». Είναι κάτι πολύ περισσότερο και δεν έχει καθόλου να κάνει με την πρόσκαιρη χαρά που έφερε η νίκη του Ολυμπιακού στη Μασσαλία. Αυτή η νίκη είναι απλώς η αφορμή για να γραφτεί η συγκεκριμένη άποψη που καλλιεργείται και ωριμάζει σιγά σιγά σαν το καλό κρασί.
Για να το πω ακριβώς με τον τρόπο που το βλέπω, ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι ο μεγαλύτερος οραματιστής που είχε ποτέ ο Ολυμπιακός στον πάγκο, τουλάχιστον όσα χρόνια παρακολουθεί ποδόσφαιρο η δική μου γενιά. Κι όλοι όσοι βρίσκονται στην ηλικία των 40+ ξέρουν ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί κοντά.
Συνήθως, αποφεύγω να γράφω αποθεωτικά σχόλια για μεμονωμένα πρόσωπα, διότι κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή αργότερα. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η ιστορία δεν χρειάζεται να περιμένει τα επόμενα γεγονότα για να αποφανθεί: ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι ο ηγέτης μιας ποδοσφαιρικής επανάστασης που συντελείται στον Ολυμπιακό. Μια επανάσταση που αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο ο σύλλογος αντιμετωπίζει και ακολουθεί την ευρωπαϊκή πρόοδο στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Αν και αρκετά θεωρητικό, πιστεύω ότι καταλαβαινόμαστε απόλυτα. Ο Ερνέστο ήρθε και πήρε την ομάδα από το χεράκι και της είπε «τέρμα πια στους ήρωες». Στην αρχή, όπως είναι φυσικό, οι περισσότεροι τον αντιμετώπισαν με δυσπιστία. «Θα σταματήσουμε να παίρνουμε Ζιοβάνι, Ριβάλντο και θα παίρνουμε Φουστέρ;», ήταν η βουβή ερώτηση του πλήθους. Στην πραγματικότητα, ο Βαλβέρδε ποτέ δεν απάντησε κατάμουτρα στη λαϊκή απαίτηση για μεταγραφάρες αεροδρομίου. Ηταν όμως καθαρά αντίθετος σε αυτήν τη λογική και, παρότι οπαδός της «άλλης πλευράς», δεν εναντιώθηκε ποτέ στις βαθιά ριζωμένες ελληνικές συνήθειες.
Δούλεψε όμως σκληρά για να περάσει τη δική του φιλοσοφία. Πάλεψε με συνέπεια για να κάνει πράξη το όραμα που είχε ο Ολυμπιακός όταν τον προσέλαβε ως σύγχρονο και φιλόδοξο προπονητή, ένα όραμα που παραλίγο να ξεχάσει η ίδια η ομάδα που το ζητούσε. Ο «Βάσκος» όμως δεν μετακινήθηκε από τις θέσεις του. Δημιούργησε μια ομάδα με «πολλούς Φουστέρ», παραμερίζοντας με διακριτικότητα τον όποιον Ιμπαγάσα τολμούσε να σκεφτεί ότι είναι ψηλότερα από τους υπόλοιπους. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε μπροστά μας: ο Βαλβέρδε δημιούργησε τον καλύτερο Ολυμπιακό της Ευρώπης και ίσως την καλύτερη ελληνική ομάδα που έχουμε δει στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ποτέ άλλοτε μια ελληνική ομάδα δεν έκανε τέτοιες εντυπωσιακές εμφανίσεις σε διαδοχικά παιχνίδια. Ποτέ δεν είδαμε ελληνική ομάδα να εντυπωσιάζει όχι σε ένα εκτός έδρας ευρωπαϊκό ματς, αλλά σε όλα. Ξαναλέω, δεν μετράω τα αποτελέσματα κι αδιαφορώ αν ο Ολυμπιακός προκριθεί τελικά ή όχι στους «16». Αυτά έρχονται και παρέρχονται. Ο Βαλβέρδε παίρνει το χειροκρότημα και ένα καθολικό standing ovation, επειδή άλλαξε τον τρόπο που θέλουμε στο εξής να βλέπουμε τις ομάδες μας στο εξωτερικό. Αυτά...
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου