Ναι ρε, ΠΑΟΚ. Τόσο απλά. Κόντρα σε κάθε έννοια
ποδοσφαιρικής λογικής ο Δικέφαλος του Βορρά πέτυχε μεσοβδόμαδα το…
ακατόρθωτο. Για μια ακόμη φορά.
Γράφει ο Δημήτρης Τσιρτσώνης...
Οποιος είδε το ματς κόντρα στη φορμαρισμένη Τότεναμ (και δεν ζαλίστηκε από την τηλεοπτική μετάδοση που σε έκανε να πιστεύεις πως η κάμερα ήταν καρφωμένη κάπου στην οροφή) και πει πως πίστευε εκεί στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου ότι οι 10 του Μπόλονι θα άντεχαν μέχρι το τέλος… να μας δείξει το κουπόνι του
Τώρα που… δεν έγινε, μπορούμε νομίζω να αποτινάξουμε από πάνω μας το μανδύα του politically correct και επιτέλους να το ομολογήσουμε. Αν ο Παναθηναϊκός περνούσε (και) από το Βικελίδης με νίκη, θα είχε ένα (αν όχι συντριπτικό) εξαιρετικά μεγάλο προβάδισμα να είναι εκείνος που θα πανηγυρίσει τον Μάιο τον τίτλο. Στην πράξη, μεγαλύτερο από το +5 έναντι του βασικού του ανταγωνιστή, Ολυμπιακού. Θα είχε περάσει αλώβητος από Θεσσαλονίκη, Καραϊσκάκη, Περιστέρι και Ξάνθη και επιπλέον –εξίσου σημαντικό– θα εξέπεμπε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα πως απλώς… δεν χάνει.
Για το καλό όλων όσων αγαπούμε τις έντονες συγκινήσεις, ο Αρης αιχμαλώτισε το Τριφύλλι, κερδίζοντας –σόρι για την παραδοξολογία– πριν ακόμα πετύχει το πρώτο του γκολ. Εχω την αίσθηση πως ο Παναθηναϊκός στην πραγματικότητα ουδέποτε συνήλθε από το σοκ που ένιωσε στο πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα βλέποντας την ομάδα που την προηγούμενη εβδομάδα παρέπαιε στη Νέα Σμύρνη να μασάει σίδερα και να του κάνει τη μία φάση μετά την άλλη. Δεν είναι soft ομάδα ο Παναθηναϊκός. Ο Αρης όμως με την αγωνιστικότητά του και την ευφυή τακτική του Πρόμπιερζ έκανε το φαντεζί παιχνίδι του Κουίνσι και του Λέτο να μοιάζει φλύαρο. Κάπως σαν γροθιές στον αέρα.
Στην πραγματικότητα, μία μόνο απορία μπορεί να έχει κανείς μετά το 3-1 του Βικελίδης. Πού ήταν όλον αυτόν τον καιρό, αυτός ο Φατί, αυτός ο Ουμπίντες και αυτός ο Τόχα… Αντίστοιχες απορίες θα δικαιούταν να έχει και κάποιος σε σχέση με τους διαιτητές της αγωνιστικής, μόνο αν ήταν πολύ αφελής. Παππάς και Αμπάρκιολης δεν είναι η πρώτη φορά που προκαλούν με τα σφυρίγματά τους. Ας είμαστε καλοπροαίρετοι (παρότι είναι προφανώς κακό σημάδι για… την ησυχία μας ότι τρεις τουλάχιστον ομάδες –ΑΕΚ, Εργοτέλης, Παναιτωλικός– βράζουν κατά των αρχόντων με τα μαύρα) αλλά είναι να απορείς που κάποιοι επιμένουν να μη βλέπουν το ταβάνι ορισμένων…
Κατά τα λοιπά όλα έμοιαζαν προβλέψιμα. Η ΑΕΚ πήρε μία αγχωτική μα δίκαιη νίκη επί της Κέρκυρας (η πρώτη ήττα για τον Γκράθια, είτε στον πάγκο των Φαιάκων είτε σε εκείνον του –προσωρινά μόνο Ευρωπαίου– Ολυμπιακού Βόλου). Ο σωματικά και ψυχολογικά εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια της Τετάρτης ΠΑΟΚ σκόνταψε για μια ακόμη φορά στα Γιάννινα (που με τον Αγγελο Αναστασιάδη πλέον στον πάγκο ανεβαίνουν επίπεδο, θυμηθείτε το) ενώ ο Ολυμπιακός, που για μια ακόμα φορά πριν από ένα ευρωπαϊκό ραντεβού του, ήταν από μέτριος μέχρι κακός, εξαργύρωσε την αύρα του «Γ.Καραϊσκάκης» και της μεγάλης ομάδας (αφήνοντας τον Παναιτωλικό με την αμφίβολη ευτυχία των καλών εντυπώσεων).
Ο Λεβαδειακός μοιράστηκε βαθμούς και ικανοποίηση με τον Πανιώνιο (σε ένα ματς όπου το μόνο που αξίζει να θυμάται κανείς είναι το κοστούμι του Ακη Μάντζιου) κι η Ξάνθη επιβεβαίωσε (ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους έξι εν Ελλάδι θαυμαστές του Αρσέν Βενγκέρ) με την εμφάνισή της στο κρύο Καυτανζόγλειο πως είναι φέτος η Αρσεναλ της Ελλάδας –που κάποτε την έλεγαν boring.
Είναι όμορφο να βλέπεις την εξέδρα στο Βικελίδης να βράζει μα να μην παρεκτρέπεται ούτε λεπτό. Είναι όμορφο να βλέπεις τον Μανώλη Σκούφαλη στην επιστροφή του στους αγωνιστικούς χώρους να είναι και να φαίνεται συγκινημένος μιλώντας στις κάμερες. Είναι όμορφο να βλέπεις Πουλίδο (του Αστέρα Τρίπολης) και Χόρχε Λόπεθ (του ΟΦΗ) που πριν από δύο χρόνια αγωνίζονταν παρέα στη Σαραγόσα να φεύγουν αγκαλιασμένοι από το «Γεντί Κουλέ». Είναι ακόμα όμορφο να σκέφτεσαι πώς ο Λέτο και η παρέα του θα απαντήσουν στο «πρώτο αίμα». Οσο κι αν υποπτεύομαι ότι μία παρέα γνωστών-αγνώστων έχει ήδη κατά νου να κάνει στη συνέχεια το όμορφο αυτό παιχνίδι πόλεμο (και δη βρόμικο) προτιμώ να ελπίζω…
Ο Ολυμπιακός παίζει αύριο το ευρωπαϊκό του… αύριο μία ζαριά. Το τι θα σημάνει για την εντός συνόρων πορεία του, να του κάτσει μια νίκη επί κάποιας Αρσεναλ, μένει να φανεί στην πορεία. Σε κάθε περίπτωση υποψιάζομαι πως μεσοβδόμαδα στη Νέα Σμύρνη –όπου ως τώρα αγνοούν το χρώμα του κατοστάευρου– θα εμφανιστούν ξαφνικά χρήματα…
Πηγή: Εξέδρα
Οποιος είδε το ματς κόντρα στη φορμαρισμένη Τότεναμ (και δεν ζαλίστηκε από την τηλεοπτική μετάδοση που σε έκανε να πιστεύεις πως η κάμερα ήταν καρφωμένη κάπου στην οροφή) και πει πως πίστευε εκεί στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου ότι οι 10 του Μπόλονι θα άντεχαν μέχρι το τέλος… να μας δείξει το κουπόνι του
Τώρα που… δεν έγινε, μπορούμε νομίζω να αποτινάξουμε από πάνω μας το μανδύα του politically correct και επιτέλους να το ομολογήσουμε. Αν ο Παναθηναϊκός περνούσε (και) από το Βικελίδης με νίκη, θα είχε ένα (αν όχι συντριπτικό) εξαιρετικά μεγάλο προβάδισμα να είναι εκείνος που θα πανηγυρίσει τον Μάιο τον τίτλο. Στην πράξη, μεγαλύτερο από το +5 έναντι του βασικού του ανταγωνιστή, Ολυμπιακού. Θα είχε περάσει αλώβητος από Θεσσαλονίκη, Καραϊσκάκη, Περιστέρι και Ξάνθη και επιπλέον –εξίσου σημαντικό– θα εξέπεμπε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα πως απλώς… δεν χάνει.
Για το καλό όλων όσων αγαπούμε τις έντονες συγκινήσεις, ο Αρης αιχμαλώτισε το Τριφύλλι, κερδίζοντας –σόρι για την παραδοξολογία– πριν ακόμα πετύχει το πρώτο του γκολ. Εχω την αίσθηση πως ο Παναθηναϊκός στην πραγματικότητα ουδέποτε συνήλθε από το σοκ που ένιωσε στο πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα βλέποντας την ομάδα που την προηγούμενη εβδομάδα παρέπαιε στη Νέα Σμύρνη να μασάει σίδερα και να του κάνει τη μία φάση μετά την άλλη. Δεν είναι soft ομάδα ο Παναθηναϊκός. Ο Αρης όμως με την αγωνιστικότητά του και την ευφυή τακτική του Πρόμπιερζ έκανε το φαντεζί παιχνίδι του Κουίνσι και του Λέτο να μοιάζει φλύαρο. Κάπως σαν γροθιές στον αέρα.
Στην πραγματικότητα, μία μόνο απορία μπορεί να έχει κανείς μετά το 3-1 του Βικελίδης. Πού ήταν όλον αυτόν τον καιρό, αυτός ο Φατί, αυτός ο Ουμπίντες και αυτός ο Τόχα… Αντίστοιχες απορίες θα δικαιούταν να έχει και κάποιος σε σχέση με τους διαιτητές της αγωνιστικής, μόνο αν ήταν πολύ αφελής. Παππάς και Αμπάρκιολης δεν είναι η πρώτη φορά που προκαλούν με τα σφυρίγματά τους. Ας είμαστε καλοπροαίρετοι (παρότι είναι προφανώς κακό σημάδι για… την ησυχία μας ότι τρεις τουλάχιστον ομάδες –ΑΕΚ, Εργοτέλης, Παναιτωλικός– βράζουν κατά των αρχόντων με τα μαύρα) αλλά είναι να απορείς που κάποιοι επιμένουν να μη βλέπουν το ταβάνι ορισμένων…
Κατά τα λοιπά όλα έμοιαζαν προβλέψιμα. Η ΑΕΚ πήρε μία αγχωτική μα δίκαιη νίκη επί της Κέρκυρας (η πρώτη ήττα για τον Γκράθια, είτε στον πάγκο των Φαιάκων είτε σε εκείνον του –προσωρινά μόνο Ευρωπαίου– Ολυμπιακού Βόλου). Ο σωματικά και ψυχολογικά εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια της Τετάρτης ΠΑΟΚ σκόνταψε για μια ακόμη φορά στα Γιάννινα (που με τον Αγγελο Αναστασιάδη πλέον στον πάγκο ανεβαίνουν επίπεδο, θυμηθείτε το) ενώ ο Ολυμπιακός, που για μια ακόμα φορά πριν από ένα ευρωπαϊκό ραντεβού του, ήταν από μέτριος μέχρι κακός, εξαργύρωσε την αύρα του «Γ.Καραϊσκάκης» και της μεγάλης ομάδας (αφήνοντας τον Παναιτωλικό με την αμφίβολη ευτυχία των καλών εντυπώσεων).
Ο Λεβαδειακός μοιράστηκε βαθμούς και ικανοποίηση με τον Πανιώνιο (σε ένα ματς όπου το μόνο που αξίζει να θυμάται κανείς είναι το κοστούμι του Ακη Μάντζιου) κι η Ξάνθη επιβεβαίωσε (ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους έξι εν Ελλάδι θαυμαστές του Αρσέν Βενγκέρ) με την εμφάνισή της στο κρύο Καυτανζόγλειο πως είναι φέτος η Αρσεναλ της Ελλάδας –που κάποτε την έλεγαν boring.
Είναι όμορφο να βλέπεις την εξέδρα στο Βικελίδης να βράζει μα να μην παρεκτρέπεται ούτε λεπτό. Είναι όμορφο να βλέπεις τον Μανώλη Σκούφαλη στην επιστροφή του στους αγωνιστικούς χώρους να είναι και να φαίνεται συγκινημένος μιλώντας στις κάμερες. Είναι όμορφο να βλέπεις Πουλίδο (του Αστέρα Τρίπολης) και Χόρχε Λόπεθ (του ΟΦΗ) που πριν από δύο χρόνια αγωνίζονταν παρέα στη Σαραγόσα να φεύγουν αγκαλιασμένοι από το «Γεντί Κουλέ». Είναι ακόμα όμορφο να σκέφτεσαι πώς ο Λέτο και η παρέα του θα απαντήσουν στο «πρώτο αίμα». Οσο κι αν υποπτεύομαι ότι μία παρέα γνωστών-αγνώστων έχει ήδη κατά νου να κάνει στη συνέχεια το όμορφο αυτό παιχνίδι πόλεμο (και δη βρόμικο) προτιμώ να ελπίζω…
Ο Ολυμπιακός παίζει αύριο το ευρωπαϊκό του… αύριο μία ζαριά. Το τι θα σημάνει για την εντός συνόρων πορεία του, να του κάτσει μια νίκη επί κάποιας Αρσεναλ, μένει να φανεί στην πορεία. Σε κάθε περίπτωση υποψιάζομαι πως μεσοβδόμαδα στη Νέα Σμύρνη –όπου ως τώρα αγνοούν το χρώμα του κατοστάευρου– θα εμφανιστούν ξαφνικά χρήματα…
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου