Σόρι αν γίνομαι ιερόσυλος, μα είναι ποτέ δυνατόν
στα διεθνή ποδοσφαιρικά χρηματιστήρια αυτό το γατάκι, ο Τσάμπερλειν της
Αρσεναλ να αποτιμάται όσο… τρεις Βιεϊρίνια; Γράφει ο Τάκης Τσιρτσώνης.
Είναι δυνατόν το στειλιάρι Βερμάελεν να κοστίζει περισσότερα από τον
Αβραάμ Παπαδόπουλο, ο οποίος είναι τουλάχιστον δύο κλάσεις καλύτερός
του;
Ή μήπως υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο Κυριακίδης του Λεβαδειακού ή ο Ζαχαρίας Καβουσάκης του Εργοτέλη δεν είναι αξιότεροι να φορέσουν τα γάντια του τρίτου τερματοφύλακα των κάποτε Κανονιέρηδων αντί του ανεκδιήγητου τύπου που έκατσε κάτω από τα γκολπόστ προχτές στο Καραϊσκάκη;
Θυμάμαι την έκπληξη με την οποία είχαν υποδεχθεί τα καφενεία της επικράτειας την ανάδειξη του Φάνη Γκέκα στην κορυφή των σκόρερ της Μπουντεσλίγκα (μα ο Φάνης; Που έπαιζε στην Καλλιθέα;) ή τη διαχρονική γκρίνια των «ερυθρόλευκων» οπαδών «πού πάμε με Νταμπίζα και Ανατολάκη», με τον πρώτο εξ αυτών να κάνει δέκα χρόνια καριέρα στην Αγγλία.
Δεν θυμάμαι πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που είδα –αν δεν κάνω λάθος σε ματς του Εθνικού Νέας Μάκρης– ποδοσφαιριστή να τα… χάνει τόσο πολύ και τόσο ολοφάνερα όσο ο μαύρος Ελβετός Τζουρού σε μια φάση στην οποία στρώνει την μπάλα στον Μανιάτη μέσα στη μεγάλη περιοχή. Κι όμως: αυτός ο παίκτης ο οποίος αποκτήθηκε από την Αρσεναλ το 2004 αποτιμάται κάπου κοντά στα 7 εκατ. λίρες! Με την ίδια ακριβώς λογική ο τρίτος σε αξία επιθετικός της εκ των ουραγών της Πρέμιερσιπ Μπλάκμπερν Ματ Ντάρμπισιρ στοίχισε στον Ολυμπιακό κοντά στα 4 εκατ. ευρώ πριν από δυο χρόνια.
Τι θέλω να πω με όλα τα παραπάνω; Κάτι απλό: Πως όλο αυτό το σύστημα που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ευρωπαϊκό χρηματιστήριο ποδοσφαιρικών αξιών είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό μια φούσκα. Ενα πληθωριστικό λούνα παρκ, με πρωταγωνιστές μάνατζερ, προπονητές μεγάλων κλαμπ – που έχουν συναίσθηση ότι αν κολλήσουν σε οποιονδήποτε π.χ. Νέμεθ τη σφραγίδα μιας Λίβερπουλ η (φαινομενική) αξία του θα πολλαπλασιαστεί. Προφανώς και δεν υπάρχει μία τιμή για κάθε παίκτη και για όλες τις αγορές.
Ο Καστίγιο σε τιμές… Αχμέτοφ μπορεί να κάνει 15 εκατ. ευρώ και ο Ντιόγκο από τη Β’ Εθνική της Βραζιλίας δέκα. Αν όμως κάτι μας δείχνει η φετινή επιτυχία του ΑΠΟΕΛ (που με τους «ξοφλημένους» Μπίδη, Χιώτη, Πουρσαϊτίδη κ.λπ. άφησε πίσω του Ζενίτ, Σαχτάρ και Πόρτο) ή η προπέρσινη της Ανόρθωσης, ή ακόμα και το διπλό χτύπημα της Μακάμπι επί των –πολύ ακριβότερων– Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού δύο καλοκαίρια στη σειρά, είναι το εξής: Ολη αυτή η κουβέντα περί μπάτζετ που παίζουν μπάλα και αυταπόδεικτων ποδοσφαιρικών αξιών που μένει να αποκαλυφθούν στο χορτάρι είναι μπλόφα – εξαιρουμένων 20, 30, άντε 40 ποδοσφαιρικών αστεριών πρώτης γραμμής που στ’ αλήθεια μπορούν μόνοι τους να κάνουν τη διαφορά σε ένα παιχνίδι.
Εχω συναίσθηση πως μπορεί να ακούγομαι το ίδιο γραφικός με εκείνον που υποστηρίζει ότι η Αντα που τραγουδά στη Νέα Ιωνία και η Τζένη που τραγουδά στην Καισαριανή έχουν καλύτερη φωνή από την Χ ή Ψ φίρμα της πίστας. Μόνο που στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι μετρήσιμα και πολύ λιγότερο υποκειμενικά. Είναι έντεκα από τη μία και έντεκα από την άλλη – και το τελικό αποτέλεσμα γράφεται στο φωτεινό πίνακα.
Εχουμε καλύτερες ομάδες και καλύτερους παίκτες απ’ όσο γενικώς πιστεύουμε. Απλώς δεν το πιστεύουμε. Δεν έχω άλλο τρόπο να εξηγήσω πώς ο Κοστάνσο έχει το ακριβότερο συμβόλαιο τερματοφύλακα στη Σούπερ Λίγκα…
Πηγή: Εξέδρα
Ή μήπως υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο Κυριακίδης του Λεβαδειακού ή ο Ζαχαρίας Καβουσάκης του Εργοτέλη δεν είναι αξιότεροι να φορέσουν τα γάντια του τρίτου τερματοφύλακα των κάποτε Κανονιέρηδων αντί του ανεκδιήγητου τύπου που έκατσε κάτω από τα γκολπόστ προχτές στο Καραϊσκάκη;
Θυμάμαι την έκπληξη με την οποία είχαν υποδεχθεί τα καφενεία της επικράτειας την ανάδειξη του Φάνη Γκέκα στην κορυφή των σκόρερ της Μπουντεσλίγκα (μα ο Φάνης; Που έπαιζε στην Καλλιθέα;) ή τη διαχρονική γκρίνια των «ερυθρόλευκων» οπαδών «πού πάμε με Νταμπίζα και Ανατολάκη», με τον πρώτο εξ αυτών να κάνει δέκα χρόνια καριέρα στην Αγγλία.
Δεν θυμάμαι πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που είδα –αν δεν κάνω λάθος σε ματς του Εθνικού Νέας Μάκρης– ποδοσφαιριστή να τα… χάνει τόσο πολύ και τόσο ολοφάνερα όσο ο μαύρος Ελβετός Τζουρού σε μια φάση στην οποία στρώνει την μπάλα στον Μανιάτη μέσα στη μεγάλη περιοχή. Κι όμως: αυτός ο παίκτης ο οποίος αποκτήθηκε από την Αρσεναλ το 2004 αποτιμάται κάπου κοντά στα 7 εκατ. λίρες! Με την ίδια ακριβώς λογική ο τρίτος σε αξία επιθετικός της εκ των ουραγών της Πρέμιερσιπ Μπλάκμπερν Ματ Ντάρμπισιρ στοίχισε στον Ολυμπιακό κοντά στα 4 εκατ. ευρώ πριν από δυο χρόνια.
Τι θέλω να πω με όλα τα παραπάνω; Κάτι απλό: Πως όλο αυτό το σύστημα που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ευρωπαϊκό χρηματιστήριο ποδοσφαιρικών αξιών είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό μια φούσκα. Ενα πληθωριστικό λούνα παρκ, με πρωταγωνιστές μάνατζερ, προπονητές μεγάλων κλαμπ – που έχουν συναίσθηση ότι αν κολλήσουν σε οποιονδήποτε π.χ. Νέμεθ τη σφραγίδα μιας Λίβερπουλ η (φαινομενική) αξία του θα πολλαπλασιαστεί. Προφανώς και δεν υπάρχει μία τιμή για κάθε παίκτη και για όλες τις αγορές.
Ο Καστίγιο σε τιμές… Αχμέτοφ μπορεί να κάνει 15 εκατ. ευρώ και ο Ντιόγκο από τη Β’ Εθνική της Βραζιλίας δέκα. Αν όμως κάτι μας δείχνει η φετινή επιτυχία του ΑΠΟΕΛ (που με τους «ξοφλημένους» Μπίδη, Χιώτη, Πουρσαϊτίδη κ.λπ. άφησε πίσω του Ζενίτ, Σαχτάρ και Πόρτο) ή η προπέρσινη της Ανόρθωσης, ή ακόμα και το διπλό χτύπημα της Μακάμπι επί των –πολύ ακριβότερων– Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού δύο καλοκαίρια στη σειρά, είναι το εξής: Ολη αυτή η κουβέντα περί μπάτζετ που παίζουν μπάλα και αυταπόδεικτων ποδοσφαιρικών αξιών που μένει να αποκαλυφθούν στο χορτάρι είναι μπλόφα – εξαιρουμένων 20, 30, άντε 40 ποδοσφαιρικών αστεριών πρώτης γραμμής που στ’ αλήθεια μπορούν μόνοι τους να κάνουν τη διαφορά σε ένα παιχνίδι.
Εχω συναίσθηση πως μπορεί να ακούγομαι το ίδιο γραφικός με εκείνον που υποστηρίζει ότι η Αντα που τραγουδά στη Νέα Ιωνία και η Τζένη που τραγουδά στην Καισαριανή έχουν καλύτερη φωνή από την Χ ή Ψ φίρμα της πίστας. Μόνο που στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι μετρήσιμα και πολύ λιγότερο υποκειμενικά. Είναι έντεκα από τη μία και έντεκα από την άλλη – και το τελικό αποτέλεσμα γράφεται στο φωτεινό πίνακα.
Εχουμε καλύτερες ομάδες και καλύτερους παίκτες απ’ όσο γενικώς πιστεύουμε. Απλώς δεν το πιστεύουμε. Δεν έχω άλλο τρόπο να εξηγήσω πώς ο Κοστάνσο έχει το ακριβότερο συμβόλαιο τερματοφύλακα στη Σούπερ Λίγκα…
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου