Σάμι Ετό, το να είσαι φιλοχρήματος και να
προσκυνάς το δολάριο, είναι δικό σου θέμα και δεν μας πέφτει λόγος.
Μπορεί να πέρασες από σπουδαίες ομάδες, να έβγαλες χρήμα με τη σέσουλα,
να κόντεψες να χαλάσεις τη μεταγραφή σου στην Ίντερ για μερικές
εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, αλλά τα κατάλοιπα των φτωχών παιδικών σου
χρόνων στο Καμερούν προφανώς δεν ξεχνιούνται. Το Fight Club σχολιάζει...
Θυμόμαστε καλά ότι κάποτε είχες σκάσει στη Κουρούφτσι, Μπουνιοτκόρ,
ούτε θυμάμαι πώς λεγόταν τότε πριν αλλάξει όνομα, για να σκορπίσεις
ελπίδες ότι μπορεί και να σε πάρουν, πριν πάει ο Ριβάλντο, ο Σκολάρι και
τ’ άλλα παιδιά. Και μόνο για την εμφάνισή σου εκεί, είχες πάρει πολλά
λεφτά - κάτι σαν μοντέλο που κάνει αρπαχτή στην επαρχία, αν και
«μοντέλο» δεν θα σε έλεγε ούτε ο Στίβι Γουόντερ...
Μαγκιά σου και μπράβο σου Σάμι που αποφάσισες να παρατήσεις τα ποδοσφαιρικά σου όνειρα και τις προοπτικές σου σαν ποδοσφαιριστής, να αποχαιρετίσεις το «κανονικό ποδόσφαιρο» και το Καμπιονάτο, για να κονομήσεις. Να πας στην Ανζί και να γίνεις ένα σπάνιο και πανάκριβο είδος στη «Κιβωτό του Κερίμοφ», μαζί με τον εξωτικό Τζούτζακ, τον Ρομπέρτο Κάρλος και τους υπόλοιπους. Να παίζεις ένα 90λεπτο, μετά να καβαλάς το τζετ του Προέδρου και να πετάγεσαι για καφέ και ψώνια στο Παρίσι. Ωραία ζωή είναι αυτή, απ’ τη στιγμή που σου έχει τελειώσει - προφανώς - ο πρωταθλητισμός, το Champions League, ο ανταγωνισμός σε υψηλό επίπεδο, η αδρεναλίνη του να παίζεις και να νικάς μεγάλους αντιπάλους, η χαρά του να σκοράρεις απέναντι σε σκληροτράχηλες άμυνες και σπουδαίους γκολκίπερ.
Και είμαι σίγουρος ότι σε έχουν πάρει τηλέφωνο ένα σωρό ποδοσφαιριστές - όπως αποκάλυψες, χωρίς να δώσεις ονόματα - για να σε ρωτήσουν πώς είναι τα πράγματα εκεί, αν παλεύεται η ζωή και ο καιρός κι αν μπορείς να τους κάνεις ένα κονέ να κονομήσουν κι αυτοί. Υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές που βγάζουν λίγα και θέλουν πολλά ή βγάζουν πολλά και θέλουν περισσότερα. Αλλά το να μιλάς σε πρώτο ενικό, να λες «δεν είναι αδύνατον να πάρουμε τον Μέσι» ή να «διαλέγεις» - πλην του Μέσι - τον Τσάβι, τον Ινιέστα και τον Ροναλντίνιο, αν μπορούσες να επιλέξεις ποιους θα φέρεις στην Ανζί, είναι too much...
Κυρίως διότι υπάρχουν ακόμα ποδοσφαιριστές που δεν προσκυνούν το δολάριο, το ευρώ ή το ρούβλι. Που προτιμούν να χαίρονται το αληθινό ποδόσφαιρο, ακόμα κι αν δεν βγάζουν όσα λεφτά θα έβγαζαν αλλού. Που παίρνουν ζωή από το χειροκρότημα και τις επευφημίες της εξέδρας κι όχι κοιτάζοντας το βιβλιάριο τραπέζης ή κάνοντας βουτιά στα χαρτονομίσματα σαν τον Σκρουτζ. Που αν αποφασίσουν ποτέ να πάνε κάπου αλλού, θα το κάνουν με γνώμονα όχι μόνο τα λεφτά αλλά και την ανταγωνιστικότητα, το επίπεδο της ομάδας αλλά και της χώρας που θα πάνε, τη δυνατότητα να κερδίσουν τίτλους, να διατηρήσουν ή να δυναμώσουν την μετοχή τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.
Οπότε κάτσε εσύ εκεί που είσαι και περνάς καλά, κάνε τα κονέ σε όσους σε παίρνουν τηλέφωνο και σου ζητάνε να μεσολαβήσεις κι άσε τους «κανονικούς ποδοσφαιριστές» ήσυχους. Ήσουν κι εσύ ένας απ’ αυτούς, μην προσπαθείς να τους κάνεις ό,τι έχεις γίνει τώρα...
ΠΗΓΗ: sport-fm.gr
Μαγκιά σου και μπράβο σου Σάμι που αποφάσισες να παρατήσεις τα ποδοσφαιρικά σου όνειρα και τις προοπτικές σου σαν ποδοσφαιριστής, να αποχαιρετίσεις το «κανονικό ποδόσφαιρο» και το Καμπιονάτο, για να κονομήσεις. Να πας στην Ανζί και να γίνεις ένα σπάνιο και πανάκριβο είδος στη «Κιβωτό του Κερίμοφ», μαζί με τον εξωτικό Τζούτζακ, τον Ρομπέρτο Κάρλος και τους υπόλοιπους. Να παίζεις ένα 90λεπτο, μετά να καβαλάς το τζετ του Προέδρου και να πετάγεσαι για καφέ και ψώνια στο Παρίσι. Ωραία ζωή είναι αυτή, απ’ τη στιγμή που σου έχει τελειώσει - προφανώς - ο πρωταθλητισμός, το Champions League, ο ανταγωνισμός σε υψηλό επίπεδο, η αδρεναλίνη του να παίζεις και να νικάς μεγάλους αντιπάλους, η χαρά του να σκοράρεις απέναντι σε σκληροτράχηλες άμυνες και σπουδαίους γκολκίπερ.
Και είμαι σίγουρος ότι σε έχουν πάρει τηλέφωνο ένα σωρό ποδοσφαιριστές - όπως αποκάλυψες, χωρίς να δώσεις ονόματα - για να σε ρωτήσουν πώς είναι τα πράγματα εκεί, αν παλεύεται η ζωή και ο καιρός κι αν μπορείς να τους κάνεις ένα κονέ να κονομήσουν κι αυτοί. Υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές που βγάζουν λίγα και θέλουν πολλά ή βγάζουν πολλά και θέλουν περισσότερα. Αλλά το να μιλάς σε πρώτο ενικό, να λες «δεν είναι αδύνατον να πάρουμε τον Μέσι» ή να «διαλέγεις» - πλην του Μέσι - τον Τσάβι, τον Ινιέστα και τον Ροναλντίνιο, αν μπορούσες να επιλέξεις ποιους θα φέρεις στην Ανζί, είναι too much...
Κυρίως διότι υπάρχουν ακόμα ποδοσφαιριστές που δεν προσκυνούν το δολάριο, το ευρώ ή το ρούβλι. Που προτιμούν να χαίρονται το αληθινό ποδόσφαιρο, ακόμα κι αν δεν βγάζουν όσα λεφτά θα έβγαζαν αλλού. Που παίρνουν ζωή από το χειροκρότημα και τις επευφημίες της εξέδρας κι όχι κοιτάζοντας το βιβλιάριο τραπέζης ή κάνοντας βουτιά στα χαρτονομίσματα σαν τον Σκρουτζ. Που αν αποφασίσουν ποτέ να πάνε κάπου αλλού, θα το κάνουν με γνώμονα όχι μόνο τα λεφτά αλλά και την ανταγωνιστικότητα, το επίπεδο της ομάδας αλλά και της χώρας που θα πάνε, τη δυνατότητα να κερδίσουν τίτλους, να διατηρήσουν ή να δυναμώσουν την μετοχή τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.
Οπότε κάτσε εσύ εκεί που είσαι και περνάς καλά, κάνε τα κονέ σε όσους σε παίρνουν τηλέφωνο και σου ζητάνε να μεσολαβήσεις κι άσε τους «κανονικούς ποδοσφαιριστές» ήσυχους. Ήσουν κι εσύ ένας απ’ αυτούς, μην προσπαθείς να τους κάνεις ό,τι έχεις γίνει τώρα...
ΠΗΓΗ: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου