Το όνειρο του κάθε οπαδού που ζει και αναπνέει για τις ποδοσφαιρικές
επιδόσεις του αγαπημένου του συλλόγου συνοψίζεται στο σύνθημα που
ακούγεται στη Θεσσαλονίκη κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ παλεύει για την πρόκριση
στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας...
Το όνομα του γηπέδου στο τραγουδάκι «τι ωραία που θα τεντώνει μες την Τούμπα το σεντόνι» μπορεί να αλλάζει, όμως η λαχτάρα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης είναι κοινή όχι μόνο για όσους έχουν συνδέσει τις Κυριακές τους με την εξέδρα αλλά και –κυρίως– για όσους διαχειρίζονται τις τύχες των ομάδων καθώς το επίθετο «χρυσοφόρος» έχει συνδεθεί άρρηκτα με τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Αναμετρήσεις γεμάτες αγωνία, αστέρια που τα πόδια τους αποτιμώνται σε χρυσάφι και πάνω απ’ όλα τηλεοπτικά έσοδα εκατομμυρίων ευρώ έχουν κάνει τη λίγκα των πρωταθλητών ένα από τα κορυφαία θεάματα του πλανήτη. Είναι, όμως, τα κέρδη ίδια για όλους όσοι καταφέρνουν να διακριθούν ή μήπως υπάρχει κάποια κρυμμένη πικρή αλήθεια στη φράση των σχολιαστών πως το όνομα μιας μικρής ομάδας προστέθηκε στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Μήπως, τελικά, τα λεφτά πάνε στα λεφτά ή κατά την διαδεδομένη λαϊκή ρήση τα μεταξωτά εσώρουχα θέλουν και επιδέξιους πισινούς;
Αρκεί κανείς να εξετάσει τι απέγιναν οι σύλλογοι που κατάφεραν να κουνήσουν το σεντόνι, να υποδεχτούν στα ταπεινά τους γήπεδα τους Μπλαουγκράνα ή τους Γερμανούς της Μπάγερν, για να πιστέψει όχι απλώς τα παραπάνω, αλλά και πως πίσω από τους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ υπάρχει μια κατάρα που οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες στη χρεοκοπία όσους τολμήσουν να απλώσουν τα πόδια τους έξω από το πάπλωμά τους.
Από το 1992 μέχρι τις μέρες μας δεν ήταν λίγοι οι μικροί σύλλογοι της Ευρώπης που στις σελίδες της ιστορίας τους γράφουν πως κάποτε οι εκπρόσωποί τους κάθισαν δίπλα σε εκείνους της Μίλαν περιμένοντας την ετυμηγορία της κληρωτίδας του Μονακό. Από την ελβετική Θουν και την ολλανδική Βίλεμ έως τους Πορτογάλους της Μποαβίστα και την αγγλική Λιντς, οι εκπλήξεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως οι παραπάνω ομάδες έχουν ένα ακόμη κοινό. Την κατάρρευση αμέσως μετά την ονειρεμένη χρονιά της Ευρώπης.
Οι φανατικοί του ποδοσφαίρου σίγουρα θυμούνται πως τη σεζόν 2000-01 μια ομάδα από το δυτικό Γιορκσάιρ, η Λιντς, κατάφερε να φτάσει μέχρι και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Η συνέχεια μύριζε έντονα θριάμβους και την καθιέρωση – ή επιστροφή κατά άλλους– της Λιντς στην ελίτ. Οι ακριβές μεταγραφές, όμως, όπως εκείνη του Ρίο Φέρντιναντ ώστε η ομάδα να είναι αντάξια των αντιπάλων της, δεν άργησαν να τη φέρουν κοντά στη χρεοκοπία, μιας και τα λεφτά που ξοδεύονταν σαν στραγάλια δεν υπήρχαν στα ταμεία αλλά στο μυαλό όσων υπολόγιζαν στη συνέχεια στους χρυσοφόρους ομίλους.
Η κατάρα του Τσάμπιονς Λιγκ δεν περιορίστηκε εντός αγγλικών συνόρων αλλά ταξίδεψε και στη Γαλλία με τη Ναντ να υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία μετά από την καταπληκτική της πορεία στη διοργάνωση, ενώ το κακό το μάτι έφαγε και τις ισπανικές Ντεπορτίβο και Θέλτα που αγωνίζονται στη δεύτερη κατηγορία της χώρας τους παρά τα πάλαι ποτέ θαυμαστά τους κατορθώματα στη διοργάνωση των αστέρων.
Η λίστα των χτυπημένων από την κατάρα είναι σχεδόν ατέλειωτη, ενώ οι πιο πρόσφατοι ήρωες, όπως εκείνοι του ΑΠΟΕΛ προσεύχονται να μην προστεθούν ποτέ σε αυτήν. Και τώρα το δίλημμα: Οποια κι αν είναι η μαγεία του Τσάμπιονς Λιγκ αξίζει μια σεζόν κάτω από τα ίδια φώτα με τον Λίο Μέσι ή πολλές σεζόν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;
Πηγή: Εξέδρα
Το όνομα του γηπέδου στο τραγουδάκι «τι ωραία που θα τεντώνει μες την Τούμπα το σεντόνι» μπορεί να αλλάζει, όμως η λαχτάρα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης είναι κοινή όχι μόνο για όσους έχουν συνδέσει τις Κυριακές τους με την εξέδρα αλλά και –κυρίως– για όσους διαχειρίζονται τις τύχες των ομάδων καθώς το επίθετο «χρυσοφόρος» έχει συνδεθεί άρρηκτα με τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Αναμετρήσεις γεμάτες αγωνία, αστέρια που τα πόδια τους αποτιμώνται σε χρυσάφι και πάνω απ’ όλα τηλεοπτικά έσοδα εκατομμυρίων ευρώ έχουν κάνει τη λίγκα των πρωταθλητών ένα από τα κορυφαία θεάματα του πλανήτη. Είναι, όμως, τα κέρδη ίδια για όλους όσοι καταφέρνουν να διακριθούν ή μήπως υπάρχει κάποια κρυμμένη πικρή αλήθεια στη φράση των σχολιαστών πως το όνομα μιας μικρής ομάδας προστέθηκε στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Μήπως, τελικά, τα λεφτά πάνε στα λεφτά ή κατά την διαδεδομένη λαϊκή ρήση τα μεταξωτά εσώρουχα θέλουν και επιδέξιους πισινούς;
Αρκεί κανείς να εξετάσει τι απέγιναν οι σύλλογοι που κατάφεραν να κουνήσουν το σεντόνι, να υποδεχτούν στα ταπεινά τους γήπεδα τους Μπλαουγκράνα ή τους Γερμανούς της Μπάγερν, για να πιστέψει όχι απλώς τα παραπάνω, αλλά και πως πίσω από τους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ υπάρχει μια κατάρα που οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες στη χρεοκοπία όσους τολμήσουν να απλώσουν τα πόδια τους έξω από το πάπλωμά τους.
Από το 1992 μέχρι τις μέρες μας δεν ήταν λίγοι οι μικροί σύλλογοι της Ευρώπης που στις σελίδες της ιστορίας τους γράφουν πως κάποτε οι εκπρόσωποί τους κάθισαν δίπλα σε εκείνους της Μίλαν περιμένοντας την ετυμηγορία της κληρωτίδας του Μονακό. Από την ελβετική Θουν και την ολλανδική Βίλεμ έως τους Πορτογάλους της Μποαβίστα και την αγγλική Λιντς, οι εκπλήξεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως οι παραπάνω ομάδες έχουν ένα ακόμη κοινό. Την κατάρρευση αμέσως μετά την ονειρεμένη χρονιά της Ευρώπης.
Οι φανατικοί του ποδοσφαίρου σίγουρα θυμούνται πως τη σεζόν 2000-01 μια ομάδα από το δυτικό Γιορκσάιρ, η Λιντς, κατάφερε να φτάσει μέχρι και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Η συνέχεια μύριζε έντονα θριάμβους και την καθιέρωση – ή επιστροφή κατά άλλους– της Λιντς στην ελίτ. Οι ακριβές μεταγραφές, όμως, όπως εκείνη του Ρίο Φέρντιναντ ώστε η ομάδα να είναι αντάξια των αντιπάλων της, δεν άργησαν να τη φέρουν κοντά στη χρεοκοπία, μιας και τα λεφτά που ξοδεύονταν σαν στραγάλια δεν υπήρχαν στα ταμεία αλλά στο μυαλό όσων υπολόγιζαν στη συνέχεια στους χρυσοφόρους ομίλους.
Η κατάρα του Τσάμπιονς Λιγκ δεν περιορίστηκε εντός αγγλικών συνόρων αλλά ταξίδεψε και στη Γαλλία με τη Ναντ να υποβιβάζεται στη δεύτερη κατηγορία μετά από την καταπληκτική της πορεία στη διοργάνωση, ενώ το κακό το μάτι έφαγε και τις ισπανικές Ντεπορτίβο και Θέλτα που αγωνίζονται στη δεύτερη κατηγορία της χώρας τους παρά τα πάλαι ποτέ θαυμαστά τους κατορθώματα στη διοργάνωση των αστέρων.
Η λίστα των χτυπημένων από την κατάρα είναι σχεδόν ατέλειωτη, ενώ οι πιο πρόσφατοι ήρωες, όπως εκείνοι του ΑΠΟΕΛ προσεύχονται να μην προστεθούν ποτέ σε αυτήν. Και τώρα το δίλημμα: Οποια κι αν είναι η μαγεία του Τσάμπιονς Λιγκ αξίζει μια σεζόν κάτω από τα ίδια φώτα με τον Λίο Μέσι ή πολλές σεζόν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου