ΑΝ µη τι άλλο, οι Ελληνες πρέπει να είναι υπερήφανοι για τους
πολιτικούς ηγέτες τους. Ο Γιώργος Παπανδρέου, µιλώντας στην
κοινοβουλευτική οµάδα του ΠΑΣΟΚ, ήταν συγκλονιστικός: «Με έβρισαν. Με
λοιδόρησαν. Με είπαν προδότη και δοσίλογο». Τι περίµενε δηλαδή; Να του
πούνε µπράβο επειδή έβαλε την Ελλάδα στο Δέλτα Νι Ταυ;
Το βράδυ της Κυριακής όµως στην Ολοµέλεια της Βουλής ήταν ακόµα καλύτερος: «Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή µου. Δεν φοβήθηκα όταν ήµουν 14 χρόνων και µου έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο για να αποκαλύψω την κρυψώνα του πατέρα µου». Ούτε ο Γιώργος Θαλάσσης το παιδί-φάντασµα δεν είχε τέτοια γενναιότητα. Ο «µικρός ήρωας» που τα έβαζε µε τους Γερµανούς επί Κατοχής και στο ρόλο του Σπίθα ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Ετσι κι ο Γιώργος, όταν ακόµα ήταν Γιωργάκης στα 14 του, δεν είχε φοβηθεί τη Χούντα των συνταγµαταρχών. Το έχουνε αυτό οι Ελληνες πολιτικοί. Αντί να µιλάνε για το παρόν, λένε για το παρελθόν. Οπως ο Παπούλιας, που έβαλε τα κλάµατα όταν τον γιουχάρανε κι είπε ότι στην Κατοχή ήταν αντάρτης. Λες κι ήταν ο µοναδικός. Σήµερα όµως τι είναι; Ο Πρόεδρος Δηµοκρατίας του γερµανικού προτεκτοράτου; Ο Σαµαράς αντίθετα κοιτάει µπροστά.
Σχεδόν πανηγυρίζοντας είπε στους βουλευτές του ότι µετά την υπογραφή της δανειακής σύµβασης και την ολοκλήρωση του PSI θα γίνουν αµέσως εκλογές. Κι αυτοί χειροκρόταγαν µετά µανίας. Οτι γινόµαστε κυβέρνηση δηλαδή, εγώ πρωθυπουργός κι εσείς υπουργοί. Για να διαχειριστούν όλοι µαζί τη φτώχεια, την ανέχεια και την πείνα.
Τόσο πολύ βιάζονται να κυβερνήσουνε τους ανέργους και τους εξαθλιωµένους. Και ποια είναι η πλάκα. Ο Σαµαράς διέγραψε την Ντόρα επειδή ψήφισε το πρώτο µνηµόνιο και τώρα διαγράφει αυτούς που ψηφίσανε «όχι» στο δεύτερο µνηµόνιο. Αυτό πάει να πει πολιτική συνέπεια. Αυτό πάει να πει να έχεις αρχές. Οσο για την Ντόρα, στη σχετική δήλωση που έκανε θύµισε τη Μάρθα Βούρτση στο «Αµάρτησα για το παιδί µου»: «Θα ψηφίσω «ναι» στο µνηµόνιο µε πόνο ψυχής».
Καταλαβαίνει δηλαδή τον λαουτζίκο, όπως τον αποκαλούσε η κ. Φυντανίδη, αλλά πρέπει να ψηφίσει «ναι» για το καλό της πατρίδας. Οπως για το καλό της πατρίδας ψήφισε «όχι» ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Κι αναγκάστηκε να διαγράψει από το ΛΑΟΣ Βορίδη και Αδωνι Γεωργιάδη, που τους έχει σαν παιδιά του. Για τέτοια δράµατα µιλάµε ότι προκάλεσε αυτό το καταραµένο το µνηµόνιο. Τέλος καλό, όλα καλά όµως. Οι Ελληνες βουλευτές επιτέλεσαν το πατριωτικό καθήκον τους στο ακέραιον.
Με χρυσά γράµµατα θα γραφτούν τα ονόµατά τους στην ιστορία. Θα τους δείχνουν όλους και µε τα πέντε δάχτυλα. Οπως χθες το πρωί τον Σηµίτη που µουντάρανε έξω από το σπίτι του στην Αναγνωστοπούλου στο Κολωνάκι. Κανείς βέβαια δεν είναι υπέρ των βιαιοτήτων, ωστόσο ακόµα είναι νωρίς σχετικά µε τις αντιδράσεις του κόσµου και το τι µέλλει γενέσθαι. Μήπως δηλαδή ο Τσαουσέσκου στη Ρουµανία κι ο Καντάφι στη Λιβύη περίµεναν ότι θα είχαν αυτό το τέλος;
Ο Γλέζος εκφράζει τον ανώνυµο Ελληνα αγωνιστή
Η εικόνα του Γλέζου (κυρίως) και του Θεοδωράκη την Κυριακή έξω από τη Βουλή ήταν συγκλονιστική. Ειδικά του Μανώλη Γλέζου. Για τρεις µέρες έκανε την εκφωνήτρια στο σταθµό του Πολυτεχνείου η Δαµανάκη κι ο ελληνικός λαός την πληρώνει µια ζωή. Οχι µόνο γίνανε βουλευτές και υπουργοί η γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά ρηµάξανε τη χώρα.
Οσοι από δαύτους δηλαδή πέσανε µε τα µούτρα στην εξουσία. Ο Ανδρουλάκης µάλιστα είχε την τιµή να διακονεί την πληροφόρηση και τη Δηµοκρατία και σαν υπάλληλος του Κόκκαλη στον Φλας. Τι µπορεί να κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το ψωµί του. Ο Μανώλης Γλέζος εκφράζει τον ανώνυµο Ελληνα αγωνιστή. Αυτόν που δεν εξαγοράστηκε. Ούτε καν στα κόµµατα της Αριστεράς δεν έκανε καριέρα. Ούτε έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη σαν τον Μίκη.
Στο ελάχιστο δεν εξαγόρασε τα χρόνια της φυλακής και της εξορίας του. Ούτε ζήτησε τίποτα. Αυτόν τον άνθρωπο βρίζει ο Βενιζέλος όταν λέει γι' αυτούς που θέλουν να γυρίσουν την Ελλάδα στη δραχµή. Στον Γλέζο που διαδηλώνει στα 90 του λέει ο Βενιζέλος ότι θέλει να χρεοκοπήσει την Ελλάδα. Ενώ αυτός µε τη δανειακή σύµβαση και το µνηµόνιο θέλει να τη σώσει.
Αυτή ήταν και είναι η διαφορά στη στάση ζωής. Είτε στην κανονική κατοχή του 41-44 είτε στην οικονοµική κατοχή από το 2010 µε την ένταξη στο µνηµόνιο και εντεύθεν. Ποιος συνεργάζεται δηλαδή µε τους Γερµανούς και ποιος κατεβάζει τις σηµαίες τους.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχει αποδείξει πόσο µεγάλος πολιτικός ηγέτης είναι.
-Αδωνις Γεωργιάδης.
Ο αγώνας και οι απεργίες της ΠΟΣΠΕΡΤ έπιασαν τόπο
Η ΖΩΗ, ωστόσο, συνεχίζεται. Δεν σταµατάει. Μπορεί η Ελλάδα να τα φέρνει δύσκολα, αλλά θα τα καταφέρει. Αρκεί να υπάρχει διάθεση για δουλειά και αισιοδοξία. Μέσα σ' αυτόν τον ορυµαγδό λοιπόν υπάρχουν κι ευχάριστα νέα.
Οπως η απόφαση της ΕΡΤ να ανανεώσει τη συνεργασία της µε κάποιους από τους συµβασιούχους, που είχαν λήξει οι συµβάσεις τους κι η απουσία τους ήταν αισθητή. Οπως της Μπήλιως Τσουκαλά, που στην τελευταία εκποµπή της µάλιστα είχε συγκινηθεί κι είχε βάλει τα κλάµατα. Με πόνο ψυχής είχε αποχωριστεί τους τηλεθεατές της. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα της δικαίωσης και της επιστροφής.
Ο αγώνας και οι απεργίες της ΠΟΣΠΕΡΤ έπιασαν τόπο. Η Μπήλιω Τσουκαλά είναι και πάλι εδώ. Ο πολιτισµός, τα τσιφτετέλια και οι µαγειρικές συνταγές επιστρέφουν στη δηµόσια τηλεόραση. Και µε σκόντο µάλιστα. Οταν η Ελλάδα ήταν ακόµα ισχυρή, πριν ΔΝΤ δηλαδή, η ετήσια αµοιβή της Μπήλιως ήταν ανάλογη µε την αξία της. Μόλις 176.400 ευρώ. Προκειµένου όµως να υπηρετήσει τη δηµόσια τηλεόραση δεν έχει κανένα πρόβληµα να δουλέψει και µε λιγότερα. Υπεράνω όλων είναι η τέχνη κι ο πολιτισµός.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, ο Ανατολάκης που ψήφισε «όχι» ήθελε να καταστρέψει την Ελλάδα και να τη στείλει στη δραχµή, την οποία Ελλάδα έσωσε µε την ψήφο της η Αρια Αγάτσα;
Πηγή: Goal
Το βράδυ της Κυριακής όµως στην Ολοµέλεια της Βουλής ήταν ακόµα καλύτερος: «Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή µου. Δεν φοβήθηκα όταν ήµουν 14 χρόνων και µου έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο για να αποκαλύψω την κρυψώνα του πατέρα µου». Ούτε ο Γιώργος Θαλάσσης το παιδί-φάντασµα δεν είχε τέτοια γενναιότητα. Ο «µικρός ήρωας» που τα έβαζε µε τους Γερµανούς επί Κατοχής και στο ρόλο του Σπίθα ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Ετσι κι ο Γιώργος, όταν ακόµα ήταν Γιωργάκης στα 14 του, δεν είχε φοβηθεί τη Χούντα των συνταγµαταρχών. Το έχουνε αυτό οι Ελληνες πολιτικοί. Αντί να µιλάνε για το παρόν, λένε για το παρελθόν. Οπως ο Παπούλιας, που έβαλε τα κλάµατα όταν τον γιουχάρανε κι είπε ότι στην Κατοχή ήταν αντάρτης. Λες κι ήταν ο µοναδικός. Σήµερα όµως τι είναι; Ο Πρόεδρος Δηµοκρατίας του γερµανικού προτεκτοράτου; Ο Σαµαράς αντίθετα κοιτάει µπροστά.
Σχεδόν πανηγυρίζοντας είπε στους βουλευτές του ότι µετά την υπογραφή της δανειακής σύµβασης και την ολοκλήρωση του PSI θα γίνουν αµέσως εκλογές. Κι αυτοί χειροκρόταγαν µετά µανίας. Οτι γινόµαστε κυβέρνηση δηλαδή, εγώ πρωθυπουργός κι εσείς υπουργοί. Για να διαχειριστούν όλοι µαζί τη φτώχεια, την ανέχεια και την πείνα.
Τόσο πολύ βιάζονται να κυβερνήσουνε τους ανέργους και τους εξαθλιωµένους. Και ποια είναι η πλάκα. Ο Σαµαράς διέγραψε την Ντόρα επειδή ψήφισε το πρώτο µνηµόνιο και τώρα διαγράφει αυτούς που ψηφίσανε «όχι» στο δεύτερο µνηµόνιο. Αυτό πάει να πει πολιτική συνέπεια. Αυτό πάει να πει να έχεις αρχές. Οσο για την Ντόρα, στη σχετική δήλωση που έκανε θύµισε τη Μάρθα Βούρτση στο «Αµάρτησα για το παιδί µου»: «Θα ψηφίσω «ναι» στο µνηµόνιο µε πόνο ψυχής».
Καταλαβαίνει δηλαδή τον λαουτζίκο, όπως τον αποκαλούσε η κ. Φυντανίδη, αλλά πρέπει να ψηφίσει «ναι» για το καλό της πατρίδας. Οπως για το καλό της πατρίδας ψήφισε «όχι» ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Κι αναγκάστηκε να διαγράψει από το ΛΑΟΣ Βορίδη και Αδωνι Γεωργιάδη, που τους έχει σαν παιδιά του. Για τέτοια δράµατα µιλάµε ότι προκάλεσε αυτό το καταραµένο το µνηµόνιο. Τέλος καλό, όλα καλά όµως. Οι Ελληνες βουλευτές επιτέλεσαν το πατριωτικό καθήκον τους στο ακέραιον.
Με χρυσά γράµµατα θα γραφτούν τα ονόµατά τους στην ιστορία. Θα τους δείχνουν όλους και µε τα πέντε δάχτυλα. Οπως χθες το πρωί τον Σηµίτη που µουντάρανε έξω από το σπίτι του στην Αναγνωστοπούλου στο Κολωνάκι. Κανείς βέβαια δεν είναι υπέρ των βιαιοτήτων, ωστόσο ακόµα είναι νωρίς σχετικά µε τις αντιδράσεις του κόσµου και το τι µέλλει γενέσθαι. Μήπως δηλαδή ο Τσαουσέσκου στη Ρουµανία κι ο Καντάφι στη Λιβύη περίµεναν ότι θα είχαν αυτό το τέλος;
Ο Γλέζος εκφράζει τον ανώνυµο Ελληνα αγωνιστή
Η εικόνα του Γλέζου (κυρίως) και του Θεοδωράκη την Κυριακή έξω από τη Βουλή ήταν συγκλονιστική. Ειδικά του Μανώλη Γλέζου. Για τρεις µέρες έκανε την εκφωνήτρια στο σταθµό του Πολυτεχνείου η Δαµανάκη κι ο ελληνικός λαός την πληρώνει µια ζωή. Οχι µόνο γίνανε βουλευτές και υπουργοί η γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά ρηµάξανε τη χώρα.
Οσοι από δαύτους δηλαδή πέσανε µε τα µούτρα στην εξουσία. Ο Ανδρουλάκης µάλιστα είχε την τιµή να διακονεί την πληροφόρηση και τη Δηµοκρατία και σαν υπάλληλος του Κόκκαλη στον Φλας. Τι µπορεί να κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το ψωµί του. Ο Μανώλης Γλέζος εκφράζει τον ανώνυµο Ελληνα αγωνιστή. Αυτόν που δεν εξαγοράστηκε. Ούτε καν στα κόµµατα της Αριστεράς δεν έκανε καριέρα. Ούτε έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη σαν τον Μίκη.
Στο ελάχιστο δεν εξαγόρασε τα χρόνια της φυλακής και της εξορίας του. Ούτε ζήτησε τίποτα. Αυτόν τον άνθρωπο βρίζει ο Βενιζέλος όταν λέει γι' αυτούς που θέλουν να γυρίσουν την Ελλάδα στη δραχµή. Στον Γλέζο που διαδηλώνει στα 90 του λέει ο Βενιζέλος ότι θέλει να χρεοκοπήσει την Ελλάδα. Ενώ αυτός µε τη δανειακή σύµβαση και το µνηµόνιο θέλει να τη σώσει.
Αυτή ήταν και είναι η διαφορά στη στάση ζωής. Είτε στην κανονική κατοχή του 41-44 είτε στην οικονοµική κατοχή από το 2010 µε την ένταξη στο µνηµόνιο και εντεύθεν. Ποιος συνεργάζεται δηλαδή µε τους Γερµανούς και ποιος κατεβάζει τις σηµαίες τους.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχει αποδείξει πόσο µεγάλος πολιτικός ηγέτης είναι.
-Αδωνις Γεωργιάδης.
Ο αγώνας και οι απεργίες της ΠΟΣΠΕΡΤ έπιασαν τόπο
Η ΖΩΗ, ωστόσο, συνεχίζεται. Δεν σταµατάει. Μπορεί η Ελλάδα να τα φέρνει δύσκολα, αλλά θα τα καταφέρει. Αρκεί να υπάρχει διάθεση για δουλειά και αισιοδοξία. Μέσα σ' αυτόν τον ορυµαγδό λοιπόν υπάρχουν κι ευχάριστα νέα.
Οπως η απόφαση της ΕΡΤ να ανανεώσει τη συνεργασία της µε κάποιους από τους συµβασιούχους, που είχαν λήξει οι συµβάσεις τους κι η απουσία τους ήταν αισθητή. Οπως της Μπήλιως Τσουκαλά, που στην τελευταία εκποµπή της µάλιστα είχε συγκινηθεί κι είχε βάλει τα κλάµατα. Με πόνο ψυχής είχε αποχωριστεί τους τηλεθεατές της. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα της δικαίωσης και της επιστροφής.
Ο αγώνας και οι απεργίες της ΠΟΣΠΕΡΤ έπιασαν τόπο. Η Μπήλιω Τσουκαλά είναι και πάλι εδώ. Ο πολιτισµός, τα τσιφτετέλια και οι µαγειρικές συνταγές επιστρέφουν στη δηµόσια τηλεόραση. Και µε σκόντο µάλιστα. Οταν η Ελλάδα ήταν ακόµα ισχυρή, πριν ΔΝΤ δηλαδή, η ετήσια αµοιβή της Μπήλιως ήταν ανάλογη µε την αξία της. Μόλις 176.400 ευρώ. Προκειµένου όµως να υπηρετήσει τη δηµόσια τηλεόραση δεν έχει κανένα πρόβληµα να δουλέψει και µε λιγότερα. Υπεράνω όλων είναι η τέχνη κι ο πολιτισµός.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, ο Ανατολάκης που ψήφισε «όχι» ήθελε να καταστρέψει την Ελλάδα και να τη στείλει στη δραχµή, την οποία Ελλάδα έσωσε µε την ψήφο της η Αρια Αγάτσα;
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου