Γράφει το Fight Club.
Έρχονται, όμως, και φορές που η πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο παραστατική από οποιαδήποτε επιτηδευμένη προσπάθεια ωραιοποίησής της. Έρχονται στιγμές στο ποδόσφαιρο (στον αθλητισμό γενικότερα, αλλά με μεγαλύτερη ένταση στο ποδόσφαιρο) που το καθορίζουν χωρίς την ανάγκη μεταπρατών, το νοηματοδοτούν, του δίνουν τη μυθική αυτή διάσταση που συνδέεται απευθείας με το συναίσθημα και φωλιάζει εκεί για πάντα. Γιατί το ποδόσφαιρο κέρδισε την παγκόσμια δημοφιλία του κυρίως γι’ αυτό: για τους δευτερολεπτιαίους σπινθηρισμούς που δίνουν στο σενάριο ένα -τελείως αναπάντεχο- twist και μέσω αυτού κάποιοι πρωταγωνιστές εξυψώνονται στη σφαίρα του ηρωισμού, την ώρα που οι αντίπαλοί τους καταρρέουν σαν τραγικοί κομπάρσοι. Το γκολ του Σόλσκιερ το ‘99, το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο στον τελικό του ‘94, η κεφαλιά του Δέλλα στον ημιτελικό με την Τσεχία και τόσα άλλα.
Ανάμεσά τους -από σήμερα- θα βρίσκεται και μια απόκρουση που 20 χρόνια μετά κάποιος πατέρας θα διηγείται στο γιο του, ο οποίος θα τον κοιτάει με γουρλωμένα μάτια από την αδημονία. Αδημονία πραγματική, όχι σαν αυτή που (δεν) είχε όταν ανησυχούσε μήπως ο λύκος έφαγε στ’ αλήθεια τη γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ή μήπως κατάφερε να ρίξει φυσώντας το σπίτι όπου κρύβονταν τα τρία γουρουνάκια. Εδώ πρόκειται για αληθινό περιστατικό της αληθινής ζωής, που θα συνοδεύεται πιθανότατα κι από εικόνα... Αλλά η αφήγηση είναι αυτή που θα του δώσει τη χάρη. Αυτή είναι που θα ορίσει, εντέλει, τη σημασία και το μέγεθος του γεγονότος στο μικρό του κεφάλι:
«Αν είχε κρύο; Μόνο κρύο; Παγωνιά! Οι παίκτες έτρεμαν, το μόνο που έβλεπες όταν έτρεχαν ήταν το χνώτο τους. Στο 21’ ο καλύτερος αμυντικός μας τραυματίστηκε, συνέχισε να παίζει για 8’ με διάσειση και μετά αναγκαστικά αντικαταστάθηκε. Πολλοί γλύστραγαν, σε κάθε κλωτσιά κρατάγαμε την ανάσα μας μην έχει γίνει ζημιά. Ευκαιρίες αρκετές, κανείς δεν σκόραρε όμως. Στο 70’ δοκάρι με κεφαλιά! Από το κόρνερ αναμπουμπούλα και σουτ σκαστό από τον Φουστέρ. Γκολ! Δεν το χάνουμε. Οι Τάταροι στις εξέδρες τραγουδάνε το εμβατήριο του Κόκκινου Στρατού αλλά δεν μας πτοεί! Δύο λεπτά αργότερα όμως... Καταστροφή! Πέναλτι και αποβολή του τερματοφύλακα!
Θα μπει ο Κάρολ, είναι το ντεμπούτο του. Δεν είναι απλά κρύος, είναι παγωμένος, κάθεται τόση ώρα στον πάγκο και δεν έχει κάνει ούτε το υποτυπώδες ζέσταμα. Ούτε διατάσεις δεν προλαβαίνει να κάνει, οι μύες του έχουν συρρικνωθεί, από 1.88 που είναι κανονικά μοιάζει πιο κοντός κι από 1.80. Ας πέσει τουλάχιστον... το ‘πιασε! Το ‘πιασε! Χαμηλά και αριστερά, στην πρώτη του επαφή με την μπάλα. Το ‘πιασε σου λέω! Σφύριξε, κερδίσαμε! Για δες, λέω από μέσα μου στο τέλος του αγώνα, τον Κάρολ... σαν να ψήλωσε ξαφνικά απότομα. Με γελούν τα μάτια μου; Σχεδόν δίμετρο τον βλέπω. Μα κι εγώ -πως γίνεται αλήθεια;- νιώθω διαφορετικά. Σαν να ψήλωσα δυο πόντους στα ξαφνικά...»
πηγή: sportfm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου