Άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου
Οι κυρίες περίμεναν πρόταση γάμου και τραγουδούσαν όλη μέρα Λάουρα Παουζίνι, Ουμπέρτο Τότσι και το απόλυτο χιτ της Λορεντάνας Μπερτέ με τίτλο «Sei Belissima» και για το οποίο θα σας γράψω μια μέρα – αν και εφόσον ακόμα επιτρέπεται σε αυτή τη χώρα να γράφεις για πράγματα που δεν σχετίζονται με την κρίση, την κακία της Μέρκελ και την ανάγκη να φύγουν αυτοί οι πολιτικοί που μας κατέστρεψαν και να ρθουν άλλοι που θα τα κάνουν όλα τέλεια.
Ακόμα πιο χαρούμενες ήταν στην Ιταλία του Αγίου Βαλεντίνου οι παντρεμένες: για ένα βράδυ ο σύζυγος ήταν υποχρεωμένος να τις βγάλει για φαγητό ακόμα και στην πιτσαρία της γειτονιάς εκεί που με άλλες παντρεμένες θα σχολίαζαν τις παντρεμένες που οι σύζυγοι δεν τις έβγαλαν έξω πιθανότατα γιατί τους τα φοράνε.
Εμείς ακόμα τότε – το μακρινό ΄90 – δεν είχαμε συνδυάσει τον έρωτα με την έξοδο για φαγητό – στις ταβέρνες πηγαίναμε σαν μικρές αγέλες πεινασμένων κοπρόσκυλων που έκαναν τρομερή φασαρία, υπήρχε ακόμα η μόδα των ντίσκο, παρηκμασμένη αφού τα 80ς είχαν φύγει, αλλά πάντα παρούσα και τα prive με τις γκόμενες είχαν ως σκηνικό καμιά καφετέρια ή κανα μπαρ ορθάδικο ποτάδικο, αν αυτή ξενυχτούσε. Ηταν εποχή που δεν υπήρχαν σούσι μπαρ, που στις πιτσαρίες έτρωγες με χαρτοπετσέτες και που ήταν αδύνατο να φανταστείς ότι τα σουβλάκια στο Διόνυσο μπορεί να θεωρηθούν ρομαντικό γεύμα. Στην Ιταλία ήταν αλλιώς.
Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου ήταν ένα είδος συμμετοχής στην Αποκάλυψη: μια σειρά από εικόνες από το μέλλον που θα ρχονταν και στην Ελλάδα. Έβγαιναν τα νέα σουξέ κι ακούγονταν στα ράδια αφιερώσεις όπως παλιά εδώ στα πειρατικά, κόσμος κυκλοφορούσε με σοκολατάκια καρδούλες, ξενοδοχεία διαφήμιζαν προσφορές για μια νύχτα. Με ένα φίλο θυμάμαι ότι είχαμε πάρει στην πλάκα όλη αυτή το ιταλικό μπουρλέσκ και το βράδυ του Βαλεντίνου κλείναμε τραπέζι στη μεγάλη τρατορία της περιοχής για να παρατηρούμε και να διασκεδάζουμε με τα ζευγάρια. Από το πώς κάθονταν, το πόσο μιλούσαν, το τι παρήγγειλαν, το πόσο γρήγορα έφευγαν καταλάβαινες ολόκληρη την ιστορία της σχέσης τους, αν όχι και της ζωής τους. Ο Βαλεντίνος δεν ήταν μόνο ο Άγιος του Ερωτα, αλλά ένας μεγάλος κουτσομπόλης: ο ερχομός του έβγαζε στην επιφάνεια επιθυμίες, χαμένα πάθη, προσδοκίες, εμμονές κυρίως γιατί τα ζευγάρια σέβονταν τον ερχομό του. Ο ερχομός του – πέρα από το τελετουργικό του εορτασμού του – οδηγούσε τα ζευγάρια σε διάφορα δημόσια στριπτίζ των αισθημάτων τους: καταλάβαινες αμέσως ποιες σχέσεις κλονίζονταν, ποιες τσιμεντώθηκαν, ποιες καταρρέουν. Ολο αυτό ήταν διασκεδαστικό και τρομακτικό συνάμα: οι Ιταλοί είχαν ανακαλύψει τη μέρα που δεν θα έκρυβαν πλέον τα εσώψυχά τους. Η γιορτή είχε το νόημα μιας εξομολόγησης: ήταν η στάση του (νυν ή πρώην) ερωτευμένου απέναντι στον (νυν ή πρώην) ερωτά του.
Στην επιστροφή μου στην Ελλάδα βρήκα το Βαλεντίνο εγκατεστημένο εδώ, αλλά αμήχανο και ξένο. Τα μαγαζιά πουλούσαν χρυσές καρδούλες, στα μπουζουκτσίδικα διοργανώνονταν συναυλίες (;!) για τους ερωτευμένους, τα ραδιόφωνα έδιναν συμβουλές για το πώς θα περάσουμε τη μέρα και τη νύχτα σαν να πρόκειται για εορταστικό τριήμερο ή την Καθαρά Δευτέρα. Όμως δεν υπήρχε λατρεία και τελετουργικό, όπως συνέβαινε στην Ιταλία, αλλά μίμηση πράξεως που οδηγούσε σε τραγωδία. Όπως στα περισσότερα «μαϊμουδίζαμε» και το Βαλεντίνο, ενώ, σε εποχές που δεν είχαμε με τίποτα σοβαρότερο να ασχοληθούμε, οι παπάδες μας (αν θυμάμαι καλά ο μακαριστός Χριστόδουλος το χε πει) ανακάλυπταν και μας πρότειναν άγιους του Ερωτα, αλλά ορθόδοξους. Νομίζω ότι η ορθόδοξη απάντηση στο Βαλεντίνο ήταν ο Αγιος Υάκινθος, αλλά το κόλπο δεν έπιασε γιατί ο Ελληνας δεν ψάχνει Αγίους του έρωτα, αλλά μπεκρήδες απο έρωτα, προικοθήρες απο έρωτα, σακατηδες, δυστυχισμένους, πονεμένους, κυνηγημένους απο έρωτα.
Δεν μας πάει ο Βαλεντίνος, ο Αγιος του Ερωτα, γιατί δεν έχουμε τίποτα το μπαρόκ – δεν αντιμετωπίζουμε τον έρωτα με ιερότητα ώστε να μας προκύψει _καταναλωτικός έστω_ εορτασμός του. Δεν έχουμε υπάρξει ερωτοχτυπημένοι – στην καλύτερη έχουμε υπάρξει καψούρηδες. Δε ζούμε τους έρωτές μας υπόγεια ή παθιασμένα ή πόσο μάλλον δημόσια, αλλά με ένα ενοχικό «κούμπωμα»: ολοένα και λιγότερα ζευγάρια φιλιούνται στους δρόμους . Λέμε ότι γιορτάζουμε τον έρωτα κάθε μέρα γιατί δεν τον γιορτάζουμε ποτέ. Δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να του αφιερώσουμε μια μέρα γιατί τον θεωρούμε όπως όλα στην Ελλάδα εύκολο και δεδομένο.
Ως εκ τούτου η γιορτή δεν έχει νόημα: δεν έχει πιστούς.
(Γενικά λίγοι Αγιοι έχουν στην Ελλάδα πιστούς. Δείτε τον Αγιο Βαλβέρδε π.χ.)
πηγή: theinsiders.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου