Χάρηκα επειδή η εναλλαγή είναι το απαιτούμενο στις μέρες μας. Κι όχι
μόνο στο ποδόσφαιρο. Θα ήταν ανιαρό ένα ποδοσφαιρικό ματς όπου η μία
ομάδα θα είχε 100% κατοχή μπάλας. Κάπως έτσι είναι ανιαρό μια ομάδα να
είναι ανίκητη η να μονοπωλεί τους τίτλους. Το βαριούνται κι οι ίδιοι οι
οπαδοί της.
Όχι μόνο το άθλημα. Δεν είναι τυχαίο πως όταν ο Σουμάχερ στη F1 είχε καταρρίψει όλα τα ρεκόρ πολλοί άρχισαν να ψιθυρίζουν αρχικά και να δηλώνουν ανοιχτά στη συνέχεια ότι έπρεπε να αποσυρθεί. Δεν γινόταν να βάλει τον πήχη τόσο ψηλά που όλοι οι άλλοι να τον περνούν μόνο από κάτω.
Στις μέρες μας η εναλλαγή είναι απαιτούμενο. Δείτε τη ζωή γύρω μας. Τη τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ακόμα κι οι ταινίες γυρίζονται με τη λογική του video clip. Τα ατελείωτα πλάνα και οι διάλογοι σεντόνι έχουν καταργηθεί. Ο μέσος θεατής δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει. Η αλλάζει κανάλι ή τον παίρνει ο ύπνος στη σκοτεινή αίθουσα.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Δεν αντέχεις το ίδιο φαγητό κι ας είναι χαβιάρι από τη Μαύρη Θάλασσα.
Δεν είναι τυχαίο πως καμιά ομάδα από συστάσεως Champions League δεν έχει πάρει δεύτερη φορά στη σειρά το τρόπαιο.
Η εναλλαγή είναι από τα βασικά συστατικά επιτυχίας του θεσμού. Ακόμη κι οι τελικοί από την ίδια χώρα θεωρούνται αντιεμπορικοί. Δεν μπορείς στη κορυφαία συλλογική διοργάνωση να βάλεις ένα ντέρμπι εθνικού πρωταθλήματα, ακόμα κι αν αυτό είναι το «ελ κλάσικο».
Αυτός είναι κι ο λόγος που θέλω στον τελικό του Μονάχου τη Τσέλσι ή τη Μπάγερν. Δεν είναι σίγουρα καλύτερες ούτε από τη Ρεάλ, ούτε από τη Μπαρτσελόνα. Μπορούν όμως να δώσουν το ενδιαφέρον που χρειάζεται ο θεσμός. Και πολύ περισσότερο λόγω εντοπιότητας η Μπάγερν.
Εφέτος είδαμε, τρόπος του λέγειν, τέσσερις φορές τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα να παίζουν για Κύπελλο και Πρωτάθλημα. Μια ακόμα, σε τελικό Champions League θα ήταν πλεονασμός.
Είχα γράψει και παλαιότερα για τον κορεσμό της Μπαρτσελόνα. Από το 2009 που η ομάδα κέρδισε τα πάντα, απλά προσπαθεί να επαναλάβει το κατόρθωμά της. Δεν έχει άλλο πιο ψηλά να πάει. Κι όπως είναι λογικό όλο και κάτι χάνει. Κι όλο και κάτι θα χάνει. Γιατί είναι έτσι φτιαγμένο το ποδοσφαιρικό σύστημα που με όπλο τη κούραση δίνει ευκαιρίες και στους άλλους, τους λιγότερο δυνατούς.
Όλα αυτά βέβαια έχουν σχέση και με την Ελλάδα. Ο Ολυμπιακός κυρίαρχος για δύο δεκαετίες οδήγησε στην οικονομική καταστροφή τους αντιπάλους του και κινδυνεύει να πέσει κι ο ίδιος στην παγίδα που έστησε . Γιατί αν οι αντίπαλοί σου δεν υπάρχουν πως μπορείς να χαρείς την πρωτιά σου;
Πηγή: pamesports.gr
Όχι μόνο το άθλημα. Δεν είναι τυχαίο πως όταν ο Σουμάχερ στη F1 είχε καταρρίψει όλα τα ρεκόρ πολλοί άρχισαν να ψιθυρίζουν αρχικά και να δηλώνουν ανοιχτά στη συνέχεια ότι έπρεπε να αποσυρθεί. Δεν γινόταν να βάλει τον πήχη τόσο ψηλά που όλοι οι άλλοι να τον περνούν μόνο από κάτω.
Στις μέρες μας η εναλλαγή είναι απαιτούμενο. Δείτε τη ζωή γύρω μας. Τη τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ακόμα κι οι ταινίες γυρίζονται με τη λογική του video clip. Τα ατελείωτα πλάνα και οι διάλογοι σεντόνι έχουν καταργηθεί. Ο μέσος θεατής δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει. Η αλλάζει κανάλι ή τον παίρνει ο ύπνος στη σκοτεινή αίθουσα.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Δεν αντέχεις το ίδιο φαγητό κι ας είναι χαβιάρι από τη Μαύρη Θάλασσα.
Δεν είναι τυχαίο πως καμιά ομάδα από συστάσεως Champions League δεν έχει πάρει δεύτερη φορά στη σειρά το τρόπαιο.
Η εναλλαγή είναι από τα βασικά συστατικά επιτυχίας του θεσμού. Ακόμη κι οι τελικοί από την ίδια χώρα θεωρούνται αντιεμπορικοί. Δεν μπορείς στη κορυφαία συλλογική διοργάνωση να βάλεις ένα ντέρμπι εθνικού πρωταθλήματα, ακόμα κι αν αυτό είναι το «ελ κλάσικο».
Αυτός είναι κι ο λόγος που θέλω στον τελικό του Μονάχου τη Τσέλσι ή τη Μπάγερν. Δεν είναι σίγουρα καλύτερες ούτε από τη Ρεάλ, ούτε από τη Μπαρτσελόνα. Μπορούν όμως να δώσουν το ενδιαφέρον που χρειάζεται ο θεσμός. Και πολύ περισσότερο λόγω εντοπιότητας η Μπάγερν.
Εφέτος είδαμε, τρόπος του λέγειν, τέσσερις φορές τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα να παίζουν για Κύπελλο και Πρωτάθλημα. Μια ακόμα, σε τελικό Champions League θα ήταν πλεονασμός.
Είχα γράψει και παλαιότερα για τον κορεσμό της Μπαρτσελόνα. Από το 2009 που η ομάδα κέρδισε τα πάντα, απλά προσπαθεί να επαναλάβει το κατόρθωμά της. Δεν έχει άλλο πιο ψηλά να πάει. Κι όπως είναι λογικό όλο και κάτι χάνει. Κι όλο και κάτι θα χάνει. Γιατί είναι έτσι φτιαγμένο το ποδοσφαιρικό σύστημα που με όπλο τη κούραση δίνει ευκαιρίες και στους άλλους, τους λιγότερο δυνατούς.
Όλα αυτά βέβαια έχουν σχέση και με την Ελλάδα. Ο Ολυμπιακός κυρίαρχος για δύο δεκαετίες οδήγησε στην οικονομική καταστροφή τους αντιπάλους του και κινδυνεύει να πέσει κι ο ίδιος στην παγίδα που έστησε . Γιατί αν οι αντίπαλοί σου δεν υπάρχουν πως μπορείς να χαρείς την πρωτιά σου;
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου