Nαι, ήταν τυχερός εφέτος ο Ατρόμητος στο Κύπελλο. Εκτός από ικανός,
ήταν και τυχερός για να φτάσει ως εδώ. Στο 90΄ η πρόκριση επί του Αρη με
το γκολ του Μήτρογλου στο Περιστέρι, στο 90΄ η απίθανη ισοφάριση του
Φυτανίδη στην Τούμπα, πριν από το 1-2 με τον Μπρίτο στην παράταση,
απίστευτα τα λάθη του Πουλίδο και του Μπαρτολίνι σήμερα στην Τρίπολη.
Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έφτασε δίκαια για δεύτερη
διαδοχική σεζόν στον τελικό; Ποιος δικαιούται να πει ότι αυτή η πορεία
του δεν ήταν δύσκολη και πεντακάθαρη; Ουδείς!
Ο «Ατρομητάκος» μεγαλώνει. Ωριμάζει. Εμαθε να μην αρκείται στις ισοπαλίες. Εμαθε να παίρνει αυτό που θέλει (όπως σήμερα επί παραδείγματι ή σε αρκετές περιπτώσεις στον δεύτερο γύρο) χωρίς να παίζει πάντα καλά. Εμαθε να τσαμπουκαλεύεται. Να μην αρκείται στα λίγα, να ζητάει περισσότερα. Εμαθε να διαχειρίζεται τις κρίσεις του χωρίς να γίνεται.. χαμός στα αποδυτήρια, έμαθε να μην κολακεύεται από τα εγκωμιαστικά σχόλια των media και να μην πετά στα ουράνια μετά από μια σπουδαία νίκη επί κάποιου «μεγάλου».
Eμαθε να εκμεταλλεύεται περισσότερο την έδρα του (μία ήττα εφέτος) και να κυνηγά τα «διπλά» εκτός έδρας παντού: στην Τούμπα, στο «Κλεάνθης Βικελίδης», στο ΟΑΚΑ, στο «Γ. Καραϊσκάκης». Εμαθε πώς να διατηρεί τουλάχιστον τα βασικά ποδοσφαιρικά στοιχεία της ταυτότητάς του ακόμη κι αν αλλάζουν από εβδομάδα σε εβδομάδα δύο και τρεις και τέσσερις παίκτες στην ενδεκάδα. Εχει κι αυτός τους παίκτες – «κλειδιά» του, όπως όλες οι ομάδες. Ο Τάτος, ο Μήτρογλου, ο Φυτανίδης, ο Σφακιανάκης που μόχθησε για να ξαναβρεί μια θέση στο αρχικό σχήμα και τα κατάφερε…
Αλλά παραμένει μια ομάδα «συνόλου». Σημαντικός και ο Ζουέλα, και ο Επστάιν και ο Ιτάνζ (οι τρεις βασικοί «Ελληνες»- ξένοι), οι δύο εξελίξιμοι ακραίοι μπακ που φόρεσαν τη φανέλα της Εθνικής (Σκόνδρας – Γιαννούλης), ο Δημούτσος, ο Καραγκούνης, ο Μπρίτο, ο Τομάς, ο Πίτου, ο Αναστασάκος, ο Μπάλλας, ακόμη και οι αναπληρωματικοί: ο Ράντμαν, ο Οικονόμου με τη θαυμάσια διετία στην Καβάλα, ο Νάστος, ο Καραμάνος, ο Ιγκλέσιας που αποκτήθηκε τον Ιανουάριο.
Γίνεται πολύ ελκυστικός πλέον για τον αξιόλογο Ελληνα παίκτη ο Ατρόμητος. Η παρακμή Παναθηναϊκού – ΑΕΚ, σε συνδυασμό με τη φήμη «καλοπληρωτή» του Σπανού, την πορεία της ομάδας και στο πρωτάθλημα και στο Κύπελλο, τις εγκαταστάσεις, την οργάνωση, το προφίλ της ομάδας, θα ωθήσουν
πολλούς προς το Περιστέρι, όπου έχει χτιστεί μια ελληνική ομάδα με λιγοστούς «ελληνοποιημένους» στη λογική ξένους, που δεν χαρακτηρίζονται από «τουπέ» και υφάκι, αλλά εντάχθηκαν σωστά στο σύνολο. Πόλος για τον νέο Ελληνα παίκτη που βλέπει ότι συνάδελφοί του σε μικρές ηλικίες εξελίσσονται και παίρνουν ευκαιρίες, πόλος και για τον καλό ξένο παίκτη που ξέρει ότι θα μπορέσει να παίξει τη μπάλα του και να μην τρέχει σε δικηγόρους, μάνατζερς και UEFA για να πάρει (αν πάρει) κάποια στιγμή τα δεδουλευμένα του.
Ο Ατρόμητος θα μεγαλώσει περισσότερο γιατί έχει ήδη αρχίσει να πουλάει και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και διότι έχει ήδη κάνει τον προγραμματισμό του για τις μεταγραφές του επόμενου καλοκαιριού, είτε παραμείνει στον πάγκο ο Δώνης που έχει δεύτερη ευκαιρία για δεύτερη κούπα με «μικρό» (μετά το Λάρισα – Παναθηναϊκός 2-1 και τον περυσινό αλησμόνητο τελικό της ντροπής), είτε αποφασίσει να αποχωρήσει.
Γι’ αυτά είμαι βέβαιος. Αυτό που περιμένω να δω είναι αν αυτή η γενιά του, αυτές οι επιτυχίες του, αυτή η ποδοσφαιρική ταυτότητά του, αυτή η καλύτερη περίοδος στην ιστορία του από το 1923 ως σήμερα, αυτά τα σπουδαία για το μέγεθός του επιτεύγματα, θα γεννήσουν φουρνιές Περιστεριωτών που θα υποστηρίζουν τον Ατρόμητο και όχι τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Αν δεν «γεννήσει» και τώρα, τότε πότε; Διότι, ας μην γελιόμαστε, αν φύγει ο Σπανός ο οποίος «ζει» στον Ατρόμητο από την υπερηφάνεια του γι’ αυτό που έχει δημιουργήσει και «γεμίζει» από τα χαμόγελα και τους πανηγυρισμούς των πιτσιρικάδων, των μεσήλικων και των παππούδων που πάνε στο γήπεδο, το οικοδόμημα θα γκρεμιστεί.
Αν δεν γεννηθούν τώρα τέτοιες γενιές, τότε πότε αλήθεια;
Ο «Ατρομητάκος» μεγαλώνει. Ωριμάζει. Εμαθε να μην αρκείται στις ισοπαλίες. Εμαθε να παίρνει αυτό που θέλει (όπως σήμερα επί παραδείγματι ή σε αρκετές περιπτώσεις στον δεύτερο γύρο) χωρίς να παίζει πάντα καλά. Εμαθε να τσαμπουκαλεύεται. Να μην αρκείται στα λίγα, να ζητάει περισσότερα. Εμαθε να διαχειρίζεται τις κρίσεις του χωρίς να γίνεται.. χαμός στα αποδυτήρια, έμαθε να μην κολακεύεται από τα εγκωμιαστικά σχόλια των media και να μην πετά στα ουράνια μετά από μια σπουδαία νίκη επί κάποιου «μεγάλου».
Eμαθε να εκμεταλλεύεται περισσότερο την έδρα του (μία ήττα εφέτος) και να κυνηγά τα «διπλά» εκτός έδρας παντού: στην Τούμπα, στο «Κλεάνθης Βικελίδης», στο ΟΑΚΑ, στο «Γ. Καραϊσκάκης». Εμαθε πώς να διατηρεί τουλάχιστον τα βασικά ποδοσφαιρικά στοιχεία της ταυτότητάς του ακόμη κι αν αλλάζουν από εβδομάδα σε εβδομάδα δύο και τρεις και τέσσερις παίκτες στην ενδεκάδα. Εχει κι αυτός τους παίκτες – «κλειδιά» του, όπως όλες οι ομάδες. Ο Τάτος, ο Μήτρογλου, ο Φυτανίδης, ο Σφακιανάκης που μόχθησε για να ξαναβρεί μια θέση στο αρχικό σχήμα και τα κατάφερε…
Αλλά παραμένει μια ομάδα «συνόλου». Σημαντικός και ο Ζουέλα, και ο Επστάιν και ο Ιτάνζ (οι τρεις βασικοί «Ελληνες»- ξένοι), οι δύο εξελίξιμοι ακραίοι μπακ που φόρεσαν τη φανέλα της Εθνικής (Σκόνδρας – Γιαννούλης), ο Δημούτσος, ο Καραγκούνης, ο Μπρίτο, ο Τομάς, ο Πίτου, ο Αναστασάκος, ο Μπάλλας, ακόμη και οι αναπληρωματικοί: ο Ράντμαν, ο Οικονόμου με τη θαυμάσια διετία στην Καβάλα, ο Νάστος, ο Καραμάνος, ο Ιγκλέσιας που αποκτήθηκε τον Ιανουάριο.
Γίνεται πολύ ελκυστικός πλέον για τον αξιόλογο Ελληνα παίκτη ο Ατρόμητος. Η παρακμή Παναθηναϊκού – ΑΕΚ, σε συνδυασμό με τη φήμη «καλοπληρωτή» του Σπανού, την πορεία της ομάδας και στο πρωτάθλημα και στο Κύπελλο, τις εγκαταστάσεις, την οργάνωση, το προφίλ της ομάδας, θα ωθήσουν
πολλούς προς το Περιστέρι, όπου έχει χτιστεί μια ελληνική ομάδα με λιγοστούς «ελληνοποιημένους» στη λογική ξένους, που δεν χαρακτηρίζονται από «τουπέ» και υφάκι, αλλά εντάχθηκαν σωστά στο σύνολο. Πόλος για τον νέο Ελληνα παίκτη που βλέπει ότι συνάδελφοί του σε μικρές ηλικίες εξελίσσονται και παίρνουν ευκαιρίες, πόλος και για τον καλό ξένο παίκτη που ξέρει ότι θα μπορέσει να παίξει τη μπάλα του και να μην τρέχει σε δικηγόρους, μάνατζερς και UEFA για να πάρει (αν πάρει) κάποια στιγμή τα δεδουλευμένα του.
Ο Ατρόμητος θα μεγαλώσει περισσότερο γιατί έχει ήδη αρχίσει να πουλάει και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και διότι έχει ήδη κάνει τον προγραμματισμό του για τις μεταγραφές του επόμενου καλοκαιριού, είτε παραμείνει στον πάγκο ο Δώνης που έχει δεύτερη ευκαιρία για δεύτερη κούπα με «μικρό» (μετά το Λάρισα – Παναθηναϊκός 2-1 και τον περυσινό αλησμόνητο τελικό της ντροπής), είτε αποφασίσει να αποχωρήσει.
Γι’ αυτά είμαι βέβαιος. Αυτό που περιμένω να δω είναι αν αυτή η γενιά του, αυτές οι επιτυχίες του, αυτή η ποδοσφαιρική ταυτότητά του, αυτή η καλύτερη περίοδος στην ιστορία του από το 1923 ως σήμερα, αυτά τα σπουδαία για το μέγεθός του επιτεύγματα, θα γεννήσουν φουρνιές Περιστεριωτών που θα υποστηρίζουν τον Ατρόμητο και όχι τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Αν δεν «γεννήσει» και τώρα, τότε πότε; Διότι, ας μην γελιόμαστε, αν φύγει ο Σπανός ο οποίος «ζει» στον Ατρόμητο από την υπερηφάνεια του γι’ αυτό που έχει δημιουργήσει και «γεμίζει» από τα χαμόγελα και τους πανηγυρισμούς των πιτσιρικάδων, των μεσήλικων και των παππούδων που πάνε στο γήπεδο, το οικοδόμημα θα γκρεμιστεί.
Αν δεν γεννηθούν τώρα τέτοιες γενιές, τότε πότε αλήθεια;
πηγή:gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου