Το να χάνεις δεν σημαίνει αυτοκαταστροφή. Δεν
σημαίνει ολική ρήξη με την επιτυχία στο μέλλον, ούτε σε καθιστά εύκολο
στόχο στο ρινγκ της κριτικής. Ολα μπορεί να συμβούν. Γράφει ο Διονύσης
Μαρίνος.
Ακόμα και να αποκλειστεί η εθνική ομάδα μπάσκετ από τη Νιγηρία. Ακόμα
και αυτό; Ως φαίνεται, ναι! Αποχαιρετήσαμε άδοξα το Λονδίνο διότι εκ του
αποτελέσματος δεν αξίζαμε να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν τα
καταφέραμε να πάμε απευθείας μέσω του Ευρωμπάσκετ, δεν τα καταφέραμε
ούτε και στο προολυμπιακό, ε, στην τρίτη ευκαιρία απλώς καίγεσαι.
Αυτό συνέβη, λοιπόν, στο μακρινό Καράκας: κάηκε η γούνα μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις και με βάση την ελληνική ψυχοσύνθεση του μέσου... γραφιά, θα αρχίσει ο γνωστός εξάψαλμος για την αδυναμία του Ζούρου να επιβληθεί, για την άμυνα που ξεχάσαμε ότι είναι το βασικό μας προσόν, για την υποτυπώδη προετοιμασία (λόγω πίεσης χρόνου) που έκανε η ομάδα, για την ομοσπονδία που ζει κλεισμένη στο κάστρο της, για να τον κακό μας τον καιρό που δεν λέει και να τελειώσει. Ε, όλα αυτά είναι πάνω κάτω αληθή και ουδείς μπορεί να τα αμφισβητήσει.
Ακόμα κι έτσι, όμως, όταν είσαι η Εθνική Ελλάδας δεν δικαιούσαι να χάσεις έναν μεγάλο στόχο από την «άγραφη» Νιγηρία. Ναι, ξέρω είναι άτοπο αυτό που γράφω, όμως επιμένω: δεν δικαιούσαι να χάσεις. Κερδίζουν από μόνες τους οι φανέλες. Πώς γίνεται αυτό; Δεν ξέρω, αλλά στον αθλητισμό γίνεται. Ο εγωισμός και η φιλοδοξία του ανώτερου μπορούν να υπερκεράσουν ακόμα και τα μεγαλύτερα προβλήματα που θα βρεθούν στον δρόμο σου.
Αν χάναμε από τη Λιθουανία ή τη Ρωσία, σαφώς και θα ήταν κατανοητό και ευεξήγητο. Μα, από τη Νιγηρία; Χρειαζόμαστε ένα διαιτητικό σφύριγμα στο ύστατο δευτερόλεπτο του αγώνα για να νικήσουμε τους Νιγηριανούς; Αν ναι, τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.
Από χθες γίνεται συνεχής επίκληση του φαντάσματος της Ντιζόν και συνακόλουθα το πισωγύρισμα της Εθνικής σε μεμψίμοιρες και δυσκολοχώνευτες καταστάσεις. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και ένας κίνδυνος. Ομως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στις τελευταίες δύο διοργανώσεις που πήρε μέρος η εθνική ομάδα τα αποτελέσματα που έφερε δεν ήταν και τα καλύτερα δυνατά.
Στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας δεν προσεγγίσαμε ούτε καν την πρώτη 8άδα, στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας η έκτη θέση θεωρήθηκε κάτι παραπάνω από τιμητική και τώρα στο προολυμπιακό ήρθε το απόλυτο πατατράκ. Είναι όλα αυτά τυχαία; Ερχονται ως εξαίρεση που προσπαθεί να καταβαραθρώσει τον κανόνα;
Ας μη γελιόμαστε: τίποτα δεν είναι τυχαίο, όταν επαναλαμβάνεται. Η ομοσπονδία ενδεχόμενα να βγάλει προς τα έξω την πολεμική που της γίνεται από τα ανώτατα κλιμάκια της FIBΑ από τη στιγμή που ο Βασιλακόπουλος δεν είναι μέσα στα πράγματα. Ο Ηλίας Ζούρος θα επικαλεστεί (όπως και το έκανε) την κακή διαιτησία στο ματς με τη Νιγηρία. Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά δεν πείθουν. Ούτε καν μικρά παιδιά. Επαναλαμβάνω: χάσαμε το Λονδίνο από τη Νιγηρία.
Μετά τον αποκλεισμό της εθνικής Αγγλίας από το πρόσφατο Euro οι συμπατριώτες τους δημοσιογράφοι άριχσαν να πικάρουν τους παίκτες. Μια εφημερίδα μάλιστα τους παρότρυνε να αρχίσουν να παίζουν τένις μπας και τα καταφέρουν καλύτερα στο τουρνουά του Γουίμπλεντον. Εμείς δεν μπορούμε να πράξουμε αναλόγως. Δυστυχώς, δεν έχουμε ούτε... καλό τένις.
Πηγή: Goal
Αυτό συνέβη, λοιπόν, στο μακρινό Καράκας: κάηκε η γούνα μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις και με βάση την ελληνική ψυχοσύνθεση του μέσου... γραφιά, θα αρχίσει ο γνωστός εξάψαλμος για την αδυναμία του Ζούρου να επιβληθεί, για την άμυνα που ξεχάσαμε ότι είναι το βασικό μας προσόν, για την υποτυπώδη προετοιμασία (λόγω πίεσης χρόνου) που έκανε η ομάδα, για την ομοσπονδία που ζει κλεισμένη στο κάστρο της, για να τον κακό μας τον καιρό που δεν λέει και να τελειώσει. Ε, όλα αυτά είναι πάνω κάτω αληθή και ουδείς μπορεί να τα αμφισβητήσει.
Ακόμα κι έτσι, όμως, όταν είσαι η Εθνική Ελλάδας δεν δικαιούσαι να χάσεις έναν μεγάλο στόχο από την «άγραφη» Νιγηρία. Ναι, ξέρω είναι άτοπο αυτό που γράφω, όμως επιμένω: δεν δικαιούσαι να χάσεις. Κερδίζουν από μόνες τους οι φανέλες. Πώς γίνεται αυτό; Δεν ξέρω, αλλά στον αθλητισμό γίνεται. Ο εγωισμός και η φιλοδοξία του ανώτερου μπορούν να υπερκεράσουν ακόμα και τα μεγαλύτερα προβλήματα που θα βρεθούν στον δρόμο σου.
Αν χάναμε από τη Λιθουανία ή τη Ρωσία, σαφώς και θα ήταν κατανοητό και ευεξήγητο. Μα, από τη Νιγηρία; Χρειαζόμαστε ένα διαιτητικό σφύριγμα στο ύστατο δευτερόλεπτο του αγώνα για να νικήσουμε τους Νιγηριανούς; Αν ναι, τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.
Από χθες γίνεται συνεχής επίκληση του φαντάσματος της Ντιζόν και συνακόλουθα το πισωγύρισμα της Εθνικής σε μεμψίμοιρες και δυσκολοχώνευτες καταστάσεις. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και ένας κίνδυνος. Ομως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στις τελευταίες δύο διοργανώσεις που πήρε μέρος η εθνική ομάδα τα αποτελέσματα που έφερε δεν ήταν και τα καλύτερα δυνατά.
Στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας δεν προσεγγίσαμε ούτε καν την πρώτη 8άδα, στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας η έκτη θέση θεωρήθηκε κάτι παραπάνω από τιμητική και τώρα στο προολυμπιακό ήρθε το απόλυτο πατατράκ. Είναι όλα αυτά τυχαία; Ερχονται ως εξαίρεση που προσπαθεί να καταβαραθρώσει τον κανόνα;
Ας μη γελιόμαστε: τίποτα δεν είναι τυχαίο, όταν επαναλαμβάνεται. Η ομοσπονδία ενδεχόμενα να βγάλει προς τα έξω την πολεμική που της γίνεται από τα ανώτατα κλιμάκια της FIBΑ από τη στιγμή που ο Βασιλακόπουλος δεν είναι μέσα στα πράγματα. Ο Ηλίας Ζούρος θα επικαλεστεί (όπως και το έκανε) την κακή διαιτησία στο ματς με τη Νιγηρία. Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά δεν πείθουν. Ούτε καν μικρά παιδιά. Επαναλαμβάνω: χάσαμε το Λονδίνο από τη Νιγηρία.
Μετά τον αποκλεισμό της εθνικής Αγγλίας από το πρόσφατο Euro οι συμπατριώτες τους δημοσιογράφοι άριχσαν να πικάρουν τους παίκτες. Μια εφημερίδα μάλιστα τους παρότρυνε να αρχίσουν να παίζουν τένις μπας και τα καταφέρουν καλύτερα στο τουρνουά του Γουίμπλεντον. Εμείς δεν μπορούμε να πράξουμε αναλόγως. Δυστυχώς, δεν έχουμε ούτε... καλό τένις.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου