Όταν παίζεις με το Π.Ρίκο που στην πραγματικότητα δεν ξέρει πως να
κερδίσει όλα γίνονται. Η εθνική ομάδα έχοντας πολλά προβλήματα κατάφερε
να υποτάξει τους σχιζοφρενείς του μπάσκετ, να πάρει τη νίκη και την
πρώτη θέση στον όμιλο που την οδηγεί στον πρώτο νοκ-άουτ αγώνα με
αντίπαλο τη Νιγηρία. Λογικά εκεί θα κερδίσουμε άνετα και μετά θα έχουμε
δυο ευκαιρίες για να πάμε Λονδίνο. Είτε απευθείας με νίκη στον
ημιτελικό, είτε μέσω του μικρού τελικού. Για να τα καταφέρουμε πάντως
έχουμε να διορθώσουμε πολλά.
Απόψε χτύπησε ένα θαυμάσιο καμπανάκι και έχω την εντύπωση ότι θα το ακούσουμε. Υπάρχουν πολλά ηθικά διδάγματα κι ευτυχώς η κάθαρση τούτη τη φορά μπορεί να μην έρθει από «παθήματα» κατά τον ορισμό της τραγωδίας. Έχουμε και λέμε:
1) Είναι αδιανόητο να το παίζουμε «εκσυγχρονιστές» προσπαθώντας να παίξουμε γρήγορο, άναρχο μπάσκετ, μπαίνοντας στα παπούτσια του κάθε Π.Ρίκο. Οι τελευταίοι «εκσυγχρονιστές» άνοιξαν το δρόμο για τη χρεοκοπία. Μην ξεχνιέστε. Ήτοι δεν υπάρχει ελληνικό μπάσκετ χωρίς άμυνα από την οποία θα βγαίνει η ενέργεια και στην επίθεση. Αμυντικώς ήμασταν για τα θηρία. Της αγίας ζώνης «ένεκα που» φοβηθήκαμε τους ψηλούς. Ναι, αλλά η μπάλα τελικώς έφτανε εκεί για πλάκα, διότι η ζώνη μας έμπαζε από παντού. Αφήστε που χάναμε με συνέπεια και τα ριμπάουντ. Αφήστε που φάγαμε και του κόσμου τα τρίποντα. Run and gun με αδιαφορία για τα μετόπισθεν για ποιό λόγο;
2) Στην επίθεση τα κρεσέντο του Σπανούλη ήταν θαυμάσια, αλλά το one man show περνάει και αποδίδει μόνο με αντιπάλους τύπου Π.Ρίκο. Κι η ομάδα πρέπει να βρει εναλλακτικές κι ο Βασίλης πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος στο παρκέ. Επίσης αυτό το πράγμα με τα τρίποντα δεν θα μας κάθεται σε κάθε παιχνίδι. Το 14 στα 24 δεν θα «ξαναματαγίνει» εύκολα. Ας το κόψουμε πριν μας το κόψουν.
Κατά τ’άλλα με τον τρόπο που παίξαμε στις δυο πρώτες περιόδους και στα ¾ της τρίτης ,αν είχαμε απέναντί μας έναν αντίπαλο που ήξερε πως να μας κερδίσει, δεν θα φεύγαμε και τόσο άνετα από το γήπεδο. Δόξα τω Θεώ αυτοί οι πολύ καλοί άνθρωποι δεν διάβασαν ποτέ το παιχνίδι, δεν θα μάθουν ποτέ τα πλεονεκτήματά τους, είναι θεότρελοι κι έχουν ψηλούς που απλούστατα δεν ξέρουν τί να κάνουν τα χέρια και τα πόδια τους. Όσο για τους κοντούς; Τα ΄χει πει ο Λιμνιάτης για τους «Μπαρέες», αλλά ποιός τον ακούει. Προσοχή όμως γιατί όταν μπούμε στα ημιτελικά δεν θα υπάρχει Π.Ρίκο. Όχι ότι θα υπάρχει κι ο μπασκετικός Πίου (για να είμαστε ειλικρινείς), αλλά εκεί τα πράγματα θα είναι πιο ζόρικα. Τότε το σύστημα όσα βάλουμε κι όσα φάμε δεν θα είναι αποδοτικό. Φαντάζομαι είναι αντιληπτό αυτό.
H Eλλάδα νίκησε το Πούερτο Ρίκο όταν έπαιξε την γνωστή επιθετική της άμυνα, σε όποια διάταξη ζώνης. Εκεί έπαθαν το οριστικό «κοκομπλόκο» οι αντίπαλοι.
Κι εμένα μου αρέσει πολύ το γρήγορο μπάσκετ με τα πολλά τρίποντα και το θέαμα, όμως έχω την εντύπωση ότι δεν μπορεί να μας δώσει αυτό που επιθυμούμε. Δε λέω να γυρίσουμε στο ταμπούρι των 50 πόντων, αλλά κι αυτό είναι υπερβολή. Τώρα αν καταφέρουμε να γίνουμε η Ζαλγκίρις του 2012 δεκατρία χρόνια μετά, θα προσκυνώ τον Ζούρο δια βίου. Παρ’ όλα αυτά νομίζω ότι δεν είμαστε (και δεν μπορούμε να γίνουμε) τόσο καταιγιστικοί. Διάβασα σε σχόλια ότι η ομάδα έπαιξε ελκυστικό μπάσκετ. ΟΚ σύμφωνοι μέχρι έναν βαθμό. Το ελκυστικό ήταν αποδοτικό, διότι είχαμε να κάνουμε με τους Πορτορικάνους. Εκτός κι αν δεν ήταν αυτό το σαφές δείγμα του στίγματός μας ή αν εγώ είμαι υπερβολικά κολλημένος με αυτό που έμαθα να βλέπω. Εμπιστεύομαι τον Ζούρο και προχωράω.
Αυτό που μου άρεσε απόψε (για να μην γκρινιάζουμε μόνο) ήταν η αυτοπεποίθηση αυτών των παιδιών, το πάθος τους και κυρίως η ικανότητά τους. Έχω την βεβαιότητα ότι όσα βασανίζουν το μυαλό μου ξημερώματα Πέμπτης τα γνωρίζει καλύτερα το τεχνικό επιτελείο που ξέρει το μονοπάτι για τις κορυφές. Είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει. Όπως είμαι σίγουρος ότι έχει κάνει τις σωστές επιλογές, όσες προσωπικές ενστάσεις κι αν έχει ο καθένας μας. Επειδή ρωτούσατε και στο live chat του pamesports.gr, ας τοποθετηθώ ξανά. Στους ψηλούς θαρρώ πως πήρε ότι καλύτερο είχε (κι εγώ θα έκοβα τον Ίαν) και διαφωνώ μόνο με τον Νίκ Καλάθη και το κόψιμο του Σλούκα. Αλλά όλα αυτά είναι «να ‘χαμε, να λέγαμε». Το ζητούμενο είναι το σύνολο κι αυτό προσωπικώς μου αρέσει πολύ. Επιμένω ότι μου αρέσει, παρά τις αποψινές αστοχίες.
Θεωρώ ότι δεν θα μας ξεγελάσει το εύρος της αποψινής διαφοράς και θα διαβάσουμε τις στρεβλώσεις του επιχειρούμενου στυλ μας.
18 χρόνια είχα να ξενυχτήσω για την εθνική μπάσκετ (από το Τορόντο) και ομολογώ ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Το απόλαυσα.
Κυρίες και κύριοι καλή σας ημέρα. Και κάτι ακόμα:
ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ ΡΕ ΟΜΑΔΑΡΑ!!!
Υ.Γ: Από τη στιγμή που το σύστημα το επιτρέπει, ας μην κακιώνουμε με την Λιθουανία που -ηττώμενη- πέταξε εκτός συνέχειας τους διοργανωτές Βενεζουεαλάνους, δίνοντας (λόγω αδιαφορίας θέλω να πιστεύω) το εισιτήριο στη Νιγηρία. Life is a bitch!
Πηγή: pamesports.gr
Απόψε χτύπησε ένα θαυμάσιο καμπανάκι και έχω την εντύπωση ότι θα το ακούσουμε. Υπάρχουν πολλά ηθικά διδάγματα κι ευτυχώς η κάθαρση τούτη τη φορά μπορεί να μην έρθει από «παθήματα» κατά τον ορισμό της τραγωδίας. Έχουμε και λέμε:
1) Είναι αδιανόητο να το παίζουμε «εκσυγχρονιστές» προσπαθώντας να παίξουμε γρήγορο, άναρχο μπάσκετ, μπαίνοντας στα παπούτσια του κάθε Π.Ρίκο. Οι τελευταίοι «εκσυγχρονιστές» άνοιξαν το δρόμο για τη χρεοκοπία. Μην ξεχνιέστε. Ήτοι δεν υπάρχει ελληνικό μπάσκετ χωρίς άμυνα από την οποία θα βγαίνει η ενέργεια και στην επίθεση. Αμυντικώς ήμασταν για τα θηρία. Της αγίας ζώνης «ένεκα που» φοβηθήκαμε τους ψηλούς. Ναι, αλλά η μπάλα τελικώς έφτανε εκεί για πλάκα, διότι η ζώνη μας έμπαζε από παντού. Αφήστε που χάναμε με συνέπεια και τα ριμπάουντ. Αφήστε που φάγαμε και του κόσμου τα τρίποντα. Run and gun με αδιαφορία για τα μετόπισθεν για ποιό λόγο;
2) Στην επίθεση τα κρεσέντο του Σπανούλη ήταν θαυμάσια, αλλά το one man show περνάει και αποδίδει μόνο με αντιπάλους τύπου Π.Ρίκο. Κι η ομάδα πρέπει να βρει εναλλακτικές κι ο Βασίλης πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος στο παρκέ. Επίσης αυτό το πράγμα με τα τρίποντα δεν θα μας κάθεται σε κάθε παιχνίδι. Το 14 στα 24 δεν θα «ξαναματαγίνει» εύκολα. Ας το κόψουμε πριν μας το κόψουν.
Κατά τ’άλλα με τον τρόπο που παίξαμε στις δυο πρώτες περιόδους και στα ¾ της τρίτης ,αν είχαμε απέναντί μας έναν αντίπαλο που ήξερε πως να μας κερδίσει, δεν θα φεύγαμε και τόσο άνετα από το γήπεδο. Δόξα τω Θεώ αυτοί οι πολύ καλοί άνθρωποι δεν διάβασαν ποτέ το παιχνίδι, δεν θα μάθουν ποτέ τα πλεονεκτήματά τους, είναι θεότρελοι κι έχουν ψηλούς που απλούστατα δεν ξέρουν τί να κάνουν τα χέρια και τα πόδια τους. Όσο για τους κοντούς; Τα ΄χει πει ο Λιμνιάτης για τους «Μπαρέες», αλλά ποιός τον ακούει. Προσοχή όμως γιατί όταν μπούμε στα ημιτελικά δεν θα υπάρχει Π.Ρίκο. Όχι ότι θα υπάρχει κι ο μπασκετικός Πίου (για να είμαστε ειλικρινείς), αλλά εκεί τα πράγματα θα είναι πιο ζόρικα. Τότε το σύστημα όσα βάλουμε κι όσα φάμε δεν θα είναι αποδοτικό. Φαντάζομαι είναι αντιληπτό αυτό.
H Eλλάδα νίκησε το Πούερτο Ρίκο όταν έπαιξε την γνωστή επιθετική της άμυνα, σε όποια διάταξη ζώνης. Εκεί έπαθαν το οριστικό «κοκομπλόκο» οι αντίπαλοι.
Κι εμένα μου αρέσει πολύ το γρήγορο μπάσκετ με τα πολλά τρίποντα και το θέαμα, όμως έχω την εντύπωση ότι δεν μπορεί να μας δώσει αυτό που επιθυμούμε. Δε λέω να γυρίσουμε στο ταμπούρι των 50 πόντων, αλλά κι αυτό είναι υπερβολή. Τώρα αν καταφέρουμε να γίνουμε η Ζαλγκίρις του 2012 δεκατρία χρόνια μετά, θα προσκυνώ τον Ζούρο δια βίου. Παρ’ όλα αυτά νομίζω ότι δεν είμαστε (και δεν μπορούμε να γίνουμε) τόσο καταιγιστικοί. Διάβασα σε σχόλια ότι η ομάδα έπαιξε ελκυστικό μπάσκετ. ΟΚ σύμφωνοι μέχρι έναν βαθμό. Το ελκυστικό ήταν αποδοτικό, διότι είχαμε να κάνουμε με τους Πορτορικάνους. Εκτός κι αν δεν ήταν αυτό το σαφές δείγμα του στίγματός μας ή αν εγώ είμαι υπερβολικά κολλημένος με αυτό που έμαθα να βλέπω. Εμπιστεύομαι τον Ζούρο και προχωράω.
Αυτό που μου άρεσε απόψε (για να μην γκρινιάζουμε μόνο) ήταν η αυτοπεποίθηση αυτών των παιδιών, το πάθος τους και κυρίως η ικανότητά τους. Έχω την βεβαιότητα ότι όσα βασανίζουν το μυαλό μου ξημερώματα Πέμπτης τα γνωρίζει καλύτερα το τεχνικό επιτελείο που ξέρει το μονοπάτι για τις κορυφές. Είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει. Όπως είμαι σίγουρος ότι έχει κάνει τις σωστές επιλογές, όσες προσωπικές ενστάσεις κι αν έχει ο καθένας μας. Επειδή ρωτούσατε και στο live chat του pamesports.gr, ας τοποθετηθώ ξανά. Στους ψηλούς θαρρώ πως πήρε ότι καλύτερο είχε (κι εγώ θα έκοβα τον Ίαν) και διαφωνώ μόνο με τον Νίκ Καλάθη και το κόψιμο του Σλούκα. Αλλά όλα αυτά είναι «να ‘χαμε, να λέγαμε». Το ζητούμενο είναι το σύνολο κι αυτό προσωπικώς μου αρέσει πολύ. Επιμένω ότι μου αρέσει, παρά τις αποψινές αστοχίες.
Θεωρώ ότι δεν θα μας ξεγελάσει το εύρος της αποψινής διαφοράς και θα διαβάσουμε τις στρεβλώσεις του επιχειρούμενου στυλ μας.
18 χρόνια είχα να ξενυχτήσω για την εθνική μπάσκετ (από το Τορόντο) και ομολογώ ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Το απόλαυσα.
Κυρίες και κύριοι καλή σας ημέρα. Και κάτι ακόμα:
ΠΑΜΕ ΓΕΡΑ ΡΕ ΟΜΑΔΑΡΑ!!!
Υ.Γ: Από τη στιγμή που το σύστημα το επιτρέπει, ας μην κακιώνουμε με την Λιθουανία που -ηττώμενη- πέταξε εκτός συνέχειας τους διοργανωτές Βενεζουεαλάνους, δίνοντας (λόγω αδιαφορίας θέλω να πιστεύω) το εισιτήριο στη Νιγηρία. Life is a bitch!
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου