Ο Δημ. Ευαγγελάτος γράφει για την εμφάνιση του Γκρέκο με τη Μονπελιέ και τη μεγάλη των Ιταλών σχολή στον τομέα της τακτικής.
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, κατά κόσμον El
Greco, πέρασε μια περίοδο της ζωής του διαμένοντας στην Ρώμη. Κι εκεί,
στην όμορφη ιταλική πρωτεύουσα, εξασφάλισε την αναγνώρισή του κυρίως
μέσα από το είδος της προσωπογραφίας, στο οποίο ξεχωρίζουν τα πορτρέτα
που φιλοτέχνησε για τον Τζούλιο Κλόβιο και τον στρατιωτικό Βιτσέντζο
Αναστάζι. Περιληπτικά, στην Ιταλία ο El Greco άντλησε ιδέες για μεγάλα
έργα ζωγραφικής, τα οποία του έδωσαν ολοένα και μεγαλύτερη λάμψη.
Στη Ρώμη πέρασε ένα μέρος της ζωής του και ένας άλλος Greco, που επαγγέλλεται ποδοσφαιριστής και από το περασμένο καλοκαίρι φοράει την φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Ιταλός χαφ ουσιαστικά ανδρώθηκε στην Ρόμα, έχοντας πολλά κοινά σημεία με την πορεία του νεότερού του, Παναγιώτη Ταχτσίδη. Βασικό κοινό τους σημείο, η μετάβαση από την Βερόνα στη Ρόμα. Εν έτει 2008 ο Γκρέκο, εν έτει 2012 ο Ταχτσίδης. Ακριβώς το ίδιο δρομολόγιο. Ο Ιταλός παίζει πια στον Ολυμπιακό και παίζει πλέον καλά, φανερώνοντας διαπιστευτήρια. Στην αρχή της σεζόν δεν φάνηκε. Δεν έκανε αυτό που λέμε αισθητή την παρουσία του. Του έπρεπε, καταφανώς, να πάρει το χρόνο του. Σιγά σιγά μπήκε στο κλίμα. Η σέντρα «πάρε βάλε» στον Μήτρογλου στο γκολ της ισοφάρισης στο «Emirates» ήταν, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, μια πρόγευση. Η χθεσινή βραδιά ήταν ξεκάθαρα αυτή της θεμελίωσης ή αν θέλετε της καθιέρωσης, που λέμε και στην πιο ποδοσφαιρική γλώσσα. Τούτη τη φορά υπήρξε πειστικός. Αφοπλιστικά πειστικός, ότι μπορεί.
Ο Νίνης έλεγε, σε εκείνη την πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη που τόσο πολύ συζητήθηκε (τάχα μου μίλησε απαξιωτικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο, μα στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια απολύτως ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων) πόσα έτη φωτός απέχει σε επίπεδο τακτικής το ιταλικό από το ελληνικό πρωτάθλημα. Οι Ιταλοί δεν έχουν πια το καλύτερο ποδόσφαιρο. Ούτε καν συγκρίνεται το τωρινό τους πρωτάθλημα με αυτό που μεσουράνησε στα 90'ς. Εξακολουθούν όμως να είναι top class σε ένα και μοναδικό κομμάτι: είναι οι μεγαλύτεροι και αρτιότεροι «τακτικιστές». Μπορεί να μην βγάζουν αλλά ούτε και να αγοράζουν πλέον τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, συνεχίζουν όμως να βγάζουν μαζικά κορυφαίους προπονητές. Παλαιότερα ο Σάκι και ο Τραπατόνι, αργότερα η γενιά του Καπέλο και του Λίπι, εσχάτως ξεκίνησε πια η γενιά του Κόντε και του Στραματσόνι. Θαρρείς ότι από πάγκο σε πάγκο και από γενιά σε γενιά γίνεται αδιάκοπα το (κατά την αργκό των ηλεκτρονικών υπολογιστών και όχι μόνο) «update». Ελληνιστί, μια συνεχής εξέλιξη, αναβάθμιση.
Γνήσιο τέκνο της περίφημης ιταλικής τακτικής σχολής είναι ο ποδοσφαιριστής Γκρέκο. Στο Καμπιονάτο δεν υπήρξε ποτέ πρωταγωνιστής. Παρόλα αυτά ένας παίκτης που στην Ιταλία δεν ήταν «πρώτης γραμμής», φτάνει και περισσεύει για να σταθεί καλά στην Ελλάδα. Και μόνο το γεγονός ότι ξέρει ποδόσφαιρο και όχι μπάλα (διαχρονικός λάτρης αυτού του διαχωρισμού ο ομοσπονδιακός μας εκλέκτορας, Φερνάντο Σάντος) μπορεί να είναι αρκετό. Συστατικό επιτυχίας. Ο Γκρέκο διέπρεψε, αρίστευσε τακτικά, κόντρα στην Μονπελιέ. Η διαφαινόμενη καθιέρωση είναι όλη δική του.
Πηγή: Sday.gr
Στη Ρώμη πέρασε ένα μέρος της ζωής του και ένας άλλος Greco, που επαγγέλλεται ποδοσφαιριστής και από το περασμένο καλοκαίρι φοράει την φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Ιταλός χαφ ουσιαστικά ανδρώθηκε στην Ρόμα, έχοντας πολλά κοινά σημεία με την πορεία του νεότερού του, Παναγιώτη Ταχτσίδη. Βασικό κοινό τους σημείο, η μετάβαση από την Βερόνα στη Ρόμα. Εν έτει 2008 ο Γκρέκο, εν έτει 2012 ο Ταχτσίδης. Ακριβώς το ίδιο δρομολόγιο. Ο Ιταλός παίζει πια στον Ολυμπιακό και παίζει πλέον καλά, φανερώνοντας διαπιστευτήρια. Στην αρχή της σεζόν δεν φάνηκε. Δεν έκανε αυτό που λέμε αισθητή την παρουσία του. Του έπρεπε, καταφανώς, να πάρει το χρόνο του. Σιγά σιγά μπήκε στο κλίμα. Η σέντρα «πάρε βάλε» στον Μήτρογλου στο γκολ της ισοφάρισης στο «Emirates» ήταν, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, μια πρόγευση. Η χθεσινή βραδιά ήταν ξεκάθαρα αυτή της θεμελίωσης ή αν θέλετε της καθιέρωσης, που λέμε και στην πιο ποδοσφαιρική γλώσσα. Τούτη τη φορά υπήρξε πειστικός. Αφοπλιστικά πειστικός, ότι μπορεί.
Ο Νίνης έλεγε, σε εκείνη την πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη που τόσο πολύ συζητήθηκε (τάχα μου μίλησε απαξιωτικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο, μα στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια απολύτως ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων) πόσα έτη φωτός απέχει σε επίπεδο τακτικής το ιταλικό από το ελληνικό πρωτάθλημα. Οι Ιταλοί δεν έχουν πια το καλύτερο ποδόσφαιρο. Ούτε καν συγκρίνεται το τωρινό τους πρωτάθλημα με αυτό που μεσουράνησε στα 90'ς. Εξακολουθούν όμως να είναι top class σε ένα και μοναδικό κομμάτι: είναι οι μεγαλύτεροι και αρτιότεροι «τακτικιστές». Μπορεί να μην βγάζουν αλλά ούτε και να αγοράζουν πλέον τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, συνεχίζουν όμως να βγάζουν μαζικά κορυφαίους προπονητές. Παλαιότερα ο Σάκι και ο Τραπατόνι, αργότερα η γενιά του Καπέλο και του Λίπι, εσχάτως ξεκίνησε πια η γενιά του Κόντε και του Στραματσόνι. Θαρρείς ότι από πάγκο σε πάγκο και από γενιά σε γενιά γίνεται αδιάκοπα το (κατά την αργκό των ηλεκτρονικών υπολογιστών και όχι μόνο) «update». Ελληνιστί, μια συνεχής εξέλιξη, αναβάθμιση.
Γνήσιο τέκνο της περίφημης ιταλικής τακτικής σχολής είναι ο ποδοσφαιριστής Γκρέκο. Στο Καμπιονάτο δεν υπήρξε ποτέ πρωταγωνιστής. Παρόλα αυτά ένας παίκτης που στην Ιταλία δεν ήταν «πρώτης γραμμής», φτάνει και περισσεύει για να σταθεί καλά στην Ελλάδα. Και μόνο το γεγονός ότι ξέρει ποδόσφαιρο και όχι μπάλα (διαχρονικός λάτρης αυτού του διαχωρισμού ο ομοσπονδιακός μας εκλέκτορας, Φερνάντο Σάντος) μπορεί να είναι αρκετό. Συστατικό επιτυχίας. Ο Γκρέκο διέπρεψε, αρίστευσε τακτικά, κόντρα στην Μονπελιέ. Η διαφαινόμενη καθιέρωση είναι όλη δική του.
Πηγή: Sday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου