Ο Βασίλης Σαμπράκος μέσα από το blog του συγκρίνει και εξηγεί για
ποιο λόγο θα χάριζε το τρόπαιο και θα αντάλλαζε τους Πρωταθλητές Ευρώπης
με τους Πορτογάλους πολιτικούς.
Μέρα που είναι, με όλα αυτά που βλέπω και ακούω μέσω του καναλιού της
Βουλής, δίχως καμιά διάθεση να μιλήσω γενικώς, πόσο μάλλον για
αθλητισμό, πιάνω τη βελόνα του μυαλού μου να κολλάει στις σκέψεις που
μου δημιουργούν οι κουβέντες που συχνά πυκνά κάνω με έναν Πορτογάλο
συνάδελφό μου πάνω στα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας σε δύο χώρες πνιγμένες
από την κρίση.Χρόνια τώρα ο Πορτογάλος κάνει κουβέντες μαζί μου σε μια προσπάθεια να αντιλαμβάνεται τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα του στο επόμενο διάστημα. Καιρό τώρα κλείνω το τηλέφωνο με τον ίδιο αναστεναγμό, αυτόν που δημιουργεί η σύγκριση του εκεί με το εδώ. Και κάθε φορά κοροϊδεύω τον εαυτό μου, ο οποίος το καλοκαίρι του 2004, και το φθινόπωρο του 2006, μετά από δύο ταξίδια στη Λισσαβόνα επέστρεφα εδώ με την εντύπωση ότι εμείς, στην Ελλάδα, ήμασταν πιο σύγχρονοι, πιο "έξυπνοι" και πιο πλούσιοι από τους Πορτογάλους.
Τις προάλλες ο Πορτογάλος με ρώτησε για τις τιμές που θα συναντήσει το καλοκαίρι, επειδή θέλει να σχεδιάσει τις διακοπές του. Φυσικά και έχει πληγεί από την κρίση. Βεβαίως έχει μειωθεί ο μισθός του στην εφημερίδα. Εννοείται ότι δυσκολεύεται πολύ περισσότερο από πριν. Ομως σε αντίθεση με εμένα, με εμάς, εκείνος παίρνει ακόμη κουράγιο από τα σχέδια και τα όνειρα. Διότι έχει αυτό το προνόμιο, που τόσο βίαια μας έχουν στερήσει όλοι αυτοί του σήμερα, του χθες, του προχθές και του αύριο στην ελληνική Βουλή.
Ο Πορτογάλος ξέρει ότι θα παίρνει λιγότερα, αλλά ξέρει πόσο λιγότερα και μπορεί να βασιστεί σε αυτό που άκουσε από τους πολιτικούς του. Διότι τους έχει εμπιστοσύνη. Επειδή έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του, ή τουλάχιστον δεν έχουν πλήρως απαξιωθεί στη συνείδησή του. Ναι, και στην Πορτογαλία, μου λέει και το βλέπω, αλλάζουν τα μέτρα και τα δεδομένα. Ομως με ασύγκριτα μεγαλύτερη συνέπεια και ευθύτητα, ή έστω με στοιχειώδη συνέπεια και ευθύτητα. Και με εξήγηση προς τον λαό, ο οποίος δεν νιώθει την οργή που πηγάζει από την (ελληνική) πεποίθηση ότι την κρίση πληρώνουν μόνο οι φτωχοί και οι μεσαίοι και όχι οι πλούσιοι.
Ο Πορτογάλος ξέρει από τώρα ότι το 2013 τον περιμένει μια νέα μείωση μισθού, της τάξης του 10%. Ομως μαζί με την απογοήτευση, έχει και την εμπιστοσύνη ότι αυτό δεν θα αλλάξει. Ξέρει με τι θα ζήσει. Εχει τα δεδομένα. Και την πίστη ότι αυτοί που τον καθοδηγούν και αποφασίζουν για τη ζωή του, του λένε τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος της αλήθειας και πραγματικά εργάζονται για να βγάλουν τη χώρα, όχι το χωράφι τους, από την κρίση.
Πολλές φορές η κατάληξη των συζητήσεών μας, όταν θέλαμε να χαλαρώσουμε, ήταν ένα παραδοσιακό ποδοσφαιρικό πείραγμα, ένα αστείο. Του υπενθύμιζα πάντοτε ότι η Λισσαβόνα παραμένει το αγαπημένο μου "εξοχικό", του θύμιζα τι συνέβη τον Ιούλιο του 2004. Εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια του λέω ότι δεν θα το σκεφτόμουν δευτερόλεπτο, θα του παρέδιδα το τρόπαιο του 2004, μαζί και τη γενιά των δικών μας Πρωταθλητών, αν ήταν να τα ανταλλάξω με τη σημερινή γενιά των Πορτογάλων πολιτικών. Γιατί και εκεί, στη Λισσαβόνα κάνει φτώχεια και πείνα, αλλά εκεί δεν δυσκολεύεσαι να βρεις ανθρωπιά, αλήθεια, ικανότητα, εντιμότητα, αλληλεγγύη και όλες τις άλλες άγνωστες λέξεις της Ελλάδας του 2012.
"Ερχεται η π... η μεγάλη, Πορτογάλοι, Πορτογάλοι", τραγουδούσαμε οι Ελληνες στη Λισσαβόνα. Προφήτες ήμασταν τελικά. Είδαμε το 2004 τι έρχεται το 2012. Μόνο που δεν το καταλάβαμε, επειδή δεν θέλαμε να το δούμε.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου