Η απουσία του Διαμαντίδη ήταν ο πιο ισχυρός λόγος για τον οποίο ο
Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε μη ανταγωνιστικός στην Τουρκία; ο Θανάσης
Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος έχουν τις απαντήσεις.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Το ...διαμαντένιο παρασόλι
Το πιο εύκολο καταφύγιο που θα μπορούσε να χωρέσει ...τόνους κριτικής δίχως να "πλημμυρίσει" είναι αυτό που στην είσοδο φέρει το όνομα του αρχηγού. Το ερώτημα όμως είναι ένα: Πόσο θέλουν ο Αργύρης Πεδουλάκης και οι παίκτες του κρυφτούν κάτω από το ...παρασόλι που τους προσφέρει ρεαλιστικά κι αντικειμενικά η απουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη; Μήπως αυτός είναι ο εύκολος δρόμος; Διαβάζοντας τις δηλώσεις προπονητή και παικτών έπειτα από τα δεύτερο "χαστούκι" που δέχθηκε το τριφύλλι επί τουρκικού εδάφους, είναι ευχάριστο το γεγονός ότι δεν προκύπτει από πουθενά ανάγκη απομόνωσης του προβλήματος.
Ολοι επικαλέστηκαν αγωνιστικές αδυναμίες και η αναφορά στην απουσία του Μήτσου γινόταν by the way. Από την άλλη πλευρά, η δημόσια δήλωση δεν αρκεί, αν δε γίνει αποδεκτή κι εντός των τειχών. Με λίγα λόγια, ο Πεδουλάκης και η ομάδα του αναγνωρίζει ότι είναι σοβαρό το πρόβλημα όταν δεν βρίσκεται στο παρκέ ο αρχηγός, ή ποντάροντας στην καλή νεραϊδα, άπαντες υπολογίζουν στο γεγονός ότι ο Μήτσος δε θα απουσιάσει ξανά, κι ως εκ τούτου δεν υπάρχει βιαστική ανάγκη επίλυσης του προβλήματος; Αυτό το ερώτημα ίσως και να μην απαντηθεί ποτέ. Από την άλλη πλευρά όμως, θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω ότι το ...παρασόλι του Διαμαντίδη, είναι μεν ικανό να απομακρύνει τις καυτές αχτίδες του ήλιου, δεν είναι όμως τόσο ισχυρό για να δικαιολογήσει κάθε πληγή. Στην Τουρκία ο Παναθηναϊκός...
Ηταν τραγικός και κάκιστος στην άμυνα, όπου φάνηκε ξεκάθαρα ότι οι απουσίες και τα νέα παιδιά που ήρθαν στην ομάδα, δεν έχουν καταφέρει να προσαρμοστούν και να αφομοιώσουν τη φιλοσοφία του κόουτς. Ο Καπόνο ήταν αλλού για αλλού (κι όχι μόνο αμυντικά), ο Γκιστ δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στο παιχνίδι ένας εναντίον στον λόου ποστ της αντίπαλης ρακέτας, που δε χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για να βρεθεί κανείς, ενώ Μπανκς που τα... έλεγε χύμα, τα έφερε και τσουβαλάτα. Μετά τις αχρείαστες, ποζέ, ντρίμπλες κάτω από τα πόδια (που μόνο από τύχη δεν στοίχισαν εναντίον της Ζαλγκίρις) και τους ...αρτεστισμούς, διακρίθηκε κι από μία αμυντική υπεροψία κόντρα στους Τούρκους (ειδικά στο μαρκάρισμα ένας εναντίον ενός) και τελικά είδε τα ...τρένα να περνούν!
Στην επίθεση, μέχρι το 30΄ δεν έβγαλε παρά ελάχιστες (τα δάχτυλα του ενός χεριού έδιναν και ...ρέστα) ομαδικές φάσεις στην επίθεση. Δραματικά λίγα ήταν τα καλάθια που προήλθαν από αυτοματισμούς και ακόμα πιο δραματική ήταν η εικόνα των αδόκιμων σκριν μεταξύ παικτών που θεωρητικά αγωνίζονται σε παρόμοιες θέσεις, μόνο και μόνο για να βοηθηθεί η κίνηση της μπάλας, ή να δημιουργηθεί χώρος στον ντριπλέρ να πάρει μία ανάσα και να ξεφύγει από μία δύσκολη θέση.
Σκόραρε με σχετική ευκολία μόνο έξω από τη γραμμή των 6.75 και όσο ο Μπράμος είχε ρέντα. Από τη στιγμή που ο Μάικ σταμάτησε, το καλάθι έγινε βελόνα που δεν την περνούσε ούτε η πιο λεπτή κλωστή. Κι αυτό το πρόβλημα ο Παναθηναϊκός το έχει συνολικά. Οταν μπαίνουν τα σουτ είναι εντάξει, αν τα σουτ σταματήσουν να βρουν στόχο, τότε χαιρέτα μας τον πλάτανο. Τα ζόρια είναι πολύ μεγάλα.
Αντιμετώπισε θέμα με τη χημεία του. Οταν ο Πεδουλάκης έπρεπε να χρησιμοποιήσει τον Μασιούλις για να δώσει μία άλλη διάσταση στο παιχνίδι του (το οποίο ήταν απογοητευτικά μίας διάστασης, του μακρινού σουτ δηλαδή), ο Μπράμος έκανε παπάδες και ο Καπόνο είναι ...ο Καπόνο. Ο Αρτζι, επειδή αυτός γνωρίζει καλύτερα απ'όλους, δίστασε να χρησιμοποιήσει πεντάδα με Μπράμος, Καπόνο και Μασιούλις (ίσως να είναι και λογικό), αλλά την ίδια στιγμή το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Ο Μπράμος είναι από τους πιο σταθερούς παίκτες του Παναθηναϊκού, ο Καπόνο δεν είναι εύκολο να περάσει στον πάγκο, καθώς ακόμα και 0/11 να έχει, είναι εξαιρετικά πιθανό να βάλει το δωδέκατο και να κερδίσει το ματς, ενώ και η παρουσία του (μόνο αυτή) δημιουργεί μπελάδες στην αντίπαλη άμυνα. Υπάρχει κι ένας Μασιούλις, που είναι ο πιο πλήρης απ'όλους, ο πιο πληθωρικός, με το καλύτερο λόου ποστ παιχνίδι που πρέπει να μοιραστεί το χρόνο με τους άλλους δύο. Κι αν περάσει στο "4" ο Γκιστ, μετά που θα παίζει; Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα συμβεί και κάποιες φορές. Απαιτείται όμως χημεία.
Αν σε όλες τις ανωτέρω παρατηρήσεις, η απάντηση ακούσει στο όνομα Διαμαντίδης, πάω πάσο. Εχω όμως την αίσθηση, ότι η κατάσταση είναι πιο σύνθετη και το πρόβλημα έχει πιο βαθιές ρίζες. Η ήττα από τη Εφές προέκυψε φυσιολογικά. Και ο Μήτσος να ήταν παρών, η νίκη δε θα συγκέντρωνε πολλές πιθανότητες. Οταν όμως, μία απουσία αφαιρεί τα βασικά συστατικά της φυσιογνωμία μίας ομάδας, τότε υπάρχει θέμα.
Ο Παναθηναϊκός στην άμυνα ήταν νωθρός και χωρίς αυτοματισμούς, κάτι για το οποίο φυσικά και παίζουν ρόλο τα νέα πρόσωπα. Στην επίθεση οι εναλλακτικές λύσεις δεν είναι πολλές... Η συνταγή είναι μία: Προσήλωση σε απόλυτο βαθμό στην άμυνα κι έμπροσθεν, πέραν των ατομικών χαρακτηριστικών είναι ξεκάθαρη η ανάγκη για περισσότερη δημιουργία.
Με καλές κι αθλητικές ομάδες, οι πράσινοι θα έχουν πρόβλημα. Δεν αρκεί μία ομάδα να έχει καλούς σουτέρ, παίζουν ρόλο και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα σουτάρει ο εκάστοτε παίκτης. Ηδη, επί τρία ημίχρονα, τόσο ο Πλάθα, όσο και ο Μαχμούντι έχουν καταφέρει να περιορίσουν τη δράση του Καπόνο. Γιατί; Είναι αυτονόητο! Οταν δεν υπάρχει δημιουργία στην επίθεση, όταν δεν παρατηρείται επιθετικότητα μετά τα πικ εν ρολ και δεν υπάρχουν παίκτες που να απειλούν σοβαρά (παίζοντας με την μπάλα στο παρκέ) μετά από πικ εν ρολ, ή έπειτα από επιτυχημένη προσποίηση, ο αμυντικός που είναι επιφορτισμένος να σταματήσει τον (κάθε) Καπόνο, έχει πολλά λιγότερα ερωτηματικά στις περιστροφές που θα πρέπει, ή θα κρίνει ο ίδιος ότι μπορεί να δώσει. Αρα, ελεύθερα σουτ δε θα είναι εύκολο να βγουν για τους παίκτες που ο Πεδουλάκης έχει σημαδέψει.
Υ.Γ. Ηταν πολύ ευχάριστο ως γεγονός η επιστροφή του Σοφοκλή. Στο πρώτο ημίχρονο δεν βλεπόταν, όχι γιατί ήταν επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, όσο γιατί του έλειπαν προπονήσεις και αγωνιστικός ρυθμός. Στο δεύτερο μέρος που πήρε μπρος κι εξοικειώθηκε, θυμήθηκε πως είναι να δέχεσαι μία πάσα και πως τελειώνεις τις φάσεις (τις είχε ξεχάσει διότι είχε καιρό να το εξασκήσει στην προπόνηση), έδειξε ότι πολύ σύντομα μπορεί να ξαναφτάσει στο δικό του απόλυτο.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Η ζωή δίχως τον Διαμαντίδη...
Ο Παναθηναϊκός δίχως τον Διαμαντίδη είναι άλλη ομάδα, ακόμα και αν ο αρχηγός των πρασίνων οδεύει προς τα 33. Ο διεθνής γκαρντ είναι ο μισός - φετινός - Παναθηναϊκός, όπως στην ίδια ακριβώς ηλικία είναι η κάτι παραπάνω από σημαντικός για την Μπαρτσελόνα ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Δίχως τους φυσικούς τους ηγέτες, είναι λογικό να χάνουν μεγάλο μέρος της δύναμής τους. Ειδικά όταν πρόκειται για εκτός έδρας ματς, απέναντι σε δυνατό αντίπαλο.
Μα, θα πει κανείς, ο Παναθηναϊκός νίκησε την προηγούμενη εβδομάδα την Ζαλγκίρις δίχως τον Διαμαντίδη... Ομως οι διαφορές ήταν τεράστιες. Η απουσία προέκυψε εν μέσω της αναμέτρησης και φυσικά ήταν περισσότερο εμφανής στο δεύτερο ημίχρονο. Οταν οι Λιθουανοί συνειδητοποίησαν πως δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων. Προσαρμόστηκαν, γύρισαν το παιχνίδι και όλα κρίθηκαν στο σουτ. Σε ματς στο ΟΑΚΑ φυσικά, όχι εκτός έδρας παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό.
Εδώ πτοήθηκε η Μπαρτσελόνα, με ακόμα πιο πλήρες ρόστερ, από την απώλεια του Ναβάρο. Λίγες μέρες μετά το κρεσέντο του στο κλάσικο με τη Ρεάλ, ο αρχηγός της Μπάρτσα μπήκε στα πιτς και ήρθε η ήττα από την Χίμκι.
Είναι κάποιοι παίκτες που δεν γίνεται να αντικατασταθούν, το ίδιο θα λέγαμε αν απουσίαζε και ο Βασίλης Σπανούλης από τον Ολυμπιακό σε ένα δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι. Οσο κι αν προσπαθήσει η ομάδα, όσο κι αν δουλέψει το σύνολο, δεν ισχύει το ουδείς αναντικατάστατος. Η αλήθεια είναι ότι στον αθλητισμό υπάρχουν αναντικατάστατοι... Είναι λίγοι, γι αυτό και ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
Γι αυτό, λοιπόν, δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα για το ματς στην Πόλη, που ούτως ή άλλως θα ήταν δύσκολα, ακόμα κι αν έπαιζει ο Διαμαντίδης. Η Εφές δεν έκανε σπουδαίο παιχνίδι, δεν είχε κανέναν παίκτη σε τρομερή μέρα. Ξεχώρισε, βέβαια, ο Λούκας Γκόρντον με το πολυδιάστατο παιχνίδι του, αλλά οι Τούρκοι δεν είχαν τα εξαιρετικά ποσοστά, όπως στο παιχνίδι της πρώτης φάσης με τον Ολυμπιακό στο Αμπντί Ιπεκτσί. Ομως είχαν έναν Παναθηναϊκό μονοδιάστατο, που μάλλον πρέπει να είναι ικανοποιημένος που έχασε μόνο με 14 πόντους διαφορά. Δεν είχε δημιουργία, έκανε πολλά βιαστικά σουτ, ο Μπανκς και ο Ούκιτς ήταν σαν να μην υπάρχουν στο γήπεδο. Το κρεσέντο του Μπράμου στο πρώτο ημίχρονο και οι συνεχόμενοι πόντοι του Σχορτσανίτη στο δεύτερο, δεν άφησαν την Εφές να νικήσει με +20... Ομως μπάσκετ δεν έπαιξε ο Παναθηναϊκός, που δεν μπόρεσε ποτέ να απειλήσει τους γηπεδούχους.
ΥΓ.: Η Κάχα Λαμποράλ έκανε το 2 στα 2... Νίκησε και την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ. Ναι, είναι η ίδια ομάδα που μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στην εκκίνηση του δευτέρου γύρου της πρώτης φάσης, ήταν ξεγραμμένη και ουδείς περίμενε να προκριθεί στο Top 16. Είναι η ίδια ομάδα, αλλά με τον Γιαν Τάμπακ στον πάγκο... Και οδεύει φουλ για τα πλέι οφ.
Το ...διαμαντένιο παρασόλι
Το πιο εύκολο καταφύγιο που θα μπορούσε να χωρέσει ...τόνους κριτικής δίχως να "πλημμυρίσει" είναι αυτό που στην είσοδο φέρει το όνομα του αρχηγού. Το ερώτημα όμως είναι ένα: Πόσο θέλουν ο Αργύρης Πεδουλάκης και οι παίκτες του κρυφτούν κάτω από το ...παρασόλι που τους προσφέρει ρεαλιστικά κι αντικειμενικά η απουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη; Μήπως αυτός είναι ο εύκολος δρόμος; Διαβάζοντας τις δηλώσεις προπονητή και παικτών έπειτα από τα δεύτερο "χαστούκι" που δέχθηκε το τριφύλλι επί τουρκικού εδάφους, είναι ευχάριστο το γεγονός ότι δεν προκύπτει από πουθενά ανάγκη απομόνωσης του προβλήματος.
Ολοι επικαλέστηκαν αγωνιστικές αδυναμίες και η αναφορά στην απουσία του Μήτσου γινόταν by the way. Από την άλλη πλευρά, η δημόσια δήλωση δεν αρκεί, αν δε γίνει αποδεκτή κι εντός των τειχών. Με λίγα λόγια, ο Πεδουλάκης και η ομάδα του αναγνωρίζει ότι είναι σοβαρό το πρόβλημα όταν δεν βρίσκεται στο παρκέ ο αρχηγός, ή ποντάροντας στην καλή νεραϊδα, άπαντες υπολογίζουν στο γεγονός ότι ο Μήτσος δε θα απουσιάσει ξανά, κι ως εκ τούτου δεν υπάρχει βιαστική ανάγκη επίλυσης του προβλήματος; Αυτό το ερώτημα ίσως και να μην απαντηθεί ποτέ. Από την άλλη πλευρά όμως, θα μου επιτρέψετε να σχολιάσω ότι το ...παρασόλι του Διαμαντίδη, είναι μεν ικανό να απομακρύνει τις καυτές αχτίδες του ήλιου, δεν είναι όμως τόσο ισχυρό για να δικαιολογήσει κάθε πληγή. Στην Τουρκία ο Παναθηναϊκός...
Ηταν τραγικός και κάκιστος στην άμυνα, όπου φάνηκε ξεκάθαρα ότι οι απουσίες και τα νέα παιδιά που ήρθαν στην ομάδα, δεν έχουν καταφέρει να προσαρμοστούν και να αφομοιώσουν τη φιλοσοφία του κόουτς. Ο Καπόνο ήταν αλλού για αλλού (κι όχι μόνο αμυντικά), ο Γκιστ δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στο παιχνίδι ένας εναντίον στον λόου ποστ της αντίπαλης ρακέτας, που δε χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια για να βρεθεί κανείς, ενώ Μπανκς που τα... έλεγε χύμα, τα έφερε και τσουβαλάτα. Μετά τις αχρείαστες, ποζέ, ντρίμπλες κάτω από τα πόδια (που μόνο από τύχη δεν στοίχισαν εναντίον της Ζαλγκίρις) και τους ...αρτεστισμούς, διακρίθηκε κι από μία αμυντική υπεροψία κόντρα στους Τούρκους (ειδικά στο μαρκάρισμα ένας εναντίον ενός) και τελικά είδε τα ...τρένα να περνούν!
Στην επίθεση, μέχρι το 30΄ δεν έβγαλε παρά ελάχιστες (τα δάχτυλα του ενός χεριού έδιναν και ...ρέστα) ομαδικές φάσεις στην επίθεση. Δραματικά λίγα ήταν τα καλάθια που προήλθαν από αυτοματισμούς και ακόμα πιο δραματική ήταν η εικόνα των αδόκιμων σκριν μεταξύ παικτών που θεωρητικά αγωνίζονται σε παρόμοιες θέσεις, μόνο και μόνο για να βοηθηθεί η κίνηση της μπάλας, ή να δημιουργηθεί χώρος στον ντριπλέρ να πάρει μία ανάσα και να ξεφύγει από μία δύσκολη θέση.
Σκόραρε με σχετική ευκολία μόνο έξω από τη γραμμή των 6.75 και όσο ο Μπράμος είχε ρέντα. Από τη στιγμή που ο Μάικ σταμάτησε, το καλάθι έγινε βελόνα που δεν την περνούσε ούτε η πιο λεπτή κλωστή. Κι αυτό το πρόβλημα ο Παναθηναϊκός το έχει συνολικά. Οταν μπαίνουν τα σουτ είναι εντάξει, αν τα σουτ σταματήσουν να βρουν στόχο, τότε χαιρέτα μας τον πλάτανο. Τα ζόρια είναι πολύ μεγάλα.
Αντιμετώπισε θέμα με τη χημεία του. Οταν ο Πεδουλάκης έπρεπε να χρησιμοποιήσει τον Μασιούλις για να δώσει μία άλλη διάσταση στο παιχνίδι του (το οποίο ήταν απογοητευτικά μίας διάστασης, του μακρινού σουτ δηλαδή), ο Μπράμος έκανε παπάδες και ο Καπόνο είναι ...ο Καπόνο. Ο Αρτζι, επειδή αυτός γνωρίζει καλύτερα απ'όλους, δίστασε να χρησιμοποιήσει πεντάδα με Μπράμος, Καπόνο και Μασιούλις (ίσως να είναι και λογικό), αλλά την ίδια στιγμή το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Ο Μπράμος είναι από τους πιο σταθερούς παίκτες του Παναθηναϊκού, ο Καπόνο δεν είναι εύκολο να περάσει στον πάγκο, καθώς ακόμα και 0/11 να έχει, είναι εξαιρετικά πιθανό να βάλει το δωδέκατο και να κερδίσει το ματς, ενώ και η παρουσία του (μόνο αυτή) δημιουργεί μπελάδες στην αντίπαλη άμυνα. Υπάρχει κι ένας Μασιούλις, που είναι ο πιο πλήρης απ'όλους, ο πιο πληθωρικός, με το καλύτερο λόου ποστ παιχνίδι που πρέπει να μοιραστεί το χρόνο με τους άλλους δύο. Κι αν περάσει στο "4" ο Γκιστ, μετά που θα παίζει; Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα συμβεί και κάποιες φορές. Απαιτείται όμως χημεία.
Αν σε όλες τις ανωτέρω παρατηρήσεις, η απάντηση ακούσει στο όνομα Διαμαντίδης, πάω πάσο. Εχω όμως την αίσθηση, ότι η κατάσταση είναι πιο σύνθετη και το πρόβλημα έχει πιο βαθιές ρίζες. Η ήττα από τη Εφές προέκυψε φυσιολογικά. Και ο Μήτσος να ήταν παρών, η νίκη δε θα συγκέντρωνε πολλές πιθανότητες. Οταν όμως, μία απουσία αφαιρεί τα βασικά συστατικά της φυσιογνωμία μίας ομάδας, τότε υπάρχει θέμα.
Ο Παναθηναϊκός στην άμυνα ήταν νωθρός και χωρίς αυτοματισμούς, κάτι για το οποίο φυσικά και παίζουν ρόλο τα νέα πρόσωπα. Στην επίθεση οι εναλλακτικές λύσεις δεν είναι πολλές... Η συνταγή είναι μία: Προσήλωση σε απόλυτο βαθμό στην άμυνα κι έμπροσθεν, πέραν των ατομικών χαρακτηριστικών είναι ξεκάθαρη η ανάγκη για περισσότερη δημιουργία.
Με καλές κι αθλητικές ομάδες, οι πράσινοι θα έχουν πρόβλημα. Δεν αρκεί μία ομάδα να έχει καλούς σουτέρ, παίζουν ρόλο και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα σουτάρει ο εκάστοτε παίκτης. Ηδη, επί τρία ημίχρονα, τόσο ο Πλάθα, όσο και ο Μαχμούντι έχουν καταφέρει να περιορίσουν τη δράση του Καπόνο. Γιατί; Είναι αυτονόητο! Οταν δεν υπάρχει δημιουργία στην επίθεση, όταν δεν παρατηρείται επιθετικότητα μετά τα πικ εν ρολ και δεν υπάρχουν παίκτες που να απειλούν σοβαρά (παίζοντας με την μπάλα στο παρκέ) μετά από πικ εν ρολ, ή έπειτα από επιτυχημένη προσποίηση, ο αμυντικός που είναι επιφορτισμένος να σταματήσει τον (κάθε) Καπόνο, έχει πολλά λιγότερα ερωτηματικά στις περιστροφές που θα πρέπει, ή θα κρίνει ο ίδιος ότι μπορεί να δώσει. Αρα, ελεύθερα σουτ δε θα είναι εύκολο να βγουν για τους παίκτες που ο Πεδουλάκης έχει σημαδέψει.
Υ.Γ. Ηταν πολύ ευχάριστο ως γεγονός η επιστροφή του Σοφοκλή. Στο πρώτο ημίχρονο δεν βλεπόταν, όχι γιατί ήταν επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, όσο γιατί του έλειπαν προπονήσεις και αγωνιστικός ρυθμός. Στο δεύτερο μέρος που πήρε μπρος κι εξοικειώθηκε, θυμήθηκε πως είναι να δέχεσαι μία πάσα και πως τελειώνεις τις φάσεις (τις είχε ξεχάσει διότι είχε καιρό να το εξασκήσει στην προπόνηση), έδειξε ότι πολύ σύντομα μπορεί να ξαναφτάσει στο δικό του απόλυτο.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Η ζωή δίχως τον Διαμαντίδη...
Ο Παναθηναϊκός δίχως τον Διαμαντίδη είναι άλλη ομάδα, ακόμα και αν ο αρχηγός των πρασίνων οδεύει προς τα 33. Ο διεθνής γκαρντ είναι ο μισός - φετινός - Παναθηναϊκός, όπως στην ίδια ακριβώς ηλικία είναι η κάτι παραπάνω από σημαντικός για την Μπαρτσελόνα ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Δίχως τους φυσικούς τους ηγέτες, είναι λογικό να χάνουν μεγάλο μέρος της δύναμής τους. Ειδικά όταν πρόκειται για εκτός έδρας ματς, απέναντι σε δυνατό αντίπαλο.
Μα, θα πει κανείς, ο Παναθηναϊκός νίκησε την προηγούμενη εβδομάδα την Ζαλγκίρις δίχως τον Διαμαντίδη... Ομως οι διαφορές ήταν τεράστιες. Η απουσία προέκυψε εν μέσω της αναμέτρησης και φυσικά ήταν περισσότερο εμφανής στο δεύτερο ημίχρονο. Οταν οι Λιθουανοί συνειδητοποίησαν πως δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων. Προσαρμόστηκαν, γύρισαν το παιχνίδι και όλα κρίθηκαν στο σουτ. Σε ματς στο ΟΑΚΑ φυσικά, όχι εκτός έδρας παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό.
Εδώ πτοήθηκε η Μπαρτσελόνα, με ακόμα πιο πλήρες ρόστερ, από την απώλεια του Ναβάρο. Λίγες μέρες μετά το κρεσέντο του στο κλάσικο με τη Ρεάλ, ο αρχηγός της Μπάρτσα μπήκε στα πιτς και ήρθε η ήττα από την Χίμκι.
Είναι κάποιοι παίκτες που δεν γίνεται να αντικατασταθούν, το ίδιο θα λέγαμε αν απουσίαζε και ο Βασίλης Σπανούλης από τον Ολυμπιακό σε ένα δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι. Οσο κι αν προσπαθήσει η ομάδα, όσο κι αν δουλέψει το σύνολο, δεν ισχύει το ουδείς αναντικατάστατος. Η αλήθεια είναι ότι στον αθλητισμό υπάρχουν αναντικατάστατοι... Είναι λίγοι, γι αυτό και ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
Γι αυτό, λοιπόν, δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα για το ματς στην Πόλη, που ούτως ή άλλως θα ήταν δύσκολα, ακόμα κι αν έπαιζει ο Διαμαντίδης. Η Εφές δεν έκανε σπουδαίο παιχνίδι, δεν είχε κανέναν παίκτη σε τρομερή μέρα. Ξεχώρισε, βέβαια, ο Λούκας Γκόρντον με το πολυδιάστατο παιχνίδι του, αλλά οι Τούρκοι δεν είχαν τα εξαιρετικά ποσοστά, όπως στο παιχνίδι της πρώτης φάσης με τον Ολυμπιακό στο Αμπντί Ιπεκτσί. Ομως είχαν έναν Παναθηναϊκό μονοδιάστατο, που μάλλον πρέπει να είναι ικανοποιημένος που έχασε μόνο με 14 πόντους διαφορά. Δεν είχε δημιουργία, έκανε πολλά βιαστικά σουτ, ο Μπανκς και ο Ούκιτς ήταν σαν να μην υπάρχουν στο γήπεδο. Το κρεσέντο του Μπράμου στο πρώτο ημίχρονο και οι συνεχόμενοι πόντοι του Σχορτσανίτη στο δεύτερο, δεν άφησαν την Εφές να νικήσει με +20... Ομως μπάσκετ δεν έπαιξε ο Παναθηναϊκός, που δεν μπόρεσε ποτέ να απειλήσει τους γηπεδούχους.
ΥΓ.: Η Κάχα Λαμποράλ έκανε το 2 στα 2... Νίκησε και την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ. Ναι, είναι η ίδια ομάδα που μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στην εκκίνηση του δευτέρου γύρου της πρώτης φάσης, ήταν ξεγραμμένη και ουδείς περίμενε να προκριθεί στο Top 16. Είναι η ίδια ομάδα, αλλά με τον Γιαν Τάμπακ στον πάγκο... Και οδεύει φουλ για τα πλέι οφ.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου