Σε δύο κείμενα με τελείως διαφορετικό περιεχόμενο ο Σπύρος Καβαλιεράτος και ο Θανάσης Ασπρούλιας ασχολούνται ο μεν με τον Ολυμπιακό και ο δε με την... εξευγενισμένη αγένεια των διανοούμενων.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Βρήκε... μπελά από τους Ισπανούς
Όσο έλειπε από την Μπαρτσελόνα ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο στο δεύτερο ημίχρονο, άλλο τόσο απουσίαζε και από τον Ολυμπιακό ο Βασίλης Σπανούλης. Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν στην ουσία δίχως τον αρχηγό τους, που για άλλη μια φορά εγκλωβίστηκε από τη διαβασμένη ισπανική άμυνα και... απενεργοποιήθηκε όταν οι υπόλοιποι δεν ήταν έτοιμοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ο,τι έπαθε με την Κάχα Λαμποράλ, το έπαθε με την Μπαρτσελόνα ο πρωταθλητής Ευρώπης.
Εννοείται πως δεν υπάρχει τιμητική ήττα για τον Ολυμπιακό, που δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος επειδή έχασε με 8 πόντους διαφορά από την Μπάρτσα στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Κάθε άλλο. Είχε ευκαιρία να κερδίσει, με εξουδετερωμένο τον Ναβάρο. Ομως οι Καταλανοί αντέδρασαν σωστά, σε ένα σκηνικό που θύμισε αρκετά ό,τι έγινε και στο ΟΑΚΑ την Πέμπτη. Οταν τέθηκε νοκ άουτ ο Διαμαντίδης, βγήκαν μπροστά οι υπόλοιποι. Τέθηκε νοκ άουτ και ο Ναβάρο, "καθάρισαν" την μπουγάδα ο Τόμιτς, ο Μάικλ, ο Γιασικεβίτσιους και ο Χουέρτας. Και βέβαια κορυφαίος όλων για την Μπαρτσελόνα ήταν ο Βίκτορ Σάδα, που ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Ολυμπιακός έπαιξε... δίχως τον Σπανούλη. Ξέχωρα δε από την άμυνα, είχε και 10 πόντους και 6 ριμπάουντ.
Με εξουδετερωμένο τον Σπανούλη, λοιπόν, ο Ολυμπιακός δεν είχε τύχη και το γεγονός ότι το πάλεψε οφείλεται κυρίως στους δύο πάουερ φόργουορντ. Ο Πρίντεζης και ο Αντιτς ήταν οι κορυφαίοι, αλλά ο Μπαρτζώκας δεν τους έριξε σε κανένα σημείο μαζί στο παρκέ. Προφανώς δεν πίστευε ότι με δύο 4αρια θα αντιμετωπιστούν οι ψηλοί της Μπαρτσελόνα και κυρίως ο Τόμιτς, αλλά και πάλι αποτέλεσμα δεν είδε. Ο Πάουελ ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ο Χάινς πάλευε αλλά τελείωσε το ματς με 3/11 δίποντα εκ των οποίων τα 4 ήταν τάπες, ο Σερμαντίνι είχε τεράστιο πρόβλημα στο πικ εντ ρολ. Ο Χουέρτας πάσαρε λες είναι μέλος των Χάρλεμς δυο φορές που είδε απέναντί του τον Γεωργιανό. Γενικά στην άμυνα, οι ερυθρόλευκοι δεν τα πήγαν καλά, το ίδιο όμως συνέβη και στην επίθεση.
Όπως και να έχει, είναι σαφές ότι ο Ολυμπιακός δεν παίζει με την κεκτημένη ταχύτητα της πρώτης φάσης, γι αυτό και η εκκίνησή του είναι ακριβώς ίδια. Δύο ήττες σε τρία ματς, αυτή τη φορά βέβαια όλες εκτός έδρας και καμία εκτός προγράμματος. Ομως όσο προχωρά η Ευρωλίγκα τα πράγματα θα γίνονται πιο δύσκολο και είναι σαφές ότι ακόμα και η πρόκριση στα πλέι οφ δεν θα είναι απλή υπόθεση. Η Σιένα έχει μπει δυνατά στη μάχη, έχει 3 στα 3 και θα ταξιδέψει με την ψυχολογία στα ύψη στο ΣΕΦ. Την ίδια ώρα οι ερυθρόλευκοι δείχνουν να μην αισθάνονται καλά, ο βασικός λόγος είναι η απόδοση του Σπανούλη. Οπως και να το κάνουμε, ο αρχηγός του Ολυμπιακού είναι το βαρόμετρο και στο Top 16 κινείται... χαμηλά. Και μαζί του κρατά χαμηλά τους τους υπόλοιπους, που δείχνουν αναποφάσιστοι, διστακτικοί.
Συν τοις άλλοις, ο Μπαρτζώκας ίσως πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται και κάπως διαφορετικά τα σχήματα που θα έχει στο παρκέ. Το ότι δεν βλέπουμε ποτέ μαζί τον Σπανούλη και τον Σλούκα, είναι ένα ερωτηματικό. Πέρυσι όσες φορές έπαιξαν μαζί ο Ολυμπιακός βγήκε κερδισμένος. Οταν - για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι - ο Πρίντεζης με τον Αντιτς καλά, πρέπει να το εκμεταλλεύεται και να δημιουργεί πονοκεφάλους στον αντίπαλο. Ο Πάουελ δεν είναι 5αρι, είναι περισσότερο 4αρι και με ομάδες σαν την Μπαρτσελόνα δεν γίνεται να κοντραριστεί...
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να μάθει από τα λάθη του ο Ολυμπιακού και να πάρει... μπρος. Η ήττα από την Μπαρτσελόνα είναι στο... πρόγραμμα, όμως μέσα στο ΣΕΦ δεν επιτρέπεται διστακτικότητα. Το επόμενο παιχνίδι με τη Σιένα είναι κάτι σαν τελικός. Ε, τέτοια ματς έχει δείξει ότι ξυπνούν το... θηρίο.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Η ευγενής... αγένεια του πνεύματος
Ήμουν έτοιμος να γράψω για τις εικόνες μου γύρω από το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Για τα πολλαπλά και ορατά δια γυμνού οφθαλμού προβλήματα τακτικής που λίαν συντόμως, οφείλει να αντιμετωπίσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Μέχρι που το βλέμμα έπεσε στο εξαιρετικό site του (υψηλής αισθητικής και ποιοτικής αναζήτησης) LIFO και την αναφορά του Γιώργη Χριστοδούλου σχετικά με τη συμπεριφορά κάποιων παικτών του Ολυμπιακού στη διάρκεια της πτήσης προς Βαρκελώνη. Αμφιταλαντεύτηκα, μέχρις ότου αποφασίσω ότι ακόμα και μία προσωπική οπτική μαρτυρία ενός ανθρώπου που αναφέρεται στην αγένεια, μπορεί να είναι με τέτοιο τρόπο κατατεθειμένη, που να αποθεώνει την αγένεια του πληκτρολογίου και του πνεύματος. Ασφαλώς και δε δικαιούμαι να αντιπαρατεθώ επί του περιστατικού που περιγράφει ο Γιώργης, στο οποίο υπήρξε αυτήκοος και αυτόπτης παρατηρητής. 
Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να μιλήσω επί προσωπικού. Πολλαπλά μάλιστα. Καταθέτω ότι εκτός από δημοσιογράφος είμαι και φίλαθλος. Θαμώνας των γηπέδων. Αρα, σύμφωνα με την άποψη του Γιώργη, ένα αγενές ων, που στους αθλητικούς χώρους, έβρισκε ή βρίσκει το πεδίο εξάντλησης της αγένειάς του. 
Μέσα στις λιγοστές αράδες του ψηφιακού ημερολογίου του, είναι εντυπωσιακή η προσπάθειά του να διαχωρίσει τον εαυτό του και τον τρόπο σκέψης του από την ανεξέλεγκτη αγέλη των ... άξεστων αθλητών που βρίθουν αγενών ενστίκτων και συμπεριφορών. Αφού μας ενημερώνει ότι το χρονογράφημά του έχει ως πρωταγωνιστές αθλητές του Ολυμπιακού τους οποίους παρενθετικά (και μάλλον εμφατικά ώστε να μην παραπέσει από το βλέμμα του αναγνώστη) δηλώνει πως ούτε καν τους γνώριζε, καταγράφει την αλυσίδα των αντιδράσεων των "βαρβάρων" παικτών. 
Εν συνεχεία, σε μία ομολογουμένως σπάνια συγκυρία, του δίνεται η ευκαιρία να χρησιμοποιήσει το απόσπασμα του βιβλίου που περιεργαζόταν τις στιγμές που οι "βάρβαροι" διέκοπταν την ανάγνωσή του. Συγκεκριμένα, σε μία εμφανή προσπάθειά του να οδηγήσει τον αναγνώστη στην αναγωγή των περιστατικών, καταλήγει το κείμενό του, με την αναφορά του συγγραφέα που ήταν η εξής: "Κι έμεινε ο άνθρωπος άφωνος όταν ο Χατζιδάκις, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, διατύπωσε την εξής απορία: -Κύριε Σαργκάνη, γιατί όταν ο διαιτητής έρχεται και σας λέει:"Βγες έξω, ρε", εσείς δεν του απαντάτε: "Με ποιο δικαίωμα μου μιλάτε στον ενικό, κύριε!".
Απορία που προκάλεσε ελαφρά θυμηδία στην ομήγυρη, με τον Χατζιδάκι να διαμαρτύρεται ισχυριζόμενος ότι αν ο καθένας αρχίσει να συμπεριφέρεται με ευγένεια, τότε θα εκλείψει κι η αγένεια απ' τα γήπεδα.
Έπρεπε να του εξηγήσουν πως αν η αγένεια εξέλιπε από τα γήπεδα, τότε δεν θα υπήρχε και λόγος να πηγαίνουν οι άνθρωποι στα γήπεδα. Και είναι αλήθεια ότι από τότε που η αγένεια έγινε δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό στην καθημερινότητα, τα γήπεδα άρχισαν να αδειάζουν από κόσμο".
Ο συγγραφέας λοιπόν, αναφερόμενος στην κοινωνία των γηπέδων, την χαρακτηρίζει με τον όρο "αγενή", καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα των ελληνικών γηπέδων και της απουσίας του κόσμου που συνήθιζαν να το επισκέπτονται εστιάζεται στην ...πολυποδική -πλέον- έκφραση που μπορεί να βρει η αγένεια του κόσμου σε άλλες μορφές κοινωνικών και καθημερινών δραστηριοτήτων εκτός του γηπέδου. 
Κι ο Γιώργης, με τούτες τις κουβέντες έκλεισε το κείμενό του. Επιδιώκοντας την αντιπαράθεση της λόγιας σκέψης με τους ακριβοπληρωμένους σταρ που νομίζουν ότι στο πέρασμά τους έχουν δικαίωμα να φέρονται με όποιο τρόπο νομίζουν. 
Βεβαίως (κι εδώ έρχεται η αναφορά επί προσωπικού) ο Γιώργης, ουδέποτε εξέφρασε την απορία για τους λόγους που οι αεροπορικές εταιρίες, ακολουθώντας μία παντελώς απάνθρωπη τακτική, στο βωμό του κέρδους και της εκμετάλλευσης κάθε εκατοστό εναέριου τετραγωνικού μέτρου, τοποθετούν τις σειρές των καθισμάτων της οικονομικής θέσης τόσο κοντά τη μία με την άλλη, με αποτέλεσμα το ταξίδι να εξελίσσεται σε μαρτύριο για τους επιβάτες που ξεπερνούν τα δύο μέτρα σε ύψος. Μάλλον είναι (πιο) κοντός και δεν του δημιουργήθηκε ποτέ η απορία. Εκτός κι αν θεωρεί ότι οι άνθρωποι άνω των δύο μέτρων οφείλουν, έχουν χρέος να είναι εκατομμυριούχοι ώστε να αγοράζουν θέσεις business. Κι ασφαλώς δεν αανφέρομαι μόνο στους αθλητές ή τους παίκτες του Ολυμπιακού. To γεγονός ότι υπάρχουν κάποια παιδιά (ανεξαρτήτου ύψους) που έχουν αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας του συνδρόμου της οικονομικής θέσης, μάλλον δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή του. Πολύ περισσότερο μάλιστα, προφανώς και δε γνώριζε ότι ένα από αυτά τα παλικάρια εκείνη την ώρα ήταν ακριβώς δίπλα του.
Ουδόλως επιχειρώ να δικαιολογήσω οποιαδήποτε άκομψη συμπεριφορά εκ μέρους κάποιου. Ομολογώ πάντως, ότι με ενοχλεί η τακτική των αεροπορικών εταιριών, που δεν επιτρέπουν (έστω και χαριστικά) σε ανθρώπους με αυξημένο ύψος να κάτσουν σε ένα πιο άνετο κάθισμα όταν οι θέσεις business δεν είναι καλυμμένες. Προφανώς (και) η υγεία μετριέται σε ευρώ αγαπητέ Γιώργη. 
Την ίδια στιγμή, προσβάλλομαι κι ενοχλούμαι όταν βρίσκονται αυτοί, που για να δικαιολογήσουν την απέχθεια, ή το σύμπλεγμά τους, για την κοινωνία του αθλητισμού, γενικεύουν και σαλαμοποιούν, απευθύνοντας τον χαρακτηρισμό "αγενείς" σε εμάς που επιλέγουμε ως μέσο διασκέδασης την επίσκεψη σε ένα γήπεδο. Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας (που είναι όντως άνθρωπος υψηλής διανόησης με διεθνή βραβεία), ή ο φορέας του κειμένου του ως συμπερασματική κατακλείδα ενός επιβαρυντικού για τους αθλητές κειμένου έχουν επισκεφθεί ποτέ έναν αθλητικό χώρο. Είμαι σίγουρος, εντούτοις, ότι πέραν την εικονικής πραγματικότητας, δεν έχουν μπει καν στο κόπο να συνομιλήσουν με έναν αθλητή (υψηλού επιπέδου), ή έναν φίλαθλο (αντιστοίχου επιπέδου) για να καταλήξουν στο συμπέρασμα περί ευγένειας ή αγένειας. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και το μεγάλο έλλειμμά τους.
 Δεν τους γνωρίζω προσωπικά, ούτε μπορώ να έχω γνώση του πρότερου βίου τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να χαρακτηρίζει συλλήβδην την αθλητική κοινότητα ως αγενή, μάλλον δεν έχει ασχοληθεί ποτέ πραγματικά με αυτή. (Επί προσωπικού μιλώντας πάλι) Αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω ότι αυτός είναι και ο μεγάλος στόχος της εκδοτικής προσπάθειας που έχουμε ξεκινήσει εσχάτως με τις αθλητικές αυτοβιογραφίες. Να δώσουμε το έναυσμα σε όλους αυτούς, αν τύχει και πέσει ένα βιβλίο στα χέρια τους, να αντιληφθούν ότι οι αθλητές δεν είναι αλεξιπτωτιστές εκατομμυριούχοι, ούτε γεννήθηκαν με φουσκωμένο τραπεζικό λογαριασμό. Και πως στην καθημερινότητά τους, είναι άνθρωποι απλοί κι ευαίσθητοι με πολύ λεπτά αισθήματα, που καθορίζουν και την επαγγελματική διαδρομή τους. 
Ο Γιώργης, είναι πασιφανές, πως έκρινε έναν συνάνθρωπο (επαίσχυντα διότι είχε σαν βαγόνι ένα μεμονωμένο περιστατικό), δίχως να έχει βρεθεί ποτέ στη θέση τους. Δίχως να είναι αναγκασμένος να μπαίνει επί 9 μήνες τέσσερις φορές, ή ακόμα κι έξι φορές την εβδομάδα σε αεροπλάνο, δίχως να νιώσει την ανάγκη να βγάλει επιτέλους παπούτσια του (αλήθεια μόνο οι αθλητές τα βγάζουν στο αεροπλάνο, ή μόνο οι αθλητές ξαπλώνουν στα καθίσματα του σκέφους;). Δίχως να έχει συναναστραφεί με κάποιους από αυτούς. Δίχως να έχει συνομιλήσει μαζί τους. Από τη γραφή του, αυτό το προκύπτει αβίαστα. 
Πιο πολύ με ενοχλεί όμως, η εξεζητημένη ευγενής... αγένεια το πληκτρολογίου όταν αυτή επιχειρεί να διαχωρίσει πνευματικούς κόσμους και συνήθειες. Ο Γιώργος μας δηλώνει ότι τη στιγμή που οι "βάρβαροι" των γηπέδων, ο ίδιος, σε μία οικεία intelectuel συνήθειά του, προσπαθούσε να διαβάσει το βιβλίο του, που προφανώς έρχεται σε αντιπαράθεση με τα άγρια ένστικτα των αθλητών. Δε δίστασε να μας το προτείνει κιόλας. Και στο τέλος ο ίδιος, μία ευγενής φιγούρα, να απομονωθεί από της βαρβαρότητα των αγενών που πηγαίνουν στα γήπεδα. Κι επειδή πλέον στο ξέφραγο οικόπεδο της χώρας, τα πεδία έκφρασης αγένειας βρίσκονται ολούθε, τα γήπεδα άδειασαν. 
Ευχαριστούμε πολύ Γιώργη. Πιθανώς διαφεύγει της προσοχής του, ότι η αγένεια ή η ευγένεια είναι εγγενή χαρακτηριστικά που δεν μεταβάλλονται. Οι αθλητές της δημόσιας έκθεσης, της τηλεπτικής παρουσίας, της διαβίωσης σε μία διαρκής ταχυπαλμία,  πολλάκις παραδίδουν μαθήματα fair play, ή ευγένειας προς τον αντίπαλο, τον οπαδό που τους εκτοξεύει αποθήκες με αχρείαστα υλικά. Τότε μάλλον, είναι επαγγελματίες και πράττουν ως οφείλουν. Οταν είναι εκτός γηπέδου, γίνονται αγενείς. 
Εκτός κι αν πρέπει στο ομολογουμένως βελούδινο λεξιλόγιό του συγχέει την ερμηνεία των λέξεων. Είναι άλλο ευγένεια, ή αγένεια κι άλλο εκνευρισμός ή παρορμητισμός κι ενθουσιασμός και οι αντιδράσεις που πρόσκαιρα μπορούν να ενεργοποιηθούν από τόσο έντονα συναισθήματα. 
Είναι λυπηρά τα κριτήριά σας Γιώργη.
Παρόλα αυτά, ο χώρος του αθλητισμού είναι ανοιχτός για όλους, ακόμα και για εσάς, που μάλλον, αν πέσει στα χέρια σας ένα βιβλίο αθλητικού περιεχομένου θα το απαξιώσετε δίχως καν να διαβάσετε το οπισθόφυλλο, ή έστω μία αράδα του σώματος. 
Καληνύχτα σας!