H εξομολόγηση ενός επιζήσαντα!!

Ο θρυλικός γκολκίπερ των «Μωρών του Μπάσμπι», Χάρι Γκρεγκ,  επέζησε, έσωσε αρκετούς επιβαίνοντες και διηγείται στο gazzetta.gr την τραγωδία της Γιουνάιτεντ στο Μόναχο!

Η συνέντευξη δεν έγινε όπως την περιμέναμε. Ερωτήσεις και σχεδιασμοί πήγαν στο βρόντο όταν ξεκίνησε να μιλάει ο 80χρονος -πλέον- Γκρεγκ από το σταθερό του σπιτιού του.

Με τρεμάμενη φωνή και διήγηση με πάθος και συναίσθημα, ο Βορειοιρλανδός μας έβαλε στη μοιραία πτήση. Θαρρείς και παρακολουθείς μια ταινία για την τραγωδία της 6ης Φεβρουαρίου του 1958, που στοίχισε τη ζωή σε 23 άτομα, με τον Γκρεγκ πρωταγωνιστή. Τον Γκρεγκ, ο οποίος όχι μόνο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σωτηρία αρκετών συμπαικτών του, αλλά κατάφερε να βγάλει ζωντανή μια έγκυο γυναίκα με ένα παιδί. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια από τη στιγμή που υπάρχει ο πρωταγωνιστής...

«Πριν ξεκινήσει η πτήση της επιστροφής ήμασταν όλοι χαρούμενοι. Πήγαμε μια επίσκεψη στην πρεσβεία και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και πήγα σε ένα δωμάτιο να παίξω χαρτιά. Πριν αναχωρήσουμε από την Αγγλία μας είχαν πει να πάρουμε μαζί μας το δικό μας φαγητό επειδή ήταν μια κομμουνιστική χώρα και τότε υπήρξε υποψία για το τι θα συναντήσουμε. Έτσι κάναμε και εμείς λοιπόν, είχαμε βάλει στις τσάντες μπισκότα και άλλα φαγητά γιατί δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε. Το ξενοδοχείο όμως ήταν υπέροχο. Εμείς ήμασταν νέοι άνθρωποι, που προερχόμασταν από νίκη και επαναλαμβάνω ότι ήμασταν πολύ χαρούμενοι. Παίζαμε χαρτιά λοιπόν και τους κέρδιζα. 

 

Το επόμενο πρωί πήγαμε στο αεροδρόμιο. Εκείνες τις μέρες έπρεπε να προσέχεις πολύ το διαβατήριό σου. Έπρεπε να τα δώσουμε για να μην χαθούν, γιατί αν το έχανες απλά δεν έφευγες. Αφού μας τα έδωσαν πίσω λοιπόν και πήγαμε να φύγουμε περιμέναμε 1-1.5 ώρες επειδή ο Τζόνι Μπέρι είχε χάσει το δικό του. Ο προπονητής δεν χάρηκε καθόλου για την καθυστέρηση. Εμένα μου έλεγαν ότι ήθελαν να πάρουν πίσω τα χρήματα που έχασαν στο πόκερ και να παίξουμε ξανά.

 

Τους έλεγα ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Μου έλεγαν δώσε μας την ευκαιρία και για αυτό το λόγο έκατσα πίσω στην πτήση και όχι στην κανονική θέση μου, έτσι ώστε να παίξουμε όταν ξεκινούσαμε. Κατεβήκαμε στο Μόναχο για να ψωνίσουμε πράγματα για τις οικογένειές μας. Επαναλαμβάνω ότι ήμασταν πολύ χαρούμενοι. Επέστρεψα στη θέση μου, ακριβώς απέναντι από τον Μπόμπι Τσάρλτον και τον Ντένις Βάιολετ. Έβλεπα το χιόνι από το παράθυρο...

 

Ξαφνικά άκουσα ένα μπαμ και είδα τον Τομ Κέιμπλε, ο οποίος ήταν από το προσωπικό του πληρώματος να έχει κάτσε σε μια άδεια θέση, πίσω από μια γυναίκα με το παιδί της. Είχε πανικοβληθεί. Είπα μέσα μου για να έχει πανικοβληθεί αυτός δεν θα είναι καλά τα πράγματα. Ήρθε η αεροσυνοδός και είπε θα προσπαθήσουμε ξανά. Σκέφτηκα ότι υπάρχουν καλές και κακές πτήσεις. Αυτή τη φορά ήρθε ο πιλότος μας είπε "συγγνώμη, θα πάμε πίσω στο αεροδρόμιο". Εγώ ήμουν τότε στη Γιουνάιτεντ δύο μήνες, οπότε δεν μπορούσα να πω και πολλά. Κάποια παιδιά όμως έλεγαν να ταξιδέψουμε από στεριά, να πάρουμε τρένο και φέρι. "Θα πιούμε και μπύρες", είπαν κάποιοι. Τελικά, μας είπαν να ξαναμπούμε στο σκάφος. Το κάναμε. Σας είπα, υπάρχουν καλές πτήσεις και κακές πτήσεις.

 

Μήπως σε κουράζω;»

 

Καθόλου, συνεχίστε.

 

Όποτε μπαίνεις στο αεροπλάνο υπάρχει άνθρωπος να σε υποδεχθεί από το προσωπικό. Είδα τον υπάλληλο έντρομο. Κοίταξα τον Μπόμπι και τον Ντένις απέναντί μου. Πήγα πίσω. Εκείνη τη στιγμή άνοιξα το πουκάμισό μου και έλυσα τη ζώνη μου. Έβαλα τα πόδια μου κόντρα στο πίσω μέρος του καθίσματος του μπροστινού μου. Μπορούσα να δω το κεφάλι του καραφλού κύριου μπροστά μου και είπα ότι αν γίνει τίποτα θα το δω ανοιγμένο και για αυτό χαμήλωσα. Κοίταξα στη γωνία. Εκεί που έπρεπε να κάθομαι καθόταν ο Ρότζερ Μπερν, αρχηγός της ομάδας (σ.σ σκοτώθηκε). Με το που απογειωνόταν το αεροπλάνο, θα έπαιζα χαρτιά με τους άλλους. Ο Τζόνι Μπέρι είπε ότι όλοι θα σκοτωθούμε εδώ πέρα και ο Λίαμ Γουίλαν που ήταν πολύ θρήσκος μας δήλωσε ότι αν συμβεί, είναι έτοιμος. Τραγικό, πραγματικά. Προσπάθησα να δω τις ρόδες του αεροπλάνου και το ένιωσα να ανεβαίνει και να απογειώνεται. Στη συνέχεια δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Μπορώ να πω όμως αυτό που μου πέρασε πρώτα από το μυαλό. Από τη μία ότι δεν θα ξαναδώ τη σύζυγό μου και το παιδί μου. Τη μητέρα μου και όλοι την οικογένειά μου και από την άλλη ότι δεν μιλάω γερμανικά!

 

Για ένα λεπτό, σκοτάδι. Μετά φως και σκοτάδι ξανά. Κατάλαβα ότι είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Νόμιζα ότι το πάνω μέρος του κεφαλιού μου είχε αποκολληθεί  Δεν θέλω να γίνω δραματικός. Προσπάθησα να λύσω τη ζώνη μου. Είδα μια φλόγα αριστερά και ένα φως στα δεξιά. Ξεκίνησα να σέρνομαι προς το μέρος του. Ήταν μια τρύπα. Άρχισα να την κλωτσάω για να μεγαλώσει. Κοίταξα έξω και είδα τον πρώτο άνθρωπο νεκρό δίπλα μου. Είπα "Χριστέ μου, θα είναι κανείς ζωντανός;". Βγήκα έξω και μετά άκουσα μια φωνή. Είδα τέσσερις ανθρώπους να τρέχουν. Μου φώναξαν "τρέχα, τρέχα". Δεν ξέρω γιατί έμεινα εκεί. Άκουσα ένα παιδί να κλαίει και θυμήθηκα τη μητέρα με το μωρό της που ήταν στο κάθισμα. Ήθελα να κάνω αυτό που πρέπει. Είπα στον εαυτό μου "υπάρχουν ζωντανοί άνθρωποι εκεί"».

 

Ο Χάρι Γκρεγκ «έσπασε» για πρώτη φορά. Ξεκίνησε να βήχει. Αν σας είναι δύσκολο μπορούμε να κάνουμε μια παύση... «Όχι, θα συνεχίσουμε».

 

«Τότε ήμουν θρήσκος, τώρα δεν είμαι. Φώναξα σε αυτούς που έτρεχαν: "Ελάτε πίσω μπάσταρδοι, υπάρχουν ζωντανοί εδώ!". Μπήκα πάλι μέσα. Άκουσα το κλάμα και το ακολούθησα μέσα στο σκοτάδι. Βρήκα το παιδί. Το έβγαλα έξω και το έδωσα στον ασυρματιστή που είχε πλησιάσει. Μετά βρήκα και τη μητέρα του. Ήταν σε κατάσταση σοκ. Την πήγα στο άνοιγμα και έπρεπε να την κλοτσήσω για να βγει. Βρήκα τον Ρέι Γουντ και τον Άλμπερτ Σάλνον. Ήταν παγιδευμένοι και νόμιζα ότι ήταν νεκροί. Τους τράβηξα γιατί ήταν παγιδευμένοι. Και ύστερα είδα τον Ματ Μπάσμπι. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω την εικόνα του. Σαν να πάλευε με τους αγκώνες του. Φώναζε "τα πόδια μου, τα πόδια μου". Είδα ότι το ένα του είχε γυρίσει τελείως. Τον βοήθησαν να απομακρυνθεί. Στη συνέχεια εντόπισα τον Μπόμπι Τσάρλτον και τον Ντένις Βάιολετ. Τους τράβηξα από τα παντελόνια και τους έσυρα, νόμιζα ότι ήταν νεκροί.

 

Έψαχνα για τον Ιρλανδό φίλο μου Τζάκι Μπλάντσφλαόυερ. Είχαμε μεγαλώσει μαζί και πέζαμε στην Εθνική. Φώναζα "Μπλάντσι, που είσαι". Τον βρήκα μαζί με τον αρχηγό, τον Ρότζερ Μπερν. Ήταν από πάνω του και είχε ένα τεράστιο σημάδι.Ο Τζάκι φώναζε ότι έχει σπάσει τη σπονδυλική του στήλη. Τελικά τον τράβηξα και χρησιμοποίησα τη γραβάτα μου για να τον βοηθήσω. Ξαφνικά κατάλαβα ότι κάποιος είχε καρφώσει τα μάτια του πάνω μου. Ήταν μια από τις αεροσυνοδούς σε κατάσταση σοκ. Βγήκαμε έξω και ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε για να βοηθήσει ήταν ένας εργάτης με το βανάκι του. Ένα Volkswagen. Το καταλαβαίνεις; Ούτε ασθενοφόρα ούτε τίποτα, ένα καταραμένο βανάκι. Βάλαμε τους τραυματίες πίσω και έκατσα μαζί τους. Ο Μπίλι Φουλκς έκατσε μπροστά. Ήταν σε τέτοια κατάσταση που έδωσε μπουνιά στον οδηγό, επειδή έτρεχε για να μας πάει στο νοσοκομείο και το βανάκι κουνιόταν πολύ. Πίστευε ότι πονάνε περισσότερο οι πίσω.

 

Στο βανάκι μπήκε και ένας Γιουγκοσλάβος διπλωμάτης, Τομάσεβιτς τον έλεγαν και είχε καταφέρει να σωθεί. Μόνο αυτό ξέραμε τότε. Πήγαμε στο νοσοκομείο και ξαφνικά ο Τομάσεβιτς κατέρρευσε, δεν άντεξαν τα πόδια του. Μας έβαλαν σε φορείο. Αμέσως σηκώθηκα, τους τόνισα ότι δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ, δεν θέλω να δω άλλα. Έφυγα. Ήθελαν να κάνουν στον Μπόμπι ένεση, αλλά επειδή δεν τις αντέχει λιποθήμησε. Όταν τον είδα, αποφάσισα ότι δεν αντέχω άλλο στο νοσοκομείο. Μας πήγαν να αναγνωρίσουμε κάποιους τραυματίες.  Μια ξανθιά γυναίκα μας είπε ότι θα μας πάει στο ξενοδοχείο εμένα και τον Φουλκς. Εκεί μάλιστα ήταν και οι δύο δημοσιογράφοι που κάθονταν πίσω μου στην πτήση. Είπα δεν θέλω να δω κανέναν. Πήγαμε κατευθείαν στο δωμάτιο και λίγο αργότερα μας πήραν από τη ρεσεψιόν να πάμε να φάμε, μαζί με κάποια μέλη του πληρώματος. Πέρασα όλο το υπόλοιπο βράδυ διαφωνώντας με τον πιλότο που επιβίωσε, τον Κάπτεν Τζέιμς Θέιν.

 

Αυτό που του συνέβη στη συνέχεια, με τις κατηγορίες να τον βαραίνουν, ήταν απαίσιο. Του είπα ότι έβλεπα έξω, είχαμε απογειωθεί! Μου είπε όχι και μου τόνισε ότι οι πιλότοι έβλεπαν συνεχώς τις οθόνες και τα μηχανήματα. Το τελευταίο δευτερόλεπτο, ο άλλος πιλότος που δεν μπόρεσε να σωθεί γύρισε και του είπε ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Μου είπε ότι όταν έβλεπα ότι απογειωνόμασταν, ήταν το σημείο χωρίς επιστροφή. Ήταν ένας πολύ γενναίος άνθρωπος ο Θέιν και σταυρώθηκε από την κυβέρνηση. Μετά το ατύχημα είχε πάρει έναν πυροσβεστήρα και προσπαθούσε να σώσει κόσμο. Μου είχε φωνάξει "τρέξε βλάκα, θα εκραγεί".

 

Η ταχύτητα της αναπνοής του έχει γίνει πολύ πιο γρήγορη. Είναι ξεκάθαρο ότι η συναισθηματική φόρτιση έχει αρχίσει να τον λυγίζει. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησε. Έκανε απλά μια παύση.

 

Πώς καταφέρατε μετά από αυτό να παίξετε ξανά μπάλα;

«Αν δεν είχα να επιστρέψω στο ποδόσφαιρο θα τρελαινόμουν. Για μένα ήταν ανακούφιση ότι μπορούσα να παίξω ξανά, να πάω πάλι στο White City, εκεί όπου προπονούμασταν τότε. Έπρεπε να γυρίσω στις κλωτσιές, στις μάχες και τους καυγάδες μέσα στο γήπεδο, να μείνω μακριά από όλα τα άλλα. Αλλιώς θα έμενα σπίτι και θα σκεφτόμουν. Μπορώ να σας συνεχίσω τώρα για εκείνες τις μέρες. Την επόμενη μέρα μας ζήτησε ο Τζιμ Μέρφι, ο συνεργάτης του Μπάσμπι, να πάμε στο νοσοκομείο για να μας δουν οι τραυματίες ώστε να μην πάθουν σοκ από τους υπόλοιπους νεκρούς. Εμείς ήμασταν αυτοί που έπρεπε να τους βοηθήσουμε τώρα. Πήγαμε μαζί του και με τον καθηγητή Μπαρντ στο κρεβάτι του Ματ Μπάσμπι. "Δυνατός άντρας, του δίνω 50-50", είπε. Στον Άλμπερτο Σκάνλον το ίδιο. Για τον Τζάκι είπε ότι ήταν οκ. Πήγαμε στον πιλότο και είπε επίσης ότι ήταν δυνατός άντρας. Και ύστερα πήγαμε στον μεγάλο Ντάνκαν Έντουαρντς.

 

Δεν ήταν τελείως ξαπλωμένος, ήταν λίγο ανασηκωμένος. Γύρισε στο κεφάλι του και είπε: "Τζιμ, τι ώρα είναι η σέντρα"; Ακριβώς όπως σας το λέω. Ο Μέρφι του είπε: "Στις τρεις γιε μου, στις τρεις". Στο επόμενο κρεβάτι ήταν ο Κένι Μόργκαν, 17 ετών τότε. Ήταν αναίσθητος και δίπλα του ο Τζόνι Μπέρι. Σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω ποιος είναι. Ο Καθηγητής γύρισε και μας είπε "δεν είμαι Θεός...". Έτσι μας είπε. Οταν γύρισα ήξερα ότι έπρεπε να κλοτσήσω μπάλα ξανά. Τις επόμενες μέρες στο σπίτι δεν υπήρχε καμία εφημερίδα. Δεν ήθελαν να μάθω ότι ο Ντάνκαν πέθανε», στην αναφορά του Ντάνκαν Έντουαρντς δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον λυγμό που βγήκε αυθόρμητα.

 

Ήταν σαφές ότι ο Χάρι -ο ίδιος ζήτησε το Χάρι αντί για το «κύριε Γκρεγκ»- δεν μπορούσε να συνεχίσει. Μια κατακλείδα για τον τρόπο που άλλαξε την ιστορία της Γιουνάιτεντ το ατύχημα: «Πριν το Μόναχο στη Γιουνάιτεντ ήμασταν 42 παίκτες σε όλες τις ομάδες του συλλόγου. Μόνο 4 παίκτες είχαν έρθει από άλλες ομάδες. Αυτό ήταν απίστευτο για το κλαμπ και είναι κάτι που πρέπει να καταλάβουν όλοι. Η Γιουνάιτεντ ήταν πολύ νεανική τότε. Μετά το ατύχημα, γίναμε θεσμός. Εύχομαι σε εσάς και σε όλους στη χώρα σας να είστε καλά...»

πηγή: gazzetta.gr