Πολύ ωραία αγωνιστική ήταν αυτή. Εξαιρετική. Να ναι καλά το προϊόν. Από το Σάββατο είχε φανεί το έργο. Για τον Πλατανιά τα έγραψα, όμως δεν ήταν η μοναδική κωμωδία που βιώσαμε.
Στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός κερδίζει με πέναλτι που έγινε μετά από επιθετικό φάουλ του Σο. Αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να παίξει στα πλέι οφ για να υπάρχει μία εμπορικότητα στη διαδικασία, αλλά αναρωτιέμαι αν μπορεί να παίξει στην Ευρώπη. Κι αν δεν μπορεί, η διαδικασία θα ξεκινήσει κωμικά.
Στην Τρίπολη, ακυρώνεται καθαρό γκολ του Πανθρακικού και αμέσως μετά σκοράρει η Τρίπολη. Στο ντούκου και αυτό, αφού δεν είδα κανέναν να μπαίνει στο ψυγείο.
Από το Ξάνθη – ΠΑΣ εικόνα δεν έχω, αλλά είναι κάπως μυστήριο αυτό που συμβαίνει με τους Ακρίτες. Τα στατιστικά που έριξα μια ματιά, αυτοί μπήκαν στο γήπεδο, κάτι έκαναν.
Τα 40 παλικάρια από τη Λειβαδιά, κλαίνε για την κατάντια των απογόνων τους, με τον Παράσχο να κάνει την κολόνα στον πάγκο τη στιγμή που Χοσέμι και Μεντί μάλλον είχαν ματιαστεί λίγο. Κάποιος να τα διαβάσει τα παιδιά.
Έγιναν δύο αλλαγές στο ημίχρονο, αλλά αυτές προφανώς και δεν είχαν σχέση με την εικόνα του αγώνα. Ο Κόρμπος και ο Μαχαίρας, έτρεχαν οι αλήτες…
Στη Βέροια, αφού οι γηπεδούχοι ζήτησαν ένα πέναλτι, ο Αμπάρκιολης από το 70΄και μετά δεν άφησε τον ΟΦΗ να πάρει ανάσα. Φάουλ – κόντρα φάουλ, ανάσα δεν πήραν οι Κρητικοί, που βρήκαν βέβαια τον τρόπο να τσιμπήσουν βαθμό και άμα ο Κουτσιανικούλης είχε καθαρό μυαλό, θα έπαιρναν και τη νίκη.
Σήμερα είμαι περίεργος να δω τι ακριβώς θα γίνει στη Νέα Σμύρνη και αν θα αφήσουν τον Πανιώνιο να παίξει για να πάρει νίκη – σωτηρίας.
Ουσιαστικά είχαμε δύο αλλοιώσεις αποτελεσμάτων, δύο προσπάθειες για αλλοίωση που δεν έκατσαν και μία ομάδα που δεν κατέβηκε στο γήπεδο συμμετέχοντας απλά στην ανάπτυξη του αντιπάλου της.
Ξέχασα να αναφέρω τον πρωταθλητή Ολυμπιακό που έκανε φιέστα. Από τον τρόπο που χαίρονται οι Ολυμπιακοί το πρωτάθλημα, καταλαβαίνεις το πόσο σοβαρό είναι το προϊόν. Τους έχουν αρρωστήσει τόσο που ικανοποιούνται περισσότερο με την κατάντια των υπολοίπων, παρά με τις δικές τους διακρίσεις.
Προσπαθούσαν να πιάσουν οι κάμερες πανηγυρικά στιγμιότυπα και έβλεπες απλά κάτι τύπους να χειροκροτάνε απλά, χωρίς ίχνος ενθουσιασμού, μόνο και μόνο επειδή είχε δηλωθεί μέσα στην εβδομάδα πως το παιχνίδι αυτό αποτελεί φιέστα.
Πολλοί θα πιστέψετε πως έχω την οπτική του ΠΑΟΚτσή, αλλά θα πρέπει να αντιληφθείτε πως αν εξαιρέσω τον αγώνα στη Ξάνθη, όλους τους άλλους τους παρακολούθησα έστω και παράλληλα. Είμαι φαν του ελληνικού ποδοσφαίρου, όσο ντροπιαστικό και να ακούγεται αυτό.
Μεγάλωσα με το ελληνικό ποδόσφαιρο, τρέφομαι από αυτό και το θέλω σοβαρό σε μία εποχή που κανένα προϊόν αν δεν είναι ποιοτικό δεν θα αντέξει.
Πλέον κανένας Έλληνας δεν πετάει τα χρήματά του, δίνοντάς τα σε επιχειρήσεις που δεν συνδυάζουν τιμή και ποιότητα. Ακόμη και ένα σάντουιτς να πάρεις – σουβλάκι στα Αθηναϊκά – θα επιλέξεις αυτόν που συνδυάζει τα δύο αυτά στοιχεία.
Έχουν καταντήσει το ποδόσφαιρο να εξαρτάται 100% από τη συναισθηματική φόρτιση του πελάτη και τίποτα περισσότερο.
Και τώρα που το θυμήθηκα, αυτή τη μαλακία με το σουβλάκι να είναι το σάιντουιτς κόψτε την. Σουβλάκι είναι αυτό που λέτε καλαμάκι και καλαμάκι είναι αυτό που ρουφάς διάφορα, είτε υπό την μορφή υγρού, είτε σκόνης.
Άντε ταγάρια…
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου