Τα γατάκια που βρυχώνται!!

Οι νεοσσοί του ελληνικού μπάσκετ επέδωσαν τα διαπιστευτήρια τους στην Πάτρα και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για τα γατάκια που αντί για νιαουρίσματα βγάζουν βρυχηθμούς και για τη φουτουριστική εικόνα του Λίνου.

O Λευτέρης (ή Σλόμπονταν, όπως τον αποκαλεί εις ανάμνησιν του Πίξι ο Γιωργής Μπουσβάρος) είπε την ατάκα που έγραψε πιο έντονα από κάθε άλλη στην πρώτη ημέρα του 20ού All Star Weekend, στην Πάτρα.
Με την ανεμελιά και την ελευθεροστομία τις οποίες (όχι απλώς του επιτρέπουν, αλλά) του επιτάσσουν τα 19 χρόνια του, που κι αυτά δεν τα 'χει συμπληρώσει ακόμη, καθισμένος λίγο άβολα στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου και κρατώντας στα χέρια του το βραβείο του MVP, δέχτηκε μια ερώτηση για τον αγώνα μεταξύ των πιτσιρικάδων και η απάντηση του υπήρξε απολύτως εναρμονισμένη με το πνεύμα της εποχής και τις ανάγκες του μπάσκετ.
«Χάσαμε, αλλά έγινε ωραία κόντρα μεταξύ μας. Οχι τίποτε άλλο, δεν θέλαμε να νομίζουν ότι είμαστε γατάκια»!
Γατάκια δεν είναι ούτε οι U-18, ούτε οι U-21 του ελληνικού μπάσκετ, ίσα ίσα, που προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτό το οποίο είπε κάποτε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και ήδη τους βάζει σε μια διαδικασία προαγωγής και ανέλιξης στον .ζωολογικό κήπο του ελληνικού μπάσκετ: «Δεν είμαι λιοντάρι, αλλά αφού μου ανέθεσαν την αποστολή να βρυχηθώ, θα το κάνω πολύ ευχαρίστως»!
Οι Μποχωρίδηδες, οι Χρυσικόπουλοι, οι Παπαγιάννηδες, οι Ζούμποι και οι Καββαδάδες δεν είναι λιοντάρια (και μπορεί να μη γίνουν ποτέ), αλλά, διάβολε, έχουν κι αυτοί το δικαίωμα να προσπαθήσουν να βρυχηθούν και να επιβιώσουν στη ζούγκλα!
Ο Μποχωρίδης ανέτρεψε την παράδοση που θέλει τους πολυτιμότερους παίκτες ενός αγώνα να αναδεικνύονται συνήθως από την πλευρά των νικητών: όντας ο «best in defeat» της ομάδας των μικρών, ο γκαρντ του Αρη έδωσε το στίγμα της νέας γενιάς, που θέλει τον κόσμο και τον θέλει τώρα! Όπως -σε εντελώς διαφορετικό, αλλά εντέλει κοινό-πεδίο η γενιά του Γούντστοκ, η γενιά του Μάη του '68, η γενιά του (δικού μας) Πολυτεχνείου, η γενιά της πλατείας Τιεν Αν Μεν και πάει λέγοντας, ομοίως και η γενιά της Πάτρας δεν αρκείται στα λίγα, ούτε διεκδικεί τα πολλά. Τα αποζητά όλα!
Μου αρέσει η αποφασιστικότητα που έχουν αυτά τα παιδιά. Ενθουσιάστηκα που είδα το μάτι τους να γυαλίζει. Κι όταν στο τέλος της αναμέτρησης, πήγα κοντά τους και πιάσαμε την κουβέντα, τους καμάρωσα τον έναν μετά τον άλλον, για το τσαγανό, την αποφασιστικότητα,τα ην αφοσίωση που δείχνουν στο παιχνίδι και τη στοχοπροσήλωση τους.
Δεν είναι με όσα τους καταμαρτυρούμε εμείς οι. δήθεν αναμάρτητοι, μονάχα τα παιδιά της γενιάς του Facebook και του Τweeter και γι αυτό θεωρώ πολύ σημαντικό το σχόλιο στο οποίο προέβη ο κόουτς της U-21 (και συνεργάτης του Μπαρτζώκα στον Ολυμπιακό) Χρήστος Μαρμαρινός και το παραθέτω αυτολεξεί: «Στο λίγο χρόνο που μείναμε μαζί, τα παιδιά σεβάστηκαν την έννοια της ομάδας, αποδείχτηκαν πολύ δεκτικά στις πληροφορίες, όσο για τη νοοτροπία τους είναι δική μας υποχρέωση να τους τη διαπλάσουμε ή να τη διορθώσουμε. Κάνουμε λάθος να κατηγορούμε αυτά τα παιδιά για τα λάθη που κάνουμε εμείς στην διαπαιδαγώγηση τους».
Αυτά τα παιδιά έχουν όντως αγάπη για το μπάσκετ και μέσω αυτής φιλτράρουν τα όνειρα μιας καριέρας και τις προοπτικές μιας ζωής. Ο Καββαδάς μπορεί να μην το είπε δημοσίως, αλλά χθες έζησε μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της ζωής του: όχι διότι νίκησε στον διαγωνισμό των καρφωμάτων, αλλά επειδή στην εξέδρα, δίπλα στον πατέρα του, βρισκόταν η μητέρα του, η οποία σηκώθηκε και βγήκε από το σπίτι τους για πρώτη φορά μετά από ενάμιση χρόνο, κτυπημένη από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο! Την έβλεπε εκεί να τον καμαρώνει ο σέντερ του Πανιωνίου και άντλησε ακόμη περισσότερη από τη δεδομένη δύναμη του.
Ο Μποχωρίδης πάλι είναι από άλλο ανέκδοτο: Αρειανό και. Γκαλικό! Όταν ο Γκάλης μεσουρανούσε ο Λευτεράκης δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα στο μυαλό των γονέων του, άλλωστε το παιδί γεννήθηκε μόλις έξι μήνες προτού αποχωρήσει αδόξως ο Νικ. «αλλά τον έχω χορτάσει από τις βιντεοκασέτες και τα dvd, τον είδα από κοντά στην κατασκήνωση που είχε στο Πευκοχώρι και ανατριχιάζω μόνο και μόνο με την ιδέα ότι στις θα είμαι παρών στον αγώνα προς τιμήν του, στις 7 Μαΐου».
Σε μια από τις κλασικότερες σκηνές από την ταινία «Casablanca» ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ έλεγε στην Ινγκριντ Μπέργκμαν ότι «we 'll always have Paris», αλλά ο 19χρονος Μποχωρίδης και ο κατά δύο έτη πρεσβύτερος Χρυσικόπουλος θα έχουν πάντοτε (στην καρδιά τους) τα Τρίκαλα! Εκεί, το καλοκαίρι του 2011, κατέκτησαν παρέα τον τίτλο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων με τον Αρη, αλλά ύστερα οι δρόμοι τους χώρισαν: ο Λευτεράκης παρέμεινε στο Αλεξάνδρειο, ενώ ο Λίνος μετακόμισε στη Μπιέλα, αλλά τα πράγματα δεν του πήγαν όπως τα περίμενε και πριν από λίγες εβδομάδες γύρισε στη Θεσσαλονίκη, αλλά τράβηξε κατά Πυλαία μεριά!
Εχουν διαβεί κάμποσοι τον Ρουβίκωνα της Θεσσαλονίκης, αλλά σε τόσο μικρή ηλικία το έκαναν μονάχα ο (μεγαλύτερος) Βεργίνης και εκ Κερκύρας ορμώμενος πόιντ γκαρντ, που πριν από δυο τρία χρόνια χαρακτηρίσθηκε ως το «next big thing» του ελληνικού μπάσκετ. Η έκπληξη στην παραπάνω φράση δεν είναι βεβαίως ο χαρακτηρισμός, αλλά η θέση, διότι δεν βρίσκεις εύκολα άσο σε τέτοιο ύψος!
Στα χαρτιά ο Λίνος δηλώνεται επισήμως με μπόι 2.03μ. και ως πάουερ φόργουορντ. Στην πραγματικότητα έφτασε στα 2.06μ. ενώ τα μακριά χέρια, η ικανότητα του στο ball handling και το αρχοντικό στιλ του μας βάζουν όλους και κυρίως τον ίδιο, στο τριπάκι του πόιντ γκαρντ, που «δεν ακόμη δεν είναι, αλλά μπορεί να γίνει, διότι δεν αρκεί να μπορεί μεταφέρει την μπάλα με ντρίμπλα, αλλά πρέπει να πασάρει καταλλήλως και να δημιουργεί ευκαιρίες για τους συμπαίκτες», όπως μου είπε χθες το βράδυ ο Σούλης Μαρκόπουλος. Τον ίδιο πάντως τον εξιτάρει και τον συναρπάζει αυτή η (φουτουριστική) υπόθεση και το μόνο που μένει είναι να πηγαινοέρχεται κι αυτός στον φούρνο της γειτονιάς του, με το ένα χέρι κρατώντας τη φραντζόλα του ψωμιού και με το άλλο μπιστώντας την μπάλα, όπως (έχει εκμυστηρευθεί ότι) έκανε κάποτε ο. Μάτζικ Τζόνσον!
Ξέφυγα τώρα, αλλά δεν πειράζει, αρκεί να μην ξεφύγει κι ο Λίνος, που πάντως δεν το βλέπω να συμβαίνει, διότι κυκλοφορεί με ένα λουρί κι όταν δεν του το τραβάνε οι άλλοι, το τραβάει μόνος του!
Τα παιδία παίζει λοιπόν, όπως το ορίζει η (αρχαία) αττική σύνταξη. Παίζουν και μαθαίνουν. Η μάλλον παίζουν, μαθαίνουν, απολαμβάνουν «αυτή την άλλη φάση και την ευκαιρία που έχουμε» (Φώτης Ζούμπος, νικητής στον διαγωνισμό τριπόντων) και στο τέλος της ημέρας, όπως είπε και ο Μποχωρίδης, «αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε γατάκια»!

πηγή: gazzetta.gr