FC: Μόγιες; Και γιατί όχι Σερ Ζοσέ Μουρίνιο;

Ζοσέ πήγαινε στο Μάντσεστερ, να πέσουν τα τσιμέντα!

Σχολιάζει ο Κώστας Βαϊμάκης για το Fight Club.

Δεν υπάρχει - σε επίπεδο σεναρίων και συνωμοσιολογίας καλύτερο timing απ’ αυτό που προέκυψε στα ξαφνικά τις τελευταίες μέρες: ο Μουρίνιο θέλει να βρίσκεται «κάπου που να τον αγαπάνε», ο Σερ Άλεξ δήλωσε ότι συνταξιοδοτείται ως προπονητής και θα αναλάβει διοικητικό πόστο στη Γιουνάιτεντ, οι δυο τους τα είπαν πριν μερικές εβδομάδες στο ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, ο ένας σέβεται τον άλλον, ο Μουρίνιο έκανε τον λυπημένο μετά τη νίκη στο «Ολντ Τράφορντ» και παρηγορούσε τον Σερ Άλεξ λέγοντας πως δεν προκρίθηκε η καλύτερη ομάδα, ο Σερ Άλεξ εδώ και καιρό έχει χρίσει τον Ζοσέ ως τον ιδανικό διάδοχό του. Ποιος Μόγιες λοιπόν; Αυτά είναι ξενέρωτα πράγματα.

Δεδομένο πρώτο: ο Μουρίνιο θέλει να δουλεύει σε ομάδες που θα του παρέχουν αυτά που θεωρεί απαραίτητα, δηλαδή χρήμα και απόλυτη ελευθερία κινήσεων και μεταγραφικών επιλογών. Δεν θέλει κανέναν πάνω από το κεφάλι του, στη Ρεάλ έφαγε τον Βαλντάνο για πρωινό κι έφτυσε τα κουκούτσια και στις ομάδες που δούλεψε από την Πόρτο και μετά μόνο με το «αφεντικό» μίλαγε και με κανέναν τεχνικό διευθυντή, γενικό κουμανταδόρο ή «παρά τω πρωθυπουργώ». Όπως ακριβώς έκανε και ο Σερ Άλεξ στη Γιουνάιτεντ. Και είναι έτσι δομημένη η αγγλική ομάδα, τόσο υπόθεση του ενός, που δυο επιλογές υπάρχουν από δω και πέρα: είτε να προσληφθεί ένας προπονητής που θα παίξει τον «εγώ-τα-κάνω-όλα» ρόλο του Σερ Άλεξ, είτε θα έρθει ένας «απλός» και «κανονικός» προπονητής και θα πρέπει να ξαναστηθεί από την αρχή όλο το οργανόγραμμα της ομάδας. Εκτός αν πιστεύει κανείς αφελώς, ότι ο (κάθε) Μόγιες έχει την προσωπικότητα και το ειδικό βάρος να γίνει Σερ Άλεξ στη θέση του Σερ Άλεξ.

Δεδομένο δεύτερο: τα μεγάλα καράβια, επειδή έχουν μεγάλες φουρτούνες, θέλουν και «μεγάλους» καπετάνιους. Και στην πιάτσα δεν υπάρχει πιο μεγάλο προπονητικό μέγεθος από τον Μουρίνιο, με τα καλά και τα στραβά του, είτε τον συμπαθείς είτε όχι. Ο Πορτογάλος, ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που ένιωσε μεγαλύτερο μέγεθος από τη Ρεάλ Μαδρίτης, που τα έβαλε με όλους και με όλα, που δεν τον ένοιαξε ποτέ η αγάπη του κόσμου αλλά η γλώσσα των αριθμών, θα μπορούσε φέτος να βγει (για μια ακόμα φορά) ο μεγάλος νικητής: αν απέκλειε την Ντόρτμουντ, αν οι παίκτες του έβαζαν το ένα γκολ που της έλειψε και πήγαινε τελικό, αν σήκωνε την κούπα, τότε κανείς δεν θα θυμόταν την κόντρα με τον Κασίγιας, το χαμένο πρωτάθλημα, τις γκρίνιες, τις γιούχες. Το πλάνο του, το προσωπικό του πλάνο, θα είχε δικαιωθεί απόλυτα: πρώτα, ήθελε να εκθρονίσει τη Μπάρτσα. Το έκανε πέρυσι. Και μετά, να πάρει Τσάμπιονς Λιγκ. Για ένα γκολ, δεν πήγε τελικό.

Δεδομένο τρίτο: στον Ζοσέ δεν αρέσουν τα «ξαναζεσταμένα φαγητά». Και η Τσέλσι, όσο κι αν «θα τον αγαπάνε εκεί», είναι ξαναζεσταμένο φαγητό». Η Γιουνάιτεντ όμως όχι. Ίσα - ίσα που θα του δώσει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αγαπημένη του Αγγλία και παράλληλα να αντιμετωπίσει μια νέα μεγάλη πρόκληση, αναλαμβάνοντας μια ομάδα με πολύ λαό, με ιστορία, με ποδοσφαιρική κουλτούρα, με χορηγούς, με κατάμεστο γήπεδο, με επίδραση σε όλες τις ηπείρους, με υλικό που μπορεί να βασιστεί πάνω του και να το εμπλουτίσει με μεταγραφές.

Ζοσέ, επειδή ξέρουμε ότι μας διαβάζεις και εκτιμάς τη γνώμη μας, ξανασκέψου το. Ποια Τσέλσι και ποιος Μόγιες στη Γιουνάιτεντ; Σκέψου μόνο ένα πράγμα που θα σου πούμε: ότι σε λίγα χρόνια, μπορεί να λέγεσαι Σερ Ζοσέ Μουρίνιο.
Πηγή: sport-fm.gr